Νερό τριγύρω κυρίαρχο. Αισθάνεσαι σα σε μία τεράστια μήτρα. Προστατευμένος στο υγρό στοιχείο αλλά ταυτόχρονα τρωτός. Δεν έχεις πλήρη συναίσθηση όσων συμβαίνουν γύρω σου. Επανέρχεται σταδιακά η ακοή σου και νιώθεις τον παφλασμό των κυμάτων στο κορμί σου. Φοράς ακόμη την κάσκα σου και μέσα από αυτήν προσπαθείς να ανοίξεις τα μάτια και να αποκτήσεις επαφή με το περιβάλλον. Αντί να πετάς τυφλά, κολυμπάς τυφλά. Κολυμπάς; Επιπλέεις. Προσπαθείς να επιβιώσεις. Πονάς. Πονάνε τα πόδια σου. Δεν είσαι σίγουρος αλλά νομίζεις ότι τα έχεις σπάσει. Και τότε λειτουργεί η μνήμη. Και καθώς ακούς το Super Puma που πλησιάζει, αναρωτιέσαι τι απέγινε ο Σήφης… Αν μπορεί κάποιος να ξεκινήσει να περιγράφει κάποια λίγα από όσα περνούσαν από το μυαλό του ανθυποσμηναγού Παύλου Μποτζάκη σαν σήμερα 26 Αυγούστου το 2010, κάπως έτσι θα ήταν…
Το πρωί της 26ης Αυγούστου πριν τρία χρόνια ήταν σχετικά όμορφο. Καλός καιρός, καλοκαιρινή ζέστη. Ο καιρός με μία λέξη ήταν Κρητικός. Απογειώθηκαν έξι F-16 από την 115ΠΜ στο Ακρωτήρι προκειμένου να ασκηθούν στα γνώριμα για αυτούς, πεδία αεροπορικού κυνηγιού της Κρήτης. Από το ένα άκρο της Κρήτης, έφτασαν στο άλλο. Στο Λασήθι έστησαν το σκηνικό τους. Έξι Block 52+ από την ιστορική 340Μοίρα.
Έξι γεράκια υψώθηκαν στον καλοκαιρινό ουρανό της Κρήτης, οι φλόγινες ουρές των κινητήρων τους να χαιδεύουν προκλητικά το έδαφος πριν το εγκαταλείψουν. Πήραν πορεία προς το πεδίο όπου θα εκτελούσαν την άσκηση, βάσει του σεναρίου της οποίας, τετράδα εχθρικών μαχητικών είχε παραβιάσει τον εθνικό εναέριο χώρο με σκοπό τον βομβαρδισμό στόχων στην Κρήτη. Η δυάδα έπρεπε να τους σταματήσει.
Ο τριαντατριάχρονος σμηναγός Αναστάσιος Μπαλατσούκας είναι στα χειριστήρια ενός μονοθέσιου F-16C. Η αποστολή του είναι πολύ δύσκολη σήμερα. Έχει να αντιμετωπίσει τον αρχηγό της Σχολής, της τάξης του 97. Όταν ο ίδιος έμπαινε στη Σχολή, ο Σήφης ο Αναστασάκης είχε μόλις αποφοιτήσει από τη Σχολή Ικάρων και τοποθετούνταν στην 120 ΠΕΑ για να ολοκληρώσει την πτητική του εκπαίδευση. Εκείνη τη μέρα ο σμηναγός πλέον, Σήφης ήταν στην πίσω θέση ενός διθέσιου F-16D. Στην μπροστά θέση ήταν ο ανθυποσμηναγός Παύλος Μποτζάκης. Και ήξεραν όλοι ότι ο Σήφης δεν ήταν τυχαίος. Είχε τη φήμη ενός από τους καλύτερους πιλότους στα γεράκια- όχι μόνο στην 115. Και τέτοιες φήμες δεν είναι τυχαίες. Όλα όσα σχεδιαστικά περιμένει να δει κανείς από μία πολεμική Μοίρα φέρουν τη σφραγίδα του Σήφη. Ο Σήφης είναι εκπαιδευτής. Δάσκαλος καλός, μεθοδικός και μεταδοτικός. Ήταν από τις φιγούρες κλειδιά που βοήθησαν τα μέγιστα ώστε να επανέλθουν οι ιπτάμενοι της 340, της αδελφής 343 και γενικά όλης της 115ΠΜ μετά τον τραγικό θάνατο του φίλου και αδερφού, Κωνσταντίνου Ηλιάκη.
