Tag Archives: CR.42

Flying in foreign skies – A South African Guardian of Greece

It is important for us to not forget who we are and where we come from. It is also important that we don’t forget what we are fighting for. Honour to those who can do all of these and give their all to their struggle. One of those was Marmaduke “Pat” Pattle who was killed in action, a day after the Germans invaded the unfortified Athens…

RAF Squadron Leader, Marmaduke Pattle, who was given the nickname of “Pat”, was born on July 3rd, 1914. His aerial victories (confirmed and unconfirmed) are over 50 and the confirmed over 40. Of those, 26 were Italian and of those, 15 were recorded as he was flying the Gloster Gladiator. A genuine gladiator himself as was his plane he fought against his Axis counterparts and at the end, against disease and the hardships of war. He was declared as the Gladiators’ and Hurricanes’ top ace of WWII.

Pattle was born in South Africa, the son of English immigrants. As soon as he finished school he enlisted in the South African Air Force (SAAF) but in 1936 was transferred to the RAF. Upon completing his training as an operator, he was placed in the 80th Squadron which had just received its Gloster Gladiators.

In April 1938, 80th Squadron transferred to Egypt. It was there that for the first time his capabilities as an aviator and his natural talent as a marksman were noticed. It was there however that his love for the air force was also confirmed which was translated into hard work and effort to improve those two talents. Many would have been complacent, but he wanted to continuously improve and get even better!

With the outbreak of the war, Pattle’s Squadron was transferred to the borders of Libya, over which he first saw action in August of 1940. The “B” flight, which Pattle led, was moved to Siddi Barani. Until August 4th, 1940, in the air battles above the North African sand, Pattle had 4 shot down and one unconfirmed victory.

On August 4th, the Italians fought fire with fire, but he managed to escape without sustaining any injuries. That day, they were escorting a Lysander, when the British came face to face with six Breda Ba.65 of the 159 Squadrilia and as many CR-32 of the 160 Squarilia. From Pattle’s shots, the Breda made a forced landing and one of the Fiats fell spiralling out of control and the sky. After avoiding multiple attacks from Breda’s and CR’s, Pattle was forced to abandon his aircraft when he came under fire from Franco Lucchini – an ace, veteran of the Spanish civil war – and his rudder was destroyed. It’s not necessary for us to note once again that the Italian pilots had the tendency to fly and fight in packs, something that they proved many times in the Albanian theatre as well. Pattle walked till the border and two days later was picked up by a detachment of Hussars, who then took him to Siddi Barani.

On August 8th, leading 14 Gladiators versus 16 CR.42 of 9 and 10 Gruppo, Pattle brought down two more aircraft. Almost a month later, Pattle was promoted to first Lieutenant.

In November, Pattle’s Squadron was moved to Greece to reinforce the RHAF against the Italian invasion. It was this battle field that was destined to do him honors and make him the legend he is today. On November 19th, still with the Gladiators, Pattle and 8 of his pilots of the 80th Squadron attacked CR-42s and the G.50s in the area of Korytsa. In the air battle that ensued, Pattle accounted for two of the eleven (9 confirmed and 2 possible) in total British victories.

On February 11th, 1941 – the day that Bardavilias Anastasios was killed – Pattle was awarded the Distinguished Flying Cross. Up until that point in the war, he was Britain’s top ace. What’s more, he had achieved that with the British outdated biplane, the Gloster Gladiator!

The aircraft, with which the 80th Squadron was equipped with, only 4 years before, had now been technologically removed from the modern aerial battle field. 80th Squadron re-equipped on February 20th, 1941 with Hawker’s rugged fighter, the Hurricane. That day, Pattle, with Hurricane V7724, led 6 Hurricanes that were escorting 16 Bristol Blenheims. Fiat G.50’s took off to intercept but fell upon the Hurricanes. It was the first time that Pattle tasted the firepower of the Hurricane’s 8 Vickers machine guns. It was the first of 35…

On March 18th, 1941, Pattle received the DFC a second time as with three Italian fighters shot down over Chemara, he had raised his total score to 23.

Pattle served with the 33rd Squadron in March and April of 1941. On his first contact with the Luftwaffe, on April 6th, Pattle shot down 2 Bf-109E’s of JG27 in the battle of the forts, in Rupel.

In April, Pattle fell victim of the flu and his health condition had reached such a low point that his acting commanding officer, Squadron Leader Jones, gave him a direct order not to fly unless the sirens notified of an air invasion. An order which Pattle very willingly ignored and despite his high fever (39 degrees Celcius), shot down 9 aircraft in 4 days!

On April 20th, the day on which he flew for the last time, taking part in the aerial battle of Athens, the last 12 fighters of the RAF in Greece, took off in a desperate and almost defiant interception mission of the German aircraft. Roald Dahl, a pilot of the RAF at the time, mentions that 5 Hurricanes were shot down with 4 of the aviators being killed. One of them was Pattle who had taken off despite his having still a high fever, due to the flu! The 3 out of 5 aerial victories of the Luftwaffe are credited to Gustav Rödel, one of the most successful Luftwaffe aces of WWII, even though Pattle’s kill was shared by two Bf-110’s of JG26.

What is amazing about Pattle’s score is that it was recorded in a time frame of 9 months, which in itself unavoidably leads us to the question: had he not have taken off that day and Pattle continued on in the war, how much would he have reached?

Pattle is remembered highly as an excellent marksman, an extremely good aviator and a very good leader. As a leader he was always demanding much more from himself than his men and it was said that even though he was supposed to be “in bed”, he insisted on leading his men!

Even though we will never know Pat’s exact number of kills, it is for a fact that they are over 27 and count between 27 and 44, without being quite able to exclude that they actually did reach 50. Regardless the exact number however, the Squadron Leader is the greatest biplane ace of WWII and one of the greatest Hurricane aces of the war. It is possible that he is the best RAF ace of the whole war. He claims the largest number of kills (confirmed and unconfirmed) but as we said before, we will never know for sure the grand total.

Squadron Leader Marmaduke Pat Pattle DFC and bar, fell during the very last stand of defence of Greece against the German invaders on this day, April 20th, 1941. We shall remember him because we remember the words of Pericles’ eulogy,

ΑΝΔΡΩΝ ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΠΑΣΑ ΓΗ ΤΑΦΟΣ – EVERY [PATCH OF] EARTH [CAN BE] A PROMINENT MAN’S GRAVE!

ΑΙΕΝ ΥΨΙΚΡΑΤΕΙΝ – FOREVER HOLD THE HEIGHTS

Read this article in Greek

Σχολιάστε

Filed under Αεροπορία, Πεσόντες

Ελληνοϊταλικός Πόλεμος- 30/10/1940 το πρώτο αίμα για την ΕΒΑ

Επιτέλους… Ανοίγει ο καιρός… Επιτέλους μπορούμε να πετάξουμε και να εκτελέσουμε την αποστολή μας! Το πρωινό της 30ης Οκτωβρίου 1940, ο καιρός έδειξε σημάδια σημαντικής βελτίωσης σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες. Το άνοιγμα που εμφανίστηκε στη σούπα ήταν η αλλαγή που χρειάζονταν τα πληρώματα της ΕΒΑ για να ξεκινήσουν προς τα γνώριμα λημέρια τους στους ουρανούς πάνω από το μέτωπο. Τρεις από αυτούς τους ιπτάμενους ιππότες, έμελλε να μείνουν εκεί…

Αναγνωριστικά Henschel Hs-126 της 3ης Μοίρας Στρατιωτικής Συνεργασίας απογειώθηκαν από το αεροδρόμιό τους προς εκτέλεση επιθετικών αναγνωρίσεων πάνω από το μέτωπο. Υπήρξε μία συμπλοκή των ελληνικών αναγνωριστικών νωρίς το πρωί με FIAT CR.32 που απογειώθηκαν από την Κορυτσά αλλά καμία πλευρά δεν βγήκε κερδισμένη καθώς ο χειριστής του Henschel κατάφερε να ελιχθεί και με κάλυψη των νεφών, να χαθεί από τους επίδοξους θηρευτές του.

