Η Λεγεώνα των Ξένων είναι μία από τις πιο γνωστές- διαβόητες ίσως- στρατιωτικές μονάδες στον κόσμο. Παρά τους θρύλους που τη συνοδεύουν και τον μυστικισμό που ανέκαθεν περιέβαλλε τη μονάδα, υπάρχει μία μάχη που έχει δίχως άλλο, μείνει στην ιστορία της. Μία μέρα που έχει αφήσει τη βαριά κληρονομιά της σε όλες τις επόμενες σειρές λεγεωνάριων και αποτελεί μέρα γιορτής που συγκρίνεται σε λαμπρότητα μόνο με τη Μέρα Ανεξαρτησίας! Είναι η 30η Απριλίου, η Ημέρα της Camerοne…
Άνοιξη του 1863. Μεξικό. Η ζέστη ανυπόφορη και το ηθικό δεν ακολουθούσε τη θερμοκρασία… Οι γαλλικές δυνάμεις του στρατηγού Forey πολιορκούν την πόλη της Puebla. Οι Γάλλοι έχουν στείλει δυνάμεις στο Μεξικό ξεκινώντας τη σύγκρουση που έμεινε γνωστή στην ιστορία ως ο δεύτερος γαλλο-μεξικανικός πόλεμος. Το καλοκαίρι του 1861, ο Πρόεδρος του Μεξικού Benito Juarez, κήρυξε στάση πληρωμών προς τις τρεις μεγάλες δυνάμεις οι οποίες ήταν και οι δανειστές του (Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία και Ισπανία). Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, οι τρεις υπέγραψαν τη Συμφωνία του Λονδίνου αποφασίζοντας στρατιωτική δράση έναντι του Μεξικού. Όταν αποκαλύφθηκε ότι σκοπός της Γαλλίας ήταν να καταλάβουν το Μεξικό επεκτείνοντας τη γαλλική αυτοκρατορία, η Μεγάλη Βρετανία και η Ισπανία απλά απομακρύνθηκαν της συμφωνίας και άφησαν τη Γαλλία να τα βγάλει πέρα μόνη της.
Η γαλλική εισβολή είχε ως αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση μία κυβέρνησης μαριονέτας, της λεγόμενης δεύτερης μεξικανικής αυτοκρατορίας, η οποία ήταν τόσο σκιώδης όσο και οι σκιές των στρατιωτών του Forey έξω από την Puebla. Οι Δημοκρατικές Δυνάμεις αναδιοργανώθηκαν και αντιμετώπισαν σε τακτικό επίπεδο τους Γάλλους και τα υποχείριά τους της μεξικανικής αυτοκρατορίας. Σχεδόν δύο χρόνια μετά τη γαλλική εισβολή, η κατάσταση σε στρατηγικό επίπεδο ήταν δυσοίωνη για τους Γάλλους…
Το 1ο και το 2ο τάγμα της Λεγεώνας είχαν αναλάβει καθήκοντα προστασίας των οδών επικοινωνίας των πολιορκούντων δυνάμεων με το λιμάνι της Veracruz, καλύπτοντας τις οδικές διαβάσεις. Το 1ο τάγμα, κάλυπτε τον δρόμο από το Soledad προς την Chiquihuite ενώ το 2ο τάγμα υπό τον ταγματάρχη Munier είχε τον δρόμο από την Terejeria (σημερινή ονομασία- El Tejar) ώς το Soledad. Τα δύο τάγματα τελούσαν υπό τη διοίκηση του συνταγματάρχη Pierre Jeanningros.
Προς ενίσχυση των πολιορκούντων, οι Γάλλοι έστειλαν μία εφοδιοπομπή υπό τον λοχαγό Jacques Cabossel με πυροβόλα, 60 άμαξες με πυρομαχικά και χρυσό του οποίου η αξία υπολογίζεται στα $3.000.000!!! Η φρουρά της εφοδιοπομπής ήταν δύο λόχοι τυφεκιοφόρων. Όμως, το ένστικτο του Jeanningros τον έκανε να ενισχύσει περεταίρω τη φρουρά, αποστέλλοντας και τον 3ο λόχο του 1ου τάγματος της λεγεώνας. Ο λόχος δεν είχε αξιωματικούς κι έτσι ο λοχαγός Jean Danjou, ο οποιος εκτελούσε χρέη επιτελάρχη του 1ου τάγματος, προσφέρθηκε να αναλάβει καθήκοντα λοχαγού του 3ου λόχου. Οι ανθυπολοχαγοί Napoleon Vilain και Clement Maudet τον ακολούθησαν.
