Η περίπολος στην οποία είχαμε ενταχθεί πέρυσι στον Μακεδονομάχο 2021, συμμετείχε και φέτος στον Μακεδονομάχο 2022. Διαβάστε το άρθρο του Βασίλη Τόκα που ακολουθεί να μάθετε περισσότερα για τη φετινή άσκηση.
ΣυνέχειαTag Archives: Σημαία
Του Εύζων η αρετή
Η οποιαδήποτε εισαγωγή από το ιστολόγιο απλά περιττεύει…
Του Εύζωνος Κανάρη Αντωνίου…
Εύζων δεν σε κάνει μόνο η στολή,
Εύζωνας είσαι σε όλη σου την ζωή. .
Στην τιμή σου, στην οικογένεια σου, στην δουλειά σου, στους φίλους σου
και την εκτίμηση σου προς αυτά.
Εύζων σημαίνει να είσαι πάντα ζωσμένος καλά…
με μία καρδιά που χτυπάει δυνατά…
και μέσα στην ψυχή…
θάρρος, αγάπη και υπομονή.
(Του Εύζωνα η μεγαλύτερη αρετή…)
Filed under Φρουρά, Random thoughts
Μια ώρα, μια νύχτα στο Μνημείο…
Το τρίξιμο των μεταλλικών μεντεσέδων της κεντρικής πύλης του στρατοπέδου της Φρουράς, καλύπτει ο δεκανέας αλλαγής με το πιο τρομακτικό παράγγελμα του στρατεύματος:
«ΕΦ ΌΠΛΟΥ- ΛΟΓΧΗ» και τέσσερις ξιφολόγχες μπαίνουν συρταρωτά σε ισάριθμα όπλα.
Σε λίγο, θα έχουν το Ιερότερο μέρος της χώρας, σταθερά πίσω τους. Και τα βλέμματα όλων των πεσόντων της Πατρίδας, σταθερά πάνω τους…
Tιμή μου που ‘μαι Εύζωνας!!!
Με μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη συγκίνηση, παρουσιάζουμε την κατάθεση ψυχής ενός ακόμη Εύζωνα, αυτή τη φορά σχετικά με την παρέλαση στη Θεσσαλονίκη το 2012, για τους εορτασμούς των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της πόλης. Ο συγκεκριμένος Εύζωνας που μας έκανε την τιμή να μοιραστεί μαζί μας τις σκέψεις του, να σημειωθεί ότι δεν έχει καταγωγή από τη Μακεδονία! Καλή ανάγνωση…
Του εσαεί Εύζωνος Αλεφαντινού Ιωάννη
«Η μεγαλοσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και το αίμα» -Κ. Παλαμάς
Ο νέος Καναδός Υπουργός Άμυνας…
Οξεία κριτική έχει δεχθεί ο νέος πρωθυπουργός του Καναδά για τις επιλογές του όσον αφορά τα 30 πρόσωπα που επέλεξε για το υπουργικό συμβούλιο. Σχεδόν τόσο οξεία όσο έντονη είναι και η υποστήριξη που έχει λάβει από τη μερίδα εκείνη που συμμερίζεται τις απόψεις και τις επιλογές του. Εμείς, για προφανείς λόγους, θα εστιάσουμε στον υπουργό άμυνας…
Filed under Strategic thinking
Του Αγίου Νικολάου… εκτελεσθέντες επί κατοχής
Του Αγίου Νικολάου σήμερα, προστάτη αγίου του Πολεμικού Ναυτικού και των ναυτικών σε όλον τον κόσμο. Λόγος εορτασμού και για σχεδόν όλα τα ελληνικά νοικοκυριά. Δύσκολα θα βρει κανείς σπίτι που να μην έχει- έστω έναν- συγγενή με το όνομα του Νικόλαου. Γιορτάζουμε τον Άγιο αυτόν σήμερα διότι τη μέρα αυτή κοιμήθηκε. Ανήμερα της μεγάλης αυτής εορτής για τους Έλληνες, τις ώρες που ξημερώνει, οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής, πριν από ακριβώς 70 χρόνια, εκτέλεσαν ακόμη τέσσερις Έλληνες πατριώτες, ποτίζοντας ξανά με αίμα το χώμα της Καισαριανής…
