Νερό τριγύρω κυρίαρχο. Αισθάνεσαι σα σε μία τεράστια μήτρα. Δεν γεννιέσαι αλλά ελπίζεις να ξαναγεννηθείς. Δεν έχεις πλήρη συναίσθηση όσων συμβαίνουν γύρω σου. Νιώθεις σταδιακά τον παφλασμό των κυμάτων στο κορμί σου, όλο και πιο έντονα. Φοράς ακόμη την κάσκα σου και μέσα από αυτήν προσπαθείς να ανοίξεις τα μάτια και να αποκτήσεις επαφή με το περιβάλλον. Αντί να πετάς τυφλά, κολυμπάς τυφλά. Κολυμπάς; Μάλλον επιπλέεις. Μπορεί να μην έχει όνομα η κίνηση που κάνεις. Ό, τι κι αν κάνεις, το κάνεις στην ενστικτώδη προσπάθειά σου να επιβιώσεις. Πονάς. Πονάνε τα πόδια σου. Δεν είσαι σίγουρος αλλά νομίζεις ότι τα έχεις σπάσει. Και τότε λειτουργεί η μνήμη. Και καθώς περιμένεις να ακούσεις το Super Puma να πλησιάζει, αναρωτιέσαι τι απέγινε ο Σήφης… Αν μπορεί κάποιος να ξεκινήσει να περιγράφει κάποια λίγα από όσα περνούσαν από το μυαλό του ανθυποσμηναγού Παύλου Μποτζάκη στις 26 Αυγούστου το 2010, κάπως έτσι θα ήταν…
Γκρεμίστηκαν από τα άλογά τους οι τρεις ιππότες της ΠΑ, της 115, της 340. Μέρα μεσημέρι, πάνω από τη μεγαλόνησο της επικράτειας που είχαν κληθεί να προστατεύουν. Έχουν περάσει τρεις μέρες από τότε. Τρεις μέρες απ’ όταν οι ψαρόβαρκες έφεραν τον σμηναγό Ιωσήφ Αναστασάκη και τον ανθυποσμηναγό Παύλο Μποτζάκη στην Ιεράπετρα. Τρεις μέρες απ’ όταν πρωταντίκρυσε ο δρ. Μαμαντόπουλος τον Σήφη. Τον Σμηναγό που αντρίκεια πάλευε για τη ζωή του…
Ο Σήφης Αναστασάκης, εισήχθη στη Σχολή Ικάρων το 1993. Είχε κάνει όνομα στη Σχολή για την επιμονή και τη μεθοδικότητά του καθώς και για την συντροφικότητά του. Δύσκολα έπαιρνες κακή κουβέντα από κάποιον για εκείνον. Όταν έφτασε στο τέταρτο έτος, όλη αυτή η συνεχής προσπάθεια και δίψα για τελειότητα έφτασε να του δίνει την αρχηγία της Σχολής.
Μια εξαετία αφότου έφυγε από τα πάτρια κρητικά εδάφη, επέστρεψε σε αυτά για να ζέψει στα γκέμια του τα Α-7Η της 115. Δυο χρόνια μετά πήγε στη Ν. Αγχίαλο για να μετεκπαιδευθεί στα Γεράκια. Τέτοιοι πιλότοι δεν μπορούν να… αποφύγουν το κάλεσμα της τεχνολογίας και των υψηλών επιδόσεων! Όπως ο Μπαλατσούκας που είχε παρεμφερή πορεία, γύρισε στην 115 και την 340, μετά από άλλα δύο χρόνια, ώστε να επανδρώσει την 340 η οποία είχε αρχίσει να παραλαμβάνει τα καινούργια, τα πλέον σύγχρονα γεράκια της ΠΑ.
Μετά το τραγικό περιστατικό με τον φίλο και συμπατριώτη Κωνσταντίνο Ηλιάκη, ήταν από τους χειριστές αδελφούς που περνούσε πολλές ώρες στην αδερφή Μοίρα την 343Μ «Αστέρι», αποτελώντας μέρος από τον αρμό πάνω στον οποίο στηριζόταν το επισκευαζόμενο και εύθραυστο οικοδόμημα της Μοίρας. Όχι γιατί του το είχε επιβάλλει κάποιος ανθρώπινος νόμος. Αλλά επειδή του το επέβαλλε η συνείδησή του.