Μία ώρα αφότου το ημερολόγιο είχε γυρίσει στην 30η Απριλίου,ο 3ος λόχος του 1ου τάγματος, αποτελούμενος από 62 στρατιώτες και τρεις (3) αξιωματικούς ξεκίνησε από την Chiquihuite για το Soledad (στο διαδίκτυο, σε πολλές πηγές για τη μάχη της Camerone, αναφέρεται λανθασμένα ότι βάδιζαν προς το Palo Verde). Πριν το ξημέρωμα, και πιο συγκεκριμένα 15 λεπτά πριν τις 06:00, έφτασαν στο χωριό της Camarόn (γαλλικά, Camerone) και τo εγαταλελειμένο κτήμα της Αγ. Τριάδας (La Trinidad Hacienda).
Αυτό που αγνοούσαν οι λεγεωνάριοι ήταν ότι στην αρχαία πόλη La Joya (στη σημερινή κοινότητα Medellin de Bravo), μόλις 6km ανατολικά του Soledad, ήταν η έδρα της ταξιαρχίας του συνταγματάρχη των δημοκρατικών Francisco de Paula-Milan. Οι εκεί εδρεύοντες σχηματισμοί αποτελούνταν από εθνοφύλακες από τις γύρω πόλεις και δύο λόχους λογχοφόρων και μία ίλη δραγώνων.
Μέχρι τις 07:00 είχαν φτάσει στο Soledad όπως προέβλεπε το πρόγραμμα. Μετά από περίπου μία ώρα, εντόπισαν ιππικό, περί τους 250 ιππείς. Γνωρίζοντας ότι στην περιοχή δεν υπήρχαν συμμαχικές δυνάμεις ιππικού, υπέθεσαν ότι πρόκειται για ιππείς των δυνάμεων του Milan. Πράγματι, αποδείχθηκε ότι επρόκειτο για 250 rancheros από τη γειτονική Cotaxtla. Ο όρος «ranchero» (πληθ. rancheros) αναφέρεται σε εργαζόμενους αγροκτήματος (ranch) και συναντάται στο Τέξας και το Μεξικό. Στην προκειμένη όμως περίπτωση και εποχή, ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα είδος πολιτοφυλακής που πολύ χονδροειδώς θα μπορούσε να αποδοθεί ως σώμα αποτελούμενο από μεξικάνους καουμπόιδες. Οι λεγεωνάριοι πήραν τα όπλα ανά χείρας…
Ο λοχαγός Danjou, ήταν έμπειρος πολεμιστής και βετεράνος του πολέμου της Κριμαίας (στον οποίο διακρίθηκε κυρίως κατά τη μάχη της Σεβαστούπολης). Την 1η Μαΐου 1853 είχε χάσει το χέρι του στην Αλγερία, όταν το μουσκέτο που έφερε, εξερράγη. Παρά το γεγονός ότι θα μπορούσε να αποστρατευθεί, λόγω και του νεαρού της ηλικίας του, επέλεξε να μείνει στο στράτευμα και μάλιστα, σχεδίασε ο ίδιος το ξύλινο προσθετικό χέρι το οποίο φορούσε εν υπηρεσία. Το 1859, ήδη τέσσερα χρόνια λοχαγός, έλαβε μέρος στη μεγάλη μάχη του Solferino. Αφού υπηρέτησε με τη Λεγεώνα για λίγους μήνες στο Μαρόκο, στάλθηκε στο Μεξικό όπου η εμπειρία του από τα ευρωπαϊκά πεδία μάχης κρίθηκε ότι θα ήταν πολύ χρήσιμη.
Ο Danjou διέκρινε τον κίνδυνο που δυνητικά διέτρεχαν οι άνδρες του και αναζήτησε μία τοποθεσία στην οποία θα μπορούσαν, αφενός να αμυνθούν καλύτερα, αφ ετέρου να τραβήξουν τις εχθρικές δυνάμεις μακριά από την εφοδιοπομπή. Ο Milan από την άλλη, γνωρίζοντας τη μαχητική ικανότητα της Λεγεώνας των Ξένων, έκρινε ότι έπρεπε να εξουδετερώσει τη φρουρά αυτή ώστε να μη μπορέσουν να εντοπίσουν και το ακριβές σημείο της ενέδρας. Προς ενίσχυση των rancheros, έστειλε τους δραγώνους και τέσσερα τάγματα πεζικού (αποτελούμενα όμως ουσιαστικά από εθνοφύλακες).
