Tag Archives: Κρήτη

30/05/2016 · 23:47

Ο ΣΕΠΦ στην Καμηλόβρυση

WP_20160529_10_27_05_Pro

Έλαβε χώρα την Κυριακή 29/5/2016, η καθιερωμένη εκδήλωση μνήμης στη Λαμία, για τους πεσόντες της μάχης της Καμηλόβρυσης, της μάχης με την οποία έληξε ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897, ο επονομαζόμενος και ατυχής. Στην πρόσκληση των διοργανωτών, ο ΣΕΠΦ δε θα μπορούσε να αρνηθεί…

Η εκδήλωση έλαβε χώρα στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής, στον προαύλιο χώρο του οποίου υπάρχει αναθυμητική στήλη με τα ονόματα των πεσόντων κατά τη μάχη της Καμηλόβρυσης.

WP_20160529_09_35_30_Pro

Η εκδήλωση έγινε υπό την αιγίδα του δήμου Λαμιέων και τον σύνδεσμο εφέδρων αξιωματικών νομού Φθιώτιδος. Τον δήμο εκπροσώπησε ο αντιδήμαρχος (ο οποίος και ήταν ο δήμαρχος επί των ημερών του οποίου ξεκίνησε και καθιερώθηκε η συγκεκριμένη εκδήλωση πριν περίπου 15 χρόνια) και ο οποίος απηύθυνε σύντομο χαιρετισμό.

WP_20160529_10_07_26_Pro

Σύσσωμο το ΔΣ του Συνδέσμου Εφέδρων Αξιωματικών του νομού εκπροσώπησε τον Σύνδεσμο πλην του Προέδρου ο οποίος προέρχεται από σοβαρό χειρουργείο και δεν μπορούσε να παρευρεθεί. Ο Γραμματέας του Συλλόγου εκφώνησε και τον πανηγυρικό της ημέρας.

WP_20160529_10_11_22_Pro

Στεφάνι κατέθεσε, εκπροσωπώντας την Περιφέρεια και ο αντιπεριφερειάρχης Φθιώτιδος.

WP_20160529_10_21_19_Pro

Παρούσες φυσικά και οι Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας του νομού εκπροσωπώντας τη Διοίκηση Φρουράς Λαμίας, το Κέντρο Εκπαίδευσης Υλικού Πολέμου και την Αστυνομική Διεύθυνση του νομού Φθιώτιδος.

WP_20160529_10_20_53_Pro

Παρόντες στη λιτή αλλά συγκινητική τελετή ήταν επίσης και εκπρόσωποι του Συλλόγου Ελληνο-ιταλικής φιλίας Αγ. Μαρίνας καθώς στον πόλεμο του 1897 σκοτώθηκαν για την Ελλάδα 15 Γαριβαλδινοί (2 από τους οποίους στη μάχη της Καμηλόβρυσης) και ο Πρόεδρος του Συλλόγου Ευζώνων Προεδρικής Φρουράς καθώς οι υπόλοιποι 19 πεσόντες της μάχης ήταν Εύζωνες των ΣΕ του ΕΣ.

WP_20160529_09_35_58_Pro

WP_20160529_10_23_29_Pro

Τις καταθέσεις στεφάνων ακολούθησε ενός λεπτού σιγή και ο Εθνικός Ύμνος, από τη μπάντα του δήμου.

WP_20160529_09_54_57_Pro

Για την ιστορία, ιδιαίτερα επιγραμματικά, καθώς θα αναφερθούμε εκτενώς σε ξεχωριστό άρθρο, η μάχη της Καμηλόβρυσης ήταν που έκλεισε τον λεγόμενο ατυχή ελληνο-τουρκικό πόλεμο, στις 7 Μαίου του 1897. Έναν πόλεμο για τον οποίο η χώρα και η κυβέρνηση Δηλιγιάννη, παρά τις αλυτρωτικές τάσεις από τη Μακεδονία και την Κρήτη, απλά δεν ήταν προετοιμασμένη.

Τα ξημερώματα της 7ης Μαίου 1897, μετά από περίπου 1,5μήνα σφοδρών αλλά νικηφόρων για τους Τούρκους μαχών, τα στρατεύματα εμπροσθοφυλακής του Εσέτ Πασά, ανώτατου διοικητή των τουρκικών δυνάμεων στα σύνορα με την Ελλάδα, επιτίθενται στις εναπομένουσες ελληνικές δυνάμεις στην Καμηλόβρυση οι οποίες και κάλυπταν την υποχώρηση όλων των υπολοίπων προς την πόλη της Λαμίας. Οι κάτοικοι της πόλης την είχαν ήδη εγκαταλείψει προτιμώντας την ασφάλεια των γύρω ορεινών χωριών. Οι 19 Εύζωνες που πολέμησαν εκεί και κράτησαν τις θέσεις τους, καθυστερώντας τέσσερα τουρκικά τάγματα, σκοτώθηκαν μέχρις ενός.

Με την ηρωική τους άμυνα, έδωσαν χρόνο στον νομάρχη Φθιωτιδοφωκίδος- όπως ονομαζόταν τότε- Κωνσταντίνο Έσλιν, να επιδώσει στον τούρκο πασά, ανεπίσημο τηλεγράφημα με το οποίο είχε δήθεν υπογραφεί ειρήνη. Η τολμηρή και παρακινδυνευμένη του ενέργεια αυτή, είχε ως αποτέλεσμα ο τουρκικός στρατός να διακόψει την προέλασή του προς την πόλη της Λαμίας. Η ανακωχή υπογράφθηκε την επόμενη μέρα και ενώ έφερε τη λήξη του πολέμου, επέφερε δυσβάσταχτους όρους για την Ελλάδα καθώς επέβαλλε πολεμικές αποζημιώσεις τις οποίες για να καλύψει η χώρα χρειάστηκε να συνάψει νέο δάνειο με τις Μεγάλες Δυνάμεις, γεγονός που επέτρεψε την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου στη χώρα.

