Έχοντας πριν από εφτά χρόνια μεταφράσει στα αγγλικά ένα βιβλίο για τα ελληνικά Α-7Η, έχω μία παραπάνω ευαισθησία, ένα soft spot που λένε και οι Άγγλοι, για αυτό το θρυλικό βομβαρδιστικό. Και ενώ ταξίδευα με έναν άνθρωπο ο οποίος ήταν παρών και στην τελετή παραλαβής τους στη Σούδα πριν από 40 χρόνια, σκεφτόμουν πόσο τυχερός είμαι που μπορώ να παρευρεθώ στην τελετή απόσυρσής τους.
Tag Archives: 340ΜΔΒ
Σαν σήμερα πεσών, 11 Αυγούστου του 1975
Άλλο ένα αετόπουλο από την Άμφισσα του οποίου τα φτερά έσπασαν, πριν προλάβει να χαρεί τις διαδρομές στο απέραντο γαλάζιο…
Λίγους μήνες μετά τη γέννηση του Κώστα Ηλιάκη, ο Κωνσταντίνος Κραββαρτόγιαννος εισέρχεται στη Σχολή Ικάρων. Σε μια ταραγμένη και τουλάχιστον ιδιόρρυθμη περίοδο για να υπηρετεί κανείς την Πατρίδα και την Αεροπορία, ονομάζεται ανθυποσμηναγός τον Ιούλιο του 1974. Εκείνον τον Ιούλιο που τα τουρικά άρβυλα πατούσαν τις βόρειες ακτές της Κύπρου.
Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί γίνεται αναφορά στον Ηλιάκη και πώς συνδέονται. Πέρα από το κοινό μικρό τους όνομα, υπηρετούσαν στην ίδια Μοίρα, σε δύο διαδοχικές γενιές αεροσκαφών. Ο Κωνσταντίνος Κραββαρτόγιαννος υπηρετούσε στην 340ΜΔΒ όταν το οπλοστάσιό της είχε τα F-84F της Republic. Ο Κωνσταντίνος Ηλιάκης πήγε στην 340ΜΒ όταν πλέον εκείνη είχε προ πολλού στείλει τα F-84F και πετούσε τους διαδόχους τους, A-7H Corsair II.
Ο Κωνσταντίνος Κραββαρτόγιαννος ήταν ένας από τους πιλότους που περίμεναν την εντολή για απογείωση προς καταστροφή του τουρκικού προγεφυρώματος. Εντολή η οποία ήλθε και παρήλθε όπως το πρώτο φως της μέρας. Το κατάπιε όμως το πικρό ποτήριο εκείνο και συνέχισε να εκτελεί με φιλοτιμία το καθήκον του.
Έναν χρόνο αργότερα, στις 11 Αυγούστου 1975, κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικής αποστολής αναγνώρισης, η Ηρακλειώτικη γη στο Καστέλλι αγκάλιασε τον νεαρό ανθυποσμηναγό και το μαχητικό του.
Έγινε έτσι, ο πέμπτος αεροπόρος που σαν σήμερα 11 Αυγούστου πέρασε στην αθανασία και θρηνεί η ΠΑ.
Ανθυποσμηναγός Κραββαρτόγιαννος Κωνσταντίνος.
Έπεσε υπέρ Πατρίδος!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Ο Αθάνατος Ήρωας Σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης…
Ήρωας, Θυσία, Ιδανικά, Κρήτη. Είναι άραγε τυχαίο που αυτές οι λέξεις ξεκινούν από διαδοχικά στο αλφάβητο, γράμματα;
Ο Κώστας Ηλιάκης γεννήθηκε στα Χανιά την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, το 1970.
Στη Σχολή Ικάρων μπήκε το 1989 (κι εκείνος Πρωτοδεσμίτης). Ως Ίκαρος χαρακτηριζόταν από τη μεθοδικότητά του. Ορκίστηκε ανθυποσμηναγός το καλοκαίρι του 1993 και όπως ήταν το σύστημα εκείνη την περίοδο, τοποθετήθηκε στην 120ΠΕΑ προκειμένου να ολοκληρώσει την πτητική εκπαίδευση στα Buckeye. Από εκεί, γύρισε στα πάτρια εδάφη προκειμένου να τα υπερασπιστεί πετώντας Α-7Η Corsair II, ενταγμένος στη δύναμη της 340ΜΒ, της 115ΠΜ.
Διακρίνεται σε κάθε Σχολείο που συμμετέχει και ξεχωρίζει για το ήθος και τον επαγελματισμό του. Λέγεται ότι όταν ο Νίκος Κυριαζής έγραψε τα «Παιχνίδια με τη Φωτιά», ο πιλότος των Κουρσάρων Φίλιππος Δεμερτζής (ο οποίος έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο επόμενο βιβλίο του Κυριαζή, «Ο διάβολος χωρίς φωτιά») ήταν εμπνευσμένος από τον Ηλιάκη.