Στις 09:00, οι λεγεωνάριοι έφτασαν ξανά στη hacienda της Camerone. Ο Danjou διέταξε μία κίνηση αντιπερισπασμού δυτικά προς το χωριό Paso del Macho. Δεν πρόλαβαν όμως να φτάσουν ούτε καν κοντά στο χωριό όταν έπεσαν πάνω στους Μεξικάνους ιππείς. Με απόλυτη ψυχραιμία, ο Danjou διατάζει τους άνδρες του να λάβουν θέσεις σε σχηματισμό τετραγώνου. Ο σχηματισμός αυτός ήταν ιδανικός για την αντιμετώπιση υπέρτερων αριθμητικά, δυνάμεων ιππικού και είχε χρησιμοποιηθεί κατά κόρον και παλαιότερα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο West Point, διδασκόταν η μάχη του Βατερλώ και το πώς θα είχε αλλάξει η ροή της μάχης αν οι Γάλλοι είχαν προλάβει να λάβουν τον σωστό σχηματισμό πριν την έφοδο των βρετανών δραγώνων…
Η υπεροχή της πειθαρχίας της λεγεώνας φάνηκε αμέσως καθώς οι λεγεωνάριοι ανέκοψαν την ορμή της εφόδου χωρίς οι ιππείς να μπορέσουν να διασπάσουν τον σχηματισμό τους. Ο Danjou το εκμεταλλεύτηκε και έτρεψε τον μικρό του λόχο προς την Camerone πάλι, αυτή τη φορά όμως, από τη νότια πλευρά του δρόμου, μέσα από ένα χαντάκι γεμάτο κάκτους, ώστε να μην μπορούν να τους ακολουθήσουν τα άλογα! Πριν προλάβουν να φτάσουν στη hacienda, βρέθηκαν πάλι αντιμέτωποι με τους καβαλάρηδες του Milan. Και πάλι έλαβαν τον προβλεπόμενο σχηματισμό, και πάλι υποχρέωσαν τους Μεξικάνους σε υποχώρηση, χωρίς να υποστούν οι ίδιοι απώλειες! Μπαίνοντας εντός των τοιχών της hacienda, οι λεγεωνάριοι με έκπληξη διαπίστωσαν ότι Μεξικάνοι είχαν ήδη μπει στο μικρό οίκημα εντός της αγροικίας. Οι Μεξικάνοι παραδόθηκαν και οι άνδρες του Danjou απλά τους οδήγησαν έξω από τα τείχη της hacienda, κρατώντας όμως τα όπλα τους εντός. Για κακή τύχη των λεγεωνάριων, τα μουλάρια που είχε ο 3ος λόχος μαζί του, τρόμαξαν στην πρώτη επαφή με τους μεξικάνους και έφυγαν καλπάζοντας! Μαζί τους έκαναν φτερά και οι προμήθειες των λεγεωνάριων…
Στην Camerone έφτασε ο ίδιος ο Milan, επικεφαλής των δραγώνων, την ίδια ώρα περίπου που η εφοδιοπομπή επέστρεφε στη σχετική ασφάλεια της Soledad, έχοντας λάβει ενημέρωση για τις συμπλοκές του 3ου λόχου. Βλέποντας ότι είναι πλήρως περικυκλωμένοι, ο Danjou έβαλε τους άνδρες του να ορκιστούν στο ξύλινο χέρι του ότι θα πολεμήσουν μέχρι θανάτου αντί να παραδοθούν. Κάθε λεγεωνάριος που ορκιζόταν έπινε και μια γουλιά κρασί από το μπουκάλι που είχε μαζί του ο λοχαγός.
