Η απόσυρση των A-7 Corsair II όπως την έζησα…

Έχοντας πριν από εφτά χρόνια μεταφράσει στα αγγλικά ένα βιβλίο για τα ελληνικά Α-7Η, έχω μία παραπάνω ευαισθησία, ένα soft spot που λένε και οι Άγγλοι, για αυτό το θρυλικό βομβαρδιστικό. Και ενώ ταξίδευα με έναν άνθρωπο ο οποίος ήταν παρών και στην τελετή παραλαβής τους στη Σούδα πριν από 40 χρόνια, σκεφτόμουν πόσο τυχερός είμαι που μπορώ να παρευρεθώ στην τελετή απόσυρσής τους.

Ο καιρός κατά τη διαδρομή από την πρωτεύουσα της χώρας μέχρι το λημέρι των Κουρσάρων ήταν ιδανικός για ταξίδι. Ήλιος αλλά χωρίς να σε τυφλώνει και αραιή νέφωση αλλά χωρίς να προμηνύεται βροχή. Επιπλέον, παρά το γεγονός ότι ήταν Παρασκευή, ελάχιστα φορτηγά κινούνταν στο ρεύμα κυκλοφορίας προς Πάτρα. Ο καιρός αυτός άφηνε ελπίδες και για μία πολύ καλή πτητική επίδειξη με το πέρας της τελετής για την απόσυρση των θρυλικών Κουρσάρων του Αιγαίου. Φτάσαμε στην πύλη της αεροπορικής βάσης του Αράξου, σπίτι της 116ΠΜ η οποία έχει φιλοξενήσει πολλά από τα αεροσκάφη- σταθμούς για την ΠΑ και την ιστορία της. Η ώρα ήταν λίγο μετά τις 09:00. Αφού μας κατηύθηναν στον καθορισμένο χώρο στάθμευσης και απαντώντας σε σχετική ερώτησή μας, μας είπαν ότι ο κόσμος- απλοί πολίτες από την Πάτρα και τον Πύργο, είχαν ξεκινήσει να συρρέουν στο αεροδρόμιο από τις 08:00. «Υπερβολές» είπαμε. Κι όμως… Φτάνοντας στον χώρο της στατικής έκθεσης, ο κόσμος που ήταν ήδη στο χώρο της εκδήλωσης, υποδήλωνε ότι δεν υπερέβαλλαν ούτε κατ’ ελάχιστον οι ένστολοι. Να δούμε πώς θα βγάλουμε καλές και αξιοποιήσιμες φωτογραφίες… σκεφτήκαμε όλοι!

Ο χώρος της στατικής έκθεσης φιλοξενούσε πέντε σημαντικά εκθέματα. Το πρώτο αεροσκάφος που αντίκρυζε κανείς ήταν ένα πλήρως φορτωμένο A-7E, με 6 βόμβες καθοδήγησης laser paveway και δύο πυραύλους αερος- αέρος (ΑΑΜ) μικρής ακτίνας ΑΙΜ-9L (ίσως και L/I της BGT) Sidewinder.

Ένα αεροπλάνο που έδειχνε τα δόντια του και, παρά την ηλικία του μπορούσε να προκαλέσει δέος στους επισκέπτες, μικρούς και μεγάλους.

Δίπλα του, ένα ακόμη πιο ιστορικό αεροπλάνο. Ένα από τα A-7H της αρχικής παραγγελίας αεροσκαφών. Χωρίς οπλικό φορτίο αυτό, συμβολίζοντας ίσως ότι αυτή η έκδοση του τύπου είχε ήδη περάσει στην αεροπορική ιστορία.

