Έχοντας πριν από εφτά χρόνια μεταφράσει στα αγγλικά ένα βιβλίο για τα ελληνικά Α-7Η, έχω μία παραπάνω ευαισθησία, ένα soft spot που λένε και οι Άγγλοι, για αυτό το θρυλικό βομβαρδιστικό. Και ενώ ταξίδευα με έναν άνθρωπο ο οποίος ήταν παρών και στην τελετή παραλαβής τους στη Σούδα πριν από 40 χρόνια, σκεφτόμουν πόσο τυχερός είμαι που μπορώ να παρευρεθώ στην τελετή απόσυρσής τους.
Tag Archives: 115ΠΜ
Κακή μέρα για να’ σαι Κουρσάρος…
Λέγεται πως οι περισσότεροι Αεροπορικοί Οργανισμοί είναι προληπτικοί. Και αν κάποιος δεν είναι, αρκούν κάποιες συμπτώσεις σαν σήμερα για να τον πείσουν…
Πάω συχνά στην Αταλάντη, την- για μένα- πανέμορφη κωμόπολη της Λοκρίδος. Πριν λίγους μήνες, συμπτωματικά, βρέθηκα να συζητώ με έναν συνταξιούχο της πολεμικής. Μου είπε για δύο σχετιζόμενα περιστατικά που προσποιήθηκα ότι δεχόμουν τον τρόπο με τον οποίο σχετίζονταν. Κι όμως, θυμάμαι να μου λέει: «Στην 115, τα Α-7 δεν τα πετούσαμε για εκπαιδευτικές πτήσεις Πέμπτη. Δύο φορές απογειώθηκαν για εκπαιδευτική πτήση Πέμπτη και σκοτώθηκε κάποιος. Δε θυμάμαι, νομίζω ήταν Αύγουστος όταν συνέβησαν και τα δύο περιστατικά.» Μου φάνηκε τραβηγμένο. Από τα μαλλιά τραβηγμένο. Ακούς πολλά από πολλούς οι οποίοι, λες και είναι κυνηγοί ή ψαράδες, προσπαθούν να σου πουλήσουν την ιστορία που έχουν να διηγηθούν. Μα είναι δυνατόν, η 115 να μην πετά τις Πέμπτες; Από εκείνη την κουβέντα και για περίπου έναν μήνα, προσπαθούσα να συνδυάσω τις μέρες και τις ημερομηνίες και να δω αν μπορεί η μνήμη μου να ακυρώσει τον ισχυρισμό του. Προσπαθούσα να θυμηθώ τα καλοκαίρια στο χωριό μου που έβλεπα τα Α-7 να πετάνε από πάνω σχεδόν καθημερινά. Αυτό το σχεδόν ήταν που με βασάνιζε. Αυτό προσπαθούσα να διώξω. Αυτό το σχεδόν πλανιόταν στη σκέψη μου και θόλωνε τη μνήμη μου. Μέχρι χθες. Χθες, που συνειδητοποίησα ότι μπορεί και να έχει δίκιο ο κύριος εκείνος και να μην είναι ούτε κυνηγός, ούτε ψαράς…
Καλοκαίρι 1981 και η ιστορική 115ΠΜ έχει στη δομή της την 345ΜΔΒ, πλήρως επιχειρησιακή και αξιόμαχη. Καλύπτει όλα τα μήκη και πλάτη της Κρήτης σε εκπαιδευτικές δραστηριότητες, κρατώντας τα πληρώματά της στην άριστη κατάσταση που ως πληρώματα της ΠΑ, είναι η μοναδική που δέχονται. Πέμπτη 13 Αυγούστου 1981. Μία τετράδα βομβαρδιστικά Α-7Η απογειώνονται από το αεροδρόμιο της Σούδας και έδρα της 115, στο δυτικό άκρο του νησιού για εικονική προσβολή στόχων στο Λασήθι, στην ανατολική άκρη του νησιού. Ένας από τους 4 Κουρσάρους είναι ο Δουλακάκης Χρήστος από τον Έβρο, της 50 σειράς ιπταμένων. Είναι εκείνος που όπως θα ειπωθεί αργότερα από τους υπόλοιπους του σχηματισμού, τα έκανε όλα προβλεπόμενα. Κι όμως, έμεινε μια για πάντα με την κρητική γη.
