Η Θεοτόκος έχει προστατεύσει κατά τρόπο μυστήριο και μεγαλειώδη τα πληρώματα της ΠΑ και στη μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας του Δεκαπενταύγουστου, δεν έχουμε πεσόντες. Το ίδιο όμως δεν ισχύει και για την Παραμονή της Παναγίας… Συνέχεια
Tag Archives: Κρήτη
Κακή μέρα για να’ σαι Κουρσάρος…
Λέγεται πως οι περισσότεροι Αεροπορικοί Οργανισμοί είναι προληπτικοί. Και αν κάποιος δεν είναι, αρκούν κάποιες συμπτώσεις σαν σήμερα για να τον πείσουν…
Πάω συχνά στην Αταλάντη, την- για μένα- πανέμορφη κωμόπολη της Λοκρίδος. Πριν λίγους μήνες, συμπτωματικά, βρέθηκα να συζητώ με έναν συνταξιούχο της πολεμικής. Μου είπε για δύο σχετιζόμενα περιστατικά που προσποιήθηκα ότι δεχόμουν τον τρόπο με τον οποίο σχετίζονταν. Κι όμως, θυμάμαι να μου λέει: «Στην 115, τα Α-7 δεν τα πετούσαμε για εκπαιδευτικές πτήσεις Πέμπτη. Δύο φορές απογειώθηκαν για εκπαιδευτική πτήση Πέμπτη και σκοτώθηκε κάποιος. Δε θυμάμαι, νομίζω ήταν Αύγουστος όταν συνέβησαν και τα δύο περιστατικά.» Μου φάνηκε τραβηγμένο. Από τα μαλλιά τραβηγμένο. Ακούς πολλά από πολλούς οι οποίοι, λες και είναι κυνηγοί ή ψαράδες, προσπαθούν να σου πουλήσουν την ιστορία που έχουν να διηγηθούν. Μα είναι δυνατόν, η 115 να μην πετά τις Πέμπτες; Από εκείνη την κουβέντα και για περίπου έναν μήνα, προσπαθούσα να συνδυάσω τις μέρες και τις ημερομηνίες και να δω αν μπορεί η μνήμη μου να ακυρώσει τον ισχυρισμό του. Προσπαθούσα να θυμηθώ τα καλοκαίρια στο χωριό μου που έβλεπα τα Α-7 να πετάνε από πάνω σχεδόν καθημερινά. Αυτό το σχεδόν ήταν που με βασάνιζε. Αυτό προσπαθούσα να διώξω. Αυτό το σχεδόν πλανιόταν στη σκέψη μου και θόλωνε τη μνήμη μου. Μέχρι χθες. Χθες, που συνειδητοποίησα ότι μπορεί και να έχει δίκιο ο κύριος εκείνος και να μην είναι ούτε κυνηγός, ούτε ψαράς…
Καλοκαίρι 1981 και η ιστορική 115ΠΜ έχει στη δομή της την 345ΜΔΒ, πλήρως επιχειρησιακή και αξιόμαχη. Καλύπτει όλα τα μήκη και πλάτη της Κρήτης σε εκπαιδευτικές δραστηριότητες, κρατώντας τα πληρώματά της στην άριστη κατάσταση που ως πληρώματα της ΠΑ, είναι η μοναδική που δέχονται. Πέμπτη 13 Αυγούστου 1981. Μία τετράδα βομβαρδιστικά Α-7Η απογειώνονται από το αεροδρόμιο της Σούδας και έδρα της 115, στο δυτικό άκρο του νησιού για εικονική προσβολή στόχων στο Λασήθι, στην ανατολική άκρη του νησιού. Ένας από τους 4 Κουρσάρους είναι ο Δουλακάκης Χρήστος από τον Έβρο, της 50 σειράς ιπταμένων. Είναι εκείνος που όπως θα ειπωθεί αργότερα από τους υπόλοιπους του σχηματισμού, τα έκανε όλα προβλεπόμενα. Κι όμως, έμεινε μια για πάντα με την κρητική γη.