Ο πόλεμος του 1897, χαρακτηρίστηκε ως ατυχής αλλά το μόνο ατυχές με αυτόν ήταν ίσως η συγκυρία. Όλα τα υπόλοιπα, συνέτειναν στην έκβασή του, με μαθηματική ακρίβεια. Παρ’ όλα αυτά, μπορούμε να διδαχθούμε περισσότερα από τις ήττες μας παρά από τις νίκες μας ώστε να γνωρίζουμε τι λάθη διαπράξαμε προκειμένου να  μην τα επαναλάβουμε.

Υπό αυτό το πρίσμα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο πόλεμος του 1897 θα έπρεπε να αναδειχθεί αντί να κουκουλώνεται με ντροπή. Επιπλέον δε, υπήρξαν τρανά παραδείγματα γενναιότητας και αυτοθυσίας στον πόλεμο αυτόν όπως και στους άλλους της Ελλάδας. Στιγμές φωτεινές στην πολεμική ιστορία του τόπου και είναι αυτές που τιμούμε σε εκδηλώσεις όπως αυτή. Όλοι εκείνοι οι πεσόντες, οι οποίοι έπεσαν για τους συμπολεμιστές τους και την Πατρίδα.

ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ. ΑΠΑΝΤΕΣ ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

1 σχόλιο

Filed under Μνημειοτουρισμός, Πεσόντες, Φρουρά

Tagged as , , , , , , , , ,

07/09/2015 · 12:02

Έχασε τη μάχη ο Ειδικός Φρουρός των Ζωνιανών…

salute_MoH

Έφυγε από τη ζωή χθες βράδυ, Κυριακή 6/9, ο ειδικός φρουρός Λαζαρίδης Ευστάθιος ο οποίος βρισκόταν σε κώμα από το 2007, συνέπεια του σοβαρού τραυματισμού του σε έφοδο της ΕΛΑΣ στα Ζωνιανά…

Συνέχεια →

Σχολιάστε

Filed under Πεσόντες

Tagged as , , ,

16/07/2015 · 21:55

Οι ανύπαρκτες (;) ΑΠΕ και τα υπαρκτά (;) πετρέλαια της Ελλάδας (Μέρος 3ο)

Συνεχίζοντας τις σκέψεις μου επί των πλεονεκτημάτων και ισχυρών χαρτιών της Ελλάδας, εστιάζω αυτή τη φορά στις ΑΠΕ. Όπως έχω πει και σε προηγούμενα άρθρα, οι σκέψεις αυτές είναι προσωπικές, ενδεικτικές και σε καμία περίπτωση περιοριστικές. Στο 2ο μέρος των άρθρων για τη βελτίωση της οικονομικής μας κατάστασης ως χώρας, εστιάσαμε στον τουρισμό και δεχθήκαμε ότι είναι μία μεσο-μακροπρόθεσμη επένδυση για τη χώρα. Τι μπορούμε να κάνουμε βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα λοιπόν, προκειμένου να βελτιώσουμε την οικονομία της χώρας και να κοιτάξουμε τους εταίρους μας στα μάτια, τουλάχιστον από μία λογιστική σκοπιά των πραγμάτων;

Συνέχεια →

3 Σχόλια

Filed under Connecting Science, Strategic thinking, Thoughts

Tagged as , , , , , , , , , , , ,

14/06/2014 · 23:21

Σαν σήμερα στο Δρομόνερο το 1896

Συμπληρώνονται φέτος 118 χρόνια από ένα έτος-σταθμό στην ιστορία της Κρήτης και της Ελλάδας. Σήμερα συγκεκριμένα, 14 Ιουνίου, κλείνουν ακριβώς 118 χρόνια από τη σημαδιακή μάχη του Δρομονέρου.

Άλλη μία κρητική επανάσταση, άλλη μία στιγμή της Κρήτης στην οποία οι σελίδες της ιστορίας έχουν γραφτεί με αίμα.

Κι έρχονται κάποιοι ανθρωπόμορφοι, 118 χρόνια μετά από αυτήν την επανάσταση, να αμφισβητήσουν την αρχέγονη σχέση των Κρητών με τα όπλα. Τέλος πάντων, ας μην ξεφεύγω από το θέμα… Συνέχεια →

Σχολιάστε

Filed under Μνημειοτουρισμός, Πεσόντες

Tagged as , , , , , , ,

09/06/2014 · 22:53

Το βαπόρι από τη Σούδα…

Σαν σήμερα, 9 Ιουνίου 1944, πριν από 70 χρόνια, διαπράχθηκε ένα… έγκλημα; Ίσως. Εγκληματικό λάθος; Σίγουρα! Οι γερμανοί είχαν βάλει σαν αμνοερίφια 600 Κρητικούς στο φορτηγό πλοίο Tanais. Οι Άγγλοι με το υποβρύχιο HMS Vivid να περιπολεί στην περιοχή της Σαντορίνης, έστειλαν τέσσερις τορπίλες, οι οποίες έπληξαν το φορτηγό πλοίο. Και μετά, σιγή…

Το φορτηγό πλοίο Tanais, προπολεμικά ιδιοκτησίας Έλληνα εφοπλιστή, είχε επιταχθεί από τους Γερμανούς. Σε αυτό φόρτωσαν όπως- όπως, περίπου 600 ανθρώπους, από όλη την Κρήτη αλλά κυρίως τα Χανιά και το Ρέθυμνο. Προορισμός τους η κεντρική Ευρώπη και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το πλοίο θα τους αποβίβαζε σε κάποιο λιμάνι κι από κει θα συνέχιζαν το μακάβριο ταξίδι με φορτηγά τραίνα.

