Σήμερα,
τιμούμε τον επισμηνία Κωστορίζο Νικόλαο
Ο επισμηνίας Κωστορίζος Νικόλαος σκοτώθηκε στις 14 Μαρτίου 1943 ενώ μαχόταν στα βουνά της σκλαβωμένης πατρίδας με το 5/42 ΣΕ του Δημητρίου Ψαρρού.
Ήταν εκείνος που ενώ υπηρετούσε μαζί με τον Αναστάσιο Μπαρδαβίλια στην 21η ΜΔ, στις 11/2/1941, είχαν καταφέρει να απογειωθούν από την Κατσικά Ιωαννίνων για να αντιμετωπίσουν ιταλικά μαχητικά τα οποία είχαν αποστολή να πολυβολήσουν το αεροδρόμιο της Κατσικάς.Ο Μπαρδαβίλιας σκοτώθηκε. Ο Κωστορίζος στάθηκε τυχερός και εκτέλεσε αναγκαστική προσγείωση με αεροπλάνο και φόρμα πτήσης διάτρητα από ιταλικές βολίδες.
Δυστυχώς, του έμελλε να σκοτωθεί από χέρια ελληνικά, σε συμπλοκή με άνδρες του ΕΛΑΣ οι οποίοι επιτέθηκαν στο 5/42 στο χωριό Μυροβούνι.
Μάλλον θα γελούσαν όταν συναντήθηκαν ξανά, εκεί στο ουράνιο πάνθεον και είπε ο Μπαρδαβίλιας του Κωστορίζου ότι «νόμιζα πως εσύ ήσουν ο τυχερός τη μέρα εκείνη που εγώ σκοτώθηκα!»
Η ειρωνία καμιά φορά της τύχης ή και της ατυχίας…
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Tag Archives: 21ΜΔ
Ένας αεροπόρος εύζων- ο Κωστορίζος Νικόλαος
Προσγείωση στην κοιλάδα του παραμυθιού…
Οι λόγοι ιστορικού ενδιαφέροντος για τους οποίους μπορεί κανείς να θέλει να επισκεφθεί την Παραμυθιά δεν είναι λίγοι. Περιγράφονται σε αρκετά βιβλία, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο γλαφυρά. Υπάρχει όμως ένας ο οποίος είναι κρυμμένος καλά στην ένδοξη ελληνική γη και το φάντασμά του, πετάει κάθε τόσο…
Στην κωμόπολη αυτή της Θεσπρωτίας, υπήρξε ένα αεροδρόμιο το οποίο είχε το καθόλα περιγραφικό και κολακευτικό προσωνύμιο «Φάντασμα». Και αν νομίζετε ότι το αεροδρόμιο αυτό δεν είδε ιδιαίτερη δράση, απατάστε… Συνέχεια
Filed under Αεροπορία, Ιστορικά Αεροσκάφη
Το χαμένο αεροδρόμιο της Αμφίκλειας
Είναι φορές που ο περιβάλλων χώρος δεν σε προδιαθέτει ότι θα μπορούσε το μέρος να έχει φιλοξενήσει αεροδρόμιο- και μάλιστα, στρατιωτικό. Κι όμως, στην Αμφίκλεια υπήρξε ένα σημαδιακά ιστορικό αεροδρόμιο που δημιουργήθηκε γιατί μπορούσε να εκμεταλλευτεί παροχές που έλειπαν από πολλά αεροδρόμια της ΕΒΑ την εποχή του Μεσοπολέμου. Άλλο ένα μέρος όπου κατοικούν πολεμικά φαντάσματα…
Η ευκαιρία που μου δινόταν ήξερα ότι δεν έπρεπε να πάει χαμένη. Ώς γνωστόν και χάρις στον Αρκά, «οι ευκαιρίες είναι σαν τις αμυγδαλές- σπάνια έχεις τρίτη!» Πήρα λοιπόν το αυτοκίνητό μου και κάλυψα τα χιλιόμετρα από την όμορφη Αταλάντη, ως την Αμφίκλεια.