Πέρασαν 17 χρόνια από τότε. Όλα αυτά τα χρόνια, η 115 και οι Μοίρες της, παρέμεναν πάντα άγρυπνες, πάντα έτοιμες για την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Σαν σήμερα, απογειώθηκε σχηματισμός Α-7Η προς εκτέλεση άσκησης προσβολής θαλάσσιων στόχων. Ένας από τους ιπτάμενους με τους κουρσάρους της Κρήτης ήταν ο υποσμηναγός Μιχάλης Ζώντος.
Η τεχνική στην οποία θα ασκούνταν, ήταν από τις πιο δύσκολες και επικίνδυνες μεθόδους βομβαρδισμού. Ταυτόχρονα όμως, εξακολουθεί να χρησιμοποιείται γιατί αποτελεί μία πάρα πολύ καλή μέθοδο επίθεσης. Είναι η lateral toss bombing. Γενικά, αφορά τις ίδιες αρχές με τη μέθοδο της toss bombing, στην οποία εκμεταλλεύεται κανείς- για να κρατήσουμε τα μαθηματικά και τη φυσική σε βασικά επίπεδα- την ταχύτητα και την απότομη άνοδο του αεροσκάφους φορέα ώστε να αντιπαρέλθει τη βαρυτική έλξη, την κύρια δύναμη που ασκείται σε ένα όπλο χωρίς πρόωση όπως είναι οι βόμβες ελευθέρας πτώσης. Μόνο που στην lateral, δεν είσαι οριζόντια, αλλά στο πλάι. Έχω δει από την παραλία του χωριό μου, πολλές φορές, τα Α-7 της 115 (δεν μπορούσα να ξέρω ποιας Μοίρας είναι) να προσβάλλουν εικονικά με τη μέθοδο αυτή, εικονικούς στόχους στην πλαγιά του ακρωτηρίου Δρέπανου. Και μετά, να απεμπλέκουν διαφεύγοντας ελάχιστα πόδια από τη θάλασσα…
Μόνο που ο Μιχάλης δεν κατάφερε να απεμπλέξει πάνω από τη θάλασσα και το ακροπτερύγιο του Α-7 του μπήκε μέσα στο νερό. Όλο το βομβαρδιστικό βούτηξε στην υδάτινη αγκαλιά της θάλασσας με έναν απόκοσμο πήδακα νερού. Όταν έλαβε χώρα το δυστύχημα, το ημερολόγιο έδειχνε Πέμπτη 13 Αυγούστου…
Δύο υποσμηναγοί, δύο Α-7Η, μία Μοίρα, μία Πτέρυγα Μάχης, δύο χρονολογίες, μία ημερομηνία, δύο πτώσεις αεροσκαφών, η μία σχεδόν πανομοιώτυπη με τη δεύτερη.Ο υποσμηναγός Δουλακάκης Χρήστος και ο υποσμηναγός Ζώντος Μιχαήλ, υπηρετούντες και οι δύο στην ίδια Μοίρα, την ιστορική 345ΜΔΒ της 115ΠΜ, έπεσαν σαν σήμερα 13 Αυγούστου, προσφέροντας εαυτούς για την Πατρίδα και την Υπηρεσία.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΣΜΗΝΑΓΟΥΣ ΔΟΥΛΑΚΑΚΗ ΧΡΗΣΤΟ ΚΑΙ ΖΩΝΤΟ ΜΙΧΑΗΛ!
ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Ο Αθάνατος Ήρωας Σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης…
Ήρωας, Θυσία, Ιδανικά, Κρήτη. Είναι άραγε τυχαίο που αυτές οι λέξεις ξεκινούν από διαδοχικά στο αλφάβητο, γράμματα;
Ο Κώστας Ηλιάκης γεννήθηκε στα Χανιά την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, το 1970.
Στη Σχολή Ικάρων μπήκε το 1989 (κι εκείνος Πρωτοδεσμίτης). Ως Ίκαρος χαρακτηριζόταν από τη μεθοδικότητά του. Ορκίστηκε ανθυποσμηναγός το καλοκαίρι του 1993 και όπως ήταν το σύστημα εκείνη την περίοδο, τοποθετήθηκε στην 120ΠΕΑ προκειμένου να ολοκληρώσει την πτητική εκπαίδευση στα Buckeye. Από εκεί, γύρισε στα πάτρια εδάφη προκειμένου να τα υπερασπιστεί πετώντας Α-7Η Corsair II, ενταγμένος στη δύναμη της 340ΜΒ, της 115ΠΜ.
