Tag Archives: Φρουρά

Είναι κάποιοι άνθρωποι που συναντά κανείς στο διάβα της ζωής του οι οποίοι αφήνουν ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα όπου ακουμπήσουν. Άνθρωποι των οποίων το θάρρος και η αίσθηση καθήκοντος ξεφεύγει κατά πολύ από τα όρια που έχουμε συνηθίσει στην καθημερινότητά μας. Δεν είναι προνόμιο μιας φυλής ή μιας γενετικά τροποποιημένης ράτσας. Δεν είναι χαρακτηριστικό ενός τόπου ή μιας κοινότητας. Μπορείς να συναντήσεις τέτοιους ανθρώπους σε κάθε πλάτος και μήκος της Γης. Να τους βρίσκεις όμως σε μια οικογένεια, αυτό, τους κατατάσσει ως σπάνιους. Μία τέτοια οικογένεια είναι οι Gough (το όνομα προφέρεται «Γκόφ») η οποία θεωρείται και ως η πιο γενναία οικογένεια της Αγγλίας. Μία τέτοια οικογένεια είναι για μένα οι Κομνηνοί. Οι παραλληλισμοί μεταξύ των δύο οικογενειών που έλαβαν χώρα μέσα στο κεφάλι μου είναι αρκετά αυθόρμητοι και ίσως λιγάκι αυθαίρετοι. Τι να γίνει όμως; Έτσι το σκέφτηκα, έτσι μου έχει κολλήσει, έτσι σας το μεταφέρω.

Οι Gough θεωρούνται η πιο γενναία οικογένεια της Αγγλίας καθώς τρία από τα μέλη της έχουν τιμηθεί με τον Σταυρό της Βικτωρίας, την ανώτατη ηθική αμοιβή που μπορεί να απονεμηθεί σε στρατιώτη της Μεγάλης Βρετανίας και της Κοινοπολιτείας. Μάλιστα, οι δύο από αυτούς είναι αδέρφια ενώ ο τρίτος είναι ο γιός- ή ανιψιός ανάλογα πώς θα το δει κανείς. Ένα τέταρτο μέλος της οικογένειας έχει τιμηθεί με τη δεύτερη υψηλότερη ηθική διάκριση της Κοινοπολιτείας για στρατιωτική δράση ενώ ο αριθμός των στρατηγών και στραταρχών με το επώνυμο αυτό ξεπερνά τα δάχτυλα των δύο χεριών.

Το όνομα Gough μάλλον προέρχεται από την ουαλική λέξη «coch», που σημαίνει κόκκινο. Περί τα 1600, μετανάστευσαν στην Ιρλανδία και μέχρι τα μέσα του 1800 αποτελούσαν μία από τις πιο εύπορες οικογένειες της ιρλανδικής αριστοκρατίας και θεωρούσαν εαυτούς πολύ περισσότερο Ιρλανδούς παρά Άγγλους.

Ο στρατάρχης Hugh Gough, 1^ος υποκόμης Gough, γεννήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 1779. Οι μάχες για την Ιβηρική Χερσόνησο κατά τους Ναπολεόντιους Πολέμους, τον βρήκαν διοικητή του 2^ου τάγματος, του 87^ου Συντάγματος Πεζικού των Royal Irish Fusiliers. Το συγκεκριμένο σύνταγμα είναι γνωστό ως το πρώτο στην ιστορία που μπόρεσε να καταλάβει τον Αετό- λάβαρο γαλλικού συντάγματος. Ήταν διοικητής των βρετανικών στρατευμάτων που νίκησαν τους Ινδούς στους δύο πολέμους μεταξύ Άγγλων και Σίχ.

