Σαν σήμερα πέθανε ο θρυλικός Στρατηγός Μακρυγιάννης. Κανείς δεν το αμφισβητεί, υπάρχουν μαρτυρίες, έγγραφα, ντοκουμέντα, πιστοποιητικά. Σαν σήμερα, δεν ξέρω αν πέθανε ο Κωνσταντίνος Κουκίδης. Ξέρω όμως ότι γεννήθηκε ένας θρύλος…
Η ιστορία είναι λίγο- πολύ, γνωστή… Ο 17χρονος νέος στον οποίο έχει ανατεθεί να υποστείλει την Ελληνική Σημαία από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, αφού αρνείται δύο φορές να την υποστείλει, τελικά υπό την απειλή πιστολιού του αξιωματικού του αγήματος που θα υψώσει τη σβάστικα, την υποστέλει αλλά αντί να την παραδώσει στους Ναζί, την τυλίγεται και πέφτει μαζί της από τον Ιερό Βράχο. Βουτάει στο κενό και περνάει μετά από λίγα δευτερόλεπτα, στην αιωνιότητα, κρατώντας για πάντα την Ιερή γαλανόλευκη.
Πολλά έχουν ακουστεί και γραφεί για την αυθεντικότητα της ιστορίας αυτής. Τόσα πολλά, που αυτά και οι προεκτάσεις τους μπορούν να γεμίσουν τόμους ολόκληρους. Και οι κύριοι άξονες της επιχειρηματολογίας όσων αντιτίθενται στην ύπαρξη αυτής της ιστορίας και αυτού του γεγονότος είναι ότι δεν υπάρχουν στοιχεία ή μαρτυρίες που να αποδεικνύουν την ύπαρξη τόσο του Κωνσταντίνου Κουκίδη όσο και της ηρωικής ενέργειας που περιγράφηκε παραπάνω.
Ότι ο Κουκίδης δεν ήταν Εύζωνας όπως θέλουμε να τον τιμούμε είναι ένα βασικό στοιχείο επιχειρηματολογίας. Ότι οι Εύζωνες δεν φυλάττουν την Ακρόπολη, άλλο ένα. Νεκρολογία ή πιστοποιητικό θανάτου είναι τόσο ανύπαρκτα όσο μία μούμια που περπατάει. Ότι δεν υπάρχουν συγγενείς ή απόγονοι με αυτό το όνομα, ένα τέταρτο στοιχείο. Γενικώς, είναι ένας ήρωας που δεν υπάρχει πουθενά παρά μόνο στη φαντασία των κατακτημένων Αθηναίων…
Ο αντίλογος δηλώνει ότι υπήρξαν κάτοικοι της περιοχής που είδαν το κορμί του τυλιγμένο με τη ματωμένη γαλανόλευκη. Ότι αυτός είναι ο λόγος που από την επόμενη μέρα, ο Γερμανός διοικητής έδωσε διαταγή η ναζιστική και η Ελληνική Σημαία να κυματίζουν στην Ακρόπολη μαζί. Ότι ο Γερμανός υπολοχαγός επικεφαλής του αγήματος είχε παραδεχτεί το όλο γεγονός. Ότι το είχε καταγράψει στο ημερολόγιό του αλλά φυσικά, αυτό χάθηκε…
Έστω ότι υπήρχε κάποιος εκεί στην Ακρόπολη κι έστω ότι το έκανε. Έχει σημασία αν τον λένε Κώστα, Νίκο, Ερωτόκριτο, Ιδομενέα ή Παύλο; Χάριν ευκολίας και συνέχειας με τα προηγούμενα, δεχόμαστε ότι τον λένε Κωνσταντίνο Κουκίδη.
Όντως, δεν υπάρχει λόγος στην Αθήνα η οποία είχε κηρυχθεί ανοχύρωτη πόλη, να υπάρχει Εύζωνας στην Ακρόπολη να φυλάττει τη Σημαία. Αν όμως δεν είναι Εύζωνας, αυτός που μας πλασάρουν ως ο Κουκίδης, ντυμένος με τον μακεδονικό ντουλαμά, ποιός είναι;
Όμως, Δε με νοιάζει αν ήταν Εύζωνας, πεζικάριος, βοσκός ή απλός περαστικός. Όποιος έχει τα καλαμπαλίκια να πηδήξει στο κενό με τη Σημαία κουβέρτα, έχει σίγουρα περισσότερα απ’ όσα χρειάζονται προσόντα για να είναι Εύζωνας!
Αν ο Κουκίδης είναι δημιούργημα της Βρετανικής προπαγάνδας, τότε μπράβο στους κρυόκωλους για τη δακρύβρεχτη ιστορία που έφτιαξαν. Ειλικρινά, δεν ήξερα ότι η Virginia Wolfe ήταν ακόμη κοντά μας το 1941! Αν όμως ήταν πραγματικό πρόσωπο, ποιός είναι εκείνος που μπορεί άκριτα να δεχτεί ότι η γερμανική προπαγάνδα θα επέτρεπε στη Μνήμη ενός τέτοιου προσώπου να εξακολουθεί να υφίσταται; Είμαι πέρα για πέρα σίγουρος ότι θα έκαναν τα πάντα για να σβήσουν τα ίχνη του, από προσώπου γης και όχι μόνο! Λίγα χρόνια ΠΡΙΝ, ο Στάλιν κόντεψε να εξαφανίσει εντελώς τον Τρότσκυ. Παρ’ όλο που δεν το κατάφερε, τα μεγέθη είναι εντελώς ασύγκριτα και καταλαβαίνει κανείς την ευκολία με την οποία εξαφανίζονταν ζωντανοί- όχι μόνο νεκροί- άνθρωποι!