Η Wehrmacht είχε το ίδιον, για πολλούς και εν πολλοίς κατανοητούς, λόγους, να κρατά μυστικό το «φορτίο» που είχαν τα πλοία της. Οι Βρετανοί υποτίθεται ότι δεν γνώριζαν ότι στο Tanais δεν υπήρχαν πυρομαχικά και πετρέλαιο αλλά μονάχα ανθρώπινες ψυχές. Υποτίθεται…

Το πλοίο αναχώρησε από το λιμάνι της Σούδας την 8η Ιουνίου 1944 στις 20:00. Στις 03:00 είχε βρεθεί ανοιχτά της Σαντορίνης, όπου περιπολούσε το βρετανικό υποβρύχιο HMS Vivid. Η Ανώτατη Διοίκηση του Βασιλικού Ναυτικού είχε δώσει σαφείς και ρητές εντολές να τορπιλίζονται όσα πλοία γερμανικών (και μέχρι τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας και των ιταλικών) νηοπομπών έπεφταν στα περισκόπια των υποβρυχίων της Δύναμης Μεσογείου. Ό,τι έκαναν τα U-boot στον Ατλαντικό θα έκαναν οι βρετανοί στη Μεσόγειο…

Μέσα στη νύχτα και τη φεγγαρολουσμένη θάλασσα, τέσσερις τορπίλες αποχωρίστηκαν από το Vivid. Το Tanais πήγε αύτανδρο. Όλα είχαν τελειώσει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Από τους 600 περίπου επιβαίνοντες, περίπου 100 ήταν παιδιά και συνολικά, περίπου 260 Κρητικοί Εβραίοι. Οι υπόλοιποι ήταν αντιστασιακοί, αιχμάλωτοι πολέμου (κυρίως Ιταλοί και λίγοι Ρώσοι).
Σαν σήμερα πριν από ακριβώς 70 χρόνια έδωσε τη ζωή της, σε μία κατάσταση στην οποία δεν μπορούσε να προσφέρει κάτι, η αδερφή του παππού μου, η Σταυρούλα (η οποία αντιμετώπιζε κατηγορίες κατασκοπίας υπέρ των Συμμάχων), η Αγγελική και ο θείος ο Μανώλης ο Τωράκης. Ναι, στην Κρήτη είναι δύσκολο να βρεις οικογένεια να μην έχει δώσει κάποιο παιδί της για την Πατρίδα…

Η Πατρίδα, τι έκανε μετά για όλο αυτό το «συμβάν»; Τίποτε… Το αποσιώπησε. Προτίμησε να κάνει το ψάρι και να τηρήσει τη σιγή του… Δεν την έπαιρνε είπαν κάποιοι. Μην μπερδεύεστε. δεν είναι η Πατρίδα εκείνη που δεν την παίρνει. Είναι οι ανθρωπόμορφοι ψεύτες που εξουσιάζουν και κρατούν στα χέρια τους την ισχύ και τις εκδηλώσεις της Πατρίδας εκείνοι τους οποίους δεν παίρνει. Γιατί οι Άγγλοι και οι Γερμανοί έχουν στα χέρια τους τα γραμμάτεια αυτών των δήθεν πατριωτών.

Μην προσβάλλετε την Πατρίδα όπως την προσβάλλουν εκείνοι που δεν τιμούν τόσο τους ηρωικά πεσόντες, όσο και τις αδικοχαμένες ψυχές ενός Πολέμου που δυστυχώς δε μας δίδαξε όσα θα έπρεπε.

Ας πάψουμε πλέον τις απαγγελίες κατηγορίας σαν άλλες τορπίλες από το Vivid. Ας κάνουμε κάτι για να τιμήσουμε τους αδικοχαμένους νεκρούς μας. Αυτές τις ψυχές που περιμένουν κάποιου είδους δικαίωση. Γιατί ειλικρινά, όσο κι αν με θυμώνει που το λέω/ γράφω, πιστεύω ακράδαντα ότι είναι αλήθεια: Αν στο πλοίο δεν υπήρχαν Εβραίοι, τίποτα από όσα σας περιέγραψα παραπάνω δε θα είχε γίνει γνωστό…

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

Σχολιάστε

Filed under Πεσόντες, Random thoughts

Tagged as , , , , , , ,

27/05/2014 · 15:21

Στους 42 δρόμους…

Το πρωινό της 27ης Μαΐου 1941, ξημέρωνε ένας κλασικός κρητικός καιρός. Ο ήλιος έλουζε το ποτισμένο με αίμα χώμα της Μεγαλόνησου. Ένα απαλό, ζεστό αεράκι κουνούσε ρυθμικά τα κλαδιά στα ελαιόδεντρα της περιοχής δυτικά των Χανίων. Οι Νεοζηλανδοί είχαν αποχωρήσει από τον Γαλατά και είχαν ενωθεί με τους Αυστραλούς πιο πίσω, νοτιοανατολικά των Χανίων. Η συμμαχική υποχώρηση προς τα Σφακιά είχε ήδη ξεκινήσει. Για μία ακόμη φορά, βρετανικό εκστρατευτικό σώμα υποχρεωνόταν να εκκενώσει τα εδάφη τα οποία είχε κληθεί να υπερασπιστεί, κάτω από τη λαίλαπα της γερμανικής πολεμικής μηχανής. Οι «πολεμιστές με τους λεμονοστίφτες» όμως, δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη…

Προκειμένου να καλύπτουν τα νώτα της συμμαχικής οπισθοχώρησης, οι Νεοζηλανδικές και Αυστραλιανές δυνάμεις είχαν πάρει θέσεις στον δρόμο μεταξύ Χανίων και Τσικαλαριά. Ο δρόμος αυτός είχε ονομαστεί από τους Συμμάχους, η 42η οδός, λόγω του 42ου λόχου των Royal Engineers που είχε εγκατασταθεί εκεί κατά την προετοιμασία της άμυνας του νησιού και την έναρξη των επιχειρήσεων. Τη δύναμη των Νεοζηλανδών απάρτιζαν τα υπολείμματα πέντε ταγμάτων πεζικού (19, 21, 22, 23, 28). Οι Αυστραλοί είχαν στην αμυντική αυτή διάταξη ρίξει το 7ο και 8ο τάγμα του 2ου Συντάγματος Πεζικού. Μετά όμως από μία εβδομάδα μαχών, η πραγματική δύναμη των ταγμάτων αυτών είχε μειωθεί κατά περίπου 50%. Στην ουσία, η οπισθοφυλακή ήταν 3 ενισχυμένα τάγματα πεζικού.

