Λάβαμε και δημοσιεύουμε το χθεσινό δελτίο τύπου που έστειλε το ΔΣ του ΣΕΠΦ σε διάφορα Μέσα. Θεωρούμε πως έχουν αξία τα όσα έχουν να πουν και ευελπιστούμε ότι θα πραγματοποιηθούν τα όσα επιθυμούν και υπόσχονται. Ο χρόνος θα δείξει!
Tag Archives: Ψαρρός
Νέο Δελτίο Τύπου ΣΕΠΦ της 18ης Νοεμβρίου 2015
Filed under Connecting Science, Φρουρά, Strategic thinking
Από προδότης… Αρχιστράτηγος!
Πολλοί έδειξαν να απορούν με τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ από τον Ιανουάριο του 2015 η οποία ανανεώθηκε πριν λίγες μέρες, συνέπεια του εκλογικού αποτελέσματος της 20ης Σεπτεμβρίου. Ακόμη και τα μέλη της λεγόμενης αριστερής πλατφόρμας έδειξαν δήθεν απορημένοι. Δε θα έπρεπε όμως. Έχουν υπάρξει κι άλλα παραδείγματα συνεργασίας φαινομενικά ασύμβατων πολιτικά, χώρων. Ας θυμηθούμε μία πιο εντυπωσιακή συνεργασία του εκτελεστικού σκέλους της Αριστεράς κατά την Κατοχή με το πιο τρανό παράδειγμα ‘στρατηγού- γραμματόσημου’ στην νεότερη ιστορία της Ελλάδας.
Filed under Strategic thinking, Thoughts
Ώσπου ο αδερφός να φονεύσει αδερφό…
Έχουμε συνηθίσει ο πόλεμος στο Αιγαίο να είναι οι μπλε εναντίον των κόκκινων. Η σημερινή ημέρα δε θα μπορούσε να είναι πιο ιδιαίτερη καθώς σαν σήμερα 23/6, η ΠΑ θρηνεί τρία από τα παιδιά της. Και οι τρεις πεσόντες αετοί έχουν ένα ανατριχιαστικό κοινό χαρακτηριστικό. Και οι τρεις, ήταν θύματα της προαναφερθείσας χρωματικής διαμάχης. Εκείνης του εσωτερικού όμως…
Όταν το μονοπάτι της ζωής του Ηλία Τσίγκα βρέθηκε να σχηματίζει διασταύρωση με τον πόλεμο, είχαν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από τότε που εισερχόταν στη Σχολή Αεροπορίας. Εισήλθε ως δόκιμος υπαξιωματικός ασυρματιστής και με την αποφοίτησή του ονομάστηκε σμηνίας ιπτάμενος παρατηρητής ασυρματιστής Πήρε μέρος στις επιχειρήσεις εναντίον των Ιταλών εισβολέων. Όταν κατέρρευσε το μέτωπο, δεν μπόρεσε να διαφύγει στη Μέση Ανατολή κι έτσι βγήκε στο βουνό όπως τόσοι και τόσοι άλλοι πατριώτες ένστολοι. Γεννημένος στο ίδιο χωριό με τον Ψαρρό, ήταν σχεδόν αυτονόητο ότι θα εντασσόταν στο 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων. Συνέχεια
Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ… Ζήτω η Ελλάς…
Ήταν 17 Ιουνίου όταν ανακοινώθηκε η απόφαση του στρατοδικείου για τους 8 κρατούμενους αξιωματικούς…
Εις θάνατον… Δις εις θάνατον… Εις θάνατον… Εις θάνατον… Εις θάνατον… Εις θάνατον… Εις θάνατον… Δις εις θάνατον.
Σαν σήμερα, 19 Ιουνίου του 1943, αυτή η ποινή εκτελέστηκε, αφήνοντας τα ίχνη της στον τοίχο και το αίμα αυτών στο χώμα, της Καισαριανής…
Ένας αεροπόρος εύζων- ο Κωστορίζος Νικόλαος
Σήμερα,
τιμούμε τον επισμηνία Κωστορίζο Νικόλαο
Ο επισμηνίας Κωστορίζος Νικόλαος σκοτώθηκε στις 14 Μαρτίου 1943 ενώ μαχόταν στα βουνά της σκλαβωμένης πατρίδας με το 5/42 ΣΕ του Δημητρίου Ψαρρού.