Δεν είχε περάσει διάστημα μεγαλύτερο από μία ώρα από την πρώτη συμπλοκή της Λεγεώνας με τους μεξικάνους καβαλάρηδες και ο Milan έστειλε έναν εκπρόσωπο για να διαπραγματευτεί την παράδοση των «Γάλλων». Το επιχείρημά του ήταν πολύ λίγο για τον Danjou… «Θα σας σφάξουν ασκόπως…» φέρεται να είπε ο λοχαγός στον γάλλο ισόβαθμό του. Κι εκείνος του απάντησε ότι «Έχω πολλά πυρομαχικά και οι άνδρες μου πολλά αρχίδια ώστε να συνεχίσουμε να μαχόμαστε.» (!)
Στις 11:00 οι μεξικανικές δυνάμεις επιτέθηκαν στη νότια και δυτική πλευρά του κτήματος. Ο ύψους τριών μέτρων τοίχος που το περιέβαλε, ήταν ιδανικός για να αμυνθούν οι λιγοστοί άνδρες του 3ου λόχου της λεγεώνας των ξένων. Μία ίλη δραγώνων και περίπου 200 καβαλάρηδες πολιτοφύλακες, εναντίον λιγότερων από 60 λεγεωνάριων…
Βολίδες σφυρίζουν ολόγυρα, κομμάτια γύψου και τούβλα σκάνε από παντού και σκιά από τον ήλιο δεν υπάρχει πουθενά. Ο λοχαγός Danjou τραυματίζεται στο πόδι. Οι άνδρες του τον βλέπουν να σηκώνεται και να παραμένει όρθιος φωνάζοντας εντολές και εμψυχώνοντας τους άνδρες του. Μία βολίδα περνάει ξυστά από το κεφάλι του και σκοτώνει τον γερμανό λεγεωνάριο που πολεμούσε δίπλα του! Ο Danjou παίρνει το τυφέκιο του συμπολεμιστή του και σημαδεύει. Πατάει τη σκανδάλη και πετυχαίνει άλλον έναν μεξικάνο του Δημοκρατικού στρατού. Και τη στιγμή εκείνη μία βολίδα τον πετυχαίνει στο στήθος. Ο λοχαγός σωριάζεται ανάσκελα. Αίμα τρέχει από το στόμα του. Ο ανθυπολοχαγός Vilain τρέχει από πάνω του.
«Επιβίωσα στην Ιταλία για να πεθάνω ανάμεσα στους άνδρες μου, τους αδερφούς μου στη Λεγεώνα» φέρεται, σύμφωνα με τον θρύλο της λεγεώνας που τον ακολουθεί, να είπε ο λοχαγός Danjou στον Vilain δευτερόλεπτα πριν ξεψυχήσει.
Οι απώλειες αυξάνονται και στις δύο πλευρές του πέτρινου μαντρότοιχου, κάθε λαβωμένος λεγεωνάριος όμως είναι πολύ σημαντικότερη απώλεια για τον, επικεφαλή πλέον, Vilain, απ’όσο κάθε ranchero του Milan. Επιπλέον, οι λεγεωνάριοι δεν έχουν καθόλου νερό και φαγητό. Όλοι τους έχουν θερμοπληξία και ηλίαση, νερό και φαγητό όμως παραμένουν ανύπαρκτα. Τι κι αν πείνα δε νιώθουν, η δίψα δεν… παλεύεται!
Στις 12:00, με τον ήλιο στο ανώτερο σημείο της τροχιάς του, κατέφθασαν στη hacienda οι πεζικάριοι του Milan. Τέσσερα μειωμένης σύνθεσης τάγματα, με περίπου 1200 άνδρες, προστέθηκαν στις δυνάμεις των μεξικάνων. Ο λοχαγός Laine, ελπίζοντας ότι η θέα αυτών των ενισχύσεων, θα έκαμπτε το φρόνημα των αμυνόμενων, προσπάθησε για μία ακόμη φορά να διαπραγματευτεί με τους λεγεωνάριους να παραδοθούν. Ήταν ο επιλοχίας Morzycki ο οποίος πρόλαβε τον επικεφαλή ανθυπολοχαγό του φωνάζοντας την απάντηση, όσο πιο στρατιωτικά και πολιτισμένα μπορούσε: «Άντε γαμήσου!»