Ο χειμώνας του 1943 ήταν βαρύς. Η απελευθέρωση δεν φαινόταν στον ορίζοντα και έκανε τον χειμώνα ακόμη πιο δυσβάσταχτο. Δύο Πειραιώτες και δύο Αθηναίοι κάτοικοι, περίμεναν καρτερικά στα υγρά κελιά τους τον ιερέα απεσταλμένο της Αρχιεπισκοπής να τους εξομολογήσει και να τους κοινωνήσει για τελευταία φορά. Από κάποιο κελί ακούστηκαν κλάματα. Κανείς όμως δεν παραδέχτηκε ότι έκλαψε… Ένας φύλακας έφερε στον καθένα από ένα τσίγκινο πιάτο με ψωμί, βουτηγμένο σε ένα απροσδιόριστο λευκό πηχτό ζουμί που μύριζε πατάτα. Οι οργανισμοί τους πεινούσαν αλλά πού μυαλό για φαγητό. Πώς να πάει κάτω η οποιαδήποτε μπουκιά;
Ο σαρανταπεντάχρονος Σταύρος Γρηγορόγλου ήταν εργάτης σε φούρνο. Δεν υπήρχε περίπτωση να αγγίξει αυτό το πιάτο. Πόσο μάλλον όταν του το είχε φέρει ένας στρατιώτης των δυνάμεων που τον συνέλαβαν για κατοχή προκηρύξεων. Για αυτό το «τρομερό έγκλημα» καταδικάστηκε σε θάνατο.
Ο τριανταεξάχρονος Μιχάλης Λαούδης συνελήφθη από τους Γερμανούς και καταδικάστηκε σε θάνατο για κατοχή εκρηκτικών υλών. Ο μεγαλύτερος αδερφός του, είχε σκοτωθεί στη Μικρασιατική εκστρατεία. Ο δεύτερος αδερφός του πέθανε το 1941 από την πείνα αφήνοντας 5 ορφανά, τα οποία είχε αναλάβει υπό την κηδεμονία του ο Μιχάλης. Παρ’ όλα αυτά, η επιθυμία για ελευθερία και εκδίκηση για τον αδερφό του που έκαιγε μέσα του, τον υποχρέωναν να αναλάβει αντιστασιακή δράση.
Ο εικοσιτριάχρονος Γιώργος Καλίτσης από τον Πειραιά, περίμενε κι αυτός καρτερικά τη στιγμή που θα οδηγούνταν στο απόσπασμα αφού το γερμανικό στρατοδικείο τον είχε καταδικάσει λίγες μέρες πριν σε θάνατο δια τυφεκισμού για κατασκοπία.
Ο εικοσιτετράχονος ανθυπολοχαγός Ζερβός Εμμανουήλ από το Καστέλι της Κρήτης περίμενε στο διπλανό κελί. Ούτε εκείνος άγγιξε το αποκαλούμενο φαγητό. Είχε συλληφθεί σχεδόν τρεις βδομάδες νωρίτερα για κατοχή όπλου. Ήταν το πιστόλι του το οποίο ως αξιωματικός και Κρητικός, δεν είχε δεχθεί να παραδώσει. Το είχε κρυμμένο στο σπίτι του μέχρι που μία «τυχαία» έρευνα στο σπίτι του, έφερε στο φως το όπλο.
Λίγες ώρες πριν χαράξει Ο Θεός τη μέρα, άνοιξε η βαριά χαλύβδινη πόρτα του κελιού του Καλίτση. Στη στενή είσοδο φάνηκε η φιγούρα του ιερέα, σκυφτός και περίλυπος. Εξομολόγησε τον νεαρό Πειραιώτη, κοινώνησε τα αχράντα μυστήρια και πήγε στο διπλανό κελί. Ένα- ένα, πέρασε κι από τα τέσσερα κελιά. Μέχρι να βγει από το κελί του Γρηγορόγλου, το κελί του οποίου ήταν το τέταρτο στη σειρά, είχε σχεδόν ξημερώσει.