Αργότερα την ίδια μέρα, χάρις σε προωθημένο ιταλικό παρατηρητήριο, σχηματισμός πέντε CR.42 εντόπισε δύο ελληνικά Hs-126 να εκτελούν επιθετική αναγνώριση. Τα αεροσκάφη αυτά ανήκαν στο 3/2 Αυτόνομο Σμήνος. Ο ιταλικός σχηματισμός, με επικεφαλή τον ίδιο τον διοικητή της 160ης Σμηναρχίας άνοιξε καταιγιστικό πυρ με όλα τα διαθέσιμα πολυβόλα που είχε στον αέρα. Ήταν πολύ αργά για τα ελληνικά αεροπλάνα να καταφέρουν να απεμπλακούν κι έτσι ανταπέδωσαν τα πυρά. Συνεχείς ελιγμοί από τους χειριστές στόχευαν στο να φέρνουν τους παρατηρητές-πολυβολητές των σε κατάλληλη θέση ώστε να αμύνονται με όσο πιο φονικά πυρά και ταυτόχρονα, να αποφεύγουν τις βολίδες των ιταλικών καταδιωκτικών. Ο αρχισμηνίας Τσάντας, χειριστής του ενός εκ των δύο αναγνωριστικών, είχε ήδη ιδρώσει, προσπαθώντας να κάνει το αεροπλάνο του να ελιχθεί. Μονολογούσε. Δεν περίμενε απάντηση από τον πολυβολητή του, τον ανθυποσμηναγό Γιάνναρη. Έβλεπε τις τροχιοδεικτικές βολίδες των ιταλών να περνούν μπροστά του και όσες περνούσαν πίσω από το κεφάλι του, τις άκουγε. Είχαν ξεφύγει από πολλές όμως η ριπή ενός εκ των καταδιωκτικών γάζωσε τον κινητήρα του και τον ανάγκασε να προσγειωθεί. Κατεβαίνοντας από το αεροσκάφος του, με τρόμο διαπιστώνει τον λόγο που δεν απαντούσε ο πολυβολητής του. Μία βολίδα τον είχε βρει ακριβώς πάνω από την καρδιά, σκοτώνοντάς τον ακαριαία!

Οι χειριστές των ιταλικών καταδιωκτικών, νιώθοντας τη γλυκιά ζάλη της μέθης που φέρνει η κατάρριψη εχθρικού αεροσκάφους, εστίασαν τώρα στο δεύτερο Henschel. Σαν αρπακτικά πτηνά έπεσαν πάνω στον μεταλλικό εροδιό, ο οποίος όμως αντιστάθηκε σθεναρά. Πολλές φορές προσπάθησαν να του κόψουν τα φτερά, πολλές φορές όμως ο φαινομενικά εύκολος στόχος ανταπέδωσε τα πυρά και προκάλεσε πολύ πόνο στους διώκτες του. Εν τέλει, κατάφεραν να απεμπλέξουν από την αερομαχία. Ενώ τα ιταλικά καταδιωκτικά επέστρεψαν στη βάση τους, το διάτρητο Henschel και το πλήρωμά του δε στάθηκαν το ίδιο τυχερά. Ο χειριστής ανθυποσμηναγός Παπαμιχαήλ Λάζαρος και ο παρατηρητής-πολυβολητής σμηνίας Γεμενετζής Κωνσταντίνος σκοτώθηκαν ακαριαία κατά την πρόσκρουση του αεροσκάφους τους στο έδαφος, όταν επιχείρησαν, παρά τις ζημιές που είχε υποστεί, να το προσγειώσουν.

Ο ανθυποσμηναγός Γιάνναρης είναι ο πρώτος αεροπόρος που εισήλθε στο Πάνθεον των πεσόντων του ελληνοϊταλικού πολέμου και μάλιστα, είναι και ο πρώτος πεσών αξιωματικός (όχι μόνο της ΕΒΑ) κατά τον πόλεμο αυτόν. Οι Παπαμιχαήλ Λάζαρος και Γεμενετζής Κωνσταντίνος κοσμούν με τα τρανά τους ονόματα , την πρώτη σελίδα των ηρωικώς πεσόντων αεροπόρων της ΕΒΑ, συνοδεύοντας τον Γιάνναρη.

Με το Βασιλικό Διάταγμα της 20ης Φεβρουαρίου 1941, η Πατρίδα τίμησε τον Γιάνναρη με τον Σταυρό Ιπταμένου, αφού τον προβίβασε τιμητικά μετά θάνατον, στον επόμενο βαθμό. Για την ηρωική του δράση, τις ίδιες ηθικές αμοιβές έλαβε και ο Παπαμιχαήλ Λάζαρος, ενώ ο Γεμενετζής, αφού προβιβάστηκε σε επισμηνία, τιμήθηκε με το μετάλλιο ιπταμένου.

Ανεξάρτητα όμως των ηθικών αμοιβών και των βαθμών τους, ενεπλάκησαν σε ένα φονικό και πολύ δύσκολο είδος εναέριας μάχης, όπως είχε κάνει και χρόνια πριν ο σημαιοφόρος Αργυρόπουλος, με αεροσκάφη πολύ υποδεέστερων επιδόσεων των αντιπάλων τους και έπεσαν μαχόμενοι υπέρ Πατρίδος!

Υποσμηναγός Γιάνναρης Ευάγγελος!
ΕΠΕΣΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!

Υποσμηναγός Παπαμιχαήλ Λάζαρος!
ΕΠΕΣΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!

Επισμηνίας Γεμενετζής  Κωνσταντίνος!
ΕΠΕΣΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!

ΑΠΑΝΤΕΣ ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

1 σχόλιο

Filed under Αεροπορία, Πεσόντες

Against all odds… 2/11/1940

Η 21η Μοίρα Δίωξης…

Τι να πει κανείς για τους ήρωες αυτούς; Τι να γράψει κανείς και που να βρει τόσο μελάνι;

Σαν σήμερα, τρεις ιππότες της 21ης ΜΔ έζεψαν τα φτερωτά τους άλογα και απογειώθηκαν για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Μελίσσι ο εχθρός, έρχεται με έντονο βουητό. Νιώθει πως τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει. αυτό όμως το μελίσσι δεν έχει βρεθεί ξανά αντιμέτωπο με αυτόν τον αντίπαλο. Και πολύ γρήγορα και αποτελεσματικά θα μάθει ότι πετάει και πολεμάει παράτολμα και αποφασιστικά ενάντια σε κάθε εισβολέα.