Ήταν εκείνος που ενώ υπηρετούσε μαζί με τον Αναστάσιο Μπαρδαβίλια στην 21η ΜΔ, στις 11/2/1941, είχαν καταφέρει να απογειωθούν από την Κατσικά Ιωαννίνων για να αντιμετωπίσουν ιταλικά μαχητικά τα οποία είχαν αποστολή να πολυβολήσουν το αεροδρόμιο της Κατσικάς.Ο Μπαρδαβίλιας σκοτώθηκε. Ο Κωστορίζος στάθηκε τυχερός και εκτέλεσε αναγκαστική προσγείωση με αεροπλάνο και φόρμα πτήσης διάτρητα από ιταλικές βολίδες.
Δυστυχώς, του έμελλε να σκοτωθεί από χέρια ελληνικά, σε συμπλοκή με άνδρες του ΕΛΑΣ οι οποίοι επιτέθηκαν στο 5/42 στο χωριό Μυροβούνι.
Μάλλον θα γελούσαν όταν συναντήθηκαν ξανά, εκεί στο ουράνιο πάνθεον και είπε ο Μπαρδαβίλιας του Κωστορίζου ότι «νόμιζα πως εσύ ήσουν ο τυχερός τη μέρα εκείνη που εγώ σκοτώθηκα!»
Η ειρωνία καμιά φορά της τύχης ή και της ατυχίας…
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Η μάχη του Τσακορέματος
Σαν σήμερα, 17 Σεπτεμβρίου του 1943, οι δυνάμεις του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων δίνουν ακόμη μία μάχη με τις κατοχικές δυνάμεις του Άξονα και τις τρέπουν σε φυγή…
Η πρωινή δροσιά του φθινοπώρου είναι διάχυτη στην ορεινή Φωκίδα. Σταγόνες κυλούν πάνω στα φυλλώματα των δέντρων. Γερμανική φάλαγγα 50 φορτηγών αυτοκινήτων φορτωμένα με στρατιώτες της ισχυρής Wehrmacht ξεκινά από την Άμφισσα στο πολιορκημένο Λιδορίκι. Τη φάλαγγα συνοδεύουν και δύο τεθωρακισμένα Panzer Kpfw III.
Όλη η επίγεια ισχύς όμως ενός στρατεύματος, δεν μπορεί να το κάνει να βγάλει φτερά. Έτσι, όταν έρχονται αντιμέτωποι με την κατεστραμμένη γέφυρα του Τσακορέματος, υποχρεώνονται να σταματήσουν. Οι άνδρες του τμήματος δολιοφθορών του 5/42 ΣΕ του αντισυνταγματάρχη Ψαρρού, είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους. Με το που ακινητοποιήθηκε η φάλαγγα, άρχισαν τα πυρά. Οι ενεδρεύοντες αντάρτες από τα υψώματα είχαν τοποθετήσει τα στοιχεία των βαρέων πολυβόλων του υπολοχαγού Αποστολόπουλου και θέριζαν τα προπορευόμενα οχήματα της φάλαγγας. Φώναζαν οι Γερμανοί στρατιώτες για βοήθεια, φώναζαν οι υπαξιωματικοί στους στρατιώτες να καλυφθούν, φώναζαν και οι αξιωματικοί να ανταποδώσουν τα πυρά. Αντικρουόμενες διαταγές αριστερά και δεξιά που μόνο στη διατήρηση του πανικού συνέτειναν.
Μόνο τα δύο τεθωρακισμένα παρέμεναν αξιόμαχα τα οποία, διατρέχοντας όλο το μήκος της φάλαγγας, προσπαθούσαν να καλύπτουν τους συμπολεμιστές τους με τα πυροβόλα και τα ομοαξονικά πολυβόλα τους. Την κάλυψη των τεθωρακισμένων προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν στρατιώτες από την ουρά της φάλαγγας, οι οποίοι δεν είχαν ακόμη εμπλακεί στη μάχη. Με έναν κυκλωτικό ελιγμό και καταιγισμό πυρών προσπάθησαν να υπερφαλαγγίσουν τα ενεδρεύοντα τμήματα πλησιέστερα σε αυτούς, όμως δεν μπόρεσαν καθώς το τμήμα αποκοπής της ενέδρας το οποίο παρέμενε σε εφεδρειά, ήρθε προς βοήθεια την κατάλληλη στιγμή.