Όμως ο Αναστασάκης είναι μετρημένος στα λόγια του. Έτσι είναι πάντα. Σήμερα έχει όμως έναν ακόμη λόγο. Είναι μετρημένος επειδή ξέρει ότι απέναντί του, θα βρει δύο αντάξιους αντιπάλους. Το ξέρει. Έχουν εκπαιδευτεί μαζί στη Μοίρα. Έχουν βελτιωθεί μαζί, έχουν ξεπεράσει τα δικά τους, προσωπικά, όρια, όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του. Ξέρει ότι ο Αρτινός σμηναγός δεν είναι τυχαίος χειριστής. Είναι από τους καλύτερους και επιπλέον, χάρις στην προηγούμενη θητεία του στα A-7E της 335, έχει αναπτύξει ικανότητες και αντίληψη όχι μόνο ως χειριστής αναχαίτισης αλλά και ως πιλότος βομβαρδισμού. Ξέρει τι θέλει ο αντίπαλός του και περιμένει να απλώσει το χέρι του κάνοντας την κίνηση να το πάρει. Εκείνος περιμένει. Καρτερικά περιμένει να δει τον αντίπαλο να απλώνει το χέρι για να του το κόψει. Είναι ένας all around παίχτης, πολύτιμος για κάθε roster. Πολύ χαίρεται που αν ποτέ χρειαστεί, ο Μπαλατσούκας θα είναι στην ίδια πλευρά του Αιγαίου…
Οι δύο σχηματισμοί είναι τώρα αντιμέτωποι. Στο έδαφος είναι φίλοι, μπορεί και μπατζανάκηδες, σύντεκνοι και κουμπάροι, εδώ όμως είναι πιλότοι και εκπαιδεύονται όπως θα πολεμήσουν. Τα μαχητικά περνούν το ένα δίπλα από το άλλο, με το καθένα να προσπαθεί να πάρει την ουρά του άλλου. Εκτελούν ελιγμούς δύσκολους, στα όρια των αντοχών τους. Δοκιμάζουν τις ικανότητές τους και επαναχαράσσουν τα όρια των φακέλων τους. Παλεύουν με τη Φύση που τους θέλει κολλημένους στο έδαφος. Θετικά g, αρνητικά g, τα μεν εναλλάσσονται με τα δε ταχύτατα. Όλα μέσα στο εναέριο μπαλέτο της αεροπορικής κυριαρχίας που τους έχει φέρει νότια της νήσου Χρυσής…
Κι ο Τάσος βρίσκεται σε θέση ελαφρώς πλεονεκτική. Απέναντι σε οποιονδήποτε άλλο, αυτό το ‘ελαφρώς’ θα του αρκούσε για το kill. Απέναντι στον Αναστασάκη όμως, τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα. Σχεδόν ενστικτωδώς, μπαίνει για έναν immelmann ώστε να βρεθεί σε θέση βολής απέναντι στο γεράκι του Παύλου και του Σήφη. Η ταχύτητες είναι μεγάλες. Ο ουρανός παρά την απεραντοσύνη του, μικρός. Ο Σήφης γυρνά και τον βλέ-. Το μονοθέσιο του Τάσου συγκρούεται με το διθέσιο του Σήφη. Τα ρολόγια δείχνουν 14:05. Η σύγκρουση είναι εκρηκτική. Οι πιλότοι του διθέσιου F-16 απελευθερώνονται από το αλουμινένιο γεράκι τους χάρις στα εκτινασσόμενα καθίσματά τους. Όμως η περιπέτειά τους δεν έχει τελειώσει, ούτε κατά διάννοια. Ο Ιωσήφ Αναστασάκης όμως είναι βαριά τραυματισμένος, έχει ακατάσχετη αιμορραγία και μέχρι να περισυλλεγεί από τα σωστικά, παθαίνει τρία εμφράγματα και ο εγκέφαλός του δεν οξυγονώνεται σωστά. Είναι σε πολύ κρίσιμη κατάσταση και για τρείς μέρες ακόμη θα συνεχίσει να παλεύει… Ο Αναστάσιος Μπαλατσούκας, παρ’ όλο που και το δικό του κάθισμα εκτινάχθηκε από το μαχητικό του, σκοτώθηκε ακαριαία κατά τη σύγκρουση. Το ίδιο απόγευμα βρέθηκε η σωρός του.
Γνωρίζω ότι ο τίτλος του παρόντος άρθρου μπορεί να ξενίσει κάποιους. Είναι γνωστό ότι ο Μπρίντακ, μέχρι που σκοτώθηκε, δεν είχε καταρριφθεί ποτέ (εικονικά πάντα), ούτε από Έλληνα, ούτε από Τούρκο. Δεν είναι ο σκοπός του άρθρου να συγκρίνω τον σμηναγό Μπαλατσούκα ή τον σμηναγό Αναστασάκη με τον Αλέξη Μπρίντακ. Θέλω απλώς να καταστεί σαφές σε όσους μπορεί να έχουν αμφιβολίες, ότι οι Έλληνες πιλότοι, οι ηρωικοί ιπτάμενοι κατάφρακτοι της σύγχρονης Ελλάδας, παλεύουν καθημερινά σα να ήταν σε πραγματικές συνθήκες πολέμου. Δεν εφησυχάζουν. Δεν επαναπαύονται. Το ίδιο συνέβαινε το 1992, το ίδιο και είκοσι χρόνια μετά. Ο θάνατος του Μπρίντακ ήταν πολύ πρόσφατος όταν ο Αναστασάκης εισήχθη στη Σχολή Ικάρων. Αν μη τι άλλο, πρέπει να τους αποδοθούν τα εύσημα που ακολούθησαν την προσταγή της καρδιάς τους και του μυαλού τους, ξεπέρασαν τον όποιο φόβο μπορεί ένα τέτοιο γεγονός να προκαλεί και συνέχισαν στη Σχολή.
ΣΜΗΝΑΓΟΣ ΜΠΑΛΑΤΣΟΥΚΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ!
ΕΠΕΣΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 26/8/2010!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
*ΣτΣ: Το παραπάνω κείμενο δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση μεταφορά της έκθεσης της ΠΑ και του πορίσματος που εξήχθη από αυτήν, αναφορικά με το δυστύχημα της 26ης Αυγούστου 2010. Αποτελεί μία εξιστόρηση της ημέρας εκείνης, προερχόμενη από συλλογή πληροφοριών από ανθρώπους της Αεροπορίας στην Κρήτη- εντός και περί της 115. Είναι μία μυθιστορηματοποίηση του περιστατικού που πήρε από τη ζωή ένα νέο παλληκάρι και έκανε άλλο ένα να χαροπαλεύει για τρεις μέρες. Πρωτίστως όμως, αποτελεί έναν ελάχιστο φόρο τιμής στον σμηναγό Μπαλατσούκα Αναστάσιο που έδωσε τη ζωή του εν ώρα υπηρεσίας για το καθήκον και την πατρίδα.
covert angels 