Η Αμφίκλεια είναι μία κωμόπολη της Φθιώτιδας που αποτελεί το διοικητικό κέντρο μιας αγροτικής περιοχής με καπνά, βαμβάκι και σιτηρά. Καμία σχέση με την αεροπορία θα έλεγε κανείς. Όποιος έχει πάει στην Αμφίκλεια, είναι λογικό να αναρωτηθεί πώς γίνεται, αυτή η κωμόπολη να έχει αεροδρόμιο, και μάλιστα, στρατιωτικό. Είναι σε υψόμετρο, μέσα στα βουνά, δίπλα στο χιονοδρομικό του Παρνασσού, σε ένα αφιλόξενο, γενικά, περιβάλλον. Η εγγύτητα όμως, των αγρών στον κομβικό σιδηροδρομικό σταθμό της Αμφίκλειας ήταν σημαντικός παράγοντας για να μεταμορφωθούν σε πεδίο αποπροσγείωσης πολεμικών αεροσκαφών…
Οι χάρτες με είχαν αποπροσανατολίσει. Νόμιζα πως ήξερα πού θα έβρισκα το αεροδρόμιο. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπήρχε πολεοδομικό σχέδιο που να προέβλεπε δρόμους εντελώς ευθύγραμμους και σε γωνία 45 μοιρών μεταξύ τους όπως οι εικονιζόμενοι.
Γελάστηκα και το κατάλαβα μόλις έφτασα να οδηγώ στον δρόμο αυτόν, βλέποντας την ανηφόρα! Ο μισός μου εαυτός τσακωνόταν με τον άλλο μισό. Ο καθένας τους προσπαθούσε να επιρρίψει ευθύνες στον άλλο μισό που είχα αποπροσανατολιστεί τόσο…
«Είναι δυνατόν ρε, μετά από τόσα χρόνια να υπάρχει ακόμη ο διάδρομος;»
«Βοηθητικό αεροδρόμιο και θα είχε και τσιμεντένιους διαδρόμους; Πού νομίζεις ότι είσαι; Στην Ελευσίνα ή στο Φάληρο;»
«Πιο κοντά στην πόλη δεν μπορούσες να το ‘ανακαλύψεις’; Στην κεντρική πλατεία ίσως;»
Ήμουν όμως ήδη εδώ. Δεν μπορούσα να φύγω άπραγος. Στα 100 μέτρα το αστυνομικό τμήμα. Πού θα βρω καλύτερη πηγή πληροφοριών; Διάβηκα την είσοδο του Α.Τ. Αμφίκλειας. Άρβυλα μπεζ, παντελόνι παραλλαγής ερήμου, γαλάζιο μπλουζάκι της Φρουράς και καπέλο ζούγκλας, επίσης σε χρώματα παραλλαγής ερήμου. Οι αστυνομικοί ήταν προφανές ότι δεν περίμεναν κανέναν επισκέπτη μέρα μεσημέρι. Παρ’ όλα αυτά ήταν πολύ φιλικοί και πρόθυμοι να με βοηθήσουν- ίσως βοηθούσε και η εμφάνιση…
«Κομάντο δεν είναι κανείς μας από δω. Αυτό που ξέρω γενικά, απ’ όσα έχω ακούσει από ντόπιους παλιούς, είναι ότι το αεροδρόμιο ήταν κάτω από τον σταθμό του τραίνου. » μου είπε ο ανθυπαστυνόμος αξιωματικός υπηρεσίας «πήγαινε απέναντι, στον κύριο που έχει το καφενείο και ζήτα του οδηγίες. Αυτός θα ξέρει ακριβώς να σου πει. Αν και, μη νομίζεις, όλο χωράφια είναι. Δεν υπάρχει κάτι πλέον!»
Τους ευχαρίστησα, χαιρέτησα και πήγα απέναντι όπως μου είπαν. Και όντως ο κύριος, έχοντας για τα καλά συμπληρωμένες τις 6 δεκαετίες ζωής, με κατηύθυνε με ακρίβεια LGB (Laser Guided Bomb για τους αμύητους) στον χώρο που δέσποζε το αεροδρόμιο της Αμφίκλειας.
