Το διεθνές αεροδρόμιο Cochin (CIAL) στην πόλη Kochi της Ινδίας έγινε το πρώτο αεροδρόμιο στον κόσμο το οποίο θα καλύπτει πλήρως τις ενεργειακές του ανάγκες από Φ/Β!
Tag Archives: αεροδρόμιο
Ινδικό αεροδρόμιο το πρώτο παγκοσμίως με 100% ηλιακή ενέργεια!
Filed under Connecting Science, Αεροπορία
Το χαμένο αεροδρόμιο της Αμφίκλειας
Είναι φορές που ο περιβάλλων χώρος δεν σε προδιαθέτει ότι θα μπορούσε το μέρος να έχει φιλοξενήσει αεροδρόμιο- και μάλιστα, στρατιωτικό. Κι όμως, στην Αμφίκλεια υπήρξε ένα σημαδιακά ιστορικό αεροδρόμιο που δημιουργήθηκε γιατί μπορούσε να εκμεταλλευτεί παροχές που έλειπαν από πολλά αεροδρόμια της ΕΒΑ την εποχή του Μεσοπολέμου. Άλλο ένα μέρος όπου κατοικούν πολεμικά φαντάσματα…
Η ευκαιρία που μου δινόταν ήξερα ότι δεν έπρεπε να πάει χαμένη. Ώς γνωστόν και χάρις στον Αρκά, «οι ευκαιρίες είναι σαν τις αμυγδαλές- σπάνια έχεις τρίτη!» Πήρα λοιπόν το αυτοκίνητό μου και κάλυψα τα χιλιόμετρα από την όμορφη Αταλάντη, ως την Αμφίκλεια.
Η Αμφίκλεια είναι μία κωμόπολη της Φθιώτιδας που αποτελεί το διοικητικό κέντρο μιας αγροτικής περιοχής με καπνά, βαμβάκι και σιτηρά. Καμία σχέση με την αεροπορία θα έλεγε κανείς. Όποιος έχει πάει στην Αμφίκλεια, είναι λογικό να αναρωτηθεί πώς γίνεται, αυτή η κωμόπολη να έχει αεροδρόμιο, και μάλιστα, στρατιωτικό. Είναι σε υψόμετρο, μέσα στα βουνά, δίπλα στο χιονοδρομικό του Παρνασσού, σε ένα αφιλόξενο, γενικά, περιβάλλον. Η εγγύτητα όμως, των αγρών στον κομβικό σιδηροδρομικό σταθμό της Αμφίκλειας ήταν σημαντικός παράγοντας για να μεταμορφωθούν σε πεδίο αποπροσγείωσης πολεμικών αεροσκαφών…
Οι χάρτες με είχαν αποπροσανατολίσει. Νόμιζα πως ήξερα πού θα έβρισκα το αεροδρόμιο. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι υπήρχε πολεοδομικό σχέδιο που να προέβλεπε δρόμους εντελώς ευθύγραμμους και σε γωνία 45 μοιρών μεταξύ τους όπως οι εικονιζόμενοι.
Γελάστηκα και το κατάλαβα μόλις έφτασα να οδηγώ στον δρόμο αυτόν, βλέποντας την ανηφόρα! Ο μισός μου εαυτός τσακωνόταν με τον άλλο μισό. Ο καθένας τους προσπαθούσε να επιρρίψει ευθύνες στον άλλο μισό που είχα αποπροσανατολιστεί τόσο…
«Είναι δυνατόν ρε, μετά από τόσα χρόνια να υπάρχει ακόμη ο διάδρομος;»
«Βοηθητικό αεροδρόμιο και θα είχε και τσιμεντένιους διαδρόμους; Πού νομίζεις ότι είσαι; Στην Ελευσίνα ή στο Φάληρο;»
«Πιο κοντά στην πόλη δεν μπορούσες να το ‘ανακαλύψεις’; Στην κεντρική πλατεία ίσως;»
Ήμουν όμως ήδη εδώ. Δεν μπορούσα να φύγω άπραγος. Στα 100 μέτρα το αστυνομικό τμήμα. Πού θα βρω καλύτερη πηγή πληροφοριών; Διάβηκα την είσοδο του Α.Τ. Αμφίκλειας. Άρβυλα μπεζ, παντελόνι παραλλαγής ερήμου, γαλάζιο μπλουζάκι της Φρουράς και καπέλο ζούγκλας, επίσης σε χρώματα παραλλαγής ερήμου. Οι αστυνομικοί ήταν προφανές ότι δεν περίμεναν κανέναν επισκέπτη μέρα μεσημέρι. Παρ’ όλα αυτά ήταν πολύ φιλικοί και πρόθυμοι να με βοηθήσουν- ίσως βοηθούσε και η εμφάνιση…
«Κομάντο δεν είναι κανείς μας από δω. Αυτό που ξέρω γενικά, απ’ όσα έχω ακούσει από ντόπιους παλιούς, είναι ότι το αεροδρόμιο ήταν κάτω από τον σταθμό του τραίνου. » μου είπε ο ανθυπαστυνόμος αξιωματικός υπηρεσίας «πήγαινε απέναντι, στον κύριο που έχει το καφενείο και ζήτα του οδηγίες. Αυτός θα ξέρει ακριβώς να σου πει. Αν και, μη νομίζεις, όλο χωράφια είναι. Δεν υπάρχει κάτι πλέον!»