Είναι ένας από τους- κυριολεκτικά- μετρημένους στα δάχτυλα των χεριών πιλότους που στάλθηκαν το καλοκαίρι του 2002 για εκπαίδευση στη νέα έκδοση του διάσημου Γερακιού. Την Block 52+. Το επόμενο καλοκαίρι, επιστρέφει στην 340 η οποία πλέον, με τα F-16 στο οπλοστάσιό της αποκτά μεγάλη γκάμα ρόλων και αποστολών και παύει να είναι Μοίρα Βομβαρδισμού.
Σαν σήμερα, 23/5/2006, ένας Κρητικός, στο κορμί και στην ψυχή, εκτός από την καταγωγή, διέβη την είσοδο του Πάνθεου των αιωνίων Ηρώων ως ισότιμος αυτών που ήδη το κατοικούσαν. Ένας διάδοχος των ιπτάμενων ιπποτών του 40, μία σύγχρονη εκδοχή του Ιδομενέα, στη Μοίρα που ανέλαβε να συνεχίσει τον ρόλο του μυθικού Τάλου.
Σαν σήμερα, πριν 6 χρόνια, ένας ανεύθυνος και αδέξιος πιλότος της ΤΗΚ, ως μέλος σχηματισμού αεροσκαφών συνοδείας φωτοαναγνωριστικού που παραβίασαν τον εναέριο χώρο της Ελλάδας, μισέρωσε το αλουμινένιο άτι του Σμηναγού Κωνσταντίνου Ηλιάκη και γκρέμισε τον ίδιο στο βαθύ γαλάζιο του Αιγαίου έξω από την Κάρπαθο.
Ο θυμός μου είναι ακόμη υπαρκτός ακόμη και μετά από τα χρόνια που έχουν περάσει. Μια άσβεστη φλόγα, η ίδια η Ελλάδα. Δεν μπορώ να γράψω πολλά χωρίς να παραβιάσω τους κανόνες εμπλοκής. Είμαι αδύναμος. Αλλά θα τον τιμήσω και φέτος και όσο με βαστούν τα πόδια μου, θα τον τιμώ! Γιατί χάρις στο λιθαράκι που εκείνος έθεσε στο τείχος της ελευθερίας, μπορώ κι εγώ να γράφω αυτές τις πολύ λίγες αράδες.
Και εξακολουθώ να έχω θυμό που σιγοβράζει μέσα μου, όχι μόνο εξ αιτίας των γειτόνων αλλά και των εγχώριων φωστήρων, δήθεν παντογνωστών που όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν και με τα λόγια τους και την ασχετοσύνη τους, προσβάλλουν την Ιερή Μνήμη του Σμηναγού που άφησε πίσω του τις γυναίκες της ζωής του, κατά την τέλεση του Ιερότερου Καθήκοντος του Αεροπόρου.
Επτά μήνες και έξι μέρες μετά τον θάνατό του, η Ακαδημία Αθηνών απένειμε στον Σμηναγό Κωνσταντίνο Ηλιάκη το αργυρό μετάλλιο αρετής και αυτοθυσίας.
Σε μια δεσπόζουσα θέση πάνω από τη συνοικία των Δικαστηρίων στα Χανιά, με θέα τον φυσικό κόλπο των Χανίων, έχει στηθεί η προτομή του, θυμίζοντας σε όλους, τώρα και αύριο ότι οι Έλληνες δεν έπαψαν να εκτελούν ηρωικές πράξεις το ’40.
Ο Σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης έπεσε υπέρ Πατρίδος και είναι ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Όταν η τραγωδία ενώνει τις γενεές…
Σε κάποια γεγονότα, σε κάποιες δράσεις, δεν υπάρχει χάσμα γενεών. Υπάρχουν κάποιες ενέργειες που ενώνουν τις προηγούμενες με τις επόμενες γενιές, και τις σφυρηλατούν σε ένα νέο αμάλγαμα, προορισμένο να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του αύριο υπηρετώντας τα καθήκοντα του σήμερα απέναντι στις αξίες του χθες. Σαν σήμερα, δύο αεροπόροι, χαρακτηριστικά δείγματα δύο διαφορετικών γενεών αεροπόρων, χωνευμένοι σε έναν νέο τρόπο πτήσης, ξεκίνησαν το αιώνιο ταξίδι τους προς τον αεροπορικό παράδεισο… Συνέχεια
covert angels 