Οδηγήθηκαν από τα κελιά τους και οι τέσσερις κρατούμενοι στον χώρο όπου θα γινόταν η εκτέλεση. Ανοίγοντας οι πόρτες του στρατιωτικού συγκροτήματος κράτησης Αβέρωφ, ο κρύος πρωινός άνεμος τους χτύπησε στα κουρασμένα τους πρόσωπα. Οδηγήθηκαν μαζί στον χώρο της εκτέλεσης αλλά θα εκτελούνταν ένας- ένας με τη σειρά! Μόνο να φανταστεί κανείς μπορεί το ψυχολογικό αντίκτυπο που θα είχε αυτή η αναμονή για τους μελλοθάνατους και ειδικά τον τέταρτο.
Παρ’ όλα αυτά, και οι τέσσερις έδειξαν απύθμενα αποθέματα υπομονής και ψυχικών αντοχών. Σύμφωνα με την έκθεση του ιερέα που τους κοινώνησε και ήταν παρών στην εκτέλεση, ο Λαούδης τη στιγμή της εκτέλεσης φώναξε «Τη μάνα μου και την αδερφή μου να μου προστατεύσετε!». Ο Καλίτσης φέρεται να φώναξε με παγερή φωνή «Ζήτω η Ελλάς! Ζήτω η ελευθερία!», κάτι το οποίο από ορισμένες πηγές αμφισβητείται και φέρεται να φώναξε «Ζήτω ο ΕΛΑΣ! Ζήτω η ελευθερία!».
Όποια από τις δύο εκδοχές κι αν είναι η πραγματικότητα, η ουσία είναι ότι οι τέσσερις άνδρες αυτοί, έδειξαν θάρρος και απερίγραπτη φιλοπατρία. Η αγάπη τους για την πατρίδα και την ελευθερία ήταν που τους οδήγησαν στις ενέργειές τους που με τη σειρά τους, τους οδήγησαν ενόπιον του εκτελεστικού αποσπάσματος. Δυστυχώς όμως, δεν έμελλε να είναι οι τελευταίοι. Έξι μέρες αργότερα, οι Γερμανοί εκτέλεσαν άλλους 10 Έλληνες με μία πολύ στυγνή και απάνθρωπη δικαιολογία, ενώ δέκα μέρες αργότερα εκτέλεσαν άλλους τέσσερις πατριώτες.
ΕΠΕΣΑΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!
ΑΠΑΝΤΕΣ ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Βασιλικοί εκτελεσθέντες, σαν σήμερα…
Όταν βρέθηκα στη Βασιλική Τρικάλων, είχα σκοπό να ρωτήσω και να μάθω για το αεροδρόμιο. Αυτό που είδα όμως, με άφησε να σκέφτομαι ότι τη Βασιλική και τους κατοίκους της πρέπει να τη θυμόμαστε και για έναν ακόμη λόγο…
Filed under Μνημειοτουρισμός, Πεσόντες
Ευζωνικό ήθος
Σε καιρούς χαλεπούς, καιρούς πολέμου ή αβεβαιότητος, υπάρχει ένα ιδιαίτερο είδος πολεμιστή, πάντα άγρυπνο και έτοιμο να αποκριθεί στο προσκλητήριο της Πατρίδος. Ένας κοινός άνδρας με ένα ιδιαίτερο πάθος για επιτυχία. Σφυρηλατημένος από τις δυσκολίες, στέκει ακλόνητος δίπλα σε κάθε ιστορικό πολεμιστή για να υπηρετήσει κι εκείνος την Πατρίδα του, τους συνανθρώπους του και να προστατεύσει όλα τα κεκτημένα για τα οποία ήδη απεβίωσαν γενιές και γενιές θαρραλέων Πολεμιστών.
Είναι ο Εύζων.
Το φάριο και το τσαρούχι μου είναι σύμβολα τιμής και βαριάς κληρονομιάς. Κληροδοτήματα των πολεμιστών που έπεσαν πριν από εμένα. Λίγο ή πολύ, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ενσαρκώνει την πίστη εκείνων που ορκίστηκα να υπερασπίζομαι και εκείνων που το μυαλό μου θεωρεί αυτονόητο ότι θα προστατεύσω.
