23 Μαρτίου 1944. Ο ανθυποσμηναγός Χατζηλάκος κατεβαίνει κάθιδρος από το Spitfire του. Μόλις έχει προσγειωθεί και το κεφάλι του είναι κατεβασμένο. Το διάχυτο συναίσθημα είναι ένα και λέγεται απογοήτευση. Απογοήτευση όχι γιατί δεν μπόρεσε να προσφέρει τα πάντα, ούτε γιατί δεν μπόρεσε να φέρει εις πέρας μια αποστολή που ήταν καταδικασμένη εξ αρχής. Απογοήτευση γιατί δεν μπόρεσε να γυρίσει πίσω στην 336 με τα καλά νέα που ήθελε ως αεροπόρος να έχει. Άλλος ένας αεροπόρος είχε χαθεί…
Ξημερώματα 23ης Μαρτίου 1944. Η συνήθης κίνηση στο αεροδρόμιο του Bu Amud. Άμμος που τη νιώθεις ακόμη κι όταν καταπίνεις. Ζέστη που στεγνώνει και τον ιδρώτα του ανθρώπου. Δώδεκα μάγοι όπως εκείνος του βασιλιά Αρθούρου χτυπούν με το ραβδί τους ισάριθμα άλογα που ξερνούν φωτιά και τα υψώνουν στους ουρανούς της Λιβύης.
Άλλη μία αποστολή συνοδείας νηοπομπών από τις 279 εξόδους που πραγματοποίησε η 336 τον Μάρτιο εκείνον. Όλοι νόμιζαν πως θα ήταν άλλη μία βαρετή αποστολή. Κάτι όμως δεν πήγε καλά εκείνη τη φορά και το ξόρκι του ενός μάγου δεν έπιασε. Κάτι δεν είπε καλά και το όμορφο άτι γκρεμίστηκε υπακούοντας στους νόμους της βαρύτητας.
Το Spitfire εκείνο ήταν του υποσμηναγού Παπακώστα Ιωάννη της 7ης σειράς. Αεροπορικό εγγόνι του Μαρίνου Μητραλέξη και του Αναστάσιου Μπαρδαβίλια, είχε δει έντονη δράση κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και τη γερμανική εισβολή. Με την κατάρρευση του μετώπου διέφυγε στη Μέση Ανατολή όπου εντάχθηκε στην αναγεννώμενη, εκ των σταχτών της, ΕΒΑ. Αρχικά ενταγμένος στην 335 ΜΔ, ήταν από τους πιλότους που αποτέλεσαν το έμψυχο υλικό της νεοσύστατης 336 όταν αυτή δημιουργήθηκε τον Φεβρουάριο του 1943.
Εκείνη τη μέρα ακολούθησε τα υπόλοιπα Spitfires στην, χωρίς να το ξέρει, τελευταία του έξοδο αλλά προδώθηκε από τον κινητήρα Merlin του Spitfire. Το αεροσκάφος του άτυχου χειριστή κατέπεσε στη θάλασσα, εν ώρα καθήκοντος. Αμέσως δόθηκε διαταγή απογείωσης δεύτερου Spitfire προς διάσωση του υποσμηναγού!
Εκείνος που ανέλαβε το εξαιρετικά δύσκολο έργο αυτό ήταν ο ανθυποσμηναγός Χατζηλάκος. Πέταγε για ώρα γύρω από την περιοχή που δόθηκε το στίγμα της πτώσης. Η θάλασσα ταραγμένη. Προβατάκια σχηματίζονταν ολόγυρα στην επιφάνειά της. Τίποτα. Λίγο ακόμη, κάτι μπορεί να βρεθεί. Τίποτα. Λίγο ακόμη. Τίποτα. Έρχεται η διαταγή επιστροφής. Λίγο ακόμη. Δεύτερη φορά, διατάσσεται ο ανθυποσμηναγός να γυρίσει πίσω- τώρα είναι και οριακά στα καύσιμα. Λίγο ακόμη. Τρίτη φορά, και αυτή τη φορά η διαταγή έρχεται συνοδεία απειλής. Τώρα ξέρει κι ο ίδιος ότι τον περιμένει δύσκολη μέρα στη βάση. Αλλά ξέρει επίσης ότι όντως πρέπει να γυρίσει πίσω γιατί πλέον είναι ανώφελο.
Προσγειώνεται πίσω στο αεροδρόμιο του Bu Amud. Κατεβαίνει από το Spitfire του κάθιδρος και πλήρως απογοητευμένος. Κι ας ήξερε πως το να βρει τον υποσμηναγό σε εκείνα τα νερά ήταν από πολύ δύσκολο ως απίθανο. Ήταν έλληνας αεροπόρος και δεν μπορούσε να το δεχτεί. Απλά δεν μπορούσε να δεχτεί ότι ένας από τους πλέον μπαρουτοκαπνισμένους χειριστές της Μοίρας μπορούσε να χαθεί στη θάλασσα, τόσο εύκολα. Δεν μπορούσε. Ήταν όμως γιος του Ίκαρου.
Ο Ιωάννης Παπακώστας προήχθη μετά θάνατον σε σμηναγό και τιμήθηκε με τον πολεμικό σταυρό Α τάξεως διότι όπως αναφέρεται στην πρόταση του Μοίραρχου της 336, «εξετέλεσε μετ’ αυτοθυσίας και υπο δυσμενείς συνθήκας άνω των τεσσαράκοντα αποστολών καλύψεως νηοπομπών και δώδεκα αποστολάς εις τας επιχειρήσεις του El Alamein, απωλεσθείς εν τη εκτελέσει του καθήκοντος»
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
covert angels 