Υπάρχουν αρκετές ημερομηνίες εντός του ημερολογιακού έτους των 365 ημερών όπου δε μετρά η ΠΑ πεσόντες. Υπάρχουν πάλι κι εκείνες οι οποίες μοιάζουν βγαλμένες από κάποιο κακό παραμύθι κάποιου διεστραμμένου συγγραφέα. Μία σαν κι αυτές είναι η 10η Νοεμβρίου. Η μέρα κατά την οποία, η ΠΑ και η Ελλάδα ολόκληρη, θρηνεί 5 ιπταμένους που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα και την υπηρεσία.
Ο πρώτος συγκεκαλυμμένος άγγελος που έφυγε αυτή τη μέρα για το έναστρο καταφύγιό τους, είναι ο σμηνίας Δήμου Κωνσταντίνος ο οποίος γεννήθηκε στα Σελιανίτικα Αιγίου το 1918. Στα 20 του έτη μπήκε στη Σχολή Υπαξιωματικών Χειριστών απ’ όπου αποφοίτησε με τον βαθμό του σμηνία χειριστή. Με την κατάρρευση του μετώπου διέφυγε στη Μ. Ανατολή όπου εντάχθηκε στη δύναμη της 335. Το βράδυ της 6ης Νοεμβρίου 1941, μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο στη Σέφαραμ, λόγω σοβαρού τραυματισμού σε τροχαίο δυστύχημα. Παρά τον ακρωτηριασμό του ενός του ποδιού, υπέκυψε στα τραύματά του, σαν σήμερα 10/11/1941. Η κηδεία και η ταφή του έγιναν την επομένη, με στρατιωτικές τιμές στο Στρατιωτικό Νεκροταφείο της Ράμλα.
Πέρασαν 20 χρόνια. Σε αυτά τα 20 χρόνια, ασφαλώς η ΠΑ είχε περάσει από τα ελικοφόρα καταδιωκτικά στα αεριωθούμενα. Και μετά από 20 χρόνια, ο μαύρος θεριστής θυμήθηκε να χτυπήσει την πόρτα της ΠΑ αυτή τη μέρα πάλι για να πάρει μαζί του τον ανθυποσμηναγό Κορμάζο Γεώργιο. Αντί για δρεπάνι, αυτή τη φορά χρησιμοποίησε σπάθη, και πιο συγκεκριμένα, North American F-86E(M) Sabre, της οποίας χειριστής ήταν ο ανθυποσμηναγός. Ο θάνατος του ανθυποσμηναγού ήταν αποτέλεσμα σύγκρουσης με άλλο Sabre στο αεροδρόμιο της 111 στη Ν. Αγχίαλο.
Η επόμενη φορά που χτύπησε ο θάνατος στην ΠΑ ήταν στο εορταστικό τριήμερο της ΠΑ για τη γιορτή της αεροπορίας, το 1967. Ο σμηναγός Κυριαζίδης Κωνσταντίνος, μπαίνει στο από καιρό μπαρουτοκαπνισμένο T-6G Harvard, έναν τυχερό μαθητή γυμνασίου για μία πτήση εθισμού. Το Harvard άνηκε στην 363 Εκπαιδευτική Μοίρα Ελικοφόρων και κατέπεσε με αποτέλεσμα τον θάνατο του χειριστή του. Κι όμως, μέσα στο μαύρο πιλοτήριο του θανάτου, από μια χαραμάδα, μπαίνει μια αχτίδα ελπίδας. Ο 15χρονος μαθητής διασώζεται…
Τρεις μήνες πριν χάσει τη ζωή του ο ανθυποσμηναγός Κορμάζος, μπήκε στη σχολή αεροπορίας ο 18χρονος Τάσος από τον Έβρο, από την οποία αποφοίτησε ως Ανθυποσμηναγός Μπραβάκης Αναστάσιος. Ένα επώνυμο συνδεδεμένο σχεδόν ab initio με την Κρήτη, έρχεται από την άλλη άκρη της Ελλάδας να υπηρετήσει στα χώματα αυτά την πατρίδα και την αεροπορία, με την πρώτη του μετάθεση στην 115 στη Σούδα. Έμελλε όμως να γίνει παντοτινή αυτή η σχέση, καθώς η κρητική γη, ήταν εκείνη που θα τον κρατούσε για πάντα στην αγκαλιά της. Άλλο ένα ατύχημα με F-84F στις 10/11 του 1968 αυτή τη φορά, άλλος ένας νεκρός Ίκαρος, στον ίδιο λόφο βόρεια του αεροδρομίου της Σούδας που έχει πάρει τη νιότη τόσων πιλότων της 115.
Όταν ο πρώτος πεσών της μέρας αυτής έμπαινε στη σχολή αεροπορίας, ο Αργύριος Κωστόπουλος γεννιόταν, στα Τρίκαλα. Μπήκε στη Σχολή Αεροπορίας το 1959, από την οποία αποφοίτησε το 1962 ως ανθυποσμηναγός. Δέκα χρόνια αργότερα, η ζωή του αεροπόρου της 359 ΜΑΕΔΥ τον έχει φέρει στα Χανιά, να εκτελεί αεροψεκασμούς με ελικόπτερο Agusta Bell 47. Σε δύσκολη περιοχή δράσης, κατέπεσε κοντά στην Καμάρα της Καλυδονίας και σκοτώθηκε.
Πέντε δυστυχήματα, πέντε νεκροί Ίκαροι, την ίδια ημερομηνία, σε πέντε διαφορετικές, φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους ημερομηνίες. Τον πρώτο τον αγκάλιασε η γη της Υπεριορδανίας, τους δύο επόμενους η Θεσσαλία, τους δύο τελευταίους η Κρήτη. Έχουν περάσει ακριβώς 40 χρόνια από τον θάνατο του τελευταίου και κανείς τους δεν έχει ξεχαστεί. Εκείνοι και οι θυσίες τους είναι μέσα μας πάντα.
Είθε να είναι οι τελευταίοι πεσόντες της μέρας αυτής!
ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
covert angels 