Σαν σήμερα οι υποσμηναγοί Κατσαρός και Σακελλαρίου και ο σμηνίας Παπαδόπουλος, υψώθηκαν στον μουντό ουρανό της Ηπείρου, προκειμένου να αντιμετωπίσουν μία αρμάδα 15 βομβαρδιστικών Ζ.1007bis και ισάριθμων μαχητικών συνοδείας CR.42.

Κι ενώ μπορεί να φαίνονται εντελώς άνισα τα μεγέθη της σύγκρουσης, τα ιταλικά βομβαρδιστικά δεν συνέχισαν την αποστολή τους καθώς ο σχηματισμός τους διασπάστηκε από τα τρία PZL της 21ης ΜΔ.

Βουτάει ο σχηματισμός των τριών PZL σαν άγρυπνα γεράκια πάνω στον σχηματισμό των ιταλικών βομβαρδιστικών. Με το πρώτο πέρασμα που κάνουν, αιφνιδιάζουν τους αντιπάλους τους και γαζώνουν πρώτα τους υψηλής αξίας στόχους. Ένα Ζ.1007bis πέφτει από τα πυρά του Σακελλαρίου και άλλο ένα από τα πυρά του Παπαδόπουλου. Με τον Κατσαρό να παρέχει όση κάλυψη μπορεί από τα πενταπλάσια μαχητικά συνοδείας, ο Σακελλαρίου και ο Παπαδόπουλος συνεχίζουν να σφυροκοπούν τα Cant. Άλλα δύο υποκύπτουν στα πολυβόλα τους- ένα χτυπημένο από τον καθέναν.

Πρέπει όμως να στρέψουν την προσοχή τους στα ιταλικά καταδιωκτικά πλέον. Και τώρα και οι τρεις αντιμετωπίζουν τα, συγκρίσιμων, αλλά ελαφρώς κατώτερων, επιδόσεων CR.42. Μία αναμέτρηση ιπποτών στους αιθέρες της Πίνδου εκτυλίσσεται τώρα. Τα φτερωτά άλογα και των δύο πλευρών πληγώνονται από τα χτυπήματα των αντιπάλων. Ο Παπαδόπουλος κατέρριψε ένα αλλά δεν μπόρεσε αυτή η κατάρριψη να επιβεβαιωθεί. Οι αντίπαλοί του τον πληρώνουν με το ίδιο νόμισμα και στέλνουν αυτόν και το διάτρητο αεροσκάφος του, στο έδαφος. Σε ταχεία διαδοχή ο Σακελλαρίου τιμωρεί ένα από τα CR.42 που ήταν στην ουρά του Παπαδόπουλου και παρατηρώντας τον ποντιζόμενο αντίπαλό του, ξεχάστηκε! Απεμπλέκει και εμπλέκει με τρία άλλα CR.42. Ο Κατσαρός προσπαθεί να τον καλύψει αλλά δεν προλαβαίνει καθώς τα ιταλικά μαχητικά στέλνουν με τη σειρά τους φλεγόμενο, το αεροσκάφος του Σακελλαρίου στο έδαφος. Ο Κατσαρός βάζει εσκεμμένα το PZL του σε περιδίνηση για να ξεφύγει από τα 3 ιταλικά καταδιωκτικά που έβαλλαν εναντίον του ήδη χτυπημένου αεροσκάφους του και καταφέρνει να επανακτήσει τον έλεγχο του μαχητικού του σε πολύ χαμηλό ύψος κι έτσι διαφεύγει. Διεκδικεί κι εκείνος μία κατάρριψη CR.42 η οποία όμως δεν επιβεβαιώνεται. Η διαφορά ύψους είναι πολύ μεγάλη για τα ιταλικά καταδιωκτικά να εμπλακούν ξανά και επιστρέφουν μαζί με τα Ζ.1007 στα προκεχωρημένα αεροδρόμια τους στην Αλβανία.

Ο υποσμηναγός Κατσαρός επέστρεψε στη βάση της 21ης ΜΔ στον Βοεβόδα, ζωντανός αλλά περίλυπος για τους συμπολεμιστές του. Υπερήφανος που είχαν αποτρέψει την ολοκλήρωση του bomb run των Ιταλών αλλά και θυμωμένος με τον εαυτό του που, κατά εκείνον, δεν μπόρεσε να σώσει τους συντρόφους του. Ενάντια σε τέτοιες δυνάμεις, οι χαλύβδινοι αυτοί ήρωες, πάλευαν για την τελειότητα και την επίτευξη των πάντων. Όπως θα έλεγε αργότερα, δύο μέρες μετά πήρε την εκδίκησή του, καταρρίπτοντας ο ίδιος δύο Z.1007bis.

Ο υποσμηναγός Σακελλαρίου Ιωάννης και ο σμηνίας Παπαδόπουλος Χρήστος, αντιμετώπισαν με ευσυνειδησία τον, όπως αποδείχθηκε μονάχα αριθμητικά, υπέρτερο αντίπαλο, και πάλεψαν υπό τρομακτικά δυσμενείς συνθήκες που θα έκαναν πολλούς σύγχρονούς μας να λακίσουν. Είναι οι πρώτοι πεσόντες των PZL P.24 της Ελληνο-ιταλικής σύγκρουσης στον Β΄ΠΠ οι οποίοι και προήχθησαν μετά θάνατον σε σμηναγό και επισμηνία αντίστοιχα.

Το βράδυ της 2ας Νοεμβρίου κατά τη βραδινή αναφορά της 21ης ΜΔ στο προσκλητήριο φέρεται να ειπώθηκε…

-ΥΠΟΣΜΗΝΑΓΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ!

-ΕΠΕΣΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!

-ΣΜΗΝΙΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ!

-ΕΠΕΣΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ, ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

1 σχόλιο

Filed under Αεροπορία, Πεσόντες

Πολωνικοί Γλάροι ή Ελληνικά Γεράκια; Το PZL P.24 στο έπος του ’40…

Στον παγωμένο ουρανό της Μακεδονίας, ο νεαρός ανθυποσμηναγός της 22ης Μοίρας Δίωξης, βλέπει τον στόχο του να μεγαλώνει μπροστά κι αριστερά του καθώς τον πλησιάζει. Σαν γεράκι που καρτερικά περιμένει την κατάλληλη στιγμή να χτυπήσει. Αυξάνει τον ρυθμό με τον οποίο στρίβει και αυξάνει λίγο και τον βαθμό βύθισης. Το πλήρωμα του ιταλικού βομβαρδιστικού ξεκινά τη μολυβένια βροχή κι ο ανθυποσμηναγός απαντά με τα δικά του πολυβόλα. Σημαδεύει λίγο πιο μπροστά από τον στόχο του και οι βολίδες του χτυπούν στη ρίζα της αριστερής πτέρυγας και στον κινητήρα. Σαν μεταλλικά νύχια αρπακτικού πουλιού, βυθίζονται στη σάρκα του μεταλλικού θηρίου. Πυκνός μαύρος καπνός σαν ένας χαμηλά ιπτάμενος κομήτης βγαίνει από τον κινητήρα του Ιταλού εισβολέα. Το κορμί του ανθυποσμηναγού έχει γίνει ένας ποταμός αδρεναλίνης. Πιέζει ξανά με τον δείκτη του τη σκανδάλη. Το καταδιωκτικό του τραντάζεται από τα τέσσερα πολυβόλα που ζωντανεύουν. Τώρα είναι η στιγμή του. Τώρα…