Τους ευχαρίστησα, χαιρέτησα και πήγα απέναντι όπως μου είπαν. Και όντως ο κύριος, έχοντας για τα καλά συμπληρωμένες τις 6 δεκαετίες ζωής, με κατηύθυνε με ακρίβεια LGB (Laser Guided Bomb για τους αμύητους) στον χώρο που δέσποζε το αεροδρόμιο της Αμφίκλειας.
«Περνώντας τις γραμμές του τραίνου, θα κάνεις αριστερά στον χωματόδρομο. Εκεί, όλη η έκταση ήταν το αεροδρόμιο.»
Ευχαρίστησα τη ρυτιδιασμένη φυσιογνωμία που είχα απέναντί μου και ξεκίνησα πάλι. Έχασα δυο φορές τον χωματόδρομο που μου είχε υποδείξει. Τον βρήκα τελικά και τον ακολούθησα. Βγήκα σε ένα τολλ που έχει εδώ και χρόνια μεταμορφωθεί σε αγροταποθήκη.
Ο χώρος που υπήρχε κάποτε το αεροδρόμιο, με τον σιδηροδρομικό σταθμό δίπλα. Στο βάθος, στο βουνό, η Αμφίκλεια
Σταμάτησα εκεί γιατί είδα κι ένα μνημείο εκεί ανεγηρμένο. Θεωρώντας ότι αφορά ιπτάμενους, πήγα να το δω. Περιποιημένος χώρος, μία μικρούλα έκταση, όχι παραπάνω από 8×8 τετραγωνικά μέτρα δείχνει από μακριά ότι οι ντόπιοι τον έχουν σεβαστεί. Η ιστορία του όμως είναι εντελώς διαφορετική. Αξίζει να σας τη μεταφέρω, όχι όμως τώρα.
Προχώρησα μερικές δεκάδες μέτρα πιο δυτικά. Στάθηκα ακίνητος και κοίταξα γύρω μου. Σηκώθηκε άνεμος. Βόρειος ήταν θαρρώ. Άφησα τη δροσερή του αίσθηση να στροβιλιστεί στο πρόσωπό μου. Έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να αφουγκραστώ τον χώρο, να ταξιδέψω πίσω στον χρόνο…
Το αεροδρόμιο της Αμφίκλειας ήταν ένα βοηθητικό αεροδρόμιο ενταγμένο σε ένα δίκτυο 25 βοηθητικών αεροδρομίων όπως ακριβώς κι εκείνο της Βασιλικής. Κατασκευάστηκε λίγο πριν λήξει η περίοδος του Μεσοπολέμου κι ενώ όλοι διέβλεπαν τα τύμπανα του πολέμου να ηχούν ακόμη μία φορά στη γηραιά ήπειρο. Τα προβλήματα των βοηθητικών αεροδρομίων της ΕΒΑ ήταν πολλά και οι ελλείψεις που αντιμετώπιζαν, ενίοτε σοβαρές. Πολλά δεν είχαν τρόπους επικοινωνίας με άλλα αεροδρόμια ή το εθνικό κέντρο αεράμυνας, σε άλλα το οδικό δίκτυο ανύπαρκτο και σχεδόν σε όλα δεν υπήρχε αντιαεροπορική προστασία. Το συγκεκριμένο αεροδρόμιο, είχε το πλεονέκτημα της γειτνίασης με το σιδηροδρομικό δίκτυο και τον σταθμό του τραίνου. Με το τραίνο θα μπορούσαν να αναχωρήσουν με μεγαλύτερη ταχύτητα και τάξη, σε περίπτωση που καλούνταν να υποχωρήσουν προς νότο. Μέχρι να γίνει αυτό, θα μπορούσαν να εφοδιάζονται, να επανεξοπλίζονται και να στέλνουν τραυματίες στα μετώπισθεν με καλύτερο συντονισμό χάρις σε αυτό το μέσο μεταφοράς σταθερής τροχιάς. Επίσης, το γεγονός ότι η τοποθεσία περιβάλλονταν από βουνά, παρείχε έναν βαθμό κάλυψης από εχθρικές αεροπορικές προσβολές. Το γεγονός δε, ότι η Αμφίκλεια δεν είναι άμεσα στον παραλιακό άξονα προέλασης προς την πρωτεύουσα, ήταν ένας ακόμη παράγοντας που έκανε τον χώρο ελκυστικό για τη δημιουργία ενός βοηθητικού αεροδρομίου.