Αν και ουσιαστικά δύο εκδόσεις του ίδιου τύπου, οι διαφορές ανάμεσα στα δύο αυτά αεροπλάνα ήταν εμφανείς. Η πρώτη και πλέον εμφανής ήταν η απουσία σωλήνα εναέριου ανεφοδιασμού καυσίμου στα Α-7Η. Η δεύτερη ήταν η απουσία των φώτων προσνήωσης στο ριναίο σκέλος προσγείωσης στα Α-7Η. Η τρίτη ήταν η βαφή της κοιλιάς της ατράκτου με λευκό χρώμα το οποίο σταματούσε απότομα στο σημείο όπου άρχιζε η παραλλαγή του αεροσκάφους. Αντίθετα, τα Α-7Ε που παρελήφθησαν από τα αποθέματα του Ναυτικού των ΗΠΑ μετά τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, παρελήφθησαν ως ήταν (με φώτα προσνήωσης και σωλήνα ανεφοδιασμού τύπου probe and drogue) και βάφτηκαν με χρώματα παραλλαγής στην οποία το άσπρο της κοιλιάς ‘έσβηνε’ εκεί που συναντούνταν οι δύο χρωματικές περιοχές του αεροσκάφους.

Ακριβώς απέναντι στεκόταν αγέρωχος και πάντα γοητευτικός ο Όλυμπος. Με την προσθήκη των λέξεων Air Tattoo 2014, πίσω από την εισαγωγή του κινητήρα, λόγω της συμμετοχής του στο γνωστό αεροπορικό θέαμα, στο οποίο μάλιστα, απέσπασε το πρώτο βραβείο για βάψιμο αεροσκάφους στατικής έκθεσης.

Πριν από εφτά- αν δε με απατά η μνήμη μου- χρόνια, στο Air Tattoo του 2006, στη στατική έκθεση ήταν δύο Α-7Ε από την 335. Οι διοργανωτές είχαν βάλει δύο τουρκικά αναβαθμισμένα F-4E Terminator, να σχηματίζουν ένα ‘Γ’ με τα δικά μας τα Α-7. Πλησίασα τους χειριστές μας και τους ρώτησα «μα καλά, τι έγινε ρε παιδιά, τους έχουν βάλει εδώ τους Τούρκους να σας έχουν πάρει την ουρά;» Ο ένας εκ των χειριστών, ακούγοντας να του μιλάνε επιτέλους ελληνικά, απάντησε όλο περιφρόνηση για τα εκθέματα που είχε πίσω του «Αφού δεν μπορούν να το κάνουν στον αέρα, άσε τους να χαρούνε λίγο τώρα!». Η πληρότητα που ένιωσα στην καρδιά μου τότε, ακούγοντας τα λόγια αυτά από έναν άνθρωπο που ζούσε τα χνώτα του τουρκικού λύκου στην αυλόπορτα του σπιτιού που υπερασπιζόταν καθημερινά, δεν περιγράφεται…

Δίπλα στον Όλυμπο της 336 ήταν οι διάδοχοι των Α-7 από την αδελφή Μοίρα, τον Τίγρη (335Μ). Ένα διθέσιο (missionised) γεράκι κι ένα μονοθέσιο, block 52+ Advanced, της πλέον εξελιγμένης έκδοσης δηλαδή που διαθέτει η ΠΑ, φορτωμένα κι εκείνα με μία εντυπωσιακή γκάμα οπλισμού.

Το μονοθέσιο έφερε ζεύγος ΑΙΜ-120 AMRAAM, ζεύγος IRIS-T και δύο AGM-154 JSOW.

Το διθέσιο έφερε κι εκείνο AMRAAM, Sidewinders αντί για IRIS-T και, GBU-50 ως όπλο προσβολής εδάφους.