Η μάχη κράτησε όλη μέρα. Αργά το βράδυ, υπό την μερική κάλυψη του πέπλου της νύχτας, οι Γερμανοί που μπόρεσαν να απαγκιστρωθούν, αφού περισυνέλλεξαν τους νεκρούς τους επιβιβάστηκαν στα οχήματά τους και επέστρεψαν ντροπιασμένοι αλλά ζωντανοί στη βάση τους στην Άμφισσα. Οι απώλειες των Γερμανών από τη μάχη του Τσακορέματος ανέρχονται σε 120 νεκρούς και άλλους τόσους τραυματίες ενώ στο πεδίο της ενέδρας άφησαν και 11 πυρπολημένα οχήματα.
Η μάχη του Τσακορέματος εντάσσεται στα πλαίσια της μάχης για το Λιδορίκι που είχε ξεκινήσει πέντε μέρες νωρίτερα καθώς οι Γερμανοί προσπαθούσαν να σπάσουν τον κλοιό που είχαν στήσει οι άνδρες του 5/42 ΣΕ στη σημαντική αυτή πόλη της Φωκίδας. Αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες συμπλοκές του 5/42 με τους Γερμανούς και μία από τις πλέον πολύνεκρες για τους κατακτητές.
Ορισμένες λεπτομέρειες χρήζουν παραπάνω διευκρίνισης καθώς δεν είναι άμεσα ορατές. Φαίνεται ότι εκμεταλλευόμενοι την τοποθεσία και τη γνώση ότι οι Γερμανοί θα ήταν υποχρεωμένοι να περάσουν από το σημείο του Τσακορέματος, οι αντάρτες του 5/42 ΣΕ, έστησαν μία γραμμική ενέδρα, η οποία ήταν μελετημένη και προσεκτικά υλοποιημένη. Αυτό που οι αγγλόφωνοι θα ονόμαζαν textbook. Τοποθέτησαν τα βαριά πολυβόλα στα υψώματα και από τις δύο πλευρές του σημείου της ενέδρας και εστίασαν τη ζώνη θανάτου στην κεφαλή της φάλαγγας. Λόγω δε της αριθμητικής υπεροχής των δυνάμεων που έπεφταν θύματα της ενέδρας, διατηρήθηκε ένα στοιχείο αποκοπής ως εφεδρειά, ακριβώς για να μπορεί να αντιμετωπιστεί η κυκλωτική κίνηση που έγινε κιόλας. Αυτό είναι το πλεονέκτημα που αποκτά ένα αντάρτικο κίνημα, όταν στις τάξεις του διαθέτει πληθώρα αξιωματικών οι οποίοι μάλιστα κατάγονται από την περιοχή στην οποία μάχονται.
Αποδεικνύεται για ακόμη μία φορά ότι ορθώς και δικαίως οι τακτικοί στρατοί που βρίσκονται εμπλεκόμενοι σε ανταρτοπολέμους, φοβούνται τις ενέδρες καθώς μία καλά σχεδιασμένη και εκτελεσμένη ενέδρα μπορεί να επιφέρει πλήγματα πολλαπλάσια της δύναμής της στον υπέρτερο αριθμητικά αλλά ανυποψίαστο, εχθρό που πέφτει στην παγίδα της.
Filed under Φρουρά, Strategic thinking
Ω Ελλάς ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάνεις τώρα…
Πλησιάζει μία ημερομηνία ντροπή για την Εθνική αντίσταση. Μία ημερομηνία για την οποία, όλος ο κόσμος που είχε εναντιωθεί στους Ναζί, θα ήθελε να ξεχάσει. Θελήσαμε, μία ομάδα ανθρώπων με ένα ιδιαίτερο κοινό βίωμα και που τιμούν την Εθνική Μνήμη και δεν ξεχνούν την προσφορά ενός μεγάλου Έλληνα, να τιμήσουμε τον συνταγματάρχη Δημήτριο Ψαρρό. Αυτό που είδαμε, ήταν το ενδεχόμενο που συζητούσαμε. Όταν βρεθήκαμε, απλά δε θέλαμε να το πιστέψουμε.