εκτίμηση χωροθέτησης αεροδρομίου Αμφίκλειας
Με την έναρξη των εχθροπραξιών με τη φασιστική Ιταλία, όλες οι Μοίρες Δίωξης μεταφέρθηκαν βόρεια, πιο κοντά στο μέτωπο. Το αεροδρόμιο της Αμφίκλειας σε αυτή τη φάση, είδε περιορισμένη χρήση. Με τη συνδρομή της ναζιστικής Γερμανίας, μετά την αερομαχία των Τρικάλων, το αεροδρόμιο της Βασιλικής κατέστη επισφαλές, τα απομεινάρια της αεροπορίας Δίωξης μεταφέρθηκαν με εντολή του Εμμ. Κελαϊδή, από όλα τα αεροδρόμια στα οποία ήταν διασκορπισμένα ανά την επικράτεια, στην Αμφίκλεια. Επρόκειτο για συνολικά 22 αεροσκάφη, των τεσσάρων Μοιρών Δίωξης, μεταξύ αυτών δύο Bloch MB.151 και ένα Avia 534! Τα αεροσκάφη βομβαρδισμού είχαν μεταφερθεί ήδη στην Τανάγρα και η ηγεσία της Αεροπορίας επέμενε να μεταφερθούν εκεί και τα υπόλοιπα αεροσκάφη δίωξης. Ο Αντισμήναρχος Κελαϊδής, συνοδευόμενος από τον Σμηναγό Κέλλα, πήγαν στην Αθήνα προκειμένου να αποδείξουν στην ανωτάτη διοίκηση ότι για όσο μπορούσαν ακόμη να επιχειρούν τα καταδιωκτικά, έπρεπε να επιχειρούν από την Αμφίκλεια ή το Άργος και να μην πάνε στην Τανάγρα. Στην Αμφίκλεια γράφτηκε το τέλος για το αεροπορικό υλικό της 21ης ΜΔ καθώς από αεροπορικό βομβαρδισμό καταστράφηκαν στο έδαφος, 8 από τα 9 εναπομείναντα Gladiator της Μοίρας. Εκεί γράφτηκε και το ουσιαστικό τέλος των PZL Ρ.24 για την ΕΒΑ καθώς πάλι από αεροπορικό βομβαρδισμό καταστράφηκαν στο αεροδρόμιο της Αμφίκλειας όλα εκτός από 4 τα οποία μεταφέρθηκαν στο Άργος. Τελικά, το προσωπικό που είχε βρεθεί στην Αμφίκλεια, αναχώρησε από το αεροδρόμιο, όχι όμως για την Τανάγρα αλλά για το Άργος και την Κρήτη. Λόγω της σύγχυσης που επικράτησε, κατά την αποχώρηση του προσωπικού νοτιότερα, δεν καταστράφηκε όλο το εμπιστευτικό υλικό των Μοιρών, όπως προέβλεπε ρητώς η διαταγή που είχε εκδοθεί…
Ο άνεμος είχε αλλάξει και τον είχα πλέον στην πλάτη όταν άνοιξα τα μάτια. Κι όμως, αυτό που είχα μπροστά μου, δεν υπήρχε πιο πριν. Ή μάλλον, υπήρχε αλλά εγώ δεν το έβλεπα. Στο χωράφι που είχα μπροστά μου, φαινόταν καθαρά ένας διάδρομος προσγείωσης!