Μετά τη σύγκρουση στις 26/8, ο σμηναγός Αναστασάκης διεκομίσθη στο νοσοκομείο της Ιεράπετρας. Μέχρι να γίνει η διακομιδή του, είχε ήδη υποστεί τρία εμφράγματα. Τα τραύματά του ήταν εκτεταμένα, εσωτερικά και εξωτερικά. Το πιο ανησυχητικό για τους γιατρούς όμως ήταν ότι λόγω της κατάστασης της καρδιάς του και της μεγάλης εσωτερικής αιμορραγίας, δεν αιματωνόταν για ώρα ο εγκέφαλος. Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τίποτα. Όπως είπε κι ένας νοσοκόμος, «αν ήταν άλλος, θα είχε ήδη παραδόσει». Αποφασίζεται η μεταφορά του στο ΠΕΠΑΓΝΗ καθώς εκεί ίσως μπορέσουν οι γιατροί στη μονάδα να του παρέχουν μεγαλύτερη βοήθεια. Ίσως. Βοήθεια. Μόνο να ελπίζει κανείς μπορεί.
Τρεις μέρες παλεύει ο Σήφης. Σαν άλλος Διγενής, ο σύγχρονός μας ακρίτας παλεύει στα μαρμαρένια αλόνια του ΠεΠαΓΝΗ. Τρεις μέρες δεν λείπουν από το πλευρό του οι δικοί του άνθρωποι. Οι συγγενείς του, οι φίλοι του, οι άνθρωποι της ΠΑ. Και η πιο περήφανη φιγούρα όλων, η σύζυγός του. Με την κοιλιά να προηγείται αυτής- ένεκα εγκυμοσύνης- δεν φεύγει από το πλευρό του. Πιστή και γεμάτη ελπίδα, wingman. Δεν μπορώ να ξέρω αν ήταν εκεί για να μπορούν να τον αποχαιρετήσουν, για να τον δουν να ανοίγει τα μάτια ή αν απλά φοβούνταν το πρώτο ενδεχόμενο και ταυτόχρονα ήλπιζαν για το δεύτερο. Ήταν όμως εκεί και μαζί του, έδιναν τη δική τους μάχη.
Μάχη η οποία όμως ήταν άνιση για τον Σήφη. Και παρ’ ότι ήταν εξ αρχής άνιση, ο Σήφης δεν τα παράτησε και ρίχτηκε και σε αυτήν. Γιατί έτσι ήταν ο Σήφης. Επίμονος και γεννημένος νικητής. Φτιαγμένος από τη στόφα των πιλότων της ΠΑ. Όμως αυτή η μάχη σε λίγο θα τελείωνε.
Σαν σήμερα, λίγες ώρες αφότου κηδεύτηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Άρτα, ο φίλος και συμπολεμιστής σμηναγός Αναστάσιος Μπαλατσούκας, εξέπνευσε και ο κρητικός σμηναγός.
Έτσι ήταν ο Σήφης. Σε βοηθούσε μέχρι να μάθεις ό, τι ήταν αυτό που σου έδειχνε και δε σε άφηνε μέχρι να το τελειοποιήσεις.
Είμαι σίγουρος πως, όπως και ο Ηλίας Καρταλαμάκης, μας κοιτάς από εκεί ψηλά μέσα από το δικό σου σκοπευτικό και μας προσέχεις…
ΑΝΤΙΟ ΣΗΦΗ. ΣΠΡΩΞΕ ΤΕΡΜΑ ΤΗ ΜΑΝΕΤΑ!
ΣΜΗΝΑΓΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗΣ ΙΩΣΗΦ
ΈΠΕΣΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ, 29/8/2010
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
(*)ΣτΣ: Ακούτε κύριοι που τολμάτε να μιλάτε για ραχούλες και ψυχρές χρηματοοικονομικές αναλύσεις; Ο Σήφης σας κοιτάει κι εσάς μέσα από το σκοπευτικό του… Γιατί μπορεί εσείς να μην ξέρετε γιατί ο Σήφης και όλοι οι άνθρωποι της ΠΑ υπερασπίζονται εκείνες τις ραχούλες, εκείνοι όμως ακούνε την καρδιά τους που χτυπάει δυνατά κι ελληνικά και ξέρουν από καρδιάς τον λόγο…
covert angels 