Είχε καθοριστεί το ραντεβού. Σημείο συνάντησης, Πατησίων και Αλεξάνδρας. «Πού ρε συ; Εκεί στα ΚΤΕΛ;» «Ναι ρε, εκεί, στα ΚΤΕΛ.» Ώρα, 12:00. Η τελευταία Κυριακή, πριν την επέτειο του θανάτου του συνταγματάρχου Δημητρίου Ψαρρού, διοικητή του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων, του στρατιωτικού σκέλους, της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΚΚΑ. Πήγαμε ως εκεί, με σκοπό να αποτίσουμε φόρο τιμής σε έναν γνήσιο Έλληνα αγωνιστή, αξιωματικό Ευζώνων και διοικητή ένοπλου αντιστασιακού κινήματος, κατά του Γερμανού υπερόπτη κατακτητή. Με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Ανθρώπινο αλλά και αληθινό.
Φτάνοντας στο προκαθορισμένο σημείο συνάντησης, νιώσαμε απανωτά εγκεφαλικά να συναγωνίζονται τα εμφράγματα για το ποιό θα μας χτυπήσει πρώτο…
Η προτομή του συνταγματάρχη δεν υπήρχε στη μαρμάρινη βάση της!
Οι βρισιές και οι κατάρες που ήρθαν στα χείλη εκείνη τη στιγμή, απλά δεν μπορούν να γραφτούν με πληκτρολόγιο χωρίς ο υπολογιστής να κολλήσει… κάτι!
Θυμηθήκαμε, με τη συνδρομή ενός πολύ καλού φίλου, ότι πριν κάτι χρόνια, είχαν κλέψει την προτομή του Τσιγάντε. Στη φωτογραφία που ακολουθεί, φαίνεται αριστερά, η μαρμάρινη στήλη στην οποία βρισκόταν η προτομή του Ψαρρού και στο βάθος (στην ίδια ευθεία με την κυρία που περιμένει στη νησίδα να περάσει τον δρόμο) η, μαρμάρινη πλέον, προτομή του Τσιγάντε.
Μία μικρή παρατήρηση του χώρου εκείνη τη στιγμή, κατέδειξε το πόσο παραμελημένο είναι το σημείο εκείνο στο φανάρι.
Μία εικόνα αντάξια της πόλωσης που έχουμε, όλοι μας, επιτρέψει στην Ελλάδα να υπάρχει, ανεξάρτητα του πού είναι τώρα η προτομή του Ψαρρού. Διότι δεν νομίζω να γινόταν κάτι τέτοιο με την προτομή του Βελουχιώτη ή του Ζέρβα και να μην κινούνταν οι Αρχές, ακριβώς εξ αιτίας των πιέσεων που θα δέχονταν από τις αντίστοιχες παρατάξεις!
Και φυσικά, καθ ότι φανάρι, είχαμε στο σημείο και τον κουβά με νερό πιο παλιό κι από καλό κρασί, βασικό εξοπλισμό κάθε παρόδιου καθαριστή αλεξινέμιων…
Φυσικά, δε θα μπορούσαν να λείπουν τα ακαταλαβίστικα γκράφιτι αυτών που δε νοιάζονται για το τι ήταν και τι είναι εκεί που στέκονται και γράφουν (διότι για σκέφτονται και γράφουν, δεν τους έχω ικανούς)…
Και εγείρονται πολλά ερωτήματα που απαιτούν άμεση απάντηση από τους υπεύθυνους.
Πρώτο και βασικότερο, πότε απομακρύνθηκε η προτομή του συνταγματάρχη;
Δεν είδε κανείς, τίποτα; Έλεος δηλαδή, δίπλα στα ΚΤΕΛ και απέναντι από τη ΓΣΕΕ είναι το φανάρι.
Αν είναι φρέσκο το περιστατικό, ποιός ειδοποιήθηκε και ποιός κινητοποιήθηκε μήπως και βρεθεί η προτομή. Το παράδειγμα της κλεμμένης προτομής του σμηναγού Ηλιάκη η οποία τελικά βρέθηκε και μάλιστα στο χωριό μου, είναι ακόμη πολύ πρόσφατο.