Και τα δύο έφεραν πτερυγικές δεξαμενές καυσίμων ενώ τους είχαν αφαιρεθεί οι σύμμορφες δεξαμενές. Ομολογουμένως, έκλεψαν την παράσταση στον χώρο των στατικών για τους μικρούς φίλους της Πολεμικής οι οποίοι έτρεχαν για να δουν από κοντά τα διάσημα F-16. Τι κι αν γονείς και δάσκαλοι φώναζαν «Αυτά βρε θα τα βλέπετε για πολλά χρόνια ακόμη!», εκείνοι, μαγεμένοι από τις αεροδυναμικές γραμμές του γερακιού, αδιαφορούσαν για το κοντόχοντρο μαχητικό που περνούσε στην αεροπορική ιστορία. Όχι όμως για πολύ…

Όμως, μία από τις πιο σπάνιες και ενδιαφέρουσες εικόνες της ΠΑ ήταν εκείνη με την οποία ήρθαμε αντίκρυ, με το που εισήλθαμε στον χώρο της έκθεσης. Και δεν ήταν αεροπλάνο. Στεκόταν δίπλα στο ασθενοφόρο της μονάδας, και συνομιλούσε με τους συναδέλφους της διασώστες του Ερυθρού Σταυρού. Ένα αμάγαλμα Ικάρου, Αρτέμιδος και Ασκληπιού. Ήταν η Ιατρός Ιπτάμενη υποσμηναγός Ζαρογιάννη Ευαγγελία. Το δε patch στο αριστερό της μανίκι, απλά «όλα τα λεφτά».

Μεταβήκαμε ως το μεγάλο υπόστεγο στο οποίο διακρινόταν το νέο επετειακό Α-7, σκεπασμένο ακόμη με το υφασμάτινο πέπλο του. Μπροστά από το υπόστεγο, ένα διθέσιο ΤΑ-7C με μία εντυπωσιακή γκάμα οπλισμού αραδιασμένη μπροστά του. Φωτογραφία βγαλμένη από σελίδες περιοδικού της δεκαετίας του ’80, ίσως και του ’90. Χιλιοφωτογραφημένη αλλά πάντοτε ιδιαίτερη και εντυπωσιακή.

Το επόμενο χρονικό διάστημα αναλώθηκε σε μετακινήσεις από το υπόστεγο στο οποίο έλαβε χώρα η τελετή ως τον χώρο της στατικής έκθεσης και πάλι πίσω, αναμένοντας την άφιξη των επισήμων. Ήρθε το άγημα απόδοσης τιμών. Αυθόρμητα θυμήθηκα τις μέρες που εκτελούσα παρόμοια καθήκοντα. Τουλάχιστον τώρα, μπορούσα να μετακινούμαι ενώ εκείνοι έπρεπε να εκτελούν ακινησία- το αν εκτελούσαν ακινησία ανάμεσα στα παραγγέλματα ή όχι δεν υπάρχει λόγος να τεθεί υπό εξέταση-.

Όποτε έβρισκα ευκαιρία και κάποιο πλάνο με αεροπλάνο χωρίς κόσμο, έβγαζα τη φωτογραφική μηχανή από τον ώμο και «πυροβολούσα». Δύσκολο γιατί οι επισκέπτες ήταν πολλοί και εξέφραζαν έμπρακτα και από όσο μικρότερη απόσταση μπορούσαν την αγάπη τους προς τα αεροσκάφη που εκτίθονταν.

Ανάμεσα στους επισκέπτες δε θα μπορούσαν να μην είναι μαθητές της Σχολής Ικάρων, οι οποίοι με τις άψογες θερινές τους στολές φώτισαν τον χώρο. Το συναπάντημα παρόντος, μέλλοντος και παρελθόντος ήταν χαρακτηριστικά σημαδιακό.

Πολύ θετική εντύπωση, προκάλεσε η συνάντηση με μαθητές των τελευταίων τάξεων από τα δημοτικά σχολεία της περιοχής οι οποίοι είχαν έρθει εν είδη εκδρομής.

Ένα πολύ θερμό μπράβο στους υπεύθυνους καθηγητές και διευθυντές των σχολείων οι οποίοι έδειξαν έμπρακτα ότι σέβονται την πρόσφατη ιστορία της χώρας και προσπαθούν να μεταφέρουν το ίδιο αίσθημα σεβασμού στα νέα παιδιά.