Πέρασαν 17 χρόνια από τότε. Όλα αυτά τα χρόνια, η 115 και οι Μοίρες της, παρέμεναν πάντα άγρυπνες, πάντα έτοιμες για την εκτέλεση του καθήκοντός τους. Σαν σήμερα, απογειώθηκε σχηματισμός Α-7Η προς εκτέλεση άσκησης προσβολής θαλάσσιων στόχων. Ένας από τους ιπτάμενους με τους κουρσάρους της Κρήτης ήταν ο υποσμηναγός Μιχάλης Ζώντος.
Η τεχνική στην οποία θα ασκούνταν, ήταν από τις πιο δύσκολες και επικίνδυνες μεθόδους βομβαρδισμού. Ταυτόχρονα όμως, εξακολουθεί να χρησιμοποιείται γιατί αποτελεί μία πάρα πολύ καλή μέθοδο επίθεσης. Είναι η lateral toss bombing. Γενικά, αφορά τις ίδιες αρχές με τη μέθοδο της toss bombing, στην οποία εκμεταλλεύεται κανείς- για να κρατήσουμε τα μαθηματικά και τη φυσική σε βασικά επίπεδα- την ταχύτητα και την απότομη άνοδο του αεροσκάφους φορέα ώστε να αντιπαρέλθει τη βαρυτική έλξη, την κύρια δύναμη που ασκείται σε ένα όπλο χωρίς πρόωση όπως είναι οι βόμβες ελευθέρας πτώσης. Μόνο που στην lateral, δεν είσαι οριζόντια, αλλά στο πλάι. Έχω δει από την παραλία του χωριό μου, πολλές φορές, τα Α-7 της 115 (δεν μπορούσα να ξέρω ποιας Μοίρας είναι) να προσβάλλουν εικονικά με τη μέθοδο αυτή, εικονικούς στόχους στην πλαγιά του ακρωτηρίου Δρέπανου. Και μετά, να απεμπλέκουν διαφεύγοντας ελάχιστα πόδια από τη θάλασσα…
Μόνο που ο Μιχάλης δεν κατάφερε να απεμπλέξει πάνω από τη θάλασσα και το ακροπτερύγιο του Α-7 του μπήκε μέσα στο νερό. Όλο το βομβαρδιστικό βούτηξε στην υδάτινη αγκαλιά της θάλασσας με έναν απόκοσμο πήδακα νερού. Όταν έλαβε χώρα το δυστύχημα, το ημερολόγιο έδειχνε Πέμπτη 13 Αυγούστου…
Δύο υποσμηναγοί, δύο Α-7Η, μία Μοίρα, μία Πτέρυγα Μάχης, δύο χρονολογίες, μία ημερομηνία, δύο πτώσεις αεροσκαφών, η μία σχεδόν πανομοιώτυπη με τη δεύτερη.Ο υποσμηναγός Δουλακάκης Χρήστος και ο υποσμηναγός Ζώντος Μιχαήλ, υπηρετούντες και οι δύο στην ίδια Μοίρα, την ιστορική 345ΜΔΒ της 115ΠΜ, έπεσαν σαν σήμερα 13 Αυγούστου, προσφέροντας εαυτούς για την Πατρίδα και την Υπηρεσία.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΣΜΗΝΑΓΟΥΣ ΔΟΥΛΑΚΑΚΗ ΧΡΗΣΤΟ ΚΑΙ ΖΩΝΤΟ ΜΙΧΑΗΛ!
ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Σαν σήμερα πεσών, 11 Αυγούστου του 1975
Άλλο ένα αετόπουλο από την Άμφισσα του οποίου τα φτερά έσπασαν, πριν προλάβει να χαρεί τις διαδρομές στο απέραντο γαλάζιο…
Λίγους μήνες μετά τη γέννηση του Κώστα Ηλιάκη, ο Κωνσταντίνος Κραββαρτόγιαννος εισέρχεται στη Σχολή Ικάρων. Σε μια ταραγμένη και τουλάχιστον ιδιόρρυθμη περίοδο για να υπηρετεί κανείς την Πατρίδα και την Αεροπορία, ονομάζεται ανθυποσμηναγός τον Ιούλιο του 1974. Εκείνον τον Ιούλιο που τα τουρικά άρβυλα πατούσαν τις βόρειες ακτές της Κύπρου.
Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί γίνεται αναφορά στον Ηλιάκη και πώς συνδέονται. Πέρα από το κοινό μικρό τους όνομα, υπηρετούσαν στην ίδια Μοίρα, σε δύο διαδοχικές γενιές αεροσκαφών. Ο Κωνσταντίνος Κραββαρτόγιαννος υπηρετούσε στην 340ΜΔΒ όταν το οπλοστάσιό της είχε τα F-84F της Republic. Ο Κωνσταντίνος Ηλιάκης πήγε στην 340ΜΒ όταν πλέον εκείνη είχε προ πολλού στείλει τα F-84F και πετούσε τους διαδόχους τους, A-7H Corsair II.
Ο Κωνσταντίνος Κραββαρτόγιαννος ήταν ένας από τους πιλότους που περίμεναν την εντολή για απογείωση προς καταστροφή του τουρκικού προγεφυρώματος. Εντολή η οποία ήλθε και παρήλθε όπως το πρώτο φως της μέρας. Το κατάπιε όμως το πικρό ποτήριο εκείνο και συνέχισε να εκτελεί με φιλοτιμία το καθήκον του.
Έναν χρόνο αργότερα, στις 11 Αυγούστου 1975, κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικής αποστολής αναγνώρισης, η Ηρακλειώτικη γη στο Καστέλλι αγκάλιασε τον νεαρό ανθυποσμηναγό και το μαχητικό του.
Έγινε έτσι, ο πέμπτος αεροπόρος που σαν σήμερα 11 Αυγούστου πέρασε στην αθανασία και θρηνεί η ΠΑ.
Ανθυποσμηναγός Κραββαρτόγιαννος Κωνσταντίνος.
Έπεσε υπέρ Πατρίδος!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Ο Αθάνατος Ήρωας Σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης…
Ήρωας, Θυσία, Ιδανικά, Κρήτη. Είναι άραγε τυχαίο που αυτές οι λέξεις ξεκινούν από διαδοχικά στο αλφάβητο, γράμματα;
Ο Κώστας Ηλιάκης γεννήθηκε στα Χανιά την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, το 1970.
Στη Σχολή Ικάρων μπήκε το 1989 (κι εκείνος Πρωτοδεσμίτης). Ως Ίκαρος χαρακτηριζόταν από τη μεθοδικότητά του. Ορκίστηκε ανθυποσμηναγός το καλοκαίρι του 1993 και όπως ήταν το σύστημα εκείνη την περίοδο, τοποθετήθηκε στην 120ΠΕΑ προκειμένου να ολοκληρώσει την πτητική εκπαίδευση στα Buckeye. Από εκεί, γύρισε στα πάτρια εδάφη προκειμένου να τα υπερασπιστεί πετώντας Α-7Η Corsair II, ενταγμένος στη δύναμη της 340ΜΒ, της 115ΠΜ.
Διακρίνεται σε κάθε Σχολείο που συμμετέχει και ξεχωρίζει για το ήθος και τον επαγελματισμό του. Λέγεται ότι όταν ο Νίκος Κυριαζής έγραψε τα «Παιχνίδια με τη Φωτιά», ο πιλότος των Κουρσάρων Φίλιππος Δεμερτζής (ο οποίος έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο επόμενο βιβλίο του Κυριαζή, «Ο διάβολος χωρίς φωτιά») ήταν εμπνευσμένος από τον Ηλιάκη.
Είναι ένας από τους- κυριολεκτικά- μετρημένους στα δάχτυλα των χεριών πιλότους που στάλθηκαν το καλοκαίρι του 2002 για εκπαίδευση στη νέα έκδοση του διάσημου Γερακιού. Την Block 52+. Το επόμενο καλοκαίρι, επιστρέφει στην 340 η οποία πλέον, με τα F-16 στο οπλοστάσιό της αποκτά μεγάλη γκάμα ρόλων και αποστολών και παύει να είναι Μοίρα Βομβαρδισμού.