 Αυτές οι δυνάμεις, κάλυπταν τον δρόμο που πήγαινε νότια από την πόλη των Χανίων προς τα Τσικαλαριά, κάθετα στον δρόμο προς τη Σούδα. Το μέροςόμως ήταν καλά διαλεγμένο. Ο δρόμος είναι χαμηλότερα από τη γύρω γεωγραφία και η δυτική πλευρά του δρόμου έκανε ένα ανάχωμα το οποίο παρείχε μία φυσική γραμμή άμυνας με πολύ καλή κάλυψη για τους όποιους υπερασπιστές του μέρους αυτού.

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι με τον πανικό και τη σύγχυση που επικρατούσε στα ανώτερα κλιμάκια διοίκησης, οι δύο διοικητές- ο Αυστραλός και ο Νεοζηλανδός- συνειδητποίησαν ότι ήταν ό, τι χώριζε τους υποχωρούντες συμμάχους από τους προελαύνοντες Γερμανούς μόλις την 27η Μαΐου. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο μπροστά τους να τους χωρίζει από τους Γερμανούς αλλά και τίποτε άλλο πίσω τους ώστε να ανακόψει το επερχόμενο κύμα της Wehrmacht.

Το πρωί, λίγο μετά τις πρώτες ώρες, φάνηκαν Γερμανοί, προωθούμενοι γοργά προς τα ανατολικά. Ήταν το 1ο τάγμα του 141 Συντάγματος Ορεινών Κυνηγών. Εκεί, επιτόπου, αποφασίστηκε ότι πρέπει να δωθεί ένα αποφασιστικό τέλος στην επερχόμενη αναμέτρηση. Δεν μπορούσαν να τους αφήσουν να συγκεντρώσουν επιπλέον δυνάμεις εδραιώνοντας τη θέση τους. Όταν ο εχθρός θα πλησίαζε, οι αμυνόμενοι θα άνοιγαν πυρ με όλα τα διαθέσιμα όπλα τους και θα εφορμούσαν με ξιφολόγχες επί των όπλων τους.

Τέτοιες ενέργειες δεν βασίζονται στην ισχύ πυρός που διαθέτουν οι εφοδεύοντες. Βασίζονται στα ψυχικά αποθέματα των ανδρών που εκτελούν την έφοδο. Έχω πει και παλαιότερα ότι το πιο τρομακτικό, το πλέον εκφοβιστικό παράγγελμα στον ΕΣ ήταν και είναι το «ΕΦ ΟΠΛΟΥ- ΛΟΓΧΗ». Ξέρεις ότι μετά την εκτέλεση αυτού, μεγάλο ποσοστό των ανδρών που εκτελούν, δε θα εκτελέσουν το «ΕΙΣ ΘΗΚΗ- ΛΟΓΧΗ». Αυτό το σθένος είναι που κάνει τη διαφορά σε μάχιμες μονάδες οι οποίες μένουν στην ιστορία των συρράξεων που λαμβάνουν μέρος. Μονάδες των οποίων οι διοικητές γνωρίζουν ότι οι άνδρες τους, όσοι ταλαιπωρημένοι κι αν είναι, αντέχουν για ακόμη μία, ίσως απέλπιδα, προσπάθεια.

Αν και υπάρχουν κάποιοι ερευνητές που υποστηρίζουν ότι οι Αυστραλοί ξεκίνησαν την έφοδο, οι περισσότεροι αυτόπτες μάρτυρες συμφωνούν ότι οι Μαόρι του 28ου τάγματος ξεκίνησαν τη μάχη της 42ης οδού. Με τις ξιφολόγχες σταθερά τοποθετημένες στα Lee Enfield τους, περίμεναν στο καρτέρι τους, πίσω από τους τοίχους και μέσα στα χαντάκια, στο πλάι του δρόμου. Την ησυχία της ενέδρας έσπασε ένας πολεμιστής που δεν μπόρεσε να ελέγξει άλλο τον εαυτό του. Η ιαχή του, αστραπιαία πολλαπλασιάστηκε στα στόματα των συμπολεμιστών του. Σαν αυθόρμητος πανηγυρισμός γηπέδου, η νεοζηλανδική εκδοχή του «ΑΕΡΑ» απλώθηκε σαν σμήνος από ακρίδες στα γεμάτα από Γερμανούς, λιόφυτα. Από τις κρυψώνες τους ξεπήδησαν οι Μαόρι και επιτέθηκαν στους εχθρούς τους.

Βγήκαν μπροστά οι Μαόρι με μία ορμή που για άνδρες οι οποίοι είχαν περάσει τόσα, φάνταζε εξωπραγματική. Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, το παράδειγμά τους ακολούθησαν οι άνδρες του 21ου, του 19ου, του 22ου και του 23ου τάγματος… Όσοι είχαν απομείνει από αυτά… Κι έτσι, ξεκίνησε μία μάχη η οποία δεν μπορεί να περιγραφεί πλήρως και δίκαια από λόγια. Άνδρες, κατάκοποι, πληγωμένοι και στα όρια της ήττας, άνδρες που πλέον δεν είχαν τίποτε άλλο παρά τυφέκια και ξιφολόγχες, σηκώθηκαν σαν ένας, ένας ξενομπάτης Τάλως, και αφουκραζόμενοι τις κραυγές των συμπολεμιστών τους, βούτηξαν στην καρδιά της μάχης.