Άρχισαν πάλι, τα δύο μισά του εαυτού μου να τσακώνονται μεταξύ τους. Ο ένας έβλεπε φαντάσματα, ο άλλος έβλεπε μπελάδες. Και κάπου εκεί στους δρόμους που διασταυρώνονται ο νους με τη φαντασία και το όνειρο, μπορούσα να δω το τελευταίο Gladiator να ετοιμάζεται για απογείωση. Ακριβώς μπροστά μου. Ο άνεμος ιδανικός, ο Bristol Mercury να βουίζει και να οδηγεί το ακούραστο διπλάνο πάνω από το κεφάλι μου και προς το απέραντο γαλάζιο του ουρανού της Ελευθερίας. Το ακολουθούν τα τέσσερα τελευταία PZL, σε μια όμορφη γραμμή, τέλεια αποστασιοποιημένα το ένα από το άλλο, σαν τις χάντρες ενός κεχριμπαρένιου κομπολογιού. Τα χαιρετώ στρατιωτικά και τα αφήνω να γυρίσουν στην Ιστορία. Ξέρω όμως ότι ενώ γυρνούν στην Ιστορία, εκεί όπου ανήκουν, σε αντίθεση με το αεροδρόμιο, δε θα χαθούν στη λήθη.
Το χαμένο αεροδρόμιο της Βασιλικής Τρικάλων…
Έχεις δύο επιλογές για να πας από Αθήνα, Ιωάννινα. Από κάτω, που είναι και το πλέον σύνηθες, ή από πάνω. Από πάνω, θα περάσεις από διάφορες θεσσαλικές πόλεις και κωμοπόλεις. Η μία από αυτές, λίγο πριν την Καλαμπάκα, πάνω στην Εθνική οδό, είναι η Βασιλική Τρικάλων…
Σας έχω πει για τη Βασιλική. Έχει μείνει γνωστή για την αερομαχία των Τρικάλων– το κύκνειο άσμα των PZL Ρ.24 στην ΕΒΑ. Επιστρέφοντας από Γιάννενα είχα πει σε τουλάχιστον δύο διαδρομές ότι πρέπει να σταματήσω και να μάθω πού είναι το αεροδρόμιο της Βασιλικής. Είχα πάρει τηλέφωνο στο δημαρχείο, είχα ρωτήσει, κανείς δεν ήξερε να μου πει με σιγουριά πού ήταν το αεροδρόμιο απ’ όπου απογειώθηκαν υπό συντριπτικά μειονεκτική θέση τα 12 τελευταία καταδιωκτικά της ΕΒΑ. Βρέθηκα λοιπόν πρόσφατα στη Βασιλική Τρικάλων, καθημερινή και πριν το μεσημέρι και δεν μπορούσα να αφήσω την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη.
Σταμάτησα το αυτοκίνητό μου λίγο πριν το δημαρχείο και στην πλατεία του χωριού, προς μεγάλη μου έκπληξη είδα μία αναθυμητική στήλη, αφιερωμένη σε 24 γενναίους Έλληνες. Μπήκα στο δημαρχείο. Μπεζ άρβυλα, παραλλαγή ερήμου, γαλάζιο μπλουζάκι της Φρουράς και καπέλο ζούγκλας πάλι σε τόνους παραλλαγής ερήμου. Με μία ημι-στρατιωτική κίνηση έβγαλα το καπέλο. Μία κυριούλα που περίμενε τη σειρά της να εξυπηρετηθεί από την κοπέλα πίσω απ’ το γραφείο, σάστισε. Παρέμεινα ακίνητος και αμίλητος. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να μιλήσει κάποιος.
«Τι θα θέλατε;» ρώτησε μια κυρία μεγαλύτερης ηλικίας, προφανώς εν είδη προϊσταμένης.
«Καλό σας μεσημέρι» αποκρίθηκα. «Θέλω μερικές πληροφορίες και θα ήθελα να μου υποδείξετε σε ποιο καφενείο μπορώ να βρω γέροντες άνω των 75 ετών.»
«Τέτοια ώρα νεαρέ μου, έχουν πάει όλοι οι γέροντες άνω των 75 για τον μεσημεριανό τους ύπνο. Τι ψάχνετε όμως;»
«Θέλω κάποιος που να ξέρει, να μου δείξει στον χάρτη πού ήταν το αεροδρόμιο της Βασιλικής»
«Είχε πάρει και κάποιος κύριος τηλέφωνο πρόσφατα και αναζητούσε το αεροδρόμιο.»