Φορώντας το γαλάζιο μπερέ, αποδέχομαι την ευζωνική μου ευθύνη και τον τρόπο ζωής που φέρει μετ’ αυτής. Είναι ευθύνη αλλά ταυτόχρονα προνόμιο και ευτυχείς είναι εκείνοι που το έχουν καταλάβει. Είναι προνόμιο που το διεκδικώ και κατακτώ καθημερινά. Ακούραστα αλλά με κόπο. Με κόπο και ιδρώτα. Και αν οι συνθήκες ή οι συγκυρίες το απαιτήσουν, με ιδρώτα και αίμα.
Η προσήλωσή μου στην Πατρίδα και τους Ευζώνους μου είναι πέρα από την όποια αμφισβήτηση. Κανείς δεν δύναται να έχει άποψη και δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να δώσω σε κανέναν το περιθώριο να έχει άποψη. Άνδρες γενναίοι έχουν πολεμήσει και πεθάνει χτίζοντας την περήφανη παράδοση και την επίφοβη φήμη που καλούμαι να κρατήσω στο ύψος τους.
Με προίκισε η Φύση με σωματικά και πνευματικά προσόντα όχι μόνο για να τα επιδεικνύω περήφανα. Πολύ περισσότερο, για να υπηρετώ ταπεινά τους συμπατριώτες μου, ειδικά αν δεν μπορούν να υπερασπιστούν οι ίδιοι τους εαυτούς τους. Είτε μου είναι γνωστοί είτε άγνωστοι, σαν ο καθένας τους να ήταν ο Άγνωστος Στρατιώτης. Αυτό είναι που περιμένει η Πατρίδα μου από μένα.
Δε χρειάζεται εγώ ο ίδιος να διαφημίζω την προσφορά μου. Διαφημίζεται από μόνη της μέσα από την υπηρεσία μου. Δεν επιζητώ αναγνώριση για την υπηρεσία μου. Η ανταμοιβή μου είναι που μπορώ να φορώ τον ντουλαμά μου και τη φέρμελή μου. Οικειοθελώς αποδέχομαι τους εγγενείς κινδύνους της υπηρεσίας μου και θέτω τη Φρουρά τη Σημαία, το Μνημείο και τους θεσμούς της Πατρίδας, πάνω από εμένα και την ασφάλειά μου.
Η ικανότητά μου να ελέγχω τα αισθήματα, τα συναισθήματα και τις κινήσεις μου, με κάνει να διαφέρω από όλους τους υπόλοιπους στην κοινωνία γύρω μου. Και αυτό αντικατοπτρίζει έναν χαλύβδινο χαρακτήρα μέσα από ένα σιδηρό κορμί. Χωρίς χαρακτήρα δεν μπορεί ο Εύζων να υπάρξει. Είναι απλά ένα φθαρτό από τον χρόνο κορμί. Το ευζωνικό μου ήθος είναι αυτό που μένει από μένα για τις επόμενες γενιές. Ο λόγος μου είναι συμβόλαιο και είναι δεσμευτικός.
Μαθαίνω να διοικούμαι προτού μάθω να διοικώ. Ότι θα μου δοθούν εντολές να εκτελέσω είναι κάτι που αναμένω. Δε μου φαίνεται παράλογο. Παράλογο θα είναι να υπάρχει ασυνέχεια διοικήσεως και να μη βγω μπροστά, να μην οδηγήσω εγώ τους συμπολεμιστές μου στην επίτευξη του στόχου. Οδηγώ και δείχνω στους άλλους πώς να με ακολουθήσουν. Είμαι παράδειγμα.
Δεν παραιτούμαι. Δεν εγκαταλείπω. Ταλαντώνομαι αλλά δεν κάνω πίσω βήμα. Αν πέσω, θα σηκωθώ ξανά. Κάθε φορά. Θα συγκεντρώσω κάθε ικμάδα ενέργειας ώστε να προστατεύσω τους συμπολεμιστές μου Εύζωνες και να ολοκληρώσουμε την αποστολή μας, όπου και όποτε κληθούμε επ’ αυτού.