Οι ρίζες του PZL Ρ.24 βρίσκονται στα μέσα του 1929, όταν ένας νεαρός σχεδιαστής, ο Zygmunt Pulawski, σχεδίασε ένα ολομεταλλικό μονοπλάνο. Την εποχή εκείνη, οι περισσότερες αεροπορίες, ακόμη κι εκείνες που σήμερα θεωρούνται προχωρημένες, χρησιμοποιούσαν διπλάνα. Έτσι, το νεοεμφανισθέν P.1 του άσημου για τα παγκόσμια δεδομένα, εργοστασίου της Βαρσοβίας, ήταν μία μικρή επανάσταση. Το υψηλοπτέρυγο μαχητικό είχε μία νέα είδους πτέρυγα η οποία, αρχικά ονομάστηκε πτέρυγα Pulawski. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, είχε λάβει παγκόσμια αναγνώριση και λόγω του ιδιαίτερου σχήματός της που θύμιζε γλάρο, ονομάστηκε gull wing. Η διαμόρφωση αυτή έδινε στον χειριστή εξαιρετική ορατότητα στο εμπρόσθιο τόξο του αεροπλάνου.

Το σχέδιο προκάλεσε παγκόσμιο ενδιαφέρον και για έναν ακόμη λόγο. Η Πολωνία δεν ήταν εμφανώς σε κανένα από τα μπλοκ των τότε υπερδυνάμεων. Έτσι, κράτη και αεροπορίες που ήθελαν ένα μαχητικό χωρίς να πρέπει να δώσουν γαία και ύδωρ σε κάποιον από τους μεγάλους πατρόνες, μπορούσαν να στραφούν στην Πολωνία η οποία είχε να προσφέρει ένα πρώτης τάξης καταδιωκτικό χωρίς διπλωματική δέσμευση. Όταν χρόνια μετά, ο Τίτο μιλούσε για τον τρίτο δρόμο προς τον Σοσιαλισμό, δεν ανακάλυπτε ξανά τον τροχό!

Το πρώτο μοντέλο παραγωγής, το Ρ.11, πέταξε τον Αύγουστο του 1931. Το Ρ.11α από το οποίο η Πολωνική αεροπορία παρήγγειλε 30 τεμάχια, ήταν ίδιο με το Ρ.7 (που είχε παραχθεί σε 150 κομμάτια για την Πολωνική Αεροπορία) με τη διαφορά ότι φορούσε κινητήρα Bristol Mercury IV S2, ο οποίος κατασκευαζόταν κατόπιν αδείας, στην Πολωνία.

Το Ρ.24 σχεδιάστηκε με βάση την τελευταία έκδοση του Ρ.11, ώστε να προκύψει ένα μαχητικό για εξαγωγή σε τρίτους. Η άδεια παραγωγής του κινητήρα της Bristol δεν επέτρεπε εξαγωγή κι έτσι η γαλλική Gnome Rhone πρότεινε να φορέσουν τα πολωνικά μαχητικά, τον δικό της- ισχυρότερο- κινητήρα. Όταν πρωτοπέταξε το 1934, το Ρ.24 ήταν το πιο εξελιγμένο σχέδιο στον κόσμο, έχοντας στο ενεργητικό του και το ρεκόρ ταχύτητας για μαχητικά με κινητήρα αστεροειδούς διάταξης. Η ειρωνεία είναι ότι καθώς η Πολωνική Αεροπορία είχε εναποθέσει τις ελπίδες της στο υπό ανάπτυξη ακόμη Ρ.50, ο πόλεμος τη βρήκε με έναν κορμό από μαχητικά κατώτερα αυτών που η PZL είχε εξάγει!

Τα οικονομικά της χώρας μας δεν ήταν και ποτέ σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση. Αυτό συνέτεινε με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο να προμηθευτεί η ΠΑ το μαχητικό που ήταν η δεύτερη επιλογή της. Όταν λοιπόν, η πρώτη επιλογή της επιτροπής της Αεροπορίας που αξιολογούσε τις υποψηφιότητες, ήταν το Gloster Gladiator, δημιουργήθηκε αμέσως ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα- Οι Βρετανοί θέλανε μετρητά. Και μάλιστα, λίρες Αγγλίας. Αυτές οι πολυτέλειες, απλά δεν υπήρχαν! Το PZL είχε έρθει δεύτερο- αλλά όχι και καταϊδρωμένο- στην αξιολόγηση. Οι Πολωνοί όμως μπορούσαν και χωρίς σκληρό συνάλλαγμα. Όπως αποδείχθηκε, μπορούσαν και χωρίς μετρητά! Κι έτσι έκλεισε η συμφωνία. Γιατί τα 36 αεροσκάφη, κόστους 4,3 εκατομμυρίων δραχμών το καθένα, πληρώθηκαν με την αντίστοιχη ποσότητα σε καπνά!

Η ΠΑ παρήγγειλε 36 καταδιωκτικά, από τα οποία τα 5 ήταν Ρ.24Α, 7 Ρ.24F και 24 Ρ.24G. Οι βελτιώσεις που ζήτησε η ελληνική πλευρά επί των αεροσκαφών ήταν κατά κύριο λόγο νέο κάλυμμα στον κινητήρα Gnome Rhone, spinner στην έλικα, αύξηση των καυσίμων και τροποποιήσεις στα συστήματα λίπανσης του κινητήρα. Οι τροποποιήσεις αυτές έφεραν όλα τα μοντέλα στο ίδιο επίπεδο, οπότε δεν υπήρχαν και εξωτερικά εμφανείς διαφορές, με εξαίρεση τη σύνθεση του οπλισμού

Η ΠΑ προμηθεύτηκε μεταξύ 1937 και 1938 και τα 36 τεμάχια που είχε παραγγείλει. Τα PZL έλαβαν τους χαρακτηριστικούς σειριακούς αριθμούς από Δ101 ως και Δ136 και μοιράστηκαν ισόποσα σε τέσσερις Μοίρες Διώξεως- την 21η, την 22η, την 23η και την 24η. Της 24ης ΜΔ τα PZL μοιράστηκαν στις άλλες τρεις μοίρες όταν παραλήφθηκαν τα ΜΒ.151 από τη γαλλική Bloch. Το ίδιο έγινε και, μετά την έναρξη των επιχειρήσεων, στις 24/11 με τα PZL της 21ης ΜΔ που επανεξοπλίστηκε με τα Gladiator της Βρετανικής βοήθειας.