Η κατάσταση είναι λίγο μπερδεμένη με την έννοια ότι ενώ δεν υπήρχε έλεγχος από την ιεραρχία σε θέματα τακτικής, εντούτοις, δεν ήταν όλες οι ενέργειες απερίσκεπτες και αυτοκτονικές. Δεν είχε χαθεί κάθε έννοια πειθαρχίας ή λογικής. Απλά οι άνδρες είχαν μείνει τόσον καιρό σε αμυντική διάταξη απέναντι στον ίδιο- φαινομενικά ανίκητο- αντίπαλο και έπρεπε τώρα να ανταποδώσουν.

Και ανταπέδωσαν και μάλιστα, με το παραπάνω. Για το 1ο τάγμα των κυνηγών οι οποίοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με αυτήν την ηρωική εικόνα, το αντίκτυπο ήταν συντριπτικό. Αντέδρασαν για μια στιγμή, αντιστάθηκαν αλλά γρήγορα τράπηκαν σε φυγή. Και όπως ο Αλέξανδρος κατέστρεφε όσους το έβαζαν στα πόδια στη μάχη των Γαυγαμήλων, έτσι και οι Νεοζηλανδοί και Αυστραλοί καταδίωξαν τους Γερμανούς και τους υποχρέωσαν σε ταπεινωτική φυγή για περίπου 1,5 χιλιόμετρο.

Περισσότεροι από 280 Γερμανοί σκοτώθηκαν στη μάχη αυτή, το 1ο τάγμα του 141 Συντάγματος διαλύθηκε και η 5η Μεραρχία Αλπινιστών υποχρεώθηκε να σταματήσει για το υπόλοιπο της μέρας. Αντίστοιχα, οι Αυστραλιανές απώλειες ανέρχονται σε 10 στρατιώτες ενώ οι απώλειες του 28ου Νεοζηλανδικού τάγματος (Μαόρι) ήταν άλλοι 14 στρατιώτες.

Μέσα από την ήττα και τις δυσκολίες, η ιστορία μας αποδεικνύει ξανά και ξανά, ότι γεννιούνται οι πιο τρανές και μεγαλειώδεις ενέργειες. στη μάχη της Κρήτης, οι Νεοζηλανδοί μετράνε τρία τέτοια περιστατικά. Πρώτον. Η αντεπίθεση στο Μάλεμε. Καταδικασμένη να αποτύχει από τα γενοφάσκια της, την έφτασαν στα όρια της επιτυχίας, άνδρες οι οποίοι είχαν το πείσμα και το κουράγιο να τη φέρουν εις πέρας. Δεύτερον. Η αντέφοδος στον Γαλατά και η σαρωτική εκκαθάριση του χωριού. Και τρίτο πλέον, η έφοδος-φαινόμενο, στην 42η οδό. Δεν είναι να προκαλεί έκπληξη λοιπόν ο χαρακτηρισμός της 2ης Νεοζηλανδικής Μεραρχίας από τον Churchill ως «…αυτή η πύρινη μάζα πολεμιστών».

42nd street

Σχολιάστε

Filed under Πεσόντες, Φρουρά

Tagged as , , , , , ,

25/05/2014 · 18:30

Οι Νεοζηλανδοί στον Γαλατά

Στη μάχη της Κρήτης, σημειώθηκαν πολλά περιστατικά γενναιότητας, ατομικής και ομαδικής. Από αυτά, τρία είναι που ξεχωρίζουν για τη Νεοζηλανδική Μεραρχία που πολέμησε στην Κρήτη. Το πρώτο είναι η αντεπίθεση για την ανακατάληψη του αεροδρομίου στο Μάλεμε. Σαν σήμερα, το απόγευμα της 25ης  Μαΐου 1941, έλαβε χώρα το δεύτερο χρονολογικά- η αντέφοδος στον Γαλατά…

Στην προκειμένη περίπτωση, θεωρώ ότι δεν μπορώ να αποδώσω αυτά που διάβασα με τρόπο πιο παραστατικό απ’ ότι τα έχει δώσει ο Kenneth Sandford. Επιπλέον, επειδή εγώ μετέφρασα το κείμενό του, διατηρώ την ψευδαίσθηση ότι κάτι έγραψα κι εγώ…

Ο Kippenberger αποφάσισε ότι πρέπει να επιτεθούν και μάλιστα, αποφασιστικά. Δύο βρετανικά τεθωρακισμένα ήταν διαθέσιμα- αρχηγός του ενός εκ των οποίων ήταν ο Roy Farran- και δύο λόχοι του 23ου τάγματος- κουρασμένοι αλλά με καλό ηθικό.

Ο Farran μπήκε μαχόμενος και με θόρυβο στον Γαλατά και επέστρεψε αναφέροντας ότι το χωριό ήταν «πήχτρα στους Γερμανούς».

Ο Kippenberger ανέφερε στους δύο διαθέσιμους λόχους ότι δεν υπήρχε χρόνος για αναγνώριση. Τα τεθωρακισμένα θα έμπαιναν μπροστά, το πεζικό θα ακολουθούσε, σε μονό ζυγό εκατέρωθεν του δρόμου, παίρνοντας τα πάντα μαζί τους.

Ο Farran είπε «Έχω δύο τραυματίες μέσα (ΣτΜ: στο τεθωρακισμένο του). Μπορεί κανείς από τους Νεοζηλανδούς σου να πάρει τη θέση τους;»

Ζητήθηκαν εθελοντές. Αργότερα ο Farran είπε πως «παρουσιάστηκαν περίπου 300 εθελοντές» η οποία είναι μία ευχάριστη αλλά και ανακριβής (ΣτΜ: όσο και προφανής) υπερβολή. Παρ’ όλα αυτά, δύο άνδρες οι οποίοι να μπορούν να επανδρώσουν ισάριθμα πολυβόλα Vickers βρέθηκαν εύκολα. Εστάλησαν στην πάνω πλευρά του δρόμου, για μία ταχύρρυθμη εκπαίδευση στα τεθωρακισμένα, ενώ το υπόλοιπο πεζικό περίμενε καρτερικά στην άκρη του δρόμου.