Απαιτώ πειθαρχία. Απαιτώ και πρωτοβουλία. Η επιτυχία ή η αποτυχία της αποστολής μου εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από μένα. Όλα γίνονται στην εντέλεια αλλιώς δεν το δέχομαι. Εγώ έχω την ευθύνη αν κάτι πάει στραβά. Εγώ είμαι υπεύθυνος αν δεν βγει σωστά. Γιατί πάντα θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι άλλο που να προβλέψω ή να διαγνώσω το λάθος. Η προσοχή μου στη λεπτομέρεια, ο αέναος αγώνας με τον εφησυχασμό. Η εκπαίδευσή μου δεν είναι ποτέ ολοκληρωμένη και τελειωμένη.
Στις χειρότερες των περιπτώσεων, η ιστορία και η παράδοση των Ευζώνων και το δέσιμο με τους συνεύζωνές μου ισχυροποιεί τη θέλησή μου.
Δε θα δεχθώ την αποτυχία. Ακόμη και στο χώμα θα είμαι όρθιος.
Θα είμαι ο Εύζων.
Filed under Φρουρά, Random thoughts
Το φάντασμα του Κουκίδη, σήμερα 27-4-2013
Σαν σήμερα πέθανε ο θρυλικός Στρατηγός Μακρυγιάννης. Κανείς δεν το αμφισβητεί, υπάρχουν μαρτυρίες, έγγραφα, ντοκουμέντα, πιστοποιητικά. Σαν σήμερα, δεν ξέρω αν πέθανε ο Κωνσταντίνος Κουκίδης. Ξέρω όμως ότι γεννήθηκε ένας θρύλος…
Η ιστορία είναι λίγο- πολύ, γνωστή… Ο 17χρονος νέος στον οποίο έχει ανατεθεί να υποστείλει την Ελληνική Σημαία από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, αφού αρνείται δύο φορές να την υποστείλει, τελικά υπό την απειλή πιστολιού του αξιωματικού του αγήματος που θα υψώσει τη σβάστικα, την υποστέλει αλλά αντί να την παραδώσει στους Ναζί, την τυλίγεται και πέφτει μαζί της από τον Ιερό Βράχο. Βουτάει στο κενό και περνάει μετά από λίγα δευτερόλεπτα, στην αιωνιότητα, κρατώντας για πάντα την Ιερή γαλανόλευκη.
Πολλά έχουν ακουστεί και γραφεί για την αυθεντικότητα της ιστορίας αυτής. Τόσα πολλά, που αυτά και οι προεκτάσεις τους μπορούν να γεμίσουν τόμους ολόκληρους. Και οι κύριοι άξονες της επιχειρηματολογίας όσων αντιτίθενται στην ύπαρξη αυτής της ιστορίας και αυτού του γεγονότος είναι ότι δεν υπάρχουν στοιχεία ή μαρτυρίες που να αποδεικνύουν την ύπαρξη τόσο του Κωνσταντίνου Κουκίδη όσο και της ηρωικής ενέργειας που περιγράφηκε παραπάνω.
Ότι ο Κουκίδης δεν ήταν Εύζωνας όπως θέλουμε να τον τιμούμε είναι ένα βασικό στοιχείο επιχειρηματολογίας. Ότι οι Εύζωνες δεν φυλάττουν την Ακρόπολη, άλλο ένα. Νεκρολογία ή πιστοποιητικό θανάτου είναι τόσο ανύπαρκτα όσο μία μούμια που περπατάει. Ότι δεν υπάρχουν συγγενείς ή απόγονοι με αυτό το όνομα, ένα τέταρτο στοιχείο. Γενικώς, είναι ένας ήρωας που δεν υπάρχει πουθενά παρά μόνο στη φαντασία των κατακτημένων Αθηναίων…
Ο αντίλογος δηλώνει ότι υπήρξαν κάτοικοι της περιοχής που είδαν το κορμί του τυλιγμένο με τη ματωμένη γαλανόλευκη. Ότι αυτός είναι ο λόγος που από την επόμενη μέρα, ο Γερμανός διοικητής έδωσε διαταγή η ναζιστική και η Ελληνική Σημαία να κυματίζουν στην Ακρόπολη μαζί. Ότι ο Γερμανός υπολοχαγός επικεφαλής του αγήματος είχε παραδεχτεί το όλο γεγονός. Ότι το είχε καταγράψει στο ημερολόγιό του αλλά φυσικά, αυτό χάθηκε…
Έστω ότι υπήρχε κάποιος εκεί στην Ακρόπολη κι έστω ότι το έκανε. Έχει σημασία αν τον λένε Κώστα, Νίκο, Ερωτόκριτο, Ιδομενέα ή Παύλο; Χάριν ευκολίας και συνέχειας με τα προηγούμενα, δεχόμαστε ότι τον λένε Κωνσταντίνο Κουκίδη.