Διακρίνεται σε κάθε Σχολείο που συμμετέχει και ξεχωρίζει για το ήθος και τον επαγελματισμό του. Λέγεται ότι όταν ο Νίκος Κυριαζής έγραψε τα «Παιχνίδια με τη Φωτιά», ο πιλότος των Κουρσάρων Φίλιππος Δεμερτζής (ο οποίος έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο επόμενο βιβλίο του Κυριαζή, «Ο διάβολος χωρίς φωτιά») ήταν εμπνευσμένος από τον Ηλιάκη.
Είναι ένας από τους- κυριολεκτικά- μετρημένους στα δάχτυλα των χεριών πιλότους που στάλθηκαν το καλοκαίρι του 2002 για εκπαίδευση στη νέα έκδοση του διάσημου Γερακιού. Την Block 52+. Το επόμενο καλοκαίρι, επιστρέφει στην 340 η οποία πλέον, με τα F-16 στο οπλοστάσιό της αποκτά μεγάλη γκάμα ρόλων και αποστολών και παύει να είναι Μοίρα Βομβαρδισμού.
Σαν σήμερα, 23/5/2006, ένας Κρητικός, στο κορμί και στην ψυχή, εκτός από την καταγωγή, διέβη την είσοδο του Πάνθεου των αιωνίων Ηρώων ως ισότιμος αυτών που ήδη το κατοικούσαν. Ένας διάδοχος των ιπτάμενων ιπποτών του 40, μία σύγχρονη εκδοχή του Ιδομενέα, στη Μοίρα που ανέλαβε να συνεχίσει τον ρόλο του μυθικού Τάλου.
Σαν σήμερα, πριν 6 χρόνια, ένας ανεύθυνος και αδέξιος πιλότος της ΤΗΚ, ως μέλος σχηματισμού αεροσκαφών συνοδείας φωτοαναγνωριστικού που παραβίασαν τον εναέριο χώρο της Ελλάδας, μισέρωσε το αλουμινένιο άτι του Σμηναγού Κωνσταντίνου Ηλιάκη και γκρέμισε τον ίδιο στο βαθύ γαλάζιο του Αιγαίου έξω από την Κάρπαθο.
Ο θυμός μου είναι ακόμη υπαρκτός ακόμη και μετά από τα χρόνια που έχουν περάσει. Μια άσβεστη φλόγα, η ίδια η Ελλάδα. Δεν μπορώ να γράψω πολλά χωρίς να παραβιάσω τους κανόνες εμπλοκής. Είμαι αδύναμος. Αλλά θα τον τιμήσω και φέτος και όσο με βαστούν τα πόδια μου, θα τον τιμώ! Γιατί χάρις στο λιθαράκι που εκείνος έθεσε στο τείχος της ελευθερίας, μπορώ κι εγώ να γράφω αυτές τις πολύ λίγες αράδες.
Και εξακολουθώ να έχω θυμό που σιγοβράζει μέσα μου, όχι μόνο εξ αιτίας των γειτόνων αλλά και των εγχώριων φωστήρων, δήθεν παντογνωστών που όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν και με τα λόγια τους και την ασχετοσύνη τους, προσβάλλουν την Ιερή Μνήμη του Σμηναγού που άφησε πίσω του τις γυναίκες της ζωής του, κατά την τέλεση του Ιερότερου Καθήκοντος του Αεροπόρου.
Επτά μήνες και έξι μέρες μετά τον θάνατό του, η Ακαδημία Αθηνών απένειμε στον Σμηναγό Κωνσταντίνο Ηλιάκη το αργυρό μετάλλιο αρετής και αυτοθυσίας.
Σε μια δεσπόζουσα θέση πάνω από τη συνοικία των Δικαστηρίων στα Χανιά, με θέα τον φυσικό κόλπο των Χανίων, έχει στηθεί η προτομή του, θυμίζοντας σε όλους, τώρα και αύριο ότι οι Έλληνες δεν έπαψαν να εκτελούν ηρωικές πράξεις το ’40.