Άλλη μια ιστορία λέγεται για τη σημαία της Ακρόπολης. Τη ναζιστική αυτή τη φορά. Ότι την κατέβασαν λέει, δύο νέοι φοιτητές. Ο Γλέζος και ο Σάντας. Το τυρί που υπάρχει στη φάκα αυτής της ιστορίας, έχει κι αυτό τις τρύπες του. Οι οποίες είναι και μεγάλες! Η πρώτη και κυριότερη είναι ότι οι πολεμικές σημαίες, με τη δύση του Ηλίου υποστέλλονται. Ούτε σε αυτήν την ιστορία υπάρχουν αποδείξεις. Μόνο οι δηλώσεις των πρωταγωνιστών. Enough said.
Κι έρχομαι τώρα εγώ να ρωτήσω αν πραγματικά έχει σημασία όλη αυτή η παραφιλολογία. Κι αν έχει, γιατί έχει; Γιατί; Όπως συζητούσα με έναν πολύ καλό φίλο, είναι σα να πεις σε ένα παιδάκι ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Τι θα κερδίσεις; Πώς θα καταφέρεις με μία τέτοια πράξη να γεμίσεις το αδειανό σου εγώ; Δε θα μπορέσεις. Αλλά παρ’ όλα αυτά, μια ζωή βλέπω τους Έλληνες να θέλουν να υπερισχύσει το δικό τους, αλλά όχι σε κόντρα με τους ξένους- μεταξύ τους. Και τώρα, δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να ισχυριστεί ότι φταίνε οι Άγγλοι που αλληλοφαγωνόμαστε για το συγκεκριμένο θέμα. Γιατί; Γιατί πρέπει οι μεν να βοηθάμε τους κατακτητές να καταρρίπτουν την ιστορία των δε; Γιατί πρέπει να έχουμε τα πάντα με το μέρος μας ή τίποτα με το μέρος των άλλων; Γιατί αυτή η εμμονή με το 0 και το 1;
Εγώ προσωπικά δέχομαι ότι και οι δύο ιστορίες έχουν αλήθειες οι οποίες, στο κλίμα της εποχής τους διανθίστηκαν. Δε βλέπω λόγο να απορρίψω τη μία ή την άλλη γιατί και οι δύο έδωσαν, πέρα από το έναυσμα για την απαρχή της αντίστασης στην Αθήνα, κουράγιο στους κατακτημένους Έλληνες. Δέχομαι ότι υπήρξε κάποιος ο οποίος κατέβασε τη Γαλανόλευκη αλλά δεν την παρέδωσε στον κατακτητή.
Εκείνον τον Άνδρα πήγα σήμερα να τιμήσω. Να αφήσω λίγα συμβολικά λουλούδια στην αναθυμητική στήλη που στήθηκε στο σημείο που υποτίθεται ότι έπεσε ο Κουκίδης. Βρήκα δύο στεφάνια εκεί, από συλλόγους Ποντίων και πολυτέκνων, όπως γίνεται κάθε χρόνο. Φέτος ο Σύλλογος Ευζώνων, σε αντίθεση με πέρυσι, δεν κατέθεσε στεφάνι. Οι λόγοι δεν έχουν διευκρινιστεί μέχρι στιγμής. Αφήσαμε την ανθοδέσμη με τα λευκά τριαντάφυλλα, στο χώμα, μπροστά στα άλλα δύο στεφάνια. Κι ένα μπιλιετάκι στο οποίο ήταν γραμμένα τα λόγια
Τυλίχτηκες ένα πανί,
την πιο ιερή κουβέρτα,
στα γαλανόλευκα σκεπάσματα
του αιωνίου σου ύπνου
έχυσες το αίμα σου,
το εισιτήριο για το Πάνθεον
των πολεμιστών του Απείρου
Κλείνοντας αυτό το άρθρο θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα που στριφογυρνάει στο μυαλό μου από πέρυσι. Το μνημείο στήθηκε επί δημαρχίας Αβραμόπουλου. Ο Δ. Αβραμόπουλος, σε συνέντευξη τύπου δήλωσε ευθερσώς ότι όσο κι αν έψαξε, δεν μπόρεσε να βρει στοιχεία που να συνηγορούν στην ύπαρξη αυτού του προσώπου ή της ενέργειάς του. Δεν είναι τουλάχιστον οξύμορο ότι η αναθυμητική στήλη ανεγέρθη παρ’ όλα αυτά;
Όπως πάντα, τροφή για σκέψη φίλοι μου. τροφή για σκέψη…
covert angels 