Όντως, δεν υπάρχει λόγος στην Αθήνα η οποία είχε κηρυχθεί ανοχύρωτη πόλη, να υπάρχει Εύζωνας στην Ακρόπολη να φυλάττει τη Σημαία. Αν όμως δεν είναι Εύζωνας, αυτός που μας πλασάρουν ως ο Κουκίδης, ντυμένος με τον μακεδονικό ντουλαμά, ποιός είναι;
Όμως, Δε με νοιάζει αν ήταν Εύζωνας, πεζικάριος, βοσκός ή απλός περαστικός. Όποιος έχει τα καλαμπαλίκια να πηδήξει στο κενό με τη Σημαία κουβέρτα, έχει σίγουρα περισσότερα απ’ όσα χρειάζονται προσόντα για να είναι Εύζωνας!
Αν ο Κουκίδης είναι δημιούργημα της Βρετανικής προπαγάνδας, τότε μπράβο στους κρυόκωλους για τη δακρύβρεχτη ιστορία που έφτιαξαν. Ειλικρινά, δεν ήξερα ότι η Virginia Wolfe ήταν ακόμη κοντά μας το 1941! Αν όμως ήταν πραγματικό πρόσωπο, ποιός είναι εκείνος που μπορεί άκριτα να δεχτεί ότι η γερμανική προπαγάνδα θα επέτρεπε στη Μνήμη ενός τέτοιου προσώπου να εξακολουθεί να υφίσταται; Είμαι πέρα για πέρα σίγουρος ότι θα έκαναν τα πάντα για να σβήσουν τα ίχνη του, από προσώπου γης και όχι μόνο! Λίγα χρόνια ΠΡΙΝ, ο Στάλιν κόντεψε να εξαφανίσει εντελώς τον Τρότσκυ. Παρ’ όλο που δεν το κατάφερε, τα μεγέθη είναι εντελώς ασύγκριτα και καταλαβαίνει κανείς την ευκολία με την οποία εξαφανίζονταν ζωντανοί- όχι μόνο νεκροί- άνθρωποι!
Άλλη μια ιστορία λέγεται για τη σημαία της Ακρόπολης. Τη ναζιστική αυτή τη φορά. Ότι την κατέβασαν λέει, δύο νέοι φοιτητές. Ο Γλέζος και ο Σάντας. Το τυρί που υπάρχει στη φάκα αυτής της ιστορίας, έχει κι αυτό τις τρύπες του. Οι οποίες είναι και μεγάλες! Η πρώτη και κυριότερη είναι ότι οι πολεμικές σημαίες, με τη δύση του Ηλίου υποστέλλονται. Ούτε σε αυτήν την ιστορία υπάρχουν αποδείξεις. Μόνο οι δηλώσεις των πρωταγωνιστών. Enough said.