Ο Σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης έπεσε υπέρ Πατρίδος και είναι ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Αετών επιφανών, πάσα γη τάφος… Σαν σήμερα 26/2…
Μία ημερομηνία, δύο έτη, τρία περιστατικά, τέσσερις αετοί. Δυστυχήματα διακριτά μεταξύ τους αλλά αλληλοσυνδεόμενα. Από τη Βόρειο Αφρική και τη Νότια Ροδεσία ως τη Δυτική Κρήτη, τα παιδιά της Πολεμικής Αεροπορίας, θέτουν εαυτούς στο βωμό της Πατρίδας και της Ελευθερίας. Σαν σήμερα, δύο Hurricane, ένα Harvard κι ένα Thunderstreak πήραν μαζί τους τέσσερις υπηρετούντες αξιωματικούς. Συνέχεια
Ο τρίτος πεσών αεροπόρος σαν σήμερα 9/2…
Καμιά φορά, οι Άγγελοι, δεν μπορούν να πετάξουν σε απόσταση ο ένας από τον άλλο. Κι αυτό, πολλές φορές, δεν καταλήγει αναίμακτα…
Ο υποσμηναγός Δρακουλάκος Μιχαήλ, γεννήθηκε στον Πύργο Δυρού, το 1938. Πριν συμπληρώσει τα 20 του έτη, εισέρχεται στη Σχολή Αεροπορίας και 3 χρόνια αργότερα, ονομάζεται ανθυποσμηναγός. Τοποθετείται στην 117ΠΜ στην Ανδραβίδα και διακρίνεται για τις πτητικές του επιδόσεις και ικανότητες. Πετάει με το αεροσκάφος που αποτελεί τον κορμό των μαχητικών της ΠΑ. Το μαχητικό που πήρε μαζί του πολλούς νεαρούς συγκεκαλυμμένους αγγέλους, στο αιώνιο ταξίδι προς τον Παράδεισο των Αεροπόρων.
Σαν σήμερα όμως, το 1966, ο υποσμηναγός πλέον, Δρακουλάκος, συγκρούεται σε χαμηλό ύψος με άλλο F-84F. Σαν prequel μίας άλλης εναέριας σύγκρουσης το 1992 η οποία στοίχισε τη ζωή σε έναν άλλον ιπτάμενο θρύλο της ΠΑ… Προλαβαίνει να εκτιναχθεί αλλά λόγω του χαμηλού ύψους, το αλεξίπτωτο δεν ανοίγει. Ο υποσμηναγός πέφτει δίπλα στον διάδρομο του αεροδρομίου της Ανδραβίδας και σκοτώνεται ακαριαία. Ο δρόμος προς τον ουρανό, που σημάδεψε τη ζωή του, σημάδεψε και τον θάνατό του.
Πέντε μέρες νωρίτερα, είχε σκοτωθεί ο γιός του στη Σχολή, χειριστής της 115, ανθυποσμηναγός Σπυρόπουλος Παναγιώτης, με ίδιου τύπου μαχητικό.
Σαν σήμερα, έπεσε ένας ακόμη Λάκωνας άγγελος της ΠΑ. Ο υποσμηναγός Δρακουλάκος Μιχαήλ δεν είναι ο μόνος πεσών της ΠΑ σαν σήμερα. Είναι ο τρίτος και τελευταίος, χρονολογικά, πεσών της ημέρας. Είθε να παραμείνει ο τελευταίος πεσών της ημέρας.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Ο δεύτερος πεσών αεροπόρος σαν σήμερα, 4 Φεβρουαρίου…
Είναι πάντα δύσκολο να καλύπτεις τη θέση κάποιου μεγάλου άνδρα. Ο κόσμος είναι πάντοτε μικρός και μικρόψυχος και πάντα συγκρίνει. Εσένα με τον πατέρα σου, εσένα με τον θείο σου, αυτόν που γνώρισε με εσένα που δε θέλει να σε γνωρίσει- μόνο για να μπορεί να σε μειώνει. Όταν καταφέρνεις και ξεπερνάς τα δικά σου σύμπλοκα και κάνεις το καθήκον σου, κανείς δεν μπορεί να έχει για σένα άποψη. Και ακόμη κι αν έχει, ο χρόνος και η ζωή δικαιώνουν εκείνον που υπηρέτησε με αγάπη και τιμή τις αξίες και τις αρχές του…