Στον Β’ πόλεμο μεταξύ Άγγλων και Σιχ, στην ηλικία των 18, υπηρέτησε και ο εγγονός του, ο Charles John Stanley Gough, τον οποίο αργότερα ο βασιλιάς θα έχριζε sir και ο ίδιος θα ανέβαινε μέχρι τον βαθμό του Στρατηγού. Αυτά όμως δεν είναι ο πρώτος λόγος για τον οποίο θυμούνται τον συγκεκριμένο Gough. Δεν είναι καν ο δεύτερος ή τρίτος λόγος…

Στα 25 του, ο Charles John Stanley ήταν ταγματάρχης στο 5^ο Σύνταγμα Ιππικού Βεγγάλης. Κατά την ανταρσία της Ινδίας, ο Charles John Stanley και ο αδερφός του ο Hugh, υπηρετούσαν στο σώμα στρατού ινδικής μεθορίου το οποίο την περίοδο εκείνη ονομαζόταν Guides Corps. Έλαβαν μέρος στην πολιορκία της Lucknow. Στην πολιορκία αυτή και για τέσσερις- ναι, τέσσερις- διαφορετικές περιπτώσεις στις οποίες επέδειξε απαράμιλλο θάρρος, απονεμήθηκε στον Charles John Stanley Gough, ο Σταυρός της Βικτωρίας. Σε μία από αυτές τις περιπτώσεις, ο Charles John Stanley έσωσε τον αδερφό του από βέβαιο θάνατο!

Η ηθική αμοιβή αυτή του απονεμήθηκε στις 21/10/1859 και στην έκθεση απονομής γράφονται τα ακόλουθα:

(…) Ημερομηνίες κατά τις οποίες διενεργήθηκαν πράξεις απαράμιλλου θάρρους: 15^η και 18^η Αυγούστου 1857 και 27^η Ιανουαρίου και 23^η Φεβρουαρίου 1858.

Πρώτον, για ανδρεία σε περιστατικό στο Khurdowdah, κοντά στο Rhotuck, στις 15 Αυγούστου 1857, κατά το οποίο έσωσε τον ήδη τραυματία αδερφό του και φόνευσε δύο εκ του εχθρού.

Δεύτερον, για ανδρεία στις 18 Αυγούστου, όταν οδήγησε έφοδο διμοιρίας αναγνώρισης και σκότωσε με ξίφος δύο πεζούς στρατιώτες και με έναν τρίτο, έφιππο είχε σκληρή και απέλπιδα αναμέτρηση εκ του συστάδην.

Τρίτον, για ανδρεία στις 27 Ιανουαρίου 1858, στο Shumshabad όπου σε έφοδο ιππικού κι ενώ ήταν στην κορυφή του σχηματισμού, επιτέθηκε σε έναν από τους αντίπαλους διοικητές. Τον σκότωσε με τη σπάθη του, η οποία όμως παρέμεινε καρφωμένη στο άψυχο κορμί του εχθρού. Ο ταγματάρχης διατήρησε την ψυχραιμίά του και υπερασπίστηκε τον εαυτό του με το περίστροφό του, φονεύοντας άλλους δύο στρατιώτες μέχρι να έρθουν ενισχύσεις.

Τέταρτον, για ανδρεία στις 23 Φεβρουαρίου, στο Meangunge, όπου προσέτρεξε σε βοήθεια του ταγματάρχη GeorgeAnson, υποδιοικητή του τάγματος, φονεύοντας τον αντίπαλο του ταγματάρχη κι ευθύς μετά, τον αντίπαλο που όπως και ο Gough, είχε προστρέξει σε βοήθεια του συμπολεμιστή του.

Δεν αποτελεί σύμπτωση ότι όλες οι προαναφερθείσες πράξεις είχαν σκοπό την παροχή βοήθειας σε κάποιον συμπολεμιστή προκειμένου αυτός να βγει από μία δύσκολη, επικίνδυνη και ίσως τελευταία, κατάσταση.