«Περνώντας τις γραμμές του τραίνου, θα κάνεις αριστερά στον χωματόδρομο. Εκεί, όλη η έκταση ήταν το αεροδρόμιο.»
Ευχαρίστησα τη ρυτιδιασμένη φυσιογνωμία που είχα απέναντί μου και ξεκίνησα πάλι. Έχασα δυο φορές τον χωματόδρομο που μου είχε υποδείξει. Τον βρήκα τελικά και τον ακολούθησα. Βγήκα σε ένα τολλ που έχει εδώ και χρόνια μεταμορφωθεί σε αγροταποθήκη.
Ο χώρος που υπήρχε κάποτε το αεροδρόμιο, με τον σιδηροδρομικό σταθμό δίπλα. Στο βάθος, στο βουνό, η Αμφίκλεια
Σταμάτησα εκεί γιατί είδα κι ένα μνημείο εκεί ανεγηρμένο. Θεωρώντας ότι αφορά ιπτάμενους, πήγα να το δω. Περιποιημένος χώρος, μία μικρούλα έκταση, όχι παραπάνω από 8×8 τετραγωνικά μέτρα δείχνει από μακριά ότι οι ντόπιοι τον έχουν σεβαστεί. Η ιστορία του όμως είναι εντελώς διαφορετική. Αξίζει να σας τη μεταφέρω, όχι όμως τώρα.
Προχώρησα μερικές δεκάδες μέτρα πιο δυτικά. Στάθηκα ακίνητος και κοίταξα γύρω μου. Σηκώθηκε άνεμος. Βόρειος ήταν θαρρώ. Άφησα τη δροσερή του αίσθηση να στροβιλιστεί στο πρόσωπό μου. Έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να αφουγκραστώ τον χώρο, να ταξιδέψω πίσω στον χρόνο…
Το αεροδρόμιο της Αμφίκλειας ήταν ένα βοηθητικό αεροδρόμιο ενταγμένο σε ένα δίκτυο 25 βοηθητικών αεροδρομίων όπως ακριβώς κι εκείνο της Βασιλικής. Κατασκευάστηκε λίγο πριν λήξει η περίοδος του Μεσοπολέμου κι ενώ όλοι διέβλεπαν τα τύμπανα του πολέμου να ηχούν ακόμη μία φορά στη γηραιά ήπειρο. Τα προβλήματα των βοηθητικών αεροδρομίων της ΕΒΑ ήταν πολλά και οι ελλείψεις που αντιμετώπιζαν, ενίοτε σοβαρές. Πολλά δεν είχαν τρόπους επικοινωνίας με άλλα αεροδρόμια ή το εθνικό κέντρο αεράμυνας, σε άλλα το οδικό δίκτυο ανύπαρκτο και σχεδόν σε όλα δεν υπήρχε αντιαεροπορική προστασία. Το συγκεκριμένο αεροδρόμιο, είχε το πλεονέκτημα της γειτνίασης με το σιδηροδρομικό δίκτυο και τον σταθμό του τραίνου. Με το τραίνο θα μπορούσαν να αναχωρήσουν με μεγαλύτερη ταχύτητα και τάξη, σε περίπτωση που καλούνταν να υποχωρήσουν προς νότο. Μέχρι να γίνει αυτό, θα μπορούσαν να εφοδιάζονται, να επανεξοπλίζονται και να στέλνουν τραυματίες στα μετώπισθεν με καλύτερο συντονισμό χάρις σε αυτό το μέσο μεταφοράς σταθερής τροχιάς. Επίσης, το γεγονός ότι η τοποθεσία περιβάλλονταν από βουνά, παρείχε έναν βαθμό κάλυψης από εχθρικές αεροπορικές προσβολές. Το γεγονός δε, ότι η Αμφίκλεια δεν είναι άμεσα στον παραλιακό άξονα προέλασης προς την πρωτεύουσα, ήταν ένας ακόμη παράγοντας που έκανε τον χώρο ελκυστικό για τη δημιουργία ενός βοηθητικού αεροδρομίου.