Το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου 1940 βρήκε την Πολεμική Αεροπορία ήδη με έναν πεσόντα χειριστή PZL από θανατηφόρο ατύχημα στις  8 Μαΐου 1939. Από τα 35 εναπομείναντα PZL μόνο 24 ήταν σε μάχιμη κατάσταση. Η εμπλοκή των Ρ.24 ξεκίνησε άμεσα με τη ραχοκοκκαλιά της ελληνικής εναέριας ασπίδας να σημειώνει τις πρώτες της καταρρίψεις την 1η Νοεμβρίου, όταν η 21η ΜΔ κατέρριψε ένα Ζ.1007bis της 107 Gruppo. Την επόμενη μέρα σημειώνεται η πρώτη μεγάλη αερομαχία της Θεσσαλονίκης κατά την οποία ο Μαρίνος Μητραλέξης εμβολίζει ένα Ζ.1007bis και συνολικά τα ελληνικά PZL της 22ης ΜΔ καταρρίπτουν επιβεβαιωμένα 6 ιταλικά και διεκδικούν και άλλες έξι μη επιβεβαιωμένες καταρρίψεις.

Την ίδια μέρα στην περιοχή των Ιωαννίνων, 3 PZL της 21ης ΜΔ, απογειώθηκαν να αντιμετωπίσουν 15 ιταλικά βομβαρδιστικά και τα μαχητικά συνοδείας. Οι τρεις χειριστές, Σακελλαρίου, Κατσαρός και Παπαδόπουλος, κατέρριψαν 3 CR.42 και Ζ.1007bis. Ο Σμηναγός Σακελλαρίου και ο επισμηνίας Παπαδόπουλος, έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι τον εισβολέα και αποτελούν τους πρώτους πεσόντες PZL του Ελληνοϊταλικού πολέμου.

Η επόμενη μέρα βρίσκει την 22η ΜΔ ξανά στο μάτι του κυκλώνα των επιχειρήσεων και τα PZL της να επιτυγχάνουν άλλες τρεις καταρρίψεις στην περιοχή της Θεσσαλονίκης. Στις 4 Νοεμβρίου, ο Ιωάννης Κατσαρός της 21ης ΜΔ καταρρίπτει άλλα δύο Ζ.1007bis στην περιοχή της Θεσσαλίας.

Δέκα μέρες αργότερα, η 160 Gruppo, αποκτά ένα… νεκροταφείο στην περιοχή της Κορυτσάς καθώς 8 CR.42 καταρρίπτονται από τα Ρ.24 της 22ης και της 23ης ΜΔ. Το πλήγμα στο ηθικό της Reggia Aeronautica είναι πολύ σημαντικό γιατί δεν περίμεναν τόσο σθεναρή αντίσταση από μια αεροπορία που, στα χαρτιά τουλάχιστον, εμφανιζόταν ασθενική. Στις 15 του ίδιου μήνα, ο Παναγιώτης Αργυρόπουλος καταρρίπτει τη μοναδική απώλεια της ημέρας, ένα S79.

Στις 18 Νοεμβρίου, οι 12 επιβεβαιωμένες καταρρίψεις των ελληνικών PZL έρχονται να χρυσώσουν το χάπι της απώλειας άλλων δύο χειριστών καταδιωκτικών PZL, του Γρηγορίου Βαλκανά και του Κωνσταντίνου Γιαννικώστα, σε αποστολή πάνω από την Αλβανία. Ο Γιαννικώστας ανήκε στη μοίρα του Μητραλέξη, ο δε, Βαλκανάς, χειριστής της 23ης ΜΔ θυσιάστηκε μιμούμενος τον Μητραλέξη κι εμβολίζοντας ένα ιταλικό βομβαρδιστικό.

Στις 20 Νοεμβρίου, ο μοίραρχος της 22ης ΜΔ, Κέλλας, καταρρίπτει ένα Z.1007bis πάνω από τη μικρή Πρέσπα, ενώ την ίδια μέρα, τρία ιταλικά CR.42 αποφεύγουν να εμπλακούν με σχηματισμό τεσσάρων PZL. Η τελευταία κατάρριψη του έτους για την 23η ΜΔ, θα είναι στις 3 Δεκεμβρίου, όταν σε εναέρια συμπλοκή 6 PZL με 18 FIAT, καταρρίφθηκε ένα CR.42.

Με το νέο έτος, η ΠΑ είχε μείνει με μόλις 49 αεροσκάφη επιχειρησιακά, από τα οποία τα 19 ήταν PZL. Στις 8 του Ιανουαρίου, έρχεται η πρώτη κατάρριψη του νέου έτους με τον σμηναγό Φανουργάκη να καταρρίπτει ένα Ζ.1007bis. Ο ίδιος διεκδικεί ένα δεύτερο Ζ.1007bis στις 12/1, μέρα κατά την οποία η 23η ΜΔ έχει επιβεβαιωμένα καταρρίψει άλλα 3 Ζ.1007bis και η 22α ΜΔ δύο CR.42 (από ένα οι σμηναγοί Σκρούμπελος και Αντωνίου).

Στις 25/1, σε συνεργασία των μοιρών δίωξης, καταγράφονται τουλάχιστον 7 (επιβεβαιωμένες και ανεπιβεβαίωτες) καταρρίψεις της ΠΑ, από τις οποίες, τη μερίδα του λέοντος έχουν τα PZL. Ο Σμηναγός Αντωνίου της 22ης ΜΔ, έχει καταρρίψει επιβεβαιωμένα ένα Ζ.1007bis στην περιοχή της Θεσσαλονίκης κι ένα ΒR.20 στην περιοχή της Κλεισούρας- κάτι που φανερώνει αβίαστα, το πόσο τεντωμένες ήταν οι περιοχές στις οποίες δραστηριοποιούνταν οι ελληνικές μοίρες δίωξης. Ένα Gladiator της 21ης κι ένα PZL της 22ας ΜΔ μοιράζονται την κατάρριψη ενός BR.20 στην περιοχή της Κλεισούρας ενώ άλλα δύο BR.20 στην περιοχή της Κλεισούρας διεκδικούν οι 22η και 23η ΜΔ.

Στις 8 Φεβρουαρίου, Gladiator της 21ης ΜΔ και PZL της 22ης ΜΔ καταρρίπτουν ένα Z.1007bis και υποχρεώνουν σε φυγή, άλλους πέντε σχηματισμούς ιταλικών βομβαρδιστικών ενώ ο Φανουργάκης διεκδικεί ακόμη μία κατάρριψη. Την επομένη, 30 ιταλικά βομβαρδιστικά, συνοδευόμενα από 12 CR.42 και G.50 πέφτουν πάνω σε έναν ιπτάμενο τοίχο από 8 PZL και 4 Gladiators. Είναι η μέρα στην οποία ο Μητραλέξης θα πετύχει δύο επιβεβαιωμένες καταρρίψεις και μία ακόμη ανεπιβεβαίωτη, ενώ άλλη μία επιβεβαιωμένη έχει ο επισμηνίας Δάγγουλας Επαμεινώνδας.

Στις 10 Φεβρουαρίου, η 23η ΜΔ έχει επιβεβαιωμένα 3 καταρρίψεις ιταλικών βομβαρδιστικών και μία πιθανή, ενώ η 22α ΜΔ έχει 3 επιβεβαιωμένες καταρρίψεις και μία πιθανή ιταλικών καταδιωκτικών, και οι οχτώ στην περιοχή της Πρεμετής. Μετά την αερομαχία αυτή, δύο από τα PZL επέστρεψαν βαριά χτυπημένα, σχεδόν κατεστραμμένα. Στις 11 Φεβρουαρίου, πετούσε ένα τρίτο καταδιωκτικό- χτυπημένο στις 8 Φεβρουαρίου, συναρμολογημένο από τα απάρτια των άλλων δύο καταδιωκτικών!