Μία ώρα μετά την απόρριψη του δεύτερου τελεσίγραφου, μόνο 32 λεγεωνάριοι είχαν μείνει όρθιοι. Άλλη μία ώρα μάχης και δώδεκα ακόμη λεγεωνάριοι είχαν πέσει από το φονικό πυρ των Μεξικάνων. Στις 14:30, ο ανθυπολοχαγός Vilain μοιράζεται την τύχη του λοχαγού του και επικεφαλής αναλαμβάνει ο ανθυπολοχαγός Maudet.
Στις 17:00, μόνο μία ομάδα δώδεκα λεγεωνάριων έχει απομείνει, όλοι τους τραυματισμένοι αλλά ικανοί να συνεχίσουν τη μάχη. Ο συνταγματάρχης Milan τους δίνει άλλη μία ευκαιρία να παραδοθούν. Και αυτή η πρόταση απορρίπτεται με τρόπο παρόμοιο με την προηγούμενη…
Ο ήλιος έχει κουραστεί και σιγά σιγά, δύει. Οι λεγεωνάριοι όμως, εξακολουθούν να πολεμούν. Στην έφοδο των Μεξικάνων που ακολουθεί, οι δεκανείς Everiste Burg, Karl Magnin και Heinrich Pinzinger, καθώς και οι τυφεκιοφόροι Gorski και Kunnasseg, αιχμαλωτίζονται από τους εφοδεύοντες Μεξικάνους. Με την ολοκλήρωση της ενέργειας αυτής των μεξικάνων, μόνο οι τέσσερις άνδρες της ημιομάδας του Maudet και ο ίδιος ο ανθυπολοχαγός, παραμένουν αξιόμαχοι. Ταμπουρώνονται στον στάβλο, επιχειρώντας μία τελευταία, ίσως μάταιη, άμυνα…
Στις 18:00, τα πυρομαχικά των πέντε λεγεωνάριων έχουν εξαντληθεί. Η λογική σκέψη είναι να παραδοθούν. Έτσι λοιπόν, ο ανθυπολοχαγός Maudet, διατάζει τους άνδρες του ότι «θα εκτελεστεί εφ’ όπλου λόγχη»! Με ορμή που μπορεί κανείς να βρει μονάχα σε άνδρες οι οποίοι έχουν απλά δεν έχουν τίποτε πλέον να χάσουν, βγαίνουν από τον στάβλο, πίσω από τις φονικές ξιφολόγχες να βάφονται ένα πορφυρό κόκκινο από τον ήλιο που δύει…
Ο ένας στρατιώτης σκοτώνεται με την έξοδό του από την πόρτα του στάβλου. Ο δεύτερος, ο Victor Catteau, πέφτει μπροστά από τον Maudet για να τον προστατεύσει από τις μεξικάνικες βολίδες και σκοτώνεται ακαριαία δεχόμενος μία ομοβροντία από βολίδες! Οι τρεις λεγεωνάριοι βρέθηκαν με τα μουσκέτα των μεξικάνων μπροστά στα πρόσωπά τους. Στην προσταγή του επικεφαλή των πεζικάριων μεξικάνου ταγματάρχη Campos, ο δεκανέας Maine απάντησε κοφτά ότι «θα παραδοθούμε μονάχα αν μας αφήσετε να κρατήσουμε όπλα και εξαρτύσεις και μόνο αν φροντίσετε τον τραυματία ανθυπολοχαγό μας.»
Ο Campos πήγε τους τελευταίους τρεις επιζώντες στον συνταγματάρχη. «Αυτοί δεν είναι άνθρωποι» φέρεται ο συνταγματάρχης να είπε. «Αυτοί είναι δαίμονες!» Η φράση αυτή ακολουθεί τους άνδρες της Λεγεώνας των Ξένων μέχρι και σήμερα κι σίγουρα θα τους ακολουθεί και στα βάθη της ιστορίας του μέλλοντος!
Ο Milan κράτησε τον λόγο του και τον Maudet περιέθαλψε ο ιατρός Francisco Talavera, ο οποίος είχε τον βαθμό του ταγματάρχη στο σώμα της πολιτοφυλακής της Cordoba! Δυστυχώς, ο Maudet υπέκειψε στα τραύματά του την 8η Μαΐου. Συνολικά, 17 άνδρες της λεγεώνας συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της μάχης και μεταφέρθηκαν στη La Joya. Απελευθερώθηκαν σε συμφωνηθείσα ανταλλαγή αιχμαλώτων στις 14 Ιουλίου του ίδιου έτους. Οι σωροί όλων των πεσόντων της λεγεώνας στη μάχη της Camerone συγκεντρώθηκαν και θάφτηκαν σε τύμβο, δίπλα στους Μεξικάνους πεσόντες της μάχης.