Κι έρχομαι τώρα εγώ να ρωτήσω αν πραγματικά έχει σημασία όλη αυτή η παραφιλολογία. Κι αν έχει, γιατί έχει; Γιατί; Όπως συζητούσα με έναν πολύ καλό φίλο, είναι σα να πεις σε ένα παιδάκι ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Τι θα κερδίσεις; Πώς θα καταφέρεις με μία τέτοια πράξη να γεμίσεις το αδειανό σου εγώ; Δε θα μπορέσεις. Αλλά παρ’ όλα αυτά, μια ζωή βλέπω τους Έλληνες να θέλουν να υπερισχύσει το δικό τους, αλλά όχι σε κόντρα με τους ξένους- μεταξύ τους. Και τώρα, δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να ισχυριστεί ότι φταίνε οι Άγγλοι που αλληλοφαγωνόμαστε για το συγκεκριμένο θέμα. Γιατί; Γιατί πρέπει οι μεν να βοηθάμε τους κατακτητές να καταρρίπτουν την ιστορία των δε; Γιατί πρέπει να έχουμε τα πάντα με το μέρος μας ή τίποτα με το μέρος των άλλων; Γιατί αυτή η εμμονή με το 0 και το 1;
Εγώ προσωπικά δέχομαι ότι και οι δύο ιστορίες έχουν αλήθειες οι οποίες, στο κλίμα της εποχής τους διανθίστηκαν. Δε βλέπω λόγο να απορρίψω τη μία ή την άλλη γιατί και οι δύο έδωσαν, πέρα από το έναυσμα για την απαρχή της αντίστασης στην Αθήνα, κουράγιο στους κατακτημένους Έλληνες. Δέχομαι ότι υπήρξε κάποιος ο οποίος κατέβασε τη Γαλανόλευκη αλλά δεν την παρέδωσε στον κατακτητή.
Εκείνον τον Άνδρα πήγα σήμερα να τιμήσω. Να αφήσω λίγα συμβολικά λουλούδια στην αναθυμητική στήλη που στήθηκε στο σημείο που υποτίθεται ότι έπεσε ο Κουκίδης. Βρήκα δύο στεφάνια εκεί, από συλλόγους Ποντίων και πολυτέκνων, όπως γίνεται κάθε χρόνο. Φέτος ο Σύλλογος Ευζώνων, σε αντίθεση με πέρυσι, δεν κατέθεσε στεφάνι. Οι λόγοι δεν έχουν διευκρινιστεί μέχρι στιγμής. Αφήσαμε την ανθοδέσμη με τα λευκά τριαντάφυλλα, στο χώμα, μπροστά στα άλλα δύο στεφάνια. Κι ένα μπιλιετάκι στο οποίο ήταν γραμμένα τα λόγια
Τυλίχτηκες ένα πανί,
την πιο ιερή κουβέρτα,
στα γαλανόλευκα σκεπάσματα
του αιωνίου σου ύπνου
έχυσες το αίμα σου,
το εισιτήριο για το Πάνθεον
των πολεμιστών του Απείρου
Κλείνοντας αυτό το άρθρο θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα που στριφογυρνάει στο μυαλό μου από πέρυσι. Το μνημείο στήθηκε επί δημαρχίας Αβραμόπουλου. Ο Δ. Αβραμόπουλος, σε συνέντευξη τύπου δήλωσε ευθερσώς ότι όσο κι αν έψαξε, δεν μπόρεσε να βρει στοιχεία που να συνηγορούν στην ύπαρξη αυτού του προσώπου ή της ενέργειάς του. Δεν είναι τουλάχιστον οξύμορο ότι η αναθυμητική στήλη ανεγέρθη παρ’ όλα αυτά;
Όπως πάντα, τροφή για σκέψη φίλοι μου. τροφή για σκέψη…
Filed under Πεσόντες, Φρουρά, Strategic thinking
Κύριοι, πάτε για ύπνο και αφήστε τον Τσιγάντε ήσυχο!!!
Δανείζομαι σήμερα τον τίτλο από το εξαίρετο βιβλίο του Στρατηγού Σταμάτη και τον παραφράζω για να φέρω μια άλλη οπτική γωνία- τη δική μου- ενός θλιβερού γεγονότος…
Ακροδεξιοί λέει, χτύπησαν την εγγονή του Χριστόδουλου Τσιγάντε, στο κέντρο της Αθήνας. Κακώς, πολύ κακώς, πάρα πολύ κακώς! Και όχι μόνο επειδή είναι η εγγονή του Χριστόδουλου Τσιγάντε, αλλά επειδή δεν είναι σωστό να χτυπάς τον οποιοδήποτε συνάνθρωπό σου, μόνο και μόνο επειδή τον πέτυχες στον δρόμο! Αν σου έβρισε τη μάνα, προσπάθησε να κρατηθείς και να μην τον σαπίσεις στο ξύλο- αν και πολύ αμφιβάλλω για τον μέσο Έλληνα- αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Γενικώς, είναι λάθος να περπατάς στον δρόμο, ψάχνοντας για κόσμο να σακατέψεις. Τουλάχιστον έτσι έχω δει εγώ!