Εντυπωσιακή ήταν επίσης και η προσέλευση ξένων, θαυμαστών της αεροπορίας και της πτήσης. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της οργάνωσης από την οποία διακρίνονταν οι ομάδες (γιατί κατά ομάδες ήρθαν στον Άραξο) των ‘αεροτουριστών’ ήταν μία παρέα μεσήλικων Βρετανών. Είχαν έρθει αεροπορικώς στην Αθήνα από την προηγούμενη, είχαν νοικιάσει τέσσερα αυτοκίνητα των εννέα θέσεων, είχαν πάει οδικώς στον Άραξο και τις επόμενες δύο μέρες θα τριγυρνούσαν τόπους αρχαιολογικού ενδιαφέροντος (Σούνιο, Ολυμπία, Επίδαυρο), μέχρι την αναχώρησή τους για το Heathrow το βράδυ της Κυριακής.

Τα βλέμματα στρέφονται προς τον ουρανό προκειμένου να αιχμαλωτίσουν στη μνήμη τους την εικόνα, είτε ενός F-16 που έφευγε για το Αιγαίο, είτε ενός Boeing 737NG της TUI το οποίο αποτελούσε το πτητικό όριο μεταξύ διακοπών και καθημερινής εργασιακής ρουτίνας για κάποιους από τους τελευταίους σκανδιναβούς τουρίστες της σεζόν.

Την ίδια προσοχή από τους παρευρισκόμενους απέσπασε και το ιδιωτικό τζετ της οικογένειας Βούλγαρη (του ομώνυμου ιταλικού οίκου BVLGARI).

Μετά, το C-130 και το F-16 που προσγειώθηκαν στο αεροδρόμιο. Το C-130 σηματοδότησε και την άφιξη των επίσημων προσκεκλημένων από την Αθήνα και συγκεκριμένα, τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας κο. Δημήτρη Αβραμόπουλο ο οποίος προσήλθε στον χώρο της τελετής συνοδευόμενος και από τον Αρχηγό ΓΕΑ αντιπτέραρχο (Ι) Ευάγγελο Τουρνά.

Ακολούθησαν οι επίσημοι προσκεκλημένοι της εκκλησιαστικής Αρχής και φυσικά, η Πολεμική Σημαία της Μοίρας.

Όλοι μίλησαν με λόγια καρδιάς και κουβέντες αληθινές, όσο αληθινές ηταν και οι αεροπορικές στιγμές που χάρισαν αυτά τα στιβαρά ιστορικά αεροπλάνα στους ιπτάμενους και τους τεχνικούς που υπηρέτησαν μαζί τους όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμη και η πολιτική ηγεσία που- εκ των πραγμάτων- δεν μπορεί να ιεραρχήσει και να εκτιμήσει το αποσυρόμενο αυτό αεροσκάφος όπως οι άνθρωποι της αεροπορίας. Δε θέλω να σας μεταφέρω τους λόγους των επισήμων και να σας κουράσω. Έχουν ήδη αναφερθεί σε αυτούς, αξιόλογες ιστοσελίδες όπως τα parapolitika ή το defenceline και φυσικά όλες οι τοπικές ειδησεογραφικές ιστοσελίδες.

Αυτό που δε μας εξήγησε κανείς ήταν γιατί αποσύρονται όλα και κατά πόσο είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ασύμφορη η διατήρηση έστω μίας Μοίρας Α-7 σε ρόλο κρούσης και… εναέριου ανεφοδιασμού καυσίμων. Αλλά θα επανέλθουμε σε αυτό το ζήτημα αργότερα- δεν έχει νόημα τώρα!