Είναι βαριά η τρέχουσα εβδομάδα για την 115ΠΜ. Ακόμη πιο βαριά είναι η μέρα η σημερινή για την ΠΑ. Πώς να συγκρίνεις τα δικά σου επιτεύγματα με του Κώστα Περρικού; Πώς να μπορέσεις να συναγωνιστείς έναν άνδρα σαν κι αυτόν; Δεν αντιλέγω- Πολλοί υπήρξαν σαν κι αυτόν. Πολλοί περισσότεροι όμως, δεν ήταν σαν κι αυτόν. Γιατί να τον συναγωνιστείς όμως; Επειδή έλαχε το λάδι στο δικό σου καντήλι να στερέψει την ίδια μέρα που εκτέλεσαν εκείνον, οι κατοχικές δυνάμεις;
Σαν σήμερα λοιπόν, 4 Φεβρουαρίου του 1966, μία εντελώς άρτια ημερομηνία, έφυγε ένας άλλος ήρωας, άλλο ένα παιδί της αεροπορικής μήτρας ο οποίος με αυτοθυσία προσέφερε περισσότερα απ’ όσα είχε για να δώσει, για την Πατρίδα. Και όταν η Πατρίδα και η Υπηρεσία το επέβαλλε, εκείνος έδωσε και τη ζωή του. Γνήσιο τέκνο της Αεροπορίας και της 115ΠΜ, ο ανθυποσμηναγός Σπυρόπουλος Παναγιώτης, πνίγηκε στη θαλάσσια περιοχή της Σούδας, όταν κατέπεσε το F-84F στα χειριστήρια του οποίου βρισκόταν.
Αιωνία του η Μνήμη!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Οι πεσόντες Αεροπόροι της 1ης Φεβρουαρίου…
Συνηθίζουμε να ευχόμαστε καλό μήνα την πρώτη καθενός από τους 12 ημερολογιακούς μήνες του έτους. Αυτόν τον μήνα που διανύουμε, είναι μια ευχή βαρυσήμαντη καθώς ο Φεβρουάριος ξεκινά βαρύς για την Πολεμική μας Αεροπορία…
Τρεις γενιές αεροπόρων, τρείς τύποι αεροσκαφών, τρεις διαφορετικές αποστολές, τρεις διαφορετικές Μοίρες έδωσαν πέντε από τα παιδιά τους στην ουράνια αιγίδα της Πατρίδας. Άλλοι πέντε αεροπόροι, υψώθηκαν για τελευταία και αιώνια φορά στους αιθέρες. Φρόντισαν και αυτοί, μαζί με όλους εκείνους πριν και μετά από αυτούς, να είμαστε εμείς, καλά σκεπασμένοι με την κουβέρτα προστασίας που αυτοί και τα υπόλοιπα αδέρφια τους καθημερινά μας παρέχουν.
Ο πρώτος που έφυγε, αυτήν τη μέρα, του 1944 ήταν ο Λάκωνας Υποσμηναγός Τσαγκαρούλης Δημήτριος της 13ης ΜΕΒ στο Μπουργκ ελ Άραμπ της Αιγύπτου. Ήταν ένας από τους Έλληνες που παρά τους κινδύνους που μπορούσε να δει και να διαγνώσει, επέλεξε το 1940, να καταταγεί στη Σχολή Αεροπορίας.
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, έπεσε εν ώρα υπηρεσίας άλλος ένας Λάκωνας αξιωματικός, γεννημένος μόλις έναν χρόνο μετά τον Τσαγκαρούλη. Ο τότε διοικητής της 115, Αντισμήναρχος Φραγκιάς Αναστάσιος, πετώντας με F-84G σκοτώθηκε στη θάλασσα της Νέας Αγχιάλου.
Κι έπρεπε να περάσουν άλλα 36 ολόκληρα χρόνια και να έρθει η 1η Φεβρουαρίου 1995. Ο σμηναγός Μαρτάκης Αριστείδης και ο ανθυποσμηναγός Χουσελάς Γεώργιος σε ένα F-5B, όντες σε σχηματισμό με τον Υποσμηναγό Κουβενταρά Περικλή στα χειριστήρια ενός F-5A συμπληρώνουν την ηρωική πεντάδα της 1ης Φεβρουαρίου. Οι τελευταίοι τρεις Άγγελοι της μέρας τούτης από την 113ΠΜ, έπεσαν στη Σιθωνία.