Σχεδόν είκοσι χρόνια αργότερα, στον δεύτερο πόλεμο μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και του Εμιράτου του Αφγανιστάν, ο Charles John Stanley Gough, ταξίαρχος πλέον, θα ετίθετο επικεφαλής φάλαγγας ενίσχυσης της υπό πολιορκία φρουράς της βάσης του Sherpur (το καντούνι του Sherpur). Η φρουρά δύναμης περίπου ενός λόχου κρατούσε την οχυρή θέση, απέναντι σε περίπου χίλιους Αφγανούς πολεμιστές. Όταν ο αρχηγός τον Αφγανών, Mohammed Jan ειδοποιήθηκε ότι έρχονταν ενισχύσεις υπό τον Gough, διέταξε έφοδο η οποία όμως, απέτυχε.

Ο Charles John Stanley Gough, απέκτησε δύο παιδιά, και τα δύο αγόρια. Και οι δύο έγιναν στρατιωτικοί και έφτασαν στις κορυφές της ιεραρχίας του Βρετανικού στρατού, υπηρετώντας σε πλήθος συρράξεων μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο…

Ο μεγαλύτερος γιος του ήταν ο Hubert Gough, ο οποίος γεννήθηκε 3 μέρες πριν την 13^η επέτειο της μάχης στην οποία ο πατέρας του έσωσε τον θείο του! Έφτασε κι εκείνος τον βαθμο του στρατηγού και ήταν από τους αγαπημένους επιτελικούς αξιωματικούς του Douglas Haig. Τα δύο τελευταία χρόνια του Α ΠΠ ήταν διοικητής της βρετανικής 5^ης στρατιάς.

Ο δεύτερος γιός του, ο John (γνωστός σε όλους ως Johnnie) διακρίθηκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πριν το κολαστήριο αυτό όμως, βρέθηκε να υπηρετεί στην κεντρική Αφρική, τη Σομαλία, το Σουδάν, στην Κρήτη κατά την περίοδο της τριπλής εποπτείας από τις Μεγάλες Δυνάμεις και στον δεύτερο πόλεμο των Μπόερ. Πριν το ξέσπασμα του Α’ παγκοσμίου Πολέμου, επέστρεψε στην Αγγλία για να διδάξει στο Κολλέγιο του Ήτον. Στον Α ΠΠ διακρίθηκε για τη μαχητικότητά του κι ας είχε πλέον να πολεμήσει από το επιτελείο, ενάντια σε άλλους στρατηγούς και επιτελικούς αξιωματικούς, αντί για τον πραγματικό κοινό εχθρό. Ήταν ο πρώτος διοικητής του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος στη Γαλλία και εν συνεχεία διοικητής του πρώτου Βρετανικού Σώματος Στρατού.

Ο John ήταν πλέον στα 31 και ταγματάρχης στην Ταξιαρχία τυφεκιοφόρων κατά την Τρίτη αποστολή στη Σομαλία. Στις 22 Απριλίου 1903, ο Johnnyήταν επικεφαλής μία φάλαγγας στην οποία επιτέθηκαν υπέρτεροι αριθμοί Σομαλών κοντά στο Daratoleh. Αφού κατάφερε και οργάνωσε γρήγορα την άμυνά του, κατάφερε να οπισθοχωρήσει με τάξη και μαχόμενος, μειώνοντας σημαντικά τις δικές του απώλειες και αυξάνοντας σημαντικά τις εχθρικές. Επέστρεψε ώστε να βοηθήσει δύο λοχαγούς, τον William Walker και τον George Roland, οι οποίοι είχαν μείνει πίσω για να βοηθήσουν έναν βαριά τραυματισμένο αξιωματικό. Όταν κατόρθωσαν να τον φορτώσουν σε μία καμήλα, ο αξιωματικός τραυματίστηκε ξανά και πέθανε ακαριαία. Για τις ενέργειές τους, οι λοχαγοί τιμήθηκαν με τον Σταυρό της Βικτωρίας. Όμως ο Johnny στην αναφορά που έκανε, δεν ανέφερε τη συμμετοχή του στο περιστατικό. Όταν οι δύο λοχαγοί κατέθεσαν στην επιτροπή για την απονομή του μεταλλίου, τότε μόνο αποκαλύφθηκε η πραγματική ιστορία και αποδείχθηκε ότι ο Johnny άξιζε εξίσου το παράσημο αυτό. Ο Βασιλιάς της Μεγάλης Βρετανίας του απένειμε το παράσημο σε μία ημερομηνία μοναδική όπως κι εκείνος- την 29^η Φεβρουαρίου 1904.