εκτίμηση χωροθέτησης αεροδρομίου Αμφίκλειας
Με την έναρξη των εχθροπραξιών με τη φασιστική Ιταλία, όλες οι Μοίρες Δίωξης μεταφέρθηκαν βόρεια, πιο κοντά στο μέτωπο. Το αεροδρόμιο της Αμφίκλειας σε αυτή τη φάση, είδε περιορισμένη χρήση. Με τη συνδρομή της ναζιστικής Γερμανίας, μετά την αερομαχία των Τρικάλων, το αεροδρόμιο της Βασιλικής κατέστη επισφαλές, τα απομεινάρια της αεροπορίας Δίωξης μεταφέρθηκαν με εντολή του Εμμ. Κελαϊδή, από όλα τα αεροδρόμια στα οποία ήταν διασκορπισμένα ανά την επικράτεια, στην Αμφίκλεια. Επρόκειτο για συνολικά 22 αεροσκάφη, των τεσσάρων Μοιρών Δίωξης, μεταξύ αυτών δύο Bloch MB.151 και ένα Avia 534! Τα αεροσκάφη βομβαρδισμού είχαν μεταφερθεί ήδη στην Τανάγρα και η ηγεσία της Αεροπορίας επέμενε να μεταφερθούν εκεί και τα υπόλοιπα αεροσκάφη δίωξης. Ο Αντισμήναρχος Κελαϊδής, συνοδευόμενος από τον Σμηναγό Κέλλα, πήγαν στην Αθήνα προκειμένου να αποδείξουν στην ανωτάτη διοίκηση ότι για όσο μπορούσαν ακόμη να επιχειρούν τα καταδιωκτικά, έπρεπε να επιχειρούν από την Αμφίκλεια ή το Άργος και να μην πάνε στην Τανάγρα. Στην Αμφίκλεια γράφτηκε το τέλος για το αεροπορικό υλικό της 21ης ΜΔ καθώς από αεροπορικό βομβαρδισμό καταστράφηκαν στο έδαφος, 8 από τα 9 εναπομείναντα Gladiator της Μοίρας. Εκεί γράφτηκε και το ουσιαστικό τέλος των PZL Ρ.24 για την ΕΒΑ καθώς πάλι από αεροπορικό βομβαρδισμό καταστράφηκαν στο αεροδρόμιο της Αμφίκλειας όλα εκτός από 4 τα οποία μεταφέρθηκαν στο Άργος. Τελικά, το προσωπικό που είχε βρεθεί στην Αμφίκλεια, αναχώρησε από το αεροδρόμιο, όχι όμως για την Τανάγρα αλλά για το Άργος και την Κρήτη. Λόγω της σύγχυσης που επικράτησε, κατά την αποχώρηση του προσωπικού νοτιότερα, δεν καταστράφηκε όλο το εμπιστευτικό υλικό των Μοιρών, όπως προέβλεπε ρητώς η διαταγή που είχε εκδοθεί…
Ο άνεμος είχε αλλάξει και τον είχα πλέον στην πλάτη όταν άνοιξα τα μάτια. Κι όμως, αυτό που είχα μπροστά μου, δεν υπήρχε πιο πριν. Ή μάλλον, υπήρχε αλλά εγώ δεν το έβλεπα. Στο χωράφι που είχα μπροστά μου, φαινόταν καθαρά ένας διάδρομος προσγείωσης!
Άρχισαν πάλι, τα δύο μισά του εαυτού μου να τσακώνονται μεταξύ τους. Ο ένας έβλεπε φαντάσματα, ο άλλος έβλεπε μπελάδες. Και κάπου εκεί στους δρόμους που διασταυρώνονται ο νους με τη φαντασία και το όνειρο, μπορούσα να δω το τελευταίο Gladiator να ετοιμάζεται για απογείωση. Ακριβώς μπροστά μου. Ο άνεμος ιδανικός, ο Bristol Mercury να βουίζει και να οδηγεί το ακούραστο διπλάνο πάνω από το κεφάλι μου και προς το απέραντο γαλάζιο του ουρανού της Ελευθερίας. Το ακολουθούν τα τέσσερα τελευταία PZL, σε μια όμορφη γραμμή, τέλεια αποστασιοποιημένα το ένα από το άλλο, σαν τις χάντρες ενός κεχριμπαρένιου κομπολογιού. Τα χαιρετώ στρατιωτικά και τα αφήνω να γυρίσουν στην Ιστορία. Ξέρω όμως ότι ενώ γυρνούν στην Ιστορία, εκεί όπου ανήκουν, σε αντίθεση με το αεροδρόμιο, δε θα χαθούν στη λήθη.