Άλλες 3 επιβεβαιωμένες και δύο ανεπιβεβαίωτες καταρρίψεις έχει η 22η ΜΔ στις 20 Φεβρουαρίου ενώ στις 23/2 η 23η ΜΔ δείχνει ότι στη διάταξη μάχης της δεν έχει καταδιωκτικά αλλά αρπακτικά, καταρρίπτοντας άλλα 3 G.50. Ο Μάρτιος κυλά χωρίς καταρρίψεις για την Ελληνική Αεροπορία η οποία, νικήτρια στον πόλεμο αεροπορικής κυριαρχίας πάνω από το μέτωπο της Αλβανίας, γλύφει τις πληγές της και αναμένει την επίθεση της Luftwaffe.

Η πολυαναμενόμενη γερμανική επίθεση ήρθε στις 6 Απριλίου και μαζί ήρθαν και οι πρώτες καταρρίψεις Γερμανών από Έλληνες. Δύο PZL κι ένα Bloch μοιράζονται την κατάρριψη ενός Hs-126 ενώ στις 14 Απριλίου, ο Κουτρουμπάς καταρρίπτει άλλο ένα Hs-126. Την ίδια μέρα, ο υποσμηναγός Παναγιώτης Αργυρόπουλος καταρρίπτει ένα Ju-87 στην περιοχή των Τρικάλων.

Η επόμενη μέρα σηματοδοτεί και το κύκνειο άσμα των PZL στην Ελλάδα στην κορυφαία στιγμή αντίστασης της ΠΑ στους Γερμανούς της Luftwaffe, την αερομαχία των Τρικάλων. Την αερομαχία κατά την οποία το δωδεκάθεο της Πολεμικής, αντιμετώπισε στη σκιά του Ολύμπου, 25 Ju-87 και τη συνοδεία τους από ισάριθμα Bf-109 της JG27. Οι χειριστές της 22ης ΜΔ, αντιμέτωποι με υπέρτερους αριθμητικά αντιπάλους, καταπονημένοι αλλά με εξαιρετικά υψηλό φρόνημα, κατέρριψαν επιβεβαιωμένα μεταξύ τους δύο Bf-109 κι ένα Ju-87. Τα υπόλοιπα PZL καταστράφηκαν άδοξα στο έδαφος από τη Luftwaffe, είτε στην Αμφίκλεια, είτε στο Άργος.

Τα PZL P.24 φόρεσαν και τίμησαν τα ελληνικά αεροπορικά χρώματα πέραν πάσης αμφιβολίας ή αμφισβήτησης. Σε μια εποχή που η αεροναυπηγική σημείωνε άλματα με ρυθμούς σπρίντερ, το μόλις τέσσερα χρόνια πριν, πρωτοποριακό σχέδιο του εργοστασίου της Βαρσοβίας ήταν πλέον ανεπαρκές. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν οι ιταλικές διοικήσεις. Όπως απέδειξε και ο Pattle με το Gladiator του στην ίδια γωνιά του πλανήτη, ένας πιλότος με ταλέντο και ψυχή μπορεί να κάνει θαύματα με ένα υποδεέστερο- στα χαρτιά- αεροσκάφος δίωξης.

Το ίδιο απέδειξαν και οι Έλληνες πιλότοι, όχι μόνο των PZL αλλά όλης της ΕΒΑ. Ως ο κορμός όμως της τότε ΕΒΑ, το PZL αναπόφευκτα πήρε τη μερίδα του λέοντος από την πίτα των αερομαχιών. Οι παραλληλισμοί που μπορούν να γίνουν με τα σημερινά δεδομένα και τα ελληνικά F-16 (Block 30, 50D, 52+, 52M) που αποτελούν τον κορμό της αεροπορίας στις δύο αυτές απομακρυσμένες χρονικά περιόδους, είναι σχεδόν αυθόρμητοι. Και η ιστορία αποδεικνύει ότι ενώ οι Πολωνοί μας έδωσαν νεαρούς γλάρους που μόλις είχαν εκκολαφθεί, αυτά στις τάξεις της ελληνικής ΠΑ μεταμορφώθηκαν σε κυρίαρχα γεράκια!

Αφιερωμένο στη μνήμη εκείνων που έφυγαν, μαχόμενοι με PZL Ρ.24 για την Ελευθερία της Πατρίδας! ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

8 Σχόλια

Filed under Αεροπορία, Ιστορικά Αεροσκάφη

Πετώντας σε ξένους ουρανούς- Ένας Νοτιοαφρικάνος φύλακας της Ελλάδας

Είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε ποιοί είμαστε και από πού προερχόμαστε. Επίσης σημαντικό είναι να ξέρουμε για τι πολεμάμε. Τιμή σε εκείνους που μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά και να δίνουν όλο τους το είναι στον αγώνα τους. Ένας από αυτούς ήταν ο Marmaduke «Pat» Pattle που σκοτώθηκε εν ώρα υπηρεσίας μία μέρα πριν οι Γερμανοί μπουν στην ανοχύρωτη Αθήνα…

Ο επισμηναγός της RAF, Marmaduke Pattle, του οποίου είχαν κολλήσει το προσωνύμιο Pat, γεννήθηκε στις 3 Ιουλίου 1914. Οι καταρρίψεις του (ανεπιβεβαίωτες και επιβεβαιωμένες) ξεπερνούν τις 50 και οι επιβεβαιωμένες τις 40. Από αυτές, οι 26 ήταν Ιταλοί και από αυτές, οι 15 σημειώθηκαν όσο πετούσε το Gloster Gladiator. Γνήσιος μονομάχος όπως και το αεροπλάνο του, πάλεψε με τους αντιπάλους του και στο τέλος, με τις ασθένειες και τις κακουχίες του πολέμου, και αναδείχθηκε στον κορυφαίο άσσο των Gladiators και των Hurricanes.

Ο Pattle γεννήθηκε στη Νότιο Αφρική, γιος Άγγλων μεταναστών. Με το που τέλειωσε το σχολείο κατετάγη στην Πολεμική Αεροπορία της Νοτίου Αφρικής (SAAF) αλλά το 1936 μετατάχθηκε στη RAF. Ολοκληρώνοντας την εκπαίδευσή του ως χειριστής, τοποθετήθηκε στην 80η Μοίρα η οποία είχε μόλις παραλάβει τα Gloster Gladiator.

Τον Απρίλιο του 1938, με τη Μοίρα του μεταστάθμευσε στην Αίγυπτο. Εκεί έγιναν πρώτη φορά αντιληπτές οι ικανότητές του ως χειριστή και εκ φύσεως ταλαντούχος σκοπευτής. Εκεί ήταν όμως που επιβεβαιώθηκε και η αγάπη του για την αεροπορία που μεταφραζόταν σε κοπιώδεις προσπάθειες βελτίωσης και των δύο αυτών ταλέντων. Πολλοί θα είχαν εφησυχάσει, εκείνος όμως, ήθελε να βελτιώνεται και να γίνεται ακόμη καλύτερος!