Ο αδερφός του Charles John Stanley- του πατέρα του Johnny όπως είπαμε-, ο Hugh Henry απέκτησε μία κόρη η οποία παντρεύτηκε τον επίσης ήρωα του Α’ ΠΠ Henry Maitland Wilson. Ο Hugh, ποτέ δεν ξέχασε πως ό, τι απέκτησε στη ζωή του το χρωστούσε πρωτίστως στους γονείς του και μετά, εξίσου σημαντικά, στον αδερφό του που του έσωσε τη ζωή. Είχε όμως πάντα, μία σκιά να τον κατατρέχει και να προσπαθεί να αποδείξει ότι κι εκείνος ήταν γενναίος. Ότι κι εκείνος στην οικογένεια «δεν μασούσε».

Ο Hugh ήταν ένας υπολοχαγός 23 ετών στο 19^ο σύνταγμα Ουσσάρων κατά τη διάρκεια της Ινδικής Ανταρσίας όταν, έλαβαν χώρα τα περιστατικά για τα οποία αποφασίστηκε να του απονεμηθεί κι εκείνου, ο Σταυρός της Βικτωρίας:

(…) Ημερομηνίες κατά τις οποίες διενεργήθηκαν πράξεις απαράμιλλου θάρρους: 12^η Νοεμβρίου 1857 και 25^η Φεβρουαρίου 1858.

Ο υπολοχαγός Gough, όντας επικεφαλής ομάδας ιππέων κοντά στην Alumbagh τη 12^η Νοεμβρίου 1857,- μόλις 3 μήνες μετά τον τραυματισμό του στο περιστατικό όπου παρ’ ολίγον να χάσει τη ζωή του- διακρίθηκε ιδιαίτερα καθώς οδήγησε τους άνδρες του διαμέσου ενός βάλτου και καταλαμβάνοντας δύο πυροβόλα, παρόλο που τα υπερασπίζονταν συγκριτικά πολύ μεγαλύτερος όγκος εχθρικών στρατευμάτων. Σε αυτό το περιστατικό, το άλογό του τραυματίστηκε δύο φορές και το τουρμπάνι του κόπηκε δύο φορές σε μάχη εκ του συστάδην με τρεις Ινδούς πεζούς.

Επίσης επέδειξε τρομερό θάρρος σε βαθμό που να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους, κοντά στο Jellalabad στις 25 Φεβρουαρίου 1858, όντας φοβερό παράδειγμα για όλο το Σύνταγμά του. Όταν διατάχθηκε να εφορμήσει εναντίον των εχθρικών πυροβόλων, μέσω της γενναίας και ευθαρσούς διαγωγής του, τους επέτρεψε να επιτύχουν τον αντικειμενικό τους σκοπό. Στη θέση που ήταν ταγμένα τα πυροβόλα του εχθρού, παρέμεινε και υπεραμύνθηκε εναντίον προσπαθειών των Ινδών να ανακαταλάβουν τα πυροβόλα. Δεν σταμάτησε μέχρι που μία σφαι΄ρα από μουσκέτο τον τραυμάτισε στον μηρό. Η σφαίρα τον βρήκε ενώ ορμούσε ενάντια σε δύο ινδούς πεζούς με εφ όπλου λόγχη. Τη μέρα εκείνη, δύο άλογα σκοτώθηκαν καθώς τα ίππευε, μία σφαίρα πέρασε μέσα από το κράνος του αλλά χωρίς να τον τραυματίσει και άλλη μία από το θηκάρι της σπάθης του.