Χάρε, είναι πλήρης η μέρα τούτη! Δεν μπορείς να πάρεις άλλους Αγγέλους μαζί σου- Μην τολμήσεις να το ξεχάσεις!
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ.
Με χρονολογική σειρά,
Υποσμηναγός Τσαγκαρούλης Δημήτριος,
Αντισμήναρχος Φραγκιάς Αναστάσιος,
Υποσμηναγός Κουβενταράς Περικλής,
Ανθυποσμηναγός Χουσελάς Γεώργιος,
ΑΠΑΝΤΕΣ ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Σαν σήμερα το 1969 στην Κρήτη…
Είναι οι μέρες τούτες που όλοι οι ευαίσθητοι σε θέματα Εθνικής Μνήμης θυμόμαστε τη μαύρη επέτειο της κρίσης των Ιμίων. Μνημονεύουμε τον Καραθανάση, τον Γιαλοψό και τον Βλαχάκο. Σαν σήμερα όμως, 30/1 πριν από 44 χρόνια, το έτος που αποτελεί αναγραμματισμό του 1996 των Ιμίων, άλλοι δύο νέοι έδωσαν όλο τους το είναι για την Πατρίδα.
Στις παρυφές του 1970, F-84F υπερίπταντο της Κρήτης. Η 115ΠΜ είχε περάσει από το F-84G στο οπισθοκλινούς πτέρυγας F-84F.
Ο ανθυποσμηναγός Πιπεράκης Αντώνιος και ο υποσμηναγός Νικολακόπουλος Κωνσταντίνος ήταν και οι δύο χειριστές F-84F της 115 στη Σούδα.
Σαν σήμερα, κατά τη διάρκεια πτήσης σχηματισμού, σε άσκηση προσβολής εδάφους, μετέτρεψαν την κορυφή του όρους Δίκτη σε βωμό της Υπηρεσίας, θυσιάζοντας εαυτούς στην προάσπιση του θεμελιώδους δικαιώματος της Ελευθερίας.
Ενσάρκωσαν έτσι, το ρητό της 115, ΡΩΜΗ ΜΕΤΑ ΦΡΟΝΗΣΕΩΣ.
Υποσμηναγός Νικολακόπουλος Κωνσταντίνος
Ανθυποσμηναγός Πιπεράκης Αντώνιος
Οι μόνοι πεσόντες της ΠΑ τον Ιανουάριο του 1969. Αιωνία τους η Μνήμη.
ΑΙΕΝ ΥΨΙΚΡΑΤΕΙΝ!
10/11 και η φλέβα της ΠΑ ανοίγει…
Υπάρχουν αρκετές ημερομηνίες εντός του ημερολογιακού έτους των 365 ημερών όπου δε μετρά η ΠΑ πεσόντες. Υπάρχουν πάλι κι εκείνες οι οποίες μοιάζουν βγαλμένες από κάποιο κακό παραμύθι κάποιου διεστραμμένου συγγραφέα. Μία σαν κι αυτές είναι η 10η Νοεμβρίου. Η μέρα κατά την οποία, η ΠΑ και η Ελλάδα ολόκληρη, θρηνεί 5 ιπταμένους που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα και την υπηρεσία.
Ο πρώτος συγκεκαλυμμένος άγγελος που έφυγε αυτή τη μέρα για το έναστρο καταφύγιό τους, είναι ο σμηνίας Δήμου Κωνσταντίνος ο οποίος γεννήθηκε στα Σελιανίτικα Αιγίου το 1918. Στα 20 του έτη μπήκε στη Σχολή Υπαξιωματικών Χειριστών απ’ όπου αποφοίτησε με τον βαθμό του σμηνία χειριστή. Με την κατάρρευση του μετώπου διέφυγε στη Μ. Ανατολή όπου εντάχθηκε στη δύναμη της 335. Το βράδυ της 6ης Νοεμβρίου 1941, μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο στη Σέφαραμ, λόγω σοβαρού τραυματισμού σε τροχαίο δυστύχημα. Παρά τον ακρωτηριασμό του ενός του ποδιού, υπέκυψε στα τραύματά του, σαν σήμερα 10/11/1941. Η κηδεία και η ταφή του έγιναν την επομένη, με στρατιωτικές τιμές στο Στρατιωτικό Νεκροταφείο της Ράμλα.