«Μάλλον εγώ θα ήμουν»
«Τι να σας πω τώρα… Α, να! Για πηγαίν’ τε μέχρι εκείνη την αυλή που κάθεται ο δήμαρχος. Εκείνος θα μπορεί να σας πει!» και γυρίζοντας προς την κατεύθυνση εκείνης της αυλής φωνάζει «Δήμαρχε! Ο κύριος ρωτάει για το αεροδρόμιο!»
«Σας ευχαριστώ πολύ! Καλό σας μεσημέρι!» της είπα και με χαιρέτησε κάπως βιαστικά πριν πάει ξανά στο δημαρχείο. Ο δήμαρχος, ένας κύριος όχι πάνω από 75 όπως είχα ζητήσει αρχικά, αποδείχθηκε πως ήταν ο πρώην δήμαρχος της Βασιλικής. Άνθρωπος διαβασμένος και αρκετά ενήμερος παρά το ότι είχε αποτραβηχτεί πλέον από την ενεργό πολιτική δράση. «Από πού είστε;» ήταν η πρώτη του ερώτηση. «Από την Κρήτη» ήταν η απάντηση στην ερώτησή του, κι ας γνώριζα ότι δεν εννοούσε αυτό. «Τι ψάχνετε ακριβώς;» ήταν η επόμενη ερώτηση, σε κάπως πιο καχύποπτο ύφος. «Ψάχνω το χαμένο αεροδρόμιο της Βασιλικής Τρικάλων. Να μου δείξει κάποιος πού ήταν πάνω στον χάρτη.» «Με τι είστε εδώ; Με αυτοκίνητο;» του γνέφω καταφατικά. «Πάμε!» μου λέει. Άλλο που δεν ήθελα…
Στη σύντομη διαδρομή μέσα από τους αγροτικούς χωματόδρομους μου έλεγε όσα ήξερε λες και χρειαζόταν να με πείσει για κάτι «Από το αεροδρόμιο αυτό που λέτε, απογειώθηκαν τα αεροπλάνα που είχαμε- τώρα τι σακαράκες είχαμε τότε- για να αναχαιτίσουν τους Γερμανούς. Στην αερομαχία που ακολούθησε σκοτώθηκε ο- να δεις πώς τον έλεγαν- ο Κέλλας. Όχι! Ο Μόκκας. Ο Μόκκας σκοτώθηκε. Ο Κέλλας έπεσε από το αεροπλάνο από τα σαράντα μέτρα αλλά το αλεξίπτωτο δεν άνοιξε και παρ’ όλα αυτά σώθηκε και πήγε και πολέμησε και στη Βόρειο Αφρική.»
Τον άφηνα να μιλάει. Διέκοπτε πού και πού την αφήγησή του για να με κατευθύνει. Αριστερά εδώ… Μετά τις γραμμές αριστερά… από τον δρόμο αυτόν θα πάμε δεξιά… και πάει λέγοντας…
«Ο πατέρας μου» μου λέει, «έκανε πολλή παρέα με τους πιλότους μας εδώ. Ήταν ο παπάς του χωριού και τους συμπαραστεκόταν στις δύσκολες ώρες του πολέμου. Γιατί δεν ήταν εύκολα, να ξέρεις.» Τι εύκολα; Πώς να ήταν εύκολα; Πόλεμος ήταν. Το λέει και η ίδια η ετυμολογία της λέξης…
Περάσαμε κάποια σκουριασμένα αλλά ακόμα λειτουργικά, αντλιοστάσια. «Εδώ λίγο πιο κάτω, μετά τα δέντρα, θα το δείτε!» Πλάκα μου κάνει, σκεφτόμουν από μέσα μου. Σα να διάβασε τη σκέψη μου, μου είπε «Βέβαια, δεν υπάρχει κάτι που να φαίνεται πλέον ότι ήταν αεροδρόμιο» Αμ έτσι πες μου… Καλά δεν μπορούσα να βρω κάτι από τους χάρτες της Google…
«Εδώ είμαστε. Από δω έχετε καλή εικόνα του αεροδρομίου. Να κατεβούμε;»
Θα μπορούσε να με είχε πάει οπουδήποτε. Να με πάει σε κάποιο χωράφι όπου να’ ταν, να μου δείξει ένα οποιοδήποτε χωράφι, να μου πουλήσει παραμύθι και να με ξεφορτωθεί. Εφ’ όσον όμως είχε ήδη μπει στον κόπο, χωρίς να του έχω ζητήσει ή τάξει κάτι, γιατί να το κάνει; Κυρίως όμως, ανεξάρτητα από τον δήμαρχο, εγώ ο ίδιος, μέσα μου ένιωθα, χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω, ότι ήμασταν στο σωστό μέρος.