Σε μία εποχή που- ευτυχώς- οι πόλεμοι δεν έχουν την κλίμακα ή τη συμμετοχή από ελληνικής πλευράς, που είχαν κάποτε, αρκούν μερικά σημεία μόνο για να κάνει κανείς τους απαραίτητους συνειρμούς και συσχετισμούς. Όταν πριν δύο χρόνια είχα πρωτοεκφράσει τον συσχετισμό μου αυτόν, είχαν βγει κάποιοι να με φάνε. Όχι τόσο επειδή δε συμφωνούσαν αλλά επειδή δεν τους άρεσε που αναφερόμουν σε άλλη οικογένεια, και όχι τη δική τους. Έλα που είμαι μεγαλύτερη μερίδα απ’όσο μπορούν να φάνε οι περισσότεροι…

Γνώρισα τον 2ο- ηλικιακά- εκ των τεσσάρων, αδελφών Κομνηνών, τον Νοέμβριο του 2012. Τους δύο μικρότερους τους είχα γνωρίσει λίγο καιρό νωρίτερα. Είχαν υπηρετήσει και οι τρεις στη Φρουρά, φυλάσσοντας το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Συνέχιζαν κατά κάποιον τρόπο μία οικογενειακή παράδοση. Επέλεξαν να συνεχίσουν μία οικογενειακή παράδοση. Μία οικογενειακή παράδοση δύσκολη κι επίπονη.

Τον μεγαλύτερο από τους τέσσερις αδερφούς Κομνηνούς τον γνώρισα εκ του σύνεγγυς αργότερα- αν και η φήμη του προηγείτο αυτού. Απλώς η από κοντά γνωριμία μας, μου επιβεβαίωσε όσα είχα σχηματίσει στο μυαλό μου. Ήταν ο μόνος που δεν υπηρέτησε ως Εύζων- και όχι διότι ο ίδιος δεν ήθελε- αλλά σίγουρα άξιζε όσους γαλάζιους μπερέδες πήραν τα υπόλοιπα αδέρφια κι έναν παραπάνω. Και ας σημειωθεί ότι όσες φορές τον είδα, ήμασταν έξω. Δεν τον είδα ποτέ μέσα στην ασφάλεια της οικογενειακής στέγης. Παρά τη σοβαρή ασθένεια και την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει, ήθελε να βγαίνει έξω και να συμμετέχει σε όσο περισσότερες δραστηριότητες μπορούσε. Όπως μπορούσε.

Ένας άνθρωπος που όταν η ομάδα του χάνει με 2 πόντους, δε θα διστάσει να πάρει τη μπάλα και να σουτάρει για 3. Όχι επειδή είναι ριψοκίνδυνος αλλά επειδή ξέρει ότι το έχει και δε χρειάζεται να πάνε σε παράταση! Έναν άνθρωπο που συστήθηκε νωρίς με τον Μαύρο Θεριστή και αντί να τρομάξει, τον προκάλεσε στο τραπέζι του για μπρα-ντε-φερ και τον νίκησε στις πρώτες τους αναμετρήσεις…

ΦΡΟΥΡΑ! ΠΡΟΣΟ-ΧΗ!

Το άρθρο αυτό αφιερώνεται στη μνήμη του Στάθη Κομνηνού ο οποίος πολέμησε με καρδιά λέοντα μέσα σε εξωπραγματικά δυσμενείς συνθήκες την νόσο του καρκίνου και έφυγε από κοντά μας πριν 40 μέρες. Όπως ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες, ο Στάθης έχασε τη μάχη του αλλά άφησε πίσω του μια βαριά κληρονομιά γενναιότητας, περιφρόνησης προς τον θάνατο και αγάπης προς κάθε τι έμβιο. Ο τρόπος με τον οποίο πάλεψε και κατέρριψε όσα προγνωστικά έδιναν οι ειδικοί, τον καθιστούν πρότυπο αγωνιστή και σίγουρα ενός αγγέλου που συγκεκαλυμμένα θα βρίσκεται ανάμεσά μας. ΑΘΑΝΑΤΟΣ!