Με την έναρξη του πολέμου, η Μοίρα του Pattle μετακινήθηκε στα σύνορα με τη Λιβύη, όπου και ο Pattle, πρωτοέδρασε, τον Αύγουστο του 1940. Το σμήνος «B», του οποίου ηγείτο ο Pattle, μετακινήθηκε στο Siddi Barani. Μέχρι τις 4 Αυγούστου 1940, στις αερομαχίες πάνω από την άμμο της βορειοαφρικανικής ερήμου, ο Pattle είχε 4 καταρρίψεις και μία ανεπιβεβαίωτη.

Στις 4 Αυγούστου οι Ιταλοί τον πλήρωσαν με το ίδιο νόμισμα αλλά κατάφερε να εγκαταλείψει χωρίς τραυματισμούς. Τη μερα εκείνη, εκτελούσαν χρέη συνοδείας ενός Lysander, οπότε και ήρθαν αντιμέτωποι οι Βρετανοί με έξι Breda Ba.65 της 159 Squadrilia και ισάριθμα CR-32 της 160 Squadrilia. Από τα πυρά του Pattle το ένα Breda εκτέλεσε αναγκαστική προσγείωση και το ένα από τα Fiat έπεσε φλεγόμενο και περιδινώμενο ανεξέλεγκτα. Αφού απέφυγε πολλαπλές επιθέσεις πολυάριθμων Breda και CR, ο Pattle υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το αεροσκάφος του όταν από τα πυρά του Franco Lucchini- βετεράνου άσσου του ισπανικού εμφυλίου- καταστράφηκε το rudder του. Δε χρειάζεται να σημειώσουμε εκ νέου ότι το είχαν σύστημα οι Ιταλοί πιλότοι να επιτίθενται ως αγέλες, κάτι που επέδειξαν πολλές φορές και στο μέτωπο της Αλβανίας. Ο Pattle περπάτησε μέχρι τα σύνορα και δυο μέρες αργότερα, περισυνελλέγη από απόσπασμα Ουσσάρων, οι οποίοι τον μετέφεραν στο Siddi Barani.

Στις 8 Αυγούστου, επικεφαλής 14 Gladiators εναντίον 16 CR.42 των 9 και 10 Gruppo, ο Pattle κατέρριψε άλλα δύο αεροσκάφη. Σχεδόν έναν μήνα αργότερα, ο Pattle προήχθη σε υποσμηναγό.

Τον Νοέμβριο, η Μοίρα του Pattle μεταφέρθηκε στην Ελλάδα για να ενισχύσει την- τότε- ΕΒΑ ενάντια στην ιταλική εισβολή. Εδώ έμελλε να είναι το πεδίο κυνηγιού που θα τον καταξίωνε. Στις 19 Νοεμβρίου, ακόμη με Gladiators, ο Pattle και 8 πιλότοι της 80 Squadron επιτέθηκαν σε CR-42 και G.50 στην περιοχή της Κορυτσάς. Σε αυτήν την αερομαχία, ο Pattle κατέρριψε δύο από τις 11 συνολικά (9 επιβεβαιωμένες και 2 πιθανές) καταρρίψεις των Βρετανών.

Στις 11 Φεβρουαρίου 1941- ημέρα που σκοτώθηκε ο Αναστάσιος Μπαρδαβίλιας– απονεμήθηκε στον Pattle το Distinguished Flying Cross. Μέχρι τώρα ήταν ο κορυφαίος άσσος της Μεγάλης Βρετανίας και αυτό το είχε επιτύχει με το παρωχημένο πλέον διπλάνο της Gloster, τον Μονομάχο!

Το αεροπλάνο με το οποίο είχε εξοπλιστεί η 80 Squadron μόλις 4 χρόνια πριν, είχε πλέον εκτοπιστεί από το σύγχρονο πεδίο αερομαχίας και η 80 Μοίρα επανεξοπλίστηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1941 με το σκληροτράχηλο μαχητικό της Hawker, το Hurricane. Εκείνη τη μέρα, ο Pattle, με το υπ’αριθμόν V7724 Hurricane, ηγείτο 6 Hurricanes που συνόδευαν 16 Bristol Blenheims. Fiat G.50 απογειώθηκαν προς αναχαίτιση αλλά έπεσαν πάνω στα Hurricanes. Ήταν η πρώτη φορά που ο Pattle γευόταν την αίσθηση της ισχύος πυρός των 8 πυροβόλων Vickers του Hurricane. Ήταν η πρώτη από 35…

Στις 18 Μαρτίου 1941, ο Pattle έλαβε για δεύτερη φορά το DFC, καθώς, με την κατάρριψη τριών ιταλικών μαχητικών στη Χειμάρα, ανέβασε το σύνολό του σε 23.

Ο Pattle υπηρέτησε με την 33 Squadron κατά τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1941. Στην πρώτη του επαφή με τη Luftwaffe, στις 6 Απριλίου, ο Pattle κατέρριψε 2 Bf-109E της JG27 κατά τη μάχη των οχυρών, στο Ρούπελ.

Τον Απρίλιο ο Pattle είχε πέσει θύμα της γρίπης και η κατάσταση της υγείας του είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο που ο εκτελών χρέη διοικητή επισμηναγός Jones, τον διέταξε να μην πετά παρά μόνο αν ακούγονταν οι σειρήνες που προειδοποιούσαν για αεροπορική επιδρομή. Διαταγή που με πάρα πολλή προθυμία αγνόησε ο Pattle και παρά τον υψηλό πυρετό των 39, κατέρριψε 9 αεροσκάφη σε 4 μέρες!

Στις 20 Απριλίου, ημέρα κατά την οποία πέταξε για τελευταία φορά, λαμβάνοντας μέρος στην αερομαχία των Αθηνών, τα τελευταία 12 μαχητικά της RAF στην Ελλάδα, απογειώθηκαν σε μία απέλπιδα και σχεδόν επιδεικτική αποστολή αναχαίτισης των Γερμανικών αεροσκαφών. Ο Roald Dahl, πιλότος στη RAF τότε, αναφέρει ότι καταρρίφθηκαν 5 Hurricanes με 4 από τους χειριστές να σκοτώνονται. Ένας από αυτούς ήταν και ο Pattle ο οποίος είχε απογειωθεί παρά το γεγονός ότι υπέφερε από υψηλό πυρετό, λόγω της γρίπης, από καιρό! Τις 3 από τις πέντε καταρρίψεις πιστώνεται ο Rödel, ένας από τους πιο επιτυχημένους άσσους της Luftwaffe, ενώ την κατάρριψη του Pattle μοιράζονται δύο Bf-110 της JG26.

Το εκπληκτικό στο σκορ του Pattle είναι ότι σημειώθηκε σε μία περίοδο 9 μηνών, γεγονός που οδηγεί μοιραία στο ερώτημα, αν δεν είχε απογειωθεί εκείνη τη μέρα ο Pattle και είχε συνεχίσει τον πόλεμο, πόσο θα έφτανε;

Ο Pattle έχει αφήσει όνομα ως εξαιρετικός σκοπευτής, πάρα πολύ καλός χειριστής και πολύ καλός διοικητής. Ως διοικητής απαιτούσε πάντα περισσότερα από τον εαυτό του απ’όσα από τους άνδρες του και λέγετσαι ότι ενώ έπρεπε να είναι ‘κρεβατωμένος’ επέμεινε ότι πρέπει να ηγηθεί των ανδρών του!

