Είναι πάντα δύσκολο να καλύπτεις τη θέση κάποιου μεγάλου άνδρα. Ο κόσμος είναι πάντοτε μικρός και μικρόψυχος και πάντα συγκρίνει. Εσένα με τον πατέρα σου, εσένα με τον θείο σου, αυτόν που γνώρισε με εσένα που δε θέλει να σε γνωρίσει- μόνο για να μπορεί να σε μειώνει. Όταν καταφέρνεις και ξεπερνάς τα δικά σου σύμπλοκα και κάνεις το καθήκον σου, κανείς δεν μπορεί να έχει για σένα άποψη. Και ακόμη κι αν έχει, ο χρόνος και η ζωή δικαιώνουν εκείνον που υπηρέτησε με αγάπη και τιμή τις αξίες και τις αρχές του…
Είναι βαριά η τρέχουσα εβδομάδα για την 115ΠΜ. Ακόμη πιο βαριά είναι η μέρα η σημερινή για την ΠΑ. Πώς να συγκρίνεις τα δικά σου επιτεύγματα με του Κώστα Περρικού; Πώς να μπορέσεις να συναγωνιστείς έναν άνδρα σαν κι αυτόν; Δεν αντιλέγω- Πολλοί υπήρξαν σαν κι αυτόν. Πολλοί περισσότεροι όμως, δεν ήταν σαν κι αυτόν. Γιατί να τον συναγωνιστείς όμως; Επειδή έλαχε το λάδι στο δικό σου καντήλι να στερέψει την ίδια μέρα που εκτέλεσαν εκείνον, οι κατοχικές δυνάμεις;
Σαν σήμερα λοιπόν, 4 Φεβρουαρίου του 1966, μία εντελώς άρτια ημερομηνία, έφυγε ένας άλλος ήρωας, άλλο ένα παιδί της αεροπορικής μήτρας ο οποίος με αυτοθυσία προσέφερε περισσότερα απ’ όσα είχε για να δώσει, για την Πατρίδα. Και όταν η Πατρίδα και η Υπηρεσία το επέβαλλε, εκείνος έδωσε και τη ζωή του. Γνήσιο τέκνο της Αεροπορίας και της 115ΠΜ, ο ανθυποσμηναγός Σπυρόπουλος Παναγιώτης, πνίγηκε στη θαλάσσια περιοχή της Σούδας, όταν κατέπεσε το F-84F στα χειριστήρια του οποίου βρισκόταν.
Αιωνία του η Μνήμη!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!