Όταν το 1962 η έδρα της Λεγεώνας των Ξένων μεταφέρθηκε από την Αλγερία στη Γαλλία, στο Μουσείο της Λεγεώνας στο Aubagne, μεταφέρθηκε και το ξύλινο χέρι του λοχαγού Danjou. Το τεχνητό μέλος αυτό, αποτελεί ένα από τα ανεκτίμητα αντικείμενα της Λεγεώνας και της ιστορίας της, η οποία παρουσιάζεται πλήρως στο Aubagne. Αν ζούσαμε σε εποχές πρόδηλης ειδωλολατρείας, το προσθετικό μέλος του λοχαγού, θα είχε σίγουρα φανατικούς που θα συνέρρεαν μόνο και μόνο για να το αγγίξουν μερικά δευτερόλεπτα και να έχουν να το λένε για την υπόλοιπη ζωή τους!
Το 1892, η λεγεώνα των ξένων έστησε αναθυμητική στήλη στο πεδίο της μάχης της Camerone. Στο μνημείο αυτό υπήρχε μία επιγραφή στα γαλλικά η οποία είχε χαραγμένα τα λόγια
Ils furent ici moins de soixante Opposés a toute une armée Sa masse les écrasa La vie plutot que le courage Abandonna ces soldats Français Le 30 Avril 1863 A leur memoire la patrie eleva ce monument
(Απόδοση στα ελληνικά)
Εδώ, ήταν λιγότεροι από εξήντα, αντιμέτωποι με έναν στρατό. Οι αριθμοί του τους συνέτριψαν. Η ζωή και όχι το θάρρος εγκατέλειψαν αυτούς τους Γάλλους στρατιώτες στις 30 Απριλίου 1863 Στη μνήμη αυτών, η μητέρα πατρίδα έχει αναγείρει αυτό το μνημείο
Η 30η Απριλίου έχει μείνει στην ιστορία και την παράδοση της λεγεώνας ως Camerone Day. Είναι η μεγαλύτερη και λαμπρότερη γιορτή της λεγεώνας των Ξένων.
30th April 1963: Soldiers from the French Foreign Legion on parade at a memorial honouring their dead at Aubagne in France. The ceremony celebrates the 100th anniversary of the legion’s most famous battle at Camerone in Mexico. (Photo by Keystone/Getty Images)
Είναι η μέρα κατά την οποία η λεγεώνα ανοίγει τις πύλες της στο Aubagne για το κοινό. Όλοι οι λεγεωνάριοι στο Aubagne συμμετέχουν στις εκδηλώσεις οι οποίες περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων παρέλαση της λεγεώνας με περιφορά του περίφημου ξύλινου χεριού και ξενάγηση όσων επιθυμούν στους χώρους του στρατοπέδου της έδρας της λεγεώνας. Η ανάθεση να κουβαλά κάποιος το χέρι στην προστατευτική του γυάλινη θήκη είναι μεγάλη τιμή για οποιονδήποτε λεγεωνάριο και συνήθως, δίδεται σε κάποιον από τους αποστρατευμένους λεγεωνάριους.
Μόνο δύο λεγεωνάριοι δεν συμμετέχουν ενεργά στις εκδηλώσεις, χωρίς όμως να μπορούν να αποφύγουν τη γιορτινή ατμόσφαιρα! Από την ανατολή ως τη δύση του ηλίου, δύο λεγεωνάριοι στέκονται εναλλάξ ακίνητοι στην πύλη του στρατοπέδου με τις άψογα πλυμένες, σιδερωμένες και γυαλισμένες στολές τους. Μόνο αυτοί οι δύο τη μέρα εκείνη. Εναλλάσονται στην υπηρεσία κάθε δύο ώρες. Στην ευζωνική αργκό, οι υπηρεσίες αυτές ονομάζονται ‘συμπληρωματικά’. Όσο δεν είναι στη σκοπιά της πύλης (και είναι ο άλλος), δεν επιτρέπεται να κάτσουν γιατί θα τσαλακωθεί το παντελόνι. Δεν επιτρέπεται να φάνε βαριά και ασφαλώς, ο,τιδήποτε κινδυνεύει να λερώσει τη στολή τους! Δεν επιτρέπεται να πιουν οτιδήποτε εκτός από νερό και καφέ (γαλλικό ασφαλώς) σε ελεγχόμενες ποσότητες! Το καλύτερο είναι ότι δεν τους επιτρέπεται να πάνε καν στην τουαλέτα, μέχρι τη δύση του ηλίου γιατί πολύ απλά, θα τσαλακωθεί η στολή τους!