Πέρασαν 20 χρόνια. Σε αυτά τα 20 χρόνια, ασφαλώς η ΠΑ είχε περάσει από τα ελικοφόρα καταδιωκτικά στα αεριωθούμενα. Και μετά από 20 χρόνια, ο μαύρος θεριστής θυμήθηκε να χτυπήσει την πόρτα της ΠΑ αυτή τη μέρα πάλι για να πάρει μαζί του τον ανθυποσμηναγό Κορμάζο Γεώργιο. Αντί για δρεπάνι, αυτή τη φορά χρησιμοποίησε σπάθη, και πιο συγκεκριμένα, North American F-86E(M) Sabre, της οποίας χειριστής ήταν ο ανθυποσμηναγός. Ο θάνατος του ανθυποσμηναγού ήταν αποτέλεσμα σύγκρουσης με άλλο Sabre στο αεροδρόμιο της 111 στη Ν. Αγχίαλο.
Η επόμενη φορά που χτύπησε ο θάνατος στην ΠΑ ήταν στο εορταστικό τριήμερο της ΠΑ για τη γιορτή της αεροπορίας, το 1967. Ο σμηναγός Κυριαζίδης Κωνσταντίνος, μπαίνει στο από καιρό μπαρουτοκαπνισμένο T-6G Harvard, έναν τυχερό μαθητή γυμνασίου για μία πτήση εθισμού. Το Harvard άνηκε στην 363 Εκπαιδευτική Μοίρα Ελικοφόρων και κατέπεσε με αποτέλεσμα τον θάνατο του χειριστή του. Κι όμως, μέσα στο μαύρο πιλοτήριο του θανάτου, από μια χαραμάδα, μπαίνει μια αχτίδα ελπίδας. Ο 15χρονος μαθητής διασώζεται…
Τρεις μήνες πριν χάσει τη ζωή του ο ανθυποσμηναγός Κορμάζος, μπήκε στη σχολή αεροπορίας ο 18χρονος Τάσος από τον Έβρο, από την οποία αποφοίτησε ως Ανθυποσμηναγός Μπραβάκης Αναστάσιος. Ένα επώνυμο συνδεδεμένο σχεδόν ab initio με την Κρήτη, έρχεται από την άλλη άκρη της Ελλάδας να υπηρετήσει στα χώματα αυτά την πατρίδα και την αεροπορία, με την πρώτη του μετάθεση στην 115 στη Σούδα. Έμελλε όμως να γίνει παντοτινή αυτή η σχέση, καθώς η κρητική γη, ήταν εκείνη που θα τον κρατούσε για πάντα στην αγκαλιά της. Άλλο ένα ατύχημα με F-84F στις 10/11 του 1968 αυτή τη φορά, άλλος ένας νεκρός Ίκαρος, στον ίδιο λόφο βόρεια του αεροδρομίου της Σούδας που έχει πάρει τη νιότη τόσων πιλότων της 115.
Όταν ο πρώτος πεσών της μέρας αυτής έμπαινε στη σχολή αεροπορίας, ο Αργύριος Κωστόπουλος γεννιόταν, στα Τρίκαλα. Μπήκε στη Σχολή Αεροπορίας το 1959, από την οποία αποφοίτησε το 1962 ως ανθυποσμηναγός. Δέκα χρόνια αργότερα, η ζωή του αεροπόρου της 359 ΜΑΕΔΥ τον έχει φέρει στα Χανιά, να εκτελεί αεροψεκασμούς με ελικόπτερο Agusta Bell 47. Σε δύσκολη περιοχή δράσης, κατέπεσε κοντά στην Καμάρα της Καλυδονίας και σκοτώθηκε.
Πέντε δυστυχήματα, πέντε νεκροί Ίκαροι, την ίδια ημερομηνία, σε πέντε διαφορετικές, φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους ημερομηνίες. Τον πρώτο τον αγκάλιασε η γη της Υπεριορδανίας, τους δύο επόμενους η Θεσσαλία, τους δύο τελευταίους η Κρήτη. Έχουν περάσει ακριβώς 40 χρόνια από τον θάνατο του τελευταίου και κανείς τους δεν έχει ξεχαστεί. Εκείνοι και οι θυσίες τους είναι μέσα μας πάντα.
Είθε να είναι οι τελευταίοι πεσόντες της μέρας αυτής!
ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
covert angels 