Από την άλλη όμως, εξήγησέ μου εσύ που μετέφερες και κυρίως, εσύ που αναμετέδωσες την είδηση, ποιός είναι ο Χριστόδουλος Τσιγάντες; Τι έκανε; Γιατί είναι ντροπή να χτυπήσει κάποιος την εγγονή του; Και μη νομίζεις ότι ρίχνω άδεια να πιάσω γεμάτη… Όχι, ούτε καν. Εγώ ξέρω πολύ καλά ποιός ήταν ο Χριστόδουλος Τσιγάντες και τι σήμαινε η μορφή του τόσο για τους Ιερολοχίτες του όσο και για τους ΛΟΚατζήδες του.
Θέλω κάποιος να μου εξηγήσει, γιατί είναι ντροπή να χτυπάει κάποιος την εγγονή του Τσιγάντε, όταν όλον τον υπόλοιπο χρόνο, βρίζουμε το οικοδόμημα μέσα στο οποίο υπηρέτησε ο ίδιος, επιβραβεύουμε το κάψιμο του συμβόλου που ο ίδιος με καμάρι έφερε στο μπερέ του και καταριόμαστε την ώρα και τη στιγμή που κάποιος νέος κατατάσσεται στις Ειδικές Δυνάμεις για να υπηρετήσει τη θητεία του!
Ας μου εξηγήσει κάποιος, γιατί κάποιοι, σε αντι-ΛΟΚ-ικά ξεσπάσματα, φτάνουν να βρίζουν τον Τσιγάντε που δημιούργησε τον Ιερό Λόχο και τώρα οι ίδιοι κάποιοι, σε αντι-ΧΑ-ικές κορώνες, υπερασπίζονται την εγγονή του! Μη μου πείτε ότι οι πάλαι ποτέ ΛΟΚ είναι ένα και το αυτό με τη Χρυσή Αυγή!!! Μέχρι και ο Παράβας- γνωστός και μη εξαιρετέος αριστερός- από εκεί που είναι θα… τραβήξει τις κοτσίδες του!
Ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί μας θλίβει το γεγονός κάποιοι να χτυπούν την εγγονή του Τσιγάντε και δε μας θλίβει το γεγονός ότι οι εκδηλώσεις για τα 70 χρόνια από τη δημιουργία του Ιερού Λόχου πέρασαν στα ψιλά- πλην του ειδικού τύπου που ασχολείται με τον χώρο. Γιατί τέτοιου είδους εκδηλώσεις ΠΡΕΠΕΙ να είναι ‘φτωχικές’ διότι αν γίνουν με τη λαμπρότητα που θα έπρεπε, θα έχουμε μια φτηνιάρικη παρωδία του σκανδάλου Rudel (ωπ, τι έγινε, μη μου πεις ότι σε βραχυκύκλωσα;!);
Έχω γεράσει πλέον και βλέπω αλλιώς τα πράγματα μάλλον αλλά θέλω να μου εξηγήσει κάποιος γιατί είναι αίσχος κάποιοι ανεγκέφαλοι να χτυπούν την εγγονή του Τσιγάντε και δεν είναι αίσχος, στην είδηση να μη μεταφέρεται το μικρό της όνομα!
Μήπως απλά θέλουμε να εκμεταλλευτούμε το λάθος αυτών των ανεγκέφαλων κριαριών- γιατί πρόβατα δεν μπορείς να τα πεις- ώστε να στραφεί μια συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων, που είναι εθνικά σκεπτόμενοι και ιστορικά ευαίσθητοι εναντίον αυτών που απλά παπαγαλίζουν τις σοβινιστικές μπούρδες κάποιων άλλων που μπορούν να επωφεληθούν;
Αυτή η χώρα έχει πολύ πιο σοβαρά πράγματα που πρέπει να την απασχολήσουν. Δε χρειάζεται άλλον έναν ακήρυχτο εμφύλιο!
Κύριοι, πάτε για ύπνο και αφήστε τον Τσιγάντε ήσυχο!
Filed under Random thoughts
covert angels 