Σαν σήμερα, 23/5/2006, ένας Κρητικός, στο κορμί και στην ψυχή, εκτός από την καταγωγή, διέβη την είσοδο του Πάνθεου των αιωνίων Ηρώων ως ισότιμος αυτών που ήδη το κατοικούσαν. Ένας διάδοχος των ιπτάμενων ιπποτών του 40, μία σύγχρονη εκδοχή του Ιδομενέα, στη Μοίρα που ανέλαβε να συνεχίσει τον ρόλο του μυθικού Τάλου.
Σαν σήμερα, πριν 6 χρόνια, ένας ανεύθυνος και αδέξιος πιλότος της ΤΗΚ, ως μέλος σχηματισμού αεροσκαφών συνοδείας φωτοαναγνωριστικού που παραβίασαν τον εναέριο χώρο της Ελλάδας, μισέρωσε το αλουμινένιο άτι του Σμηναγού Κωνσταντίνου Ηλιάκη και γκρέμισε τον ίδιο στο βαθύ γαλάζιο του Αιγαίου έξω από την Κάρπαθο.
Ο θυμός μου είναι ακόμη υπαρκτός ακόμη και μετά από τα χρόνια που έχουν περάσει. Μια άσβεστη φλόγα, η ίδια η Ελλάδα. Δεν μπορώ να γράψω πολλά χωρίς να παραβιάσω τους κανόνες εμπλοκής. Είμαι αδύναμος. Αλλά θα τον τιμήσω και φέτος και όσο με βαστούν τα πόδια μου, θα τον τιμώ! Γιατί χάρις στο λιθαράκι που εκείνος έθεσε στο τείχος της ελευθερίας, μπορώ κι εγώ να γράφω αυτές τις πολύ λίγες αράδες.
Και εξακολουθώ να έχω θυμό που σιγοβράζει μέσα μου, όχι μόνο εξ αιτίας των γειτόνων αλλά και των εγχώριων φωστήρων, δήθεν παντογνωστών που όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν και με τα λόγια τους και την ασχετοσύνη τους, προσβάλλουν την Ιερή Μνήμη του Σμηναγού που άφησε πίσω του τις γυναίκες της ζωής του, κατά την τέλεση του Ιερότερου Καθήκοντος του Αεροπόρου.
Επτά μήνες και έξι μέρες μετά τον θάνατό του, η Ακαδημία Αθηνών απένειμε στον Σμηναγό Κωνσταντίνο Ηλιάκη το αργυρό μετάλλιο αρετής και αυτοθυσίας.
Σε μια δεσπόζουσα θέση πάνω από τη συνοικία των Δικαστηρίων στα Χανιά, με θέα τον φυσικό κόλπο των Χανίων, έχει στηθεί η προτομή του, θυμίζοντας σε όλους, τώρα και αύριο ότι οι Έλληνες δεν έπαψαν να εκτελούν ηρωικές πράξεις το ’40.
Ο Σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης έπεσε υπέρ Πατρίδος και είναι ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Αετών επιφανών, πάσα γη τάφος… Σαν σήμερα 26/2…
Μία ημερομηνία, δύο έτη, τρία περιστατικά, τέσσερις αετοί. Δυστυχήματα διακριτά μεταξύ τους αλλά αλληλοσυνδεόμενα. Από τη Βόρειο Αφρική και τη Νότια Ροδεσία ως τη Δυτική Κρήτη, τα παιδιά της Πολεμικής Αεροπορίας, θέτουν εαυτούς στο βωμό της Πατρίδας και της Ελευθερίας. Σαν σήμερα, δύο Hurricane, ένα Harvard κι ένα Thunderstreak πήραν μαζί τους τέσσερις υπηρετούντες αξιωματικούς. Συνέχεια
Οι πεσόντες Αεροπόροι της 1ης Φεβρουαρίου…
Συνηθίζουμε να ευχόμαστε καλό μήνα την πρώτη καθενός από τους 12 ημερολογιακούς μήνες του έτους. Αυτόν τον μήνα που διανύουμε, είναι μια ευχή βαρυσήμαντη καθώς ο Φεβρουάριος ξεκινά βαρύς για την Πολεμική μας Αεροπορία…
Τρεις γενιές αεροπόρων, τρείς τύποι αεροσκαφών, τρεις διαφορετικές αποστολές, τρεις διαφορετικές Μοίρες έδωσαν πέντε από τα παιδιά τους στην ουράνια αιγίδα της Πατρίδας. Άλλοι πέντε αεροπόροι, υψώθηκαν για τελευταία και αιώνια φορά στους αιθέρες. Φρόντισαν και αυτοί, μαζί με όλους εκείνους πριν και μετά από αυτούς, να είμαστε εμείς, καλά σκεπασμένοι με την κουβέρτα προστασίας που αυτοί και τα υπόλοιπα αδέρφια τους καθημερινά μας παρέχουν.
