Σήμερα θα κάνουμε κάτι διαφορετικό… Θα κινηθούμε κόντρα στο ρεύμα του αστείρευτου ποταμού που λέγεται χρόνος και στη ροή του χρονολογίου… Σήμερα θα φωτίσουμε, μάλλον επιδερμικά τη δράση στον Λίβανο, ενός θρύλου των κομάντος. Τη δράση του σε ένα μάλλον παραγνωρισμένο και εσκεμμένα στο ημίφως, κομμάτι της σύγκρουσης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Τη δράση για την οποία του απονεμήθηκε ο Πολεμικός Σταυρός της Μεγάλης Βρετανίας, σχεδόν μισό χρόνο πριν του απονεμηθεί η υψηλότερη διάκριση που μπορεί να λάβει ένστολος των ενόπλων δυνάμεων της Βρετανίας και της Βρετανικής Κοινοπολιτείας- ο Σταυρός της Βικτωρίας. Συνέχεια
Monthly Archives: Μαρτίου 2015
Έχω δόντι στην πολιτική…
Όσα χρόνια μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, έχω κακής πάστας δόντια.
Το λέω εγώ, το λένε οι γονείς μου, το λένε οι οδοντίατροι που με βλέπουν, το λέει ο ορθοδοντικός που έσκισε τα πτυχία του όταν είδε το στόμα μου, το λέει η αδερφή μου, το λέει η Μαίρη Παναγιωταρά, το λέει ο Χατζηπετρής, ακόμη και ο Χάρυ Μπελαφόντε νομίζω είχε κανει αναφορά στα δόντια μου. Αυτό σήμαινε μεταξύ άλλων ότι δεν τα πρόσεχα. Κακή πάστα, έλεγα, δεν μπορώ να τους κάνω και κάτι! Πιο μοιρολατρικό, πεθαίνεις! Επίσης, σήμαινε ότι έπρεπε ο όποιος πόνος να συγκρίνεται με κροσσέ του Ιβάντερ Χόλιφιλντ για να πάω στον οδοντίατρο. Αλλά ακόμη και τότε ήθελα τη σύριγγα με την αναισθησία σα πρεζάκι στην Ομόνοια…
Εδώ και μερικούς μήνες, έχει υπάρξει μια αλλαγή στην ποιότητα ζωής μου. Για παράδειγμα, μπορώ και τρώω παξιμάδι και δεν υποφέρω! Ναι μεν το έχω βρέξει ελαφρώς αλλά δεν έχει αποκτήσει την υφή της βρεγμένης γάτας, Τι έγινε; Απλά βρέθηκε ένας πολύ κοντινός μου άνθρωπος, οδοντίατρος ασφαλώς, ο οποίος με ταρακούνησε- συθέμελα κατά τον Ζουράρι- και με έκανε να αλλάξω πορεία πλεύσης!
Επίσης, ήταν η κατάλληλη χρονική συγκυρία γιατί είπα στον εαυτό μου ότι ακόμη κι αν εγώ δεν είχα την απαραίτητη παιδεία οδοντικής υγιεινής, πρέπει η επόμενη γενιά με τα δικά μου γονίδια να την έχει. Και το καλύτερο παράδειγμα για εκείνη πρέπει να είμαι ΕΓΩ. Κανείς άλλος δεν μπορεί να προηγείται σε αυτό.
Αυτό το διάστημα λοιπον σκέφτομαι και συσχετίζω αυτήν την πολύ απλή και καθημερινή συνήθεια με μία πολύ βασική και περιοδική επίσης συνήθειά μας… Μήπως πρέπει δηλαδή να πάψουμε να βλέπουμε το πολιτικό σκηνικό μοιρολατρικά λέγοντας στους εαυτούς μας ότι όλοι τα ίδια σκατά είναι και να κάνουμε την αλλαγή πορείας; Να κάνουμε μια στροφή κοιτώντας και εξετάζοντας τον κάθε πολιτικό ξεχωριστά και αναλογιζόμενοι τον αντίκτυπο που θα έχει αυτή μας η κίνηση στις επόμενες γενιές; Μπορεί να μην καταφέρουμε να σώσουμε τον κόσμο ή τη δική μας εποχή. Ίσως είναι αργά. Ίσως. Για τα δόντια μου ελπίζω πως δεν είναι. Σίγουρα όμως θα έχουμε όμως καταφέρει να μεταδώσουμε μία Παιδεία στα παιδιά μας, μία διαδικασία φιλτραρίσματος και μία κριτική σκέψη που είναι πολύ βασικά στοιχεία σε μία κοινωνία.