Τώρα, έρχονταν και κάποιοι άνδρες από άλλες μονάδες, άνδρες χωρίς μονάδες, αλλά ευτυχείς που τους δινόταν η ευκαιρία να πλήξουν ξανά τον εχθρό, ενσωματωμένοι στους στοίχους που περίμεναν στην άκρη του δρόμου.

Υπήρχαν ομάδες από το 20ο (τάγμα), ορισμένοι από μονάδες εφοδιασμού, κάποιοι λίγοι βρετανοί αξιωματικοί, λογιών- λογιών υπολείμματα οι οποίοι αρνούνταν να μείνουν εκτός. Μπροστά στην κατάρρευση και την καταστροφή, με άνδρες εξαντλημένους και πολλούς να έχουν λυγίσει, εδώ είχαμε ένα παράδειγμα ανάκαμψης που θα ενέπνεε.

Δέκα λεπτά αρκούσαν για τους άνδρες να μάθουν τι θα έπρεπε να κάνουν μέσα στα τεθωρακισμένα. Επέστρεψαν. Χωρίς να ειπωθεί κάτι άλλο, ξεκίνησαν οι πεζικάριοι, τα τεθωρακισμένα να βγαίνουν εμπρός και ο Γαλατάς να αχνοφαίνεται στο σούρουπο.

Ξεκινώντας με βήμα αργό, ο ρυθμός έβαινε σταδιακά αυξανόμενος ώσπου έγινε τροχάδην ώστε να μπορούν να πηγαίνουν μαζί με τα τεθωρακισμένα. Και ξαφνικά, με τα κτίρια του χωριού λιγότερο από 200 μέτρα μακριά, πολεμικές κραυγές οι οποίες ακόμη αντηχούν στα αυτιά όσων τις άκουσαν.

“(…) Ολόκληρη η γραμμή φάνηκε σα να ξεσπά αυθόρμητα στις πιο ανατριχιαστικές πολεμικές κραυγές… Τα παλληκάρια μας να εφορμούν φωνάζοντας…”

“(…) Ένιωθε κανείς το αίμα του να βράζει πιο πάνω από τον φόβο και την αβεβαιότητα, μέχρι το σημείο όπου μόνο μία ανεξήγητη, πέραν περιγραφών, χαρά ξεπερνούσε όλα τα άλλα και προχωρούσαμε ως ένας άνδρας στα περίχωρα…”

Έτσι έγραψαν οι άνδρες που συμμετείχαν σε αυτό το αξιοθαύμαστο επεισόδιο. Όρμησαν στο χωριό, ακολουθώντας τους δρόμους, πάνω από τοίχους, μέσα από κήπους, μέσα από κτίρια, φωνάζοντας, πολεμώντας και συνεχώς κινούμενοι προς τα εμπρός. Δέχονταν πυρά από παντού- από ταράτσες και στέγες, πόρτες και παράθυρα. Όποιος έπεφτε είχε θάνατο γρήγορο και ελεύθερο αλλά οι υπόλοιποι απλά έσπρωχναν εμπρός. Η κλαγγή της μάχης ήταν συντριπτική.

Ο εχθρός έκανε πίσω, πετάγονταν από σπίτια και μαγαζιά, προσπαθώντας να αναδιοργανωθούν στην κάτω πλευρά της πλατείας του χωριού. Εκεί όμως, ακόμη και με τα δύο τεθωρακισμένα τους κατεστραμμένα, οι Νεοζηλανδοί έκαναν καινούρια έφοδο. Οι Γερμανοί τράπηκαν σε άτακτη φυγή.

Υπήρξαν σκηνές απαράμιλλης γενναιότητας. Άνδρες να τρέχουν στο στόμα των γερμανικών πολυβόλων, να βουτούν στη φρίκη της μάχης με ξιφολόγχες με παράτολμη ζέση, να τρέπουν σε φυγή τους Γερμανούς με μια μανία που μπορεί να περιέλθει μόνο σε εκείνους που έχουν υποχρεωθεί σε άμυνα περισσότερο χρόνο απ’ όσο μπορούσαν να αντέξουν.

Είναι πολλοί εκείνοι που λένε ότι αυτή ήταν η καλύτερη στιγμή των Νεοζηλανδών σε ολόκληρο τον πόλεμο! Σίγουρα, δεν υπάρχει άλλη στιγμή που να τη φτάνει σε εμψύχωση πολεμιστών για μία απέλπιδα επιχείρηση. Καμία άλλη συμπλοκή δεν μπορεί να μοιραστεί το πνεύμα της ξαφνικής αυτής τολμηρής επιθετικής κίνησης, στεφανωμένη καθώς ήταν από πλήρη επιτυχία. Γιατί ο Γαλατάς εκκαθαρίστηκε πλήρως από κάθε εχθρική παρουσία, και άνδρες με την κάψα της μάχης, μπήκαν στις θέσεις που προηγουμένως κατέχονταν από τον εχθρό, αποφασισμένοι να υπεραμυνθούν του χωριού και των θέσεων αυτών.

Μετάφραση- όχι πάντα αυτολεξεί- από το βιβλίο του Kenneth Sandford “Mark of the lion, the story of Capt. Charles Upham, VC and bar”, Ives Washburn Inc., 1962.