Κατά τα χρόνια της υπηρεσίας των Α-7 στην ΠΑ, έχασαν τη ζωή τους με αυτά, 13 μοναδικοί χειριστές. Κατά την αναγγελία προσκλητηρίου νεκρών- πάντοτε ανατριχιαστικό και συγκινητικό προσκλητήριο για μένα προσωπικά- εκτελέστηκαν και βολές στον αέρα από το άγημα της Μοίρας.

Προς τιμήν αυτών των πεσόντων, τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή, το οποίο τερματίστηκε εντυπωσιακά με τη διέλευση ενός ζεύγους Α-7 πάνω από το υπόστεγο της τελετής και τα κεφάλια μας. Συμβολική κίνηση της παντοτινής παρουσίας των χειριστών, είτε είναι μαζί μας ως φυσικές παρουσίες, είτε μονάχα στα προσκλητήρια της καρδιάς.

Ακολούθησαν τα αποκαλυπτήρια του τελευταίου επετειακού Α-7 το οποίο απέσπασε- και δικαίως- το θερμότατο χειροκρότημα των παρευρισκομένων.

Στη συνέχεια, μετακινήθηκαν όλοι προς τον χώρο της αεροπορικής επίδειξης της τελετής, η οποία ξεκίνησε με μία εικονική προσβολή του διαδρόμου από ένα ζεύγος Α-7. Πραγματικά εντυπωσιακό θέαμα, ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς τη μάζα οπλικού φορτίου που μπορούσαν να φέρουν οι Κουρσάροι.

Σειρά είχαν τα δύο αεροσκάφη επιδείξεων της ΠΑ, το Τ-6 «Δαίδαλος» και το F-16 «ΖΕΥΣ». Και τα δύο εντυπωσίασαν με την ακρίβεια με την οποία εκτέλεσαν τους ελιγμούς του τυπικού τους προγράμματος.

Το καθιερωμένο πέρασμα του ΖΕΥ με high AoA και πολύ χαμηλή ταχύτητα- παραδοσιακά αφιερωμένο στους πεσόντες των Ενόπλων Δυνάμεων- έσπειρε ρίγη συγκίνησης. Ο χειριστής του- σε ανοιχτή ακρόαση από το πιλοτήριο και μέσα από τα εγκατεστημένα μεγάφωνα, το αφιέρωσε στους 13 πεσόντες των Κουρσάρων και προέτρεψε τους παρευρισκόμενους να «σηκώσουν ψηλά το κεφάλι», όπως φαινόταν να είναι και το γεράκι το οποίο απέτιε φόρο τιμής στους θρύλους των αιθέρων που αντικαθιστούσε, υπό τη συνοδεία του Εθνικού Ύμνου.

Η πτητική εκδήλωση ολοκληρώθηκε με έναν σχηματισμό των τεσσάρων κύριων τύπων μαχητικών που διέθετε η ΠΑ μέχρι χθες.

Στην κεφαλή του σχηματισμού το Α-7, συνοδευόμενο από ένα Mirage 2000, ένα F-16 Block 52M και ένα αναβαθμισμένο F-4E Phantom ΙΙ.

Και ενώ εκτελούσαν άψογα την πτήση σε σχηματισμό, το Α-7 «σήκωσε μούρη» και πήρε απότομα ύψος, αφήνοντας μόνα τους να συνεχίσουν την πορεία τους τα υπόλοιπα μαχητικά σε έναν ακόμη συμβολικό missing man formation.

Στην παρέα μας ήταν ένας οικογενειακός φίλος, από τους χειριστές των Α-7Η στη Σούδα και μάλιστα από τις πρώτες σειρές Ιπταμένων του τύπου. Τη στιγμή που το Α-7 εγκατέλειψε τον σχηματισμό, κι ενώ προσπαθούσα να μεταπείσω τα- λιγοστά- δάκρυα που ήταν έτοιμα να πηδήξουν από τον γκρεμό των ματιών μου, τον άκουσα πίσω μου να λέει «Πώπω ρε συ ανατρίχιασα τώρα!!!» και ένιωσα ότι πραγματικά, εδώ υπάρχουν άνθρωποι που με καταλαβαίνουν απόλυτα!