Η 30η Απριλίου γιορτάζεται και στο Μεξικό, στην Camarόn. Μονάδες του στρατού του Μεξικού παρελαύνουν στο ειδικά διαμορφωμένο πεδίο μπροστά από το μνημείο των πεσόντων της μάχης (το οποίο ανέγειρε η κυβέρνηση της χώρας το 1964) και το οποίο οι κάτοικοι αποκαλούν απλώς «το μαυσωλείο». Τις εκδηλώσεις παρακολουθούν μέλη της κυβέρνησης και της τοπικής αυτοδιοίκησης ενώ πάντα παρευρίσκονται και βετεράνοι της λεγεώνας! Φυσικά, όπως κάθε μεγάλη εκδήλωση στο Μεξικό, και η 30η Απριλίου καταλήγει πάντοτε σε μία μαγική φιέστα (την οποία όλο το χωριό αναμένει όλο το ημερολογιακό έτος)!
Το έμβλημα του 1ου Συντάγματος της Λεγεώνας των Ξένων. Φέρει τον Αετό του Μεξικού προς τιμήν της μάχης της Camerone
Η μάχη της Camerone θεωρείται, και δικαίως, το κορυφαίο παράδειγμα πίστης και αφοσίωσης στην αποστολή που έχει αναληφθεί και αποτελεί κομβικό σημείο στη μυθοπλασία της Λεγεώνας. Τα ονόματα των Danjou, Vilain και Maudet έχουν περάσει στην αθανασία καθώς μνημονεύονται στον τοίχο της τιμής στο Πολεμικό Μουσείο του Παρισιού.
Πέρα από αυτό όμως, είναι ένα δείγμα συντροφικότητας και προσωπικής θέλησης η οποία διοχετεύεται και μέσα στη μονάδα. Όταν ο Danjou έπεφτε νεκρός, αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, θα μπορούσαν οι υπόλοιποι να σταματήσουν τη μάχη. Ορκίστηκαν όμως ότι θα πεθάνουν αντί να παραδοθούν και δεν αθέτησαν τον λόγο τους. Και η συγκεκριμένη μάχη είναι και ιδανικό παράδειγμα για να αναδείξει κανείς, τον τρόπο με τον οποίο η κατάσταση στο πεδίο της μάχης αποστασιοποιείται από την πολιτική η οποία έχει φέρει τους στρατιωτικούς στο κάθε αφιλόξενο κομμάτι ξένης γης προκειμένου να το κερδίσουν. Στη μάχη, πολεμάς και νικάς προκειμένου να μείνεις ζωντανός, εσύ και οι σύντροφοί σου. Το κάνεις για την τιμή της οικογένειάς σου, όχι όμως της βιολογικής σου οικογένειας αλλά της οικογένειας εκείνης, με τα μέλη της οποίας έχεις ματώσει κι έχετε μοιραστεί ορύγματα, βροχερές νύχτες ή ηλιοκαμένες μέρες.Αναμφίβολα, τα πολιτικά αίτια που οδήγησαν στη σύγκρουση- μέρος της οποίας ήταν η μάχη της Camerone- μεταξύ δημοκρατικών Μεξικανών και Γαλλίας, ήταν με τους Μεξικάνους. Δε χωρά αμφιβολία όμως ότι οι πολεμιστές της Λεγεώνας των Ξένων, φάνηκαν αντάξιοι της φήμης τους και οι συμμετέχοντες στη μάχη αυτή, βοήθησαν τα μέγιστα ώστε να γιγαντωθεί ο θρύλος της Λεγεώνας σε παγκόσμιο επίπεδο!
* Απόδοση της προτροπής της Σπαρτιάτισσας μάνας ‘Η ΤΑΝ ‘Η ΕΠΙ ΤΑΣ στα γαλλικά
covert angels 