3 Ιταλοί πιλότοι… 2 Έλληνες χειριστές…
Ζούμε σε καιρούς δύσκολους που μας θυμίζουν μέρες τις οποίες μόνο από περιγραφές και διηγήσεις γνωρίσανε οι σημερινές γενιές. Ζούμε σε μέρες που αν και δεν λείπουν τα πρότυπα, αδυνατούμε να τα δούμε μέσα στη σήψη του όλου συστήματος. Σαν σήμερα όμως, πριν 71 χρόνια, δύο υπερασπιστές της Πατρίδας, έπεσαν μαχόμενοι για ιδανικά και αξίες που σήμερα αρνούμαστε να δούμε. Διότι πολύ απλά, τα ανθρώπινα όντα που ψηφίσατε και ψηφίσαμε να κυβερνούν, επιλέγουν να τις απεμπολούν!
Σαν σήμερα, 23/2/1941, πάνω από το μέτωπο της Ηπείρου, η Πολεμική μας Αεροπορική οικογένεια, θρήνησε δύο κατάφρακτους ιππείς της εποχής εκείνης από δύο διαφορετικές Μοίρες Δίωξης. Ο ένας, της 23ης Μοίρας, είχε ζέψει το PZL P.24 του, και ο δεύτερος, ένα Gloster Gladiator της 21ης Μοίρας Διώξης.
Τρία Gladiator της 21ης ΜΔ με τους Σμηναγούς Χόνδρο και Σκαλτσογιάννη και τον επισμηνία Χριζόπουλο, σε συνεργασία με πέντε PZL της 22ης ΜΔ και εννιά της 23ης ΜΔ είχαν ως αποστολή τη συνοδεία βομβαρδιστικών Potez 63 στην περιοχή του χωριού Μπούμπεσι. Κατά την αποστολή, εντοπίσθηκαν δύο σμήνη πέντε και εφτά ιταλικών καταδιωκτικών αντίστοιχα, που απείχαν δύο χιλιόμετρα μεταξύ τους.
Ο πρώτος σχηματισμός δεν επιθυμούσε την εμπλοκή με τα ελληνικά μαχητικά. Ο δεύτερος σχηματισμός όμως ενεπλάκη σε αερομαχίά με τα ελληνικά μαχητικά. Κατά την αερομαχία καταρρίφθηκε από τα πυρά των ιταλικών μαχητικών το PZL του υποσμηναγού Σκρουμπέλου Νικόλαου. Φλεγόμενο, κατέπεσε βόρεια της Κλεισούρας με αποτέλεσμα τον θάνατο του χειριστή.
Στην αερομαχία αυτή, κατά την οποία οι Ιταλικές δυνάμεις έχασαν 3 από τα 7 G.50 που ενεπλάκησαν, τραυματίστηκε σοβαρά και ο επισμηνίας Χριζόπουλος Κωνσταντίνος. Παρά την ακατάσχετη αιμορραγία εξ αιτίας των τραυμάτων του, κατάφερε να προσγειώσει αναγκαστικά το Gladiator του. Κατά την προσγείωση όμως, το αεροπλάνο του ανατράπηκε και ανεφλέγη με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο ηρωικός χειριστής. Η πράξη του αυτή, προκάλεσε- δικαίως- αίσθηση σε όλους τους συμπολεμιστές του στις μοίρες δίωξης.
Για τη δράση τους οι χειριστές προήχθησαν στον ανώτερο βαθμό και τιμήθηκαν, ο υποσμηναγός Σκρουμπέλος με το χρυσό αριστείο ανδρείας και ο επισμηνίας Χριζόπουλος με το αργυρό αριστείο ανδρείας- την υψηλότερη πολεμική διάκριση που απονέμεται σε υπαξιωματικούς.