 

Με το πέρας της πτητικής επίδειξης, ο κόσμος μετακινήθηκε για μία ακόμη φορά στο υπόστεγο προκειμένου να φωτογραφίσει και να φωτογραφηθεί με, το νέο- και λογικά τελευταίο- επετειακά βαμμένο Α-7. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή κάτι με ξένιζε στο Α-7 αυτό αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι. Ώσπου συνομιλώντας με τον- μέχρι πρότινος μονάχα διαδικτυακό- φίλο, τον Δημήτρη, διαπίστωσα ότι απλά δεν είχα συνηθίσει Α-7 (ανεξαρτήτως έκδοσης) χωρίς pylons κάτω από τα φτερά του!

Αφού τραβήχτηκαν άπειρες φωτογραφίες του επετειακού Κουρσάρου, ίσως και λίγες παραπάνω, τεχνικοί της Μοίρας ήρθαν με το όχημα να το ρυμουλκήσουν εκτός υποστέγου.

 

Και τότε ήταν που «λύσσαξαν» Έλληνες και ξένοι! Τα ‘κλικς’ από τις φωτογραφικές μηχανές ήταν περισσότερα από τα ‘κλικς’ σε μηχανή αναζήτησης!

Παρατεταγμένοι απέναντι από το υπόστεγο, οι λάτρεις της αεροπορικής ιστορίας ζητούσαν λίγη παραπάνω ώρα με το τελευταίο παγκοσμίως, δείγμα των Κουρσάρων. Φωτογραφίες ΜΕ τους τεχνικούς, ΧΩΡΙΣ τους τεχνικούς, με ΔΥΟ από τους τεχνικούς, με δύο χειριστές της 336, με τους χειριστές να κοιτούν το αεροσκάφος, μετά αριστερά, μετά δεξιά… Ούτε μοντέλα δεν έχουν τόση προσοχή… Αν και, η σύγκριση είναι μάλλον άδικη για τα… μοντέλα!

Ένας από την ομάδα των τεχνικών, ρώτησε το πλήθος των φωτογράφων αν θέλουμε την καλύπτρα ανοιχτή ή κλειστή. Και τότε φάνηκε καθαρά η διαφορά νοοτροπίας μεταξύ Ελλήνων και ξένων (για μία ακόμη φορά). Οι ξένοι ήθελαν την καλύπτρα κλειστή ενώ οι Έλληνες ανοιχτή. Ομολογουμένως κι εγώ ανήκω στη δεύτερη ομάδα. Μου φαίνεται- καθαρά αισθητικά- πιο όμορφο το Α-7 με ανοιχτή την καλύπτρα.

Οι ξένοι όμως θέλουν και κυνηγούν τις καθαρές γραμμές. Και φυσικά, αυτό επιτυχγάνεται με την καλύπτρα κλειστή.

Με ανοιχτή την καλύπτρα όμως, μας περίμενε μία έκπληξη… Μία πειρατική σημαία την οποία έβαλαν στο πιλοτήριο του Κουρσάρου. Και δώσ’ του ξανά τα κλικς, να ακούγονται και να νομίζει κανείς ότι βρίσκεται ανάμεσα σε ραπτομηχανές!

Γνωρίζοντας όμως ότι όση ώρα και να περνούσαμε εκεί, παρέα με τον γκρίζο Κουρσάρο, το αίσθημα του αποχωρισμού δε θα γινόταν πιο ανάλαφρο, αποφασίσαμε ότι πρέπει να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Γεμάτοι με αναμνηστικά αλλά κυρίως εικόνες ζωηρές, τον ήχο των κινητήρων να έχει μεταμορφωθεί σε ένα συνεχές βουητό στα αυτιά μας, αεροπορικό καύσιμο να τσιτώνει ακόμη τα ρουθούνια μας και τις συνάψεις του μυαλού μας να παλεύουν έντονα να κρατάνε ζωντανές τις θύμησες από τους θρύλους που επί τέσσερις δεκαετίες αποτελούσαν το μακρύ χέρι προσβολής της Αεροπορίας μας και τον ασύμμετρο παράγοντα που οι Τούρκοι δεν γνώριζαν και εκ των πραγμάτων, φοβούνταν.