Ο πρώτος που έφυγε, αυτήν τη μέρα, του 1944 ήταν ο Λάκωνας Υποσμηναγός Τσαγκαρούλης Δημήτριος της 13ης ΜΕΒ στο Μπουργκ ελ Άραμπ της Αιγύπτου. Ήταν ένας από τους Έλληνες που παρά τους κινδύνους που μπορούσε να δει και να διαγνώσει, επέλεξε το 1940, να καταταγεί στη Σχολή Αεροπορίας.
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, έπεσε εν ώρα υπηρεσίας άλλος ένας Λάκωνας αξιωματικός, γεννημένος μόλις έναν χρόνο μετά τον Τσαγκαρούλη. Ο τότε διοικητής της 115, Αντισμήναρχος Φραγκιάς Αναστάσιος, πετώντας με F-84G σκοτώθηκε στη θάλασσα της Νέας Αγχιάλου.
Κι έπρεπε να περάσουν άλλα 36 ολόκληρα χρόνια και να έρθει η 1η Φεβρουαρίου 1995. Ο σμηναγός Μαρτάκης Αριστείδης και ο ανθυποσμηναγός Χουσελάς Γεώργιος σε ένα F-5B, όντες σε σχηματισμό με τον Υποσμηναγό Κουβενταρά Περικλή στα χειριστήρια ενός F-5A συμπληρώνουν την ηρωική πεντάδα της 1ης Φεβρουαρίου. Οι τελευταίοι τρεις Άγγελοι της μέρας τούτης από την 113ΠΜ, έπεσαν στη Σιθωνία.
Χάρε, είναι πλήρης η μέρα τούτη! Δεν μπορείς να πάρεις άλλους Αγγέλους μαζί σου- Μην τολμήσεις να το ξεχάσεις!
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ.
Με χρονολογική σειρά,
Υποσμηναγός Τσαγκαρούλης Δημήτριος,
Αντισμήναρχος Φραγκιάς Αναστάσιος,
Υποσμηναγός Κουβενταράς Περικλής,
Ανθυποσμηναγός Χουσελάς Γεώργιος,
ΑΠΑΝΤΕΣ ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Σαν σήμερα το 1969 στην Κρήτη…
Είναι οι μέρες τούτες που όλοι οι ευαίσθητοι σε θέματα Εθνικής Μνήμης θυμόμαστε τη μαύρη επέτειο της κρίσης των Ιμίων. Μνημονεύουμε τον Καραθανάση, τον Γιαλοψό και τον Βλαχάκο. Σαν σήμερα όμως, 30/1 πριν από 44 χρόνια, το έτος που αποτελεί αναγραμματισμό του 1996 των Ιμίων, άλλοι δύο νέοι έδωσαν όλο τους το είναι για την Πατρίδα.
Στις παρυφές του 1970, F-84F υπερίπταντο της Κρήτης. Η 115ΠΜ είχε περάσει από το F-84G στο οπισθοκλινούς πτέρυγας F-84F.
Ο ανθυποσμηναγός Πιπεράκης Αντώνιος και ο υποσμηναγός Νικολακόπουλος Κωνσταντίνος ήταν και οι δύο χειριστές F-84F της 115 στη Σούδα.
