Tag Archives: ΕΛΑΣ

Του Αγίου Νικολάου σήμερα, προστάτη αγίου του Πολεμικού Ναυτικού και των ναυτικών σε όλον τον κόσμο. Λόγος εορτασμού και για σχεδόν όλα τα ελληνικά νοικοκυριά. Δύσκολα θα βρει κανείς σπίτι που να μην έχει- έστω έναν- συγγενή με το όνομα του Νικόλαου. Γιορτάζουμε τον Άγιο αυτόν σήμερα διότι τη μέρα αυτή κοιμήθηκε. Ανήμερα της μεγάλης αυτής εορτής για τους Έλληνες, τις ώρες που ξημερώνει, οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής, πριν από ακριβώς 70 χρόνια, εκτέλεσαν ακόμη τέσσερις Έλληνες πατριώτες, ποτίζοντας ξανά με αίμα το χώμα της Καισαριανής…

Ο χειμώνας του 1943 ήταν βαρύς. Η απελευθέρωση δεν φαινόταν στον ορίζοντα και έκανε τον χειμώνα ακόμη πιο δυσβάσταχτο. Δύο Πειραιώτες και δύο Αθηναίοι κάτοικοι, περίμεναν καρτερικά στα υγρά κελιά τους τον ιερέα απεσταλμένο της Αρχιεπισκοπής να τους εξομολογήσει και να τους κοινωνήσει για τελευταία φορά. Από κάποιο κελί ακούστηκαν κλάματα. Κανείς όμως δεν παραδέχτηκε ότι έκλαψε… Ένας φύλακας έφερε στον καθένα από ένα τσίγκινο πιάτο με ψωμί, βουτηγμένο σε ένα απροσδιόριστο λευκό πηχτό ζουμί που μύριζε πατάτα. Οι οργανισμοί τους πεινούσαν αλλά πού μυαλό για φαγητό. Πώς να πάει κάτω η οποιαδήποτε μπουκιά;

Ο σαρανταπεντάχρονος Σταύρος Γρηγορόγλου ήταν εργάτης σε φούρνο. Δεν υπήρχε περίπτωση να αγγίξει αυτό το πιάτο. Πόσο μάλλον όταν του το είχε φέρει ένας στρατιώτης των δυνάμεων που τον συνέλαβαν για κατοχή προκηρύξεων. Για αυτό το «τρομερό έγκλημα» καταδικάστηκε σε θάνατο.

Ο τριανταεξάχρονος Μιχάλης Λαούδης συνελήφθη από τους Γερμανούς και καταδικάστηκε σε θάνατο για κατοχή εκρηκτικών υλών. Ο μεγαλύτερος αδερφός του, είχε σκοτωθεί στη Μικρασιατική εκστρατεία. Ο δεύτερος αδερφός του πέθανε το 1941 από την πείνα αφήνοντας 5 ορφανά, τα οποία είχε αναλάβει υπό την κηδεμονία του ο Μιχάλης. Παρ’ όλα αυτά, η επιθυμία για ελευθερία και εκδίκηση για τον αδερφό του που έκαιγε μέσα του, τον υποχρέωναν να αναλάβει αντιστασιακή δράση.

Ο εικοσιτριάχρονος Γιώργος Καλίτσης από τον Πειραιά, περίμενε κι αυτός καρτερικά τη στιγμή που θα οδηγούνταν στο απόσπασμα αφού το γερμανικό στρατοδικείο τον είχε καταδικάσει λίγες μέρες πριν σε θάνατο δια τυφεκισμού για κατασκοπία.

Ο εικοσιτετράχονος ανθυπολοχαγός Ζερβός Εμμανουήλ από το Καστέλι της Κρήτης περίμενε στο διπλανό κελί. Ούτε εκείνος άγγιξε το αποκαλούμενο φαγητό. Είχε συλληφθεί σχεδόν τρεις βδομάδες νωρίτερα για κατοχή όπλου. Ήταν το πιστόλι του το οποίο ως αξιωματικός και Κρητικός, δεν είχε δεχθεί να παραδώσει. Το είχε κρυμμένο στο σπίτι του μέχρι που μία «τυχαία» έρευνα στο σπίτι του, έφερε στο φως το όπλο.

Λίγες ώρες πριν χαράξει Ο Θεός τη μέρα, άνοιξε η βαριά χαλύβδινη πόρτα του κελιού του Καλίτση. Στη στενή είσοδο φάνηκε η φιγούρα του ιερέα, σκυφτός και περίλυπος. Εξομολόγησε τον νεαρό Πειραιώτη, κοινώνησε τα αχράντα μυστήρια και πήγε στο διπλανό κελί. Ένα- ένα, πέρασε κι από τα τέσσερα κελιά. Μέχρι να βγει από το κελί του Γρηγορόγλου, το κελί του οποίου ήταν το τέταρτο στη σειρά, είχε σχεδόν ξημερώσει.

Οδηγήθηκαν από τα κελιά τους και οι τέσσερις κρατούμενοι στον χώρο όπου θα γινόταν η εκτέλεση. Ανοίγοντας οι πόρτες του στρατιωτικού συγκροτήματος κράτησης Αβέρωφ, ο κρύος πρωινός άνεμος τους χτύπησε στα κουρασμένα τους πρόσωπα. Οδηγήθηκαν μαζί στον χώρο της εκτέλεσης αλλά θα εκτελούνταν ένας- ένας με τη σειρά! Μόνο να φανταστεί κανείς μπορεί το ψυχολογικό αντίκτυπο που θα είχε αυτή η αναμονή για τους μελλοθάνατους και ειδικά τον τέταρτο.

Παρ’ όλα αυτά, και οι τέσσερις έδειξαν απύθμενα αποθέματα υπομονής και ψυχικών αντοχών. Σύμφωνα με την έκθεση του ιερέα που τους κοινώνησε και ήταν παρών στην εκτέλεση, ο Λαούδης τη στιγμή της εκτέλεσης φώναξε «Τη μάνα μου και την αδερφή μου να μου προστατεύσετε!». Ο Καλίτσης φέρεται να φώναξε με παγερή φωνή «Ζήτω η Ελλάς! Ζήτω η ελευθερία!», κάτι το οποίο από ορισμένες πηγές αμφισβητείται και φέρεται να φώναξε «Ζήτω ο ΕΛΑΣ! Ζήτω η ελευθερία!».

Όποια από τις δύο εκδοχές κι αν είναι η πραγματικότητα, η ουσία είναι ότι οι τέσσερις άνδρες αυτοί, έδειξαν θάρρος και απερίγραπτη φιλοπατρία. Η αγάπη τους για την πατρίδα και την ελευθερία ήταν που τους οδήγησαν στις ενέργειές τους που με τη σειρά τους, τους οδήγησαν ενόπιον του εκτελεστικού αποσπάσματος. Δυστυχώς όμως, δεν έμελλε να είναι οι τελευταίοι. Έξι μέρες αργότερα, οι Γερμανοί εκτέλεσαν άλλους 10 Έλληνες με μία πολύ στυγνή και απάνθρωπη δικαιολογία, ενώ δέκα μέρες αργότερα εκτέλεσαν άλλους τέσσερις πατριώτες.

ΕΠΕΣΑΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!
ΑΠΑΝΤΕΣ ΑΘΑΝΑΤΟΙ!