Βόρειος Αφρική. Φεβρουάριος 1944. Έχεις πάει στην Κόλαση και τώρα επιστρέφεις. Δεν ξέρεις πόσες φορές. Ξέρεις ότι αυτή είναι απλά ακόμη μία φορά. Καθώς προχωράς, τινάζεις από πάνω σου τα αποκαΐδια που έχουν κάτσει στη φόρμα πτήσης σου. Νομίζεις πως από δω και πέρα τα πάντα για σένα και το Martin Baltimore σου θα είναι μια βόλτα στο πάρκο. Είσαι άνθρωπος της 31 ΜΕΒ στη δίνη ενός παγκόσμιου πολέμου. Είσαι όμως και αεροπόρος. Κάθε μέρα περιμένεις το αύριο, περιμένεις όμως και το πότε θα έρθει η επόμενη ευκαιρία να ανοίξεις τα φτερά σου με τη Μοίρα σου. Μέχρι να έρθει εκείνη η… μέρα. Μέχρι τη στιγμή που η πίεση της καθημερινότητας γίνεται πιο ασφυκτική απ’ όσο ο άνθρωπος μα όχι ο αεροπόρος, μπορεί να αντέξει. Και γίνεται το μοιραίο. Και γίνεται αυτό που σε στοιχειώνει για πάντα. Αυτό που δεν πρόλαβες να δεις αλλά για μια φευγαλέα στιγμή ένιωσες συθέμελα να σε συγκλονίζει. Σαν σήμερα 15/2, το 1944, η οικογένεια της Αεροπορίας έγινε για άλλη μια φορά φτωχότερη. Σαν σήμερα, τρία αετόπουλα, τέκνα της ίδιας μήτρας κι ας ήταν ο ένας του Στρατού ενώθηκαν τελετουργικά στους αιθέρες της Βορείου Αφρικής, παρέδωσαν τις μεταλλικές πτέρυγές τους και φόρεσαν μια και καλή, τα αιώνια αγγελικά φτερά τους. Αιωνία η Μνήμη του ανθυποσμηναγού Φιλιππίδη Ανδρέα, του υποσμηναγού Ασανάκη Θεοδόσιου και του λοχαγού Στρούμπου Πέτρου. Πεσόντες όλοι, στο βωμό της Πατρίδος, στην πρώτη γραμμή του καθήκοντος.
Αιωνία τους η Μνήμη! ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Επειδή δεν μπορέσαμε να βρούμε φωτογραφία του υποσμηναγού Ασανάκη Θεοδόσιου, η Μνήμη του τιμάται στην παραπάνω σύνθεση με τη μορφή του Αγνώστου Στρατιώτη
covert angels 