Στη ζωή μετά τη Φρουρά…

Τον ξέρετε ως τον δακρυσμένο εύζωνα. Εγώ ως Εύζωνα Μ!+0 Ανδρέα (προτίμησα στην παρούσα φάση να διατηρηθεί η ανωνυμία του). Χορεύαμε τις προάλλες παρέα. Βρεθήκαμε στον γάμο ενός συνοδοιπόρου στον ευζωνικό δρόμο που διαβήκαμε. Είχα να τον δω χρόνια. Απ’ όταν απολυθήκαμε θαρρώ. Ο γάμος υπέροχος παρά τις αναποδιές του καιρού. Και ο έγγαμος βιος όμως έτσι είναι οπότε καλή είναι και η προπόνηση… Δε θέλω να σας μιλήσω όμως για τον γάμο. Θέλω να σας μεταφέρω τις σκέψεις μου οι οποίες γεννηθήκαν στο τραπέζι που καθόμουν με τις σειρούλες μου και τις συζύγους, αρραβωνιαστικιές, φιλενάδες τους…

Ήταν ο πρώτος ευζωνικός γάμος στον οποίο βρέθηκα και δεν με ένοιαζε τόσο να θυμηθούμε τα σκηνικά από το παρελθόν. Πιο πολύ ήθελα με αυτήν την παρέα να χαϊδέψουμε την επιφάνεια της λίμνης που αποτελεί το μέλλον μας. Το παρελθόν μας ήταν προσωπικό και είχε ένα πολύ βασικό κοινό χρονικό σημείο. Μας ένωνε και μας ενώνει η ισχυρή κολλά της Φρουράς. Ο ένας ήταν από τα καλά και αξιόπιστα παιδιά της διμοιρίας και δικαίως έγινε παρατηρητής. Ο άλλος, προβλεπόμενος όσο και αντιδραστικός έγινε πύλαρχος. Ο τρίτος, ίσως ο πιο ήρεμος δεκανέας αλλαγής που θα μπορούσε να σου τύχει και ο άλλος από τα πλέον προβλεπόμενα όσο και αταίριαστα φυσιογνωμικά, ζευγάρια. Ο διπλανός μου εξ αριστερών ήταν πραγματικό σκυλί του πολέμου και υπηρέτησε στο πόστο του ΑΜ. Στο ίδιο που υπηρέτησε και ο ψήλος- ο αμνός Του Θεού. Ο απέναντί μου από τους πλέον γίδαρχους δεκανείς. Ο διπλανός μου εκ δεξιών, από τις πιο σοβαρές φυσιογνωμίες της σειράς μας και ένας από τους πιο καλούς παρατηρητές και βου-δου που θα μπορούσε να ‘χει κάνεις.

Σχεδόν όλα τα πόστα, όλες οι διμοιρίες. Αντιπροσωπεία πολυπρόσωπη στον γάμο ενός από τα πιο ήρεμα και σοβαρά παιδιά της σειράς μας. Ενός εύζωνα του οποίου ο εσωτερικός κόσμος βρισκόταν όταν τον γνωρίσαμε σε απόλυτη αρμονία με την ευγενική του φυσιογνωμία κι εξακολουθεί να είναι έτσι.
Επειδή όμως η Γη δεν παύει να περιστρέφεται, το μέλλον μας περιλαμβάνει πολλά διαφορετικά πράγματα και την ισχυρή ανάμνηση της κοινής μας ευζωνικής θητείας.
Η συζήτηση στο τραπέζι ήταν σα συρμός τρένου που εκτελούσε το ίδιο δρομολόγιο πάνω σε ετοιμόρροπες ράγες. Από τα σχέδια του καθενός για το μέλλον, στις αναμνήσεις από τη θητεία μας και ενδιάμεσα, τα προβλήματα και τα άγχη που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητα του σήμερα. Και άντε πάλι ξανά κύκλος.

Ο ένας, τρώει τις μέρες του στο ταξί και βιώνει στο πετσί του την πτώση της κίνησης στην αγορά. Ο άλλος, στον χώρο των παραϊατρικών, επίσης περνά δύσκολη επαγγελματική περίοδο. Ο τρίτος έχει, όπως οι περισσότεροι ιδιωτικοί υπάλληλοι, ξεχειλώσει το ωράριο εργασίας χωρίς να αμείβεται επιπλέον. Ο τέταρτος ακολουθεί το σκληρό ωράριο των καταστημάτων και ο πέμπτος τους τραπεζικούς ρυθμούς. Ο διπλανός μου εξ αριστερών δεν μπόρεσε λόγω της ιδιαίτερης εποχής να μείνει στην Αθήνα κι έτσι γύρισε στο χωριό του κι απασχολείται με τα αγροτικά. Ο απέναντί μου, έχει το νεοφερμένο άγχος που μέχρι πρότινος δεν υπήρχε σε υπάλληλους του δημόσιου. Ο διπλανός μου εκ δεξιών κρατεί όσο μπορεί πιο γερά το μαγαζί και την τέχνη που με περισσή αγάπη κάνει. Όλοι τους κάνουν μια δεύτερη δουλεία απασχολούμενοι μερικώς, κάποιοι ορισμένοι έχουν και μια τρίτη- η οποία ίσα που καλύπτει τα έξοδα μετακίνησης από και προς τις εργασίες των.

Όλοι έχουν στις ζωές τους και στην καθημερινότητά τους προβλήματα. Κάποιοι έχουν ήδη αποκτήσει παιδιά, σχεδόν όλοι έχουν δέσει στο αισθηματικό τους λιμάνι, οι περισσότεροι δε, βαίνουν προς επισημοποίηση αυτού. Τα όνειρα για το μέλλον είναι πλέον ρεαλιστικά, εσωκλείουν επόμενες γενιές και λόγω των συνθηκών στις οποίες έχει περιέλθει η χώρα, ένας διάχυτος φόβος και μια ανησυχία τα χαρακτηρίζει.

Όλοι όμως μιλούν με αισιοδοξία και χαμόγελο τόσο για τις σχέσεις τους, τη δουλειά τους, το αύριο και το σήμερα. Δεν μεμψιμοιρούν. Δεν το βάζουν κάτω. Και αυτό είναι ένα κοινό σημείο που δένει απόλυτα με τη θητεία μας στη Φρουρά. Δεν είναι ότι η Φρουρά μας έκανε να αντέχουμε. Αλλά αν ως άνθρωποι δεν αντέχαμε, δε θα κάναμε για τη Φρουρά. Ναι, η Φρουρά και οι καταστάσεις εκεί μέσα μας έδωσαν άλλη δυναμική. Αλλά μια δυναμική που μόνο προσθετικά σε μια υπαρκτή προσωπική πανοπλία θα μπορούσε να λειτουργήσει.

Οι ζωές όλων μας μετά τη Φρουρά είναι τόσο διαφορετικές όσο και ο καθένας μας. Ανάμεσα μας όμως θα υπάρχει πάντα το δέσιμο που αναπτύσσεται μονάχα σε στρατιώτες που κουβάλησαν το βάρος του διπλανού τους όταν οι δυνάμεις εκείνου στερεύανε. Και που χωρίς να χρειαστεί να το ζητήσουν, έλαβαν την ίδια μεταχείριση όταν τη χρειάστηκαν.