Αυτό θα μας κάνει να διαφέρουμε από τους γονείς μας τους οποίους κατηγορούμε ως τη γενιά του Πολυτεχνείου. Διότι μέχρι τώρα τι έχουμε κάνει ώστε να διαφέρουμε από τις προηγούμενες γενιές Ελλήνων ψηφοφόρων; Η αλλαγή είναι απόλυτα συνυφασμένη με το όνομα Παπανδρέου. Τρέμω στη σκέψη ότι το πιο ριζοσπαστικό μας επίτευγμα είναι ότι μετά από έναν αιώνα, δεν βάλαμε Παπανδρέου στη Βουλή των Ελλήνων…
Filed under Connecting Science, Random thoughts, Thoughts
Ένας αεροπόρος εύζων- ο Κωστορίζος Νικόλαος
Σήμερα,
τιμούμε τον επισμηνία Κωστορίζο Νικόλαο
Ο επισμηνίας Κωστορίζος Νικόλαος σκοτώθηκε στις 14 Μαρτίου 1943 ενώ μαχόταν στα βουνά της σκλαβωμένης πατρίδας με το 5/42 ΣΕ του Δημητρίου Ψαρρού.
Ήταν εκείνος που ενώ υπηρετούσε μαζί με τον Αναστάσιο Μπαρδαβίλια στην 21η ΜΔ, στις 11/2/1941, είχαν καταφέρει να απογειωθούν από την Κατσικά Ιωαννίνων για να αντιμετωπίσουν ιταλικά μαχητικά τα οποία είχαν αποστολή να πολυβολήσουν το αεροδρόμιο της Κατσικάς.Ο Μπαρδαβίλιας σκοτώθηκε. Ο Κωστορίζος στάθηκε τυχερός και εκτέλεσε αναγκαστική προσγείωση με αεροπλάνο και φόρμα πτήσης διάτρητα από ιταλικές βολίδες.
Δυστυχώς, του έμελλε να σκοτωθεί από χέρια ελληνικά, σε συμπλοκή με άνδρες του ΕΛΑΣ οι οποίοι επιτέθηκαν στο 5/42 στο χωριό Μυροβούνι.
Μάλλον θα γελούσαν όταν συναντήθηκαν ξανά, εκεί στο ουράνιο πάνθεον και είπε ο Μπαρδαβίλιας του Κωστορίζου ότι «νόμιζα πως εσύ ήσουν ο τυχερός τη μέρα εκείνη που εγώ σκοτώθηκα!»
Η ειρωνία καμιά φορά της τύχης ή και της ατυχίας…
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
731- Φωτογραφικός φόρος τιμής
Δεν έχω τολμήσει ακόμη να γράψω για το έπος του 731. Δεν το έχω τολμήσει διότι μέχρι στιγμής, δε θα κάνω τίποτε περισσότερο απο απλή αντιγραφή (με ελάχιστη κοπτο-ραπτική) του εξαιρετικού πονήματος από τον Κωνσταντίνο Αβτζιγιάννη. Κάτι τέτοιο όχι μονο θα ήταν ντροπή για τον κόπο του αγαπητού κ. Αβτζιγιάννη αλλά και δε θα προσέφερε τίποτε στον επίδοξο μελετητή, ερευνητή οποιουδήποτε επιστημονικού πεδίου και οποιασδήποτε ηλικίας.
Το μόνο που έχω προς το παρόν να προσφέρω σε αυτούς τους ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ Τιτάνες, είναι η συμβολική αυτή φωτογραφία. Ο δικός μου προσωπικός κλάδος ελιάς, στους πεσόντες και τους επιζήσαντες του Υψώματος 731.
Το χαλιφάτο και τα πολιτικά παιχνίδια χωρίς σύνορα
Μία σύντομη παράθεση των σκέψεων που δημιουργήθηκαν από την αποψινή εκπομπή του Σ. Δανέζη, «Ορίζοντας». Χαλιφάτο χωρίς σύνορα ονομάζουν κάποιοι το Κράτος του ISIS. Οι λίγο παλιότεροι ίσως θυμούνται τα παιχνίδια χωρίς σύνορα, μία εκπομπή στην οποία διαγωνίζονταν ομάδες από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες σε μία πλειάδα παιχνιδιών. Ό, τι δηλαδή κάνουν τα πολιτικά κόμματα σήμερα, και ό, τι ακριβώς έκαναν όλα αυτά τα χρόνια.
Filed under Random thoughts, Strategic thinking, Thoughts
covert angels 