Tag Archives: ΕΣ

Είναι το όπλο ή είναι ο σκοπευτής;

Ένα ερώτημα τόσο παλιό όσο τα δύο οξυγόνα στο μόριο του χαλαζία που απαρτίζει τους κόκκους της άμμου στη Σαχάρα.

Ένα ερώτημα το οποίο μονίμως πυροδοτεί καυγάδες σε fora και ομάδες συζήτησης, έντασης συγκρίσιμης με εκείνης που έχουν οι διαμάχες σχετικά με το αν το 5.56 τραυματίζει ή σκοτώνει και αν το 5.56 είναι καλύτερο από το 7.62. Το 7.62×39 ασφαλώς. Τι; Όχι; Η σύγκριση γίνεται με το ΝΑΤΟϊκό x51; Τι μου λέτε; (Ναι, για όποιον δεν κατάλαβε, ήμουν ειρωνικός!) Φυσικά όλοι οι συνομιλητές είναι (πάντα όμως) σκουριασμένοι σκοπευτές οι οποίοι στην εποχή τους είχαν επιλεγεί για να περάσουν εκπαίδευση ελεύθερου σκοπευτή (…sic…) ή χειριστή αντιαεροπορικού (…) αλλά δεν τους πήγαινε ο διοικητής και… τους έφαγε το σύστημα… Εξυπακούεται ότι σε άλλες συζητήσεις θα τους ακούσει κανείς να ισχυρίζονται ότι όντες πιτσιρικάδες στην ομάδα μπάσκετ, ήταν οι καλύτεροι παίχτες για όλες τις θέσεις. Σε πιο… covert συζητήσεις, το συμπέρασμα θα είναι ότι έχουν εκ των έσω γνώση για την ανατομία όλων των γυναικών με δικαίωμα ψήφου νότια του Αλιάκμονα και βόρεια των λευκών ορέων. Φυσικά, η ουσία παραμένει… διότι ο ΕΣ δεν είχε καν δόγμα ελευθέρων σκοπευτών στην εποχή τους, draft οι Lakers έκαναν τον Magic Johnson και… για το τελευταίο ας μην αναφερθώ καλύτερα. Οπότε πάμε να δούμε τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση…
Συνέχεια

1 σχόλιο

Filed under Connecting Science, Thoughts

Desert Sniper του Ed Nash – σκέψεις

Μετά από μεγάλη περίοδο αδρανείας, επανέρχομαι με αφορμή ένα ιδιαίτερο βιβλίο. «Μόλις ολοκλήρωσα το βιβλίο «Desert Sniper, How an ordinary Brit went to war against ISIS» του Ed Nash. Δεν είμαι ο κατάλληλος να κάνει βιβλιοκριτική, ούτε στοχεύω σε κάτι τέτοιο. Νομίζω πιο ουσιαστικό είναι να μεταφέρω κάποιες σκέψεις οι οποίες αφορούν τις δικές μας ΕΔ και διδάγματα από έναν πόλεμο πρόσφατο, στην ευρύτερη γειτονιά μας, όπως τα διάβασα μέσα από τις εμπειρίες του Nash… Συνέχεια

1 σχόλιο

Filed under Strategic thinking

Έλληνες πεσόντες αεροπόροι 1928. 3 Αυγούστου.

Αν μπορούσατε να γυρίσετε πίσω στον χρόνο, όχι όμως και ιδιαίτερα πίσω στην Ελληνική Ιστορία, στον τόμο του 1928, οι αεροπορικές σελίδες της 3ης Αυγούστου θα δείτε ότι είναι βαμμένες με το χρώμα της αιματηρής πορφύρας. Σήμερα θυμόμαστε άλλους δύο πεσόντες αεροπόρους, αξιωματικούς του ΕΣ αλλά τέκνα της ίδιας πολεμικής μήτρας των Ελλήνων που γεννά γενιές και γενιές Ελλήνων αεροπόρων.

Σε δύο μικρές, γραφικές και παραθαλάσσιες πόλεις της Ελλάδας, το Ναύπλιο και τη Χαλκίδα, γεννήθηκαν ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος και ο Δημήτριος Σαμαρτζής. Στην παράνοια του Εθνικού Διχασμού και του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, κατατάχθηκαν στη ΣΣΕ- από την οποία ονομάστηκε ανθυπολοχαγός Πυροβολικού- ο πρώτος και στο πεζικό ως εθελοντής ο δεύτερος. Κανείς από τους δύο όμως δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με τα επίγεια καθήκοντα που συνόδευαν τα Όπλα τους. Και οι δύο είχαν άλλες βλέψεις. Κοιτούσαν ψηλά, πιο ψηλά από τα χαρακώματα του πολέμου.

Τον Νοέμβριο του 1919 ο Κωνσταντόπουλος και τον Οκτώβριο του 1917 ο Σαμαρτζής, μετατέθηκαν στο Αεροπορικό Σώμα για εκπαίδευση. Και οι δύο έλαβαν τα πτυχία του αεροπόρου οδηγού, ο δε Σαμαρτζής και αυτό του παρατηρητή. Ο Σαμαρτζής πρόλαβε και έδρασε και στον Α΄ ΠΠ ενώ και οι δύο είχαν να επιδείξουν αξιοσημείωτη δράση στην εκστρατεία της Μ. Ασίας. Μετά από τη Μικρασιατική εκστρατεία, ο Κωνσταντόπουλος, με τον βαθμό του υπολοχαγού πλέον, μετατάχθηκε οριστικά στην Αεροπορία. Τίναξαν και οι δύο τα αποκαΐδια του πολέμου από τις στολές τους και συνέχισαν τη ζωή με πιο ήρεμους και ειρηνικούς ρυθμούς.

Κι εκεί που νομίζεις ότι η μοίρα, η τύχη, κάποιος άλλος ανώτερος άρχοντας αυτού του κόσμου, σε έχει ανταμείψει με το δώρο της ζωής, έρχεται ο χρόνος να σε διαψεύσει. Εκτελώντας εκπαιδευτική πτήση με το ελαφρύ αεροσκάφος βομβαρδισμού Breguet XIX B2, ένα αεροπλάνο ορόσημο της εποχής, έπεσαν σε απώλεια στήριξης και συνετρίβησαν κοντά στο αεροδρόμιο του Τατοΐου. Χειριστής και παρατηρητής σκοτώθηκαν ακαριαία.

Σε μια κατάσταση όπως ο πόλεμος, που ο χρόνος σταματά, οι δύο αυτοί αξιωματικοί του ΕΣ μπόρεσαν και βρήκαν τον προσωπικό δρόμο της επιβίωσης και συνέχισαν. Εκεί που νόμιζαν πως μπορούσαν να συνεχίσουν τη ζωή τους, ο χρόνος σταμάτησε και για τους δύο Λοχαγούς.

ΑΙΩΝΙΑ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΛΟΧΑΓΟΥΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΙ ΣΑΜΑΡΤΖΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟ.

2 ΑΠΟ ΤΟΥΣ 6 ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΑΕΡΟΠΟΡΟΥΣ ΤΟΥ 1928!

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

Σχολιάστε

Filed under Αεροπορία, Πεσόντες