Αν έχει κλαπεί εδώ και καιρό, όπως η προτομή του παμμέγιστου Τσιγάντε, γιατί η ζημιά δεν έχει αποκατασταθεί; Ποιός πρέπει να το κυνηγήσει και γιατί ως τώρα δεν το έχει πράξει; Χρειάζεται υποκίνηση από κάποιον φορέα; Από κάποια ομάδα; Σίγουρα οι ομάδες και οι σύλλογοι βετεράνων και αντιστασιακών, θα το γνώριζαν αν είχε γίνει προ καιρού και θα είχαν κινηθεί ανάλογα.
Το γιατί απομακρύνθηκε, είναι σχεδόν προφανές, καθ ότι η προτομή ήταν μεταλλική- μπρούτζινη ή ορειχάλκινη (μη βιαστεί κανείς, δεν πρόκειται για το ίδιο κράμα μετάλλου). Δε θα μπω σε τριπάκια του τύπου προβοκάτσια, αναρχικοί κουκουλοφόροι κλπ. Το μέταλλο είναι μέταλλο και ως τέτοιο, πάντα μπορεί να πουληθεί. Να πουληθεί, όπως πουλάει ο Χορν την ψυχή του στον Διάβολο. Να πουληθεί από ανιστόρητους, ανεγκέφαλους, απαίδευτους μικρόψυχους γαϊδάρους που μόνο το εύκολο χρήμα έχουν στο μυαλό.
Όμως, το τελευταίο ερώτημα που γεννάται είναι και το πιο σοβαρό από όλα. Ποιοί είναι χειρότεροι; Εκείνοι που έκλεψαν την προτομή για να πουλήσουν το μέταλλο ή εκείνοι που αφ ενός το επέτρεψαν, αφ ετέρου δεν έκαναν τίποτα για να αποκατασταθεί η ζημιά; Μάλλον υπάρχει μία μερίδα κόσμου στον Δήμο και παραπάνω, που απλά πιστεύει ότι θα περνούσε απαρατήρητη η απουσία της προτομής. Διότι όπως προείπαμε, αν ήταν του Ζέρβα ή του Βελουχιώτη, θα έπεφτε τέτοιο κράξιμο και τέτοια ντομάτα που θα τους έπνιγαν! Απλά δε θα υπήρχε κανείς να ενδιαφερθεί…
Κι όμως, εμείς οι λίγοι, πάντα οι λίγοι, αφού κοιταχτήκαμε, χωρίς να πούμε κάτι, μαζέψαμε τις πληγωμένες μας εθνικές καρδιές και παραταχθήκαμε στον λιγοστό χώρο στο πεζοδρόμιο δίπλα στο φανάρι. Δεν είχε νόημα να πούμε κάτι. Δεν υπήρχε χώρος για άλλα λόγια. Δεν υπήρχε νόημα. Ξέραμε ότι απλά, σε ένδειξη αντίστασης προς τις συνθήκες στις οποίες πάνε κάποιοι να μας υποχρεώσουν να ζούμε, εμείς πρέπει να αντισταθούμε. Πήγαμε για κάποιον λόγο, για έναν σκοπό και έπρεπε να περατώσουμε την «αποστολή» μας.
ΔΙΑΒΟΛΟΙ, ΠΡΟΣΟ-ΧΗ!
Κινήθηκα μπροστά, και άφησα το λιτό στεφάνι με τους, κρυμένους στην επιλογή των λουλουδιών, συμβολισμούς να ακουμπήσει στη μαρμάρινη στήλη, κρύβοντας τα παράταιρα graffiti. Επέστρεψα στη θέση μου, στο κέντρο του μονού ζυγού.
ΔΙΑΒΟΛΟΙ, ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ!
Και μετά από ένα λεπτό απόλυτης ακινησίας, ο Εθνικός Ύμνος από τα χείλη όλων μας, έκανε περαστικούς να σταματούν και να κοιτούν, οδηγούς και μοτοσυκλετιστές να παρατηρούν. Κάποιοι, σιγά- σιγά, μαθαίνουν ότι υπάρχουν ορισμένοι που τιμούν τους ήρωές μας, όχι μόνο στα λόγια όπως οι πολιτικάντηδες του τόπου τούτου αλλά και στα έργα. Και το τελευταίο σημείο το εννοούμε!
Και στα έργα!
Το Ασκέρι των Διαβόλων είναι εδώ και δε σκοπεύει να λακίσει…
Filed under Πεσόντες, Φρουρά, Random thoughts
covert angels 