1 σχόλιο

Filed under Πεσόντες, Φρουρά, Strategic thinking

Tagged as , , , , , , ,

04/03/2014 · 00:26

Σαν την αμμούτσα της θαλάσσης…

Η μικρή μου κόρη περιεργάζεται κάτι που μοιάζει με παλιό χάλκινο νόμισμα. Στην ηλικία όμως που βρίσκεται, η πιο ισχυρή της αίσθηση είναι η γεύση. «Όχι αγάπη μου», της λέω, «αυτό δεν τρώγεται!» και το βγάζει από το στόμα. «Αυτό το μετάλλιο είναι της γιαγιάς σου του παππού. Κι έχει μεγαλύτερη αξία απ’ όση μπορείς ακόμη να γευτείς!»…

Ο Κωστής ο Τωράκης (αλλιώς Τωροκωστής), ήταν ένας από τους πάμπολλους Κρητικούς οικογενειάρχες που με τη λήξη της μάχης της Κρήτης και την κατοχή και της Κρήτης από τις δυναμείς των Ιταλών και Γερμανών, πήραν τα όπλα τους και βγήκαν στα βουνά. Εξέχουσα μορφή, όχι μόνο του χωριού του, του Σαμωνά αλλά της περιοχής, η κίνησή του αυτή είχε αντίκτυπο στην αντίδραση όλων των ανδρών των γύρω χωριών, με αποτέλεσμα να πράξουν κι εκείνοι το ίδιο.

Η δράση του όμως στην αντίσταση ξεκινά από πιο πριν. Με τη μάχη της Κρήτης ουσιαστικά χαμένη, καθώς οι δυνάμεις της Κοινοπολιτείας που μάχονταν στο νησί αποτελούσαν «λέοντες των οποίων ηγούντο αμνοί», άρχισε η υποχώρηση προς τα νότια παράλια και κυρίως προς τα Σφακιά. Οι γερμανοί είχαν πάρει στο κατόπι τις- κυρίως- Νεοζηλανδικές δυνάμεις και τους καταδίωκαν στα ορεινά μονοπάτια των Λευκών Ορέων. Οι ντόπιοι δεν είχαν πού να πάνε αλλά δεν μπορούσαν και να έρθουν σε κατά μέτωπο σύγκρουση με τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές. Γνώριζαν όμως καλά τη γεωγραφία του νησιού…

Όπως αναφέρει και ο Βρετανός Patrick Leigh Fermor στο ημερολόγιό του για τη μάχη και την αντίσταση στην Κρήτη (ο ίδιος βοήθησε τον Ψυχουντάκη να γράψει την αυτοβιογραφία του η οποία εκδόθηκε πρώτα στα αγγλικά και μετά στα Ελληνικά), οι Γερμανοί ανέκοψαν την καταδίωξή τους, αργά το απόγευμα, χωρίς (!) να υποστούν απώλειες… Ένας πυροβολισμός αντήχησε μέσα στις ρεματιές και τις χαράδρες των Λευκών Ορέων με αποτέλεσμα οι Γερμανοί να νομίζουν ότι έχουν πέσει σε ενέδρα. Καλύφθηκαν και μέχρι να συνειδητοποιήσουν τι είχε γίνει, είχε πέσει και ο Ήλιος. Η κίνησή τους μέσα στη νύχτα ήταν εκ των πραγμάτων πιο αργή. Την επόμενη μέρα, ξεκίνησαν εκ νέου, πιο επιφυλακτικοί αλλά και πιο διψασμένοι για μάχη. Αυτή τη φορά όμως, τους περίμεναν οι άνδρες του Upham από τη 2η Νεοζηλανδική Μεραρχία οι οποίοι είχαν προλάβει να πάρουν θέσεις ψηλότερα από τον δρόμο στήνοντας μία φονική παγίδα. Έτσι, οι διώκτες έγιναν διωκώμενοι. Και όλα αυτά ξεκίνησαν από έναν πυροβολισμό. Εκείνος που είχε πατήσει τη σκανδάλη το προηγούμενο απόγευμα ήταν ο παππούς ο Τωροκωστής!

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ο Τωροκωστής ήταν μόνο ένα από τα μέλη της οικογένειάς του που ανέπτυξαν αντιστασιακή δράση. Παρ’ όλο που είδε παιδιά, εγγόνια και ανήψια να σκοτώνονται, παρ’ όλο που οι Γερμανοί έκαψαν το σπίτι- και όλο το υπόλοιπο χωριό- τρεις φορές, η οικογένεια του Τωροκωστή συνέχισε να προσφέρει στην Αντίσταση του Κρητικού λαού.

Και για μένα, δεν είναι μόνο η ένοπλη αντίσταση που έκαναν. Το σπίτι του Τωροκωστή ήταν πάντοτε ανοιχτό. Αντάρτες- οι οποίοι είχαν πληροφορηθεί- πήγαιναν το βράδυ, έτρωγαν, ξημερώνονταν κι έφευγαν μετά. Χρόνια αργότερα, θα μάθαινα ότι το παρατσούκλι/ συνθηματικό του Τωροκωστή, ήταν ο «Αμμούτσας».

Ο αδερφός του αδικοχαμένου μωρού της ιστορίας που σας μεταφέρεται παραπάνω, στον εξωτερικό σύνδεσμο, μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Σε μία συγκέντρωση Συλλόγων Κρητών Αμερικής, τον πλησίασε ένας γέρος και τον ρώτησε από πού είναι- ή μάλλον πιο σωστά- «Εσύ μπρε τίνος είσαι ντου λόγου σου;» Του είπε ονοματεπώνυμο και χωριό καταγωγής. Τον κοίταξε έντονα ο γέρος και τα μάτια του άστραψαν «Είσαι εγγονός του Τωροκωστή μπρε;» «Κι αμέ;!» «Είσαι εγγονός του αμμούτσα μωρέ;» Ούτε εκείνος δεν ήξερε το προσωνύμιο αυτό. «Ήντα μου λες μπάρμπα;» «Τον παππού σου τονε λέγαμε αμμούτσα, γιατί πάντοτε στο τραπέζι ντου τα φαγιά ήντονε σαν την αμμούτσα τση θαλάσσης! Σπουδαίος άντρας! Πρέπει να’σαι περήφανος απού’σαι απ’ τη γενιά ντου!»