Η ουσία όμως είναι ότι ενεπλάκησαν με τον εχθρό. Ακολούθησαν το δρόμο του καθήκοντος, της αρετής και έπεσαν σε αυτόν. Δεν λιποψύχησαν, δεν λάκισαν. Αν τους ρωτούσε κάποιος, θα απαντούσαν ότι απλά εκτελούσαν εντολές και ότι ο καθένας στη θέση τους το ίδιο θα έκανε. Και αυτό φαίνεται και στη μνεία για την απονομή του χρυσού αριστείου στον Σκρουμπέλο όπου αναφέρεται ότι «(…) Κατά τον πόλεμο του 1940 εως 1941, μετασχών εις πλείστας πολεμικάς αποστολάς και εμπλακείς εις αερομαχίας μετά του εχθρού, επέδειξε εξαιρετικήν τόλμην, ηρωισμόν και υπέροχον πνεύμα αυτοθυσίας, πεσών τελικώς, ηρωικώς μαχόμενος εις το πεδίον της μάχης».
Όλη η οικογένεια της Πολεμικής Αεροπορίας έκανε το καθήκον της συμβάλλοντας στη δημιουργία του Έπους του ’40. Εκείνη τη μέρα όμως, ήταν συγκεκριμένα ο επισμηναγός Σκρουμπελος Νικόλαος και ο αρχισμηνίας Χριζόπουλος Κωνσταντίνος! Είθε να αποτελούν αιώνιο παράδειγμα!
Αθάνατοι!
Against all odds… 2/11/1940
Η 21η Μοίρα Δίωξης…
Τι να πει κανείς για τους ήρωες αυτούς; Τι να γράψει κανείς και που να βρει τόσο μελάνι;
Σαν σήμερα, τρεις ιππότες της 21ης ΜΔ έζεψαν τα φτερωτά τους άλογα και απογειώθηκαν για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Μελίσσι ο εχθρός, έρχεται με έντονο βουητό. Νιώθει πως τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει. αυτό όμως το μελίσσι δεν έχει βρεθεί ξανά αντιμέτωπο με αυτόν τον αντίπαλο. Και πολύ γρήγορα και αποτελεσματικά θα μάθει ότι πετάει και πολεμάει παράτολμα και αποφασιστικά ενάντια σε κάθε εισβολέα.
Σαν σήμερα οι υποσμηναγοί Κατσαρός και Σακελλαρίου και ο σμηνίας Παπαδόπουλος, υψώθηκαν στον μουντό ουρανό της Ηπείρου, προκειμένου να αντιμετωπίσουν μία αρμάδα 15 βομβαρδιστικών Ζ.1007bis και ισάριθμων μαχητικών συνοδείας CR.42.
Κι ενώ μπορεί να φαίνονται εντελώς άνισα τα μεγέθη της σύγκρουσης, τα ιταλικά βομβαρδιστικά δεν συνέχισαν την αποστολή τους καθώς ο σχηματισμός τους διασπάστηκε από τα τρία PZL της 21ης ΜΔ.
Βουτάει ο σχηματισμός των τριών PZL σαν άγρυπνα γεράκια πάνω στον σχηματισμό των ιταλικών βομβαρδιστικών. Με το πρώτο πέρασμα που κάνουν, αιφνιδιάζουν τους αντιπάλους τους και γαζώνουν πρώτα τους υψηλής αξίας στόχους. Ένα Ζ.1007bis πέφτει από τα πυρά του Σακελλαρίου και άλλο ένα από τα πυρά του Παπαδόπουλου. Με τον Κατσαρό να παρέχει όση κάλυψη μπορεί από τα πενταπλάσια μαχητικά συνοδείας, ο Σακελλαρίου και ο Παπαδόπουλος συνεχίζουν να σφυροκοπούν τα Cant. Άλλα δύο υποκύπτουν στα πολυβόλα τους- ένα χτυπημένο από τον καθέναν.