Αριστερά, δεξιά, όπου κοιτούσες, παντού χωράφια. Κυρίως καπνά. Νομίζω βιρτζίνια, όχι ότι έχει σημασία όμως. Από τα χωράφια αυτά απογειώνονταν οι μαχητές των αιθέρων κατά τις τελευταίες εβδομάδες του ελληνο-ιταλικού πολέμου και την απαρχή της γερμανικής εισβολής.
Ο διάδρομος, έτσι όπως τον υπολόγισα πρόχειρα πρέπει να ήταν ο 32±2/14±2 (δεν μπορούσα να έχω καλύτερη ακρίβεια) και το πεδίο προσγειώσεως εκτεινόταν από τα περίχωρα της Βασιλικής ως το Μεγάλο Κεφαλόβρυσο. Τα τετραγωνισμένα χωράφια, δίνουν μια ιδέα του πώς θα ήταν τότε ο διάδρομος προσγείωσης. Πραγματικά δύσκολες συνθήκες πολέμου…
Το αεροδρόμιο της Βασιλικής Τρικάλων ήταν ένα από 25 βοηθητικά αεροδρόμια εμπιστευτικού δικτύου που κατασκευάστηκαν παράλληλα με εφτά κύρια και άλλα 22 βοηθητικά, στο λυκόφως του μεσοπολέμου. Παρά τα πολλά προβλήματα που διέκριναν τη βιαστική κατασκευή τους όπως έλλειψη τηλεφωνικής σύνδεσης, επαρκούς οδοποιίας, απαλλοτρίωσης γης, ισοπέδωση εδάφους σε ορισμένα, το αεροδρόμιο της Βασιλικής αποτέλεσε σημαντική βάση αναχαίτισης καθώς ήταν σχετικά κοντά στην κατοικημένη περιοχή της Βασιλικής και τόσο η πρόσβαση όσο και η τηλεφωνική σύνδεση ήταν σχετικά απλές υποθέσεις. Ήταν όμως μακριά από τα υπόλοιπα κέντρα διοικήσεως της Αεροπορίας.
Και κάπου εκεί, ακροβατώντας μεταξύ εικόνας και ανάμνησης, πραγματικού και ονείρου, νομίζω ότι μπορώ να ακούσω τον ήχο των Gnome Rhone των ΜΒ.151. Και μπορώ να τα δω να απογειώνονται. Και να ακολουθούνται από δύο Gladiator.
Πάνω από το σιλό και τα καλώδια ηλεκτροδότησης βλέπω να περνούν άλλα δύο PZL. Κατεύθυνση προς Καλαμπάκα και το εναέριο καθήκον.
«Σε εκείνα τα δέντρα στο βάθος ήταν που έπεσε ο Κέλλας και όλοι νόμιζαν ότι σκοτώθηκε. Αλλά εκείνος, το απόγευμα γύρισε στη Μοίρα του. Ήταν ο Μοίραρχος ο Κέλλας.» μου διακόπτει το όνειρο ο δήμαρχος.
Κάπου εκεί δε χρειαζόμουν κάτι άλλο. Μπήκαμε ξανά στο αυτοκίνητο και γυρίσαμε στη Βασιλική όπου ο δήμαρχος πολύ εγκάρδια, προσέφερε να με κεράσει ένα ντόπιο τσίπουρο. Αρνήθηκα ευγενικά καθώς έπρεπε οπωσδήποτε να γυρίσω στην Αθήνα. Υποσχέθηκα στον Κουτρουμπά και τον Μόκκα ότι θα επέστρεφα μόνος μου, με περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου. Είχα κάνει ένα ταξίδι, όχι μόνο στον χώρο από Αθήνα ως τη Βασιλική αλλά και στον χρόνο, από το σήμερα και τον 21ο αιώνα, στο χθες, το ιστορικό χθες του 1940-41. Λυπήθηκα που δεν υπήρχε κανένα σημάδι του αεροδρομίου και που άλλο ένα κομμάτι της αεροπορικής ιστορίας της πατρίδας μας συντροφεύει τη λήθη. Ευελπιστούσα να έχω καλύτερη τύχη στην Αμφίκλεια…
Filed under Αεροπορία, Ιστορικά Αεροσκάφη
covert angels 