Παρ’ όλο που δε θα μάθουμε ποτέ τον ακριβή αριθμό καταρρίψεων του Pat, είναι δεδομένο ότι αυτές ξεπερνούν τις 27 και σίγουρα κυμαίνονται μεταξύ 27 και 44, χωρίς να μπορούν να αποκλειστούν και τα υπόλοιπα νούμερα μέχρι τις 50. Όπως και να’ χει, ο επισμηναγός είναι ο μεγαλύτερος άσσος διπλάνων του Β’ ΠΠ και ένας από τους κορυφαίους άσσους Hurricane του πολέμου. Ενδεχομένως να είναι ο κορυφαίος της RAF όλου του πολέμου. Ισχυρίζεται τον υψηλότερο αριθμό ανεπιβεβαίωτων καταρρίψεων αλλά όπως προείπαμε, δε θα μάθουμε ποτέ τον ακριβή τελικό αριθμό.

Ο Επισμηναγός Marmaduke Pat Pattle DFC and bar έπεσε στην ύστατη ενέργεια άμυνας της Ελλάδας απέναντι στους Γερμανούς εισβολείς, σαν σήμερα, 20 Απριλίου 1941. Και τον θυμόμαστε γιατί θυμόμαστε τα λόγια από τον επικήδειο του Περικλή, ΑΝΔΡΩΝ ΕΠΙΦΑΝΩΝ ΠΑΣΑ ΓΗ ΤΑΦΟΣ!

ΑΙΕΝ ΥΨΙΚΡΑΤΕΙΝ

Διαβάστε το άρθρο στα Αγγλικά

5 Σχόλια

Filed under Αεροπορία, Πεσόντες

Ο ήρωας από το Κεραστάρι Αρκαδίας

Η θρυλική 21η Μοίρα Διώξεως και οι Μονομάχοι της είναι που σήμερα μνημονεύουμε! Γιατί σαν σήμερα, σημειώθηκε ένα περιστατικό που, όμοιό του δύσκολα βρίσκει κανείς στις σελίδες της Αεροπορικής Ιστορίας. Σαν σήμερα, 11/2/41 στο προκεχωρημένο αεροδρόμιο της Κατσικάς Ιωαννίνων, παρά τον ηρωισμό του, έπεσε υπέρ Πατρίδος ο Σμηναγός Μπαρδαβίλιας Αναστάσιος, δείχνοντας σε όλον τον κόσμο πως η γενναιότητα έχει καταγωγή ελληνική!
Η 21η ΜΔ, με την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου ήταν εξοπλισμένη με τα σκληροτράχηλα PZL Ρ.24. Με την άφιξη της Βρετανικής βοήθειας όμως, στη μορφή των Gloster Gladiators, μοίρασε τα μαχητικά της στην 22η και 23η ΜΔ.
Ξημέρωμα της 11ης Φεβρουαρίου. Λίγο μετά τις 6 το πρωί, επικρατεί ομίχλη στην περιοχή. Σχεδόν τα πάντα είναι μέσα «στη σούπα»… Τον τοπικό καιρό εκμεταλλεύονται οι Ιταλοί και επιδράμουν αιφνιδιαστικά στο προκεχωρημένο αεροδρόμιο της Κατσικάς, σε μια τυπική αποστολή interdiction. Ο υποσμηναγός Μπαρδαβίλιας ήταν ο πρώτος που μπόρεσε να φτάσει το αραγμένο στην άκρη του διαδρόμου (και όχι αεροδιαδρόμου!!!) Gladiator του και να απογειωθεί, προς αναχαίτιση των ορδών του εχθρού. Μετά από τρία λεπτά απογειώθηκε και ο επισμηνίας Κωστορίζος Νικόλαος.
Απογειώθηκε ο Μπαρδαβίλιας, μεθυσμένος ακόμη από τη γλυκιά γεύση της πρώτης του κατάρριψης, ενός CR.42 της 160Gruppo, 2 μέρες νωρίτερα. Απογειώθηκε ο Μπαρδαβίλιας με το διπλάνο στο οποίο αρίστευσε και ο νοτιοαφρικανικής καταγωγής Pattle. Με την απογείωση, σαν τα όρνια έπεσαν πάνω του τα Ιταλικά καταδιωκτικά συνοδείας. Οι βολίδες από τα πολυβόλα τους γάζωσαν το κορμί του έμψυχου μονομάχου και την άτρακτο του αλουμινένιου μονομάχου. Το αεροπλάνο του κατέπεσε λίγα μέτρα από την άκρη του διαδρόμου, στον μικρό λόφο που κάλυπτε το αεροδρόμιο με το πέτρινο κτίσμα και τις λιγοστές σκηνές για τους γενναίους αυτούς άνδρες.
Παρόμοια τύχη αλλά περισσότερη, είχε ο Κωστορίζος, ο οποίος εκτέλεσε αναγκαστική προσγείωση ενός διάτρητου αεροπλάνου. Η φόρμα του ήταν επίσης γεμάτη τρύπες αλλά χωρίς όμως να έχει τραυματιστεί ο ίδιος! Δυστυχώς, η μοίρα του επεφύλασσε πολύ σκληρότερο και πολύ πιο πικρό τέλος, δύο χρόνια αργότερα…
Η ιστορική σημείωση είναι ότι η Luftwaffe, με τις τάξεις της να ξεχειλίζουν από ναζί, ουδέποτε έχει επιδείξει τέτοια μη ιπποτική συμπεριφορά στον Β ΠΠ! Αντίθετα, οι Ιταλοί, παλαιοί γνώριμοι της Αρένας και του τρόπου μάχης σε αυτήν, επιτέθηκαν στους ‘μονομάχους’ χωρίς να έχουν διάθεση για ιπποσύνες… Πόλεμος γαρ…
Ο Αναστάσιος Μπαρδαβίλιας, προήχθη μετά θάνατον επ’ ανδραγαθεία σε Επισμηναγό και τιμήθηκε με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας και τον Σταυρό Ιπταμένου. Είναι ο δεύτερος αεροπόρος (μετά τον Μαρίνο Μητραλέξη) και ο πρώτος μετά θάνατον που τιμήθηκε με το Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας για τη δράση του στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο.
Μάταια θα πει κανείς, ανώφελα θα πει ο άλλος, σκοτώθηκε για το τίποτα ο τρίτος. Ο Σμηναγός Αναστάσιος Μπαρδαβίλιας και η ηρωική του ενέργεια είναι περισσότερο επίκαιροι από ποτέ! Γιατί μας θυμίζουν ότι πρέπει να μαχόμαστε για τα πιστεύω μας και τις αξίες μας, όσο δυσανάλογα βαριές κι αν είναι οι πιθανότητες εναντίον μας! Να κοιτάμε το βρυχώμενο λιοντάρι στο στόμα και αντί να παγώνουμε από φόβο, να ξέρουμε ότι αυτό ακριβώς είναι το καθήκον που πρέπει να επιτελέσουμε.Και είναι σίγουρο πως δικαίωσε το όνομά του και την καταγωγή του καθότι είναι ΑΘΑΝΑΤΟΣ! ΑΙΕΝ ΥΨΙΚΡΑΤΕΙΝ!

5 Σχόλια

Filed under Αεροπορία, Πεσόντες