Πρέπει όμως να στρέψουν την προσοχή τους στα ιταλικά καταδιωκτικά πλέον. Και τώρα και οι τρεις αντιμετωπίζουν τα, συγκρίσιμων, αλλά ελαφρώς κατώτερων, επιδόσεων CR.42. Μία αναμέτρηση ιπποτών στους αιθέρες της Πίνδου εκτυλίσσεται τώρα. Τα φτερωτά άλογα και των δύο πλευρών πληγώνονται από τα χτυπήματα των αντιπάλων. Ο Παπαδόπουλος κατέρριψε ένα αλλά δεν μπόρεσε αυτή η κατάρριψη να επιβεβαιωθεί. Οι αντίπαλοί του τον πληρώνουν με το ίδιο νόμισμα και στέλνουν αυτόν και το διάτρητο αεροσκάφος του, στο έδαφος. Σε ταχεία διαδοχή ο Σακελλαρίου τιμωρεί ένα από τα CR.42 που ήταν στην ουρά του Παπαδόπουλου και παρατηρώντας τον ποντιζόμενο αντίπαλό του, ξεχάστηκε! Απεμπλέκει και εμπλέκει με τρία άλλα CR.42. Ο Κατσαρός προσπαθεί να τον καλύψει αλλά δεν προλαβαίνει καθώς τα ιταλικά μαχητικά στέλνουν με τη σειρά τους φλεγόμενο, το αεροσκάφος του Σακελλαρίου στο έδαφος. Ο Κατσαρός βάζει εσκεμμένα το PZL του σε περιδίνηση για να ξεφύγει από τα 3 ιταλικά καταδιωκτικά που έβαλλαν εναντίον του ήδη χτυπημένου αεροσκάφους του και καταφέρνει να επανακτήσει τον έλεγχο του μαχητικού του σε πολύ χαμηλό ύψος κι έτσι διαφεύγει. Διεκδικεί κι εκείνος μία κατάρριψη CR.42 η οποία όμως δεν επιβεβαιώνεται. Η διαφορά ύψους είναι πολύ μεγάλη για τα ιταλικά καταδιωκτικά να εμπλακούν ξανά και επιστρέφουν μαζί με τα Ζ.1007 στα προκεχωρημένα αεροδρόμια τους στην Αλβανία.
Ο υποσμηναγός Κατσαρός επέστρεψε στη βάση της 21ης ΜΔ στον Βοεβόδα, ζωντανός αλλά περίλυπος για τους συμπολεμιστές του. Υπερήφανος που είχαν αποτρέψει την ολοκλήρωση του bomb run των Ιταλών αλλά και θυμωμένος με τον εαυτό του που, κατά εκείνον, δεν μπόρεσε να σώσει τους συντρόφους του. Ενάντια σε τέτοιες δυνάμεις, οι χαλύβδινοι αυτοί ήρωες, πάλευαν για την τελειότητα και την επίτευξη των πάντων. Όπως θα έλεγε αργότερα, δύο μέρες μετά πήρε την εκδίκησή του, καταρρίπτοντας ο ίδιος δύο Z.1007bis.
Ο υποσμηναγός Σακελλαρίου Ιωάννης και ο σμηνίας Παπαδόπουλος Χρήστος, αντιμετώπισαν με ευσυνειδησία τον, όπως αποδείχθηκε μονάχα αριθμητικά, υπέρτερο αντίπαλο, και πάλεψαν υπό τρομακτικά δυσμενείς συνθήκες που θα έκαναν πολλούς σύγχρονούς μας να λακίσουν. Είναι οι πρώτοι πεσόντες των PZL P.24 της Ελληνο-ιταλικής σύγκρουσης στον Β΄ΠΠ οι οποίοι και προήχθησαν μετά θάνατον σε σμηναγό και επισμηνία αντίστοιχα.
Το βράδυ της 2ας Νοεμβρίου κατά τη βραδινή αναφορά της 21ης ΜΔ στο προσκλητήριο φέρεται να ειπώθηκε…
-ΥΠΟΣΜΗΝΑΓΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ!
-ΕΠΕΣΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!
-ΣΜΗΝΙΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ!
-ΕΠΕΣΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ, ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Ο ήρωας από το Κεραστάρι Αρκαδίας
covert angels 