Σαν σήμερα, κατά τη διάρκεια πτήσης σχηματισμού, σε άσκηση προσβολής εδάφους, μετέτρεψαν την κορυφή του όρους Δίκτη σε βωμό της Υπηρεσίας, θυσιάζοντας εαυτούς στην προάσπιση του θεμελιώδους δικαιώματος της Ελευθερίας.
Ενσάρκωσαν έτσι, το ρητό της 115, ΡΩΜΗ ΜΕΤΑ ΦΡΟΝΗΣΕΩΣ.
Υποσμηναγός Νικολακόπουλος Κωνσταντίνος
Ανθυποσμηναγός Πιπεράκης Αντώνιος
Οι μόνοι πεσόντες της ΠΑ τον Ιανουάριο του 1969. Αιωνία τους η Μνήμη.
ΑΙΕΝ ΥΨΙΚΡΑΤΕΙΝ!
Αντισμήναρχος Αντώνιος Κατσιμπούρης… Ένας πεσών Τάλως του 1952
…Όποιος στον πόλεμο πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει…
τάδε έφη Ανδρομάχη προς τον Έκτορα πριν εκείνος φύγει για να εντιμετωπίσει τον ημίθεο Αχιλλέα.
Προφανώς αυτή τη ρήση πρέπει να είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους- αν είχαν κάτι πέρα από την αποστολή τους- οι Έλληνες αεροπόροι που σηκώθηκαν στις 6 Απριλίου 1941 να αντιμετωπίσουν την αεροπορική υπερδύναμη που είχε εκμηδενίσει την ηπειρωτική Ευρώπη λίγους μήνες νωρίτερα. Σε αυτές τις αποστολές τους είχαν τη συνδρομή μίας Μοίρας της RAF αλλά πόσα να κάνουν κι εκείνοι; Το βάρος ξέρουμε όλοι σε ποιούς έπεφτε. Συνέχεια
Νύχτωσε… κι ένα παλληκάρι… για πάντα μπορεί να κοιμηθεί…
Νύχτα… Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, εχθρός από μόνη της.
Ο άνθρωπος γεννήθηκε με μάτια που του επιτρέπουν να βλέπει καλά, τη μέρα. Όχι τη νύχτα.
Επίσης, αν ο Θεός προόριζε τον άνθρωπο να πετά, θα του είχε δώσει φτερά (ή εναν J79) εξ αρχής. Ειρωνία… Να πρέπει εξ ορισμού να… κοιτάς ψηλά αλλά να μην είναι στη Φύση σου να πας εκεί που κοιτάς…
Μεγάλα τα στοιχήματα όταν συνδυάζονται τα παραπάνω. Και στην Αεροπορία δεν βάζεις στοιχήματα για να τα χάσεις. Πόσο μάλλον στην Πολεμική. Αν χάσεις, αυτά που χάνεις είναι πολύ περισσότερα απ’όσα μπορεί να αντέξει, να συλλάβει και να αντέξει να συλλάβει, ο κοινός νους.
Λαίλαπα ήταν το όνομα της 345ΜΔΒ στην οποία ανήκε το Α-7Η που σαν σήμερα, 2 Αυγούστου, του 1977, έπεσε κοντά στο αεροδρόμιο της Σούδας. Μαζί του, στην καταστροφή, πήρε τον χειριστή του, τον 27χρονο Βαρθολομιώτη υποσμηναγό, Θανόπουλο Σταύρο. Κατά τη διάρκεια νυχτερινής εκπαιδευτικής πτήσης βομβαρδισμού, δεν μπόρεσε ο υποσμηναγός να γυρίσει.
Άλλος ένας Ίκαρος από την Πελοππόνησο που στην Μακαρόνησο μεταμορφώθηκε σε φτερωτό άγγελο, για να συνεχίσει να προστατεύει από ψηλά- πιό ψηλά από εκεί που βλέπει ο Άνθρωπος- τις επόμενες γενιές της Αεροπορικής του Οικογένειας.
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ του ΑΘΑΝΑΤΟΥ ΥΠΟΣΜΗΝΑΓΟΥ ΘΑΝΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ!
ΕΠΕΣΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!
covert angels 