Η συζήτηση κατά την επιστροφή ήταν γεμάτη από Κουρσάρους. Φιλοσοφικά ερωτήματα και καλλιτεχνικές ανησυχίες που γεννούνταν από το μοτίβο του επετειακά βαμμένου Α-7. Πώς έζησε ο καθένας μας την τελετή, τους ίδιους τους Κουρσάρους κατά τα χρόνια υπηρεσίας τους στην ΠΑ. Κατά πόσο στενοχωρούνταν από τη «συνταξιοδότησή» τους, κατά πόσο θα μπορούσαν κάποιοι από τους Κουρσάρους, παρά την ηλικία τους, να έχουν κι άλλα να προσφέρουν στην ΠΑ. Σενάρια ακούστηκαν διάφορα και ακόμη ακούγονται στους σκοτεινούς εκείνους διαδρόμους που όλοι ξέρουν να δείχνουν αλλά κανείς δε θέλει να κατονομάζει. Προς το παρόν όμως και απ’ όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, μονάχα όμορφες ιστορίες και αναμνήσεις μπορούν αυτά τα θρυλικά αεροσκάφη να προσφέρουν!

Εν τω μεταξύ οι κινητήρες τους σίγησαν για πάντα. Οι καρδιές τους όμως εξακολουθούν να χτυπούν μέσα σε όλους εμάς που τα αγαπήσαμε και τα αγαπάμε όχι μόνο ως πτητικές μηχανές αλλά κυρίως για όλα όσα συμβόλιζαν και συμβολίζουν. Καληνύχτα φίλοι. καληνύχτα σύντροφοι κουρσάροι. Μπορείτε να πάτε σε μία ήσυχη γωνιά της χώρας που τόσα χρόνια προστατεύσατε, να… πιείτε το ρούμι σας και να θυμηθείτε τις άπειρες ιστορίες σας. Αν μη τι άλλο, σας αξίζει!

Το συγκεκριμένο άρθρο αφιερώνεται στους δεκατρείς πεσόντες των Α-7Ε/Η, όλα αυτά τα χρόνια που πιστά υπηρέτησαν την ΠΑ και την Πατρίδα. Επίσης αφιερώνεται στους πεσόντες εκείνους οι οποίοι, ενώ έδωσαν τη ζωή τους για την Υπηρεσία και την Πατρίδα πετώντας άλλους τύπους αεροσκαφών, εντούτοις είχαν προηγουμένως κάνει κι εκείνοι, το δικό τους roll στο ύψος των 50 ποδών, με Α-7…

ΑΓΙΑΣΟΦΙΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ
ΔΟΥΛΑΚΑΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
ΔΡΟΣΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΡΙΟΣ
ΖΩΝΤΟΣ ΜΙΧΑΗΛ
ΘΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ
ΚΑΡΑΚΩΣΤΑΣ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ
ΚΑΡΑΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΜΠΕΡΖΑΜΑΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ
ΠΑΡΟΥΣΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΤΖΑΓΚΟΥΡΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΧΑΡΙΤΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

ΜΠΕΣΛΕΜΕΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
ΚΑΚΚΑΒΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗΣ ΙΩΣΗΦ
ΜΠΑΛΑΤΣΟΥΚΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ
ΗΛΙΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΑΘΑΝΑΤΟΙ! Είθε να κουρσεύετε αιώνια στα Απέραντα Ηλύσια Πεδία!