Ο Τωροκωστής είχε τη φήμη του «βάρβαρου», του απολίτιστου, αλλά μαζεύοντας ιστορίες από ανθρώπους που τον έζησαν, καταλήγω στο συμπέρασμα πως κάθε άλλο παρά απολίτιστος ήταν. Είχε κι εκείνος, όπως ο καθένας μας τα κουμπιά του και είχε μία τρομερή αδυναμία στην γυναίκα του η οποία, όπως οι Κρητικές της εποχής του, είχαν το πλήρες κουμάντο του νοικοκυριού. Σε μία εποχή πρώιμου Μακαρθισμού, διώχθηκε-λανθασμένα κατ’ εμέ- ως κομμουνιστής. Επέστρεψε όμως σπίτι του και έζησε με τη γυναίκα του ως τα βαθιά τους γεράματα. Ο δε τρόπος με τον οποίο μου έχουν περιγράψει- ανεξάρτητες μεταξύ τους, πηγές- ότι μοίρασε την οικογενειακή περιουσία στα παιδιά του, είναι πνευματικό αποκύημα ενός ανθρώπου με πολλή φαντασία, υψηλό αίσθημα δικαιοσύνης και ισότητας. Αν αυτά ορίζουν έναν άνθρωπο βάρβαρο, προτιμώ να είμαι απολίτιστος!

Μετά θάνατον, η Πολιτεία,μέσω του ΥΕΘΑ τον τίμησε με το Μετάλλιο Εθνικής Αντίστασης 1941-1945, το οποίο του απενεμήθη σαν σήμερα, 4 Μαρτίου 1987.

2012-08-18 19.05.00

Σχολιάστε

Filed under Φρουρά, Strategic thinking

Tagged as , , , , , , ,

29/08/2013 · 21:23

Μπαλατσούκας και Αναστασάκης- Οι νέοι Μπρίντακ της ΠΑ (Μέρος 2ο)

sifis_anastasakis_1Νερό τριγύρω κυρίαρχο. Αισθάνεσαι σα σε μία τεράστια μήτρα. Δεν γεννιέσαι αλλά ελπίζεις να ξαναγεννηθείς. Δεν έχεις πλήρη συναίσθηση όσων συμβαίνουν γύρω σου. Νιώθεις σταδιακά τον παφλασμό των κυμάτων στο κορμί σου, όλο και πιο έντονα. Φοράς ακόμη την κάσκα σου και μέσα από αυτήν προσπαθείς να ανοίξεις τα μάτια και να αποκτήσεις επαφή με το περιβάλλον. Αντί να πετάς τυφλά, κολυμπάς τυφλά. Κολυμπάς; Μάλλον επιπλέεις. Μπορεί να μην έχει όνομα η κίνηση που κάνεις. Ό, τι κι αν κάνεις, το κάνεις στην ενστικτώδη προσπάθειά σου να επιβιώσεις. Πονάς. Πονάνε τα πόδια σου. Δεν είσαι σίγουρος αλλά νομίζεις ότι τα έχεις σπάσει. Και τότε λειτουργεί η μνήμη. Και καθώς περιμένεις να ακούσεις το Super Puma να πλησιάζει, αναρωτιέσαι τι απέγινε ο Σήφης… Αν μπορεί κάποιος να ξεκινήσει να περιγράφει κάποια λίγα από όσα περνούσαν από το μυαλό του ανθυποσμηναγού Παύλου Μποτζάκη στις 26 Αυγούστου το 2010, κάπως έτσι θα ήταν…

Γκρεμίστηκαν από τα άλογά τους οι τρεις ιππότες της ΠΑ, της 115, της 340. Μέρα μεσημέρι, πάνω από τη μεγαλόνησο της επικράτειας που είχαν κληθεί να προστατεύουν. Έχουν περάσει τρεις μέρες από τότε. Τρεις μέρες απ’ όταν οι ψαρόβαρκες έφεραν τον σμηναγό Ιωσήφ Αναστασάκη και τον ανθυποσμηναγό Παύλο Μποτζάκη στην Ιεράπετρα. Τρεις μέρες απ’ όταν πρωταντίκρυσε ο δρ. Μαμαντόπουλος τον Σήφη. Τον Σμηναγό που αντρίκεια πάλευε για τη ζωή του…

Ο Σήφης Αναστασάκης, εισήχθη στη Σχολή Ικάρων το 1993. Είχε κάνει όνομα στη Σχολή για την επιμονή και τη μεθοδικότητά του καθώς και για την συντροφικότητά του. Δύσκολα έπαιρνες κακή κουβέντα από κάποιον για εκείνον. Όταν έφτασε στο τέταρτο έτος, όλη αυτή η συνεχής προσπάθεια και δίψα για τελειότητα έφτασε να του δίνει την αρχηγία της Σχολής.

Μια εξαετία αφότου έφυγε από τα πάτρια κρητικά εδάφη, επέστρεψε σε αυτά για να ζέψει στα γκέμια του τα Α-7Η της 115. Δυο χρόνια μετά πήγε στη Ν. Αγχίαλο για να μετεκπαιδευθεί στα Γεράκια. Τέτοιοι πιλότοι δεν μπορούν να… αποφύγουν το κάλεσμα της τεχνολογίας και των υψηλών επιδόσεων! Όπως ο Μπαλατσούκας που είχε παρεμφερή πορεία, γύρισε στην 115 και την 340, μετά από άλλα δύο χρόνια, ώστε να επανδρώσει την 340 η οποία είχε αρχίσει να παραλαμβάνει τα καινούργια, τα πλέον σύγχρονα γεράκια της ΠΑ.

Μετά το τραγικό περιστατικό με τον φίλο και συμπατριώτη Κωνσταντίνο Ηλιάκη, ήταν από τους χειριστές αδελφούς που περνούσε πολλές ώρες στην αδερφή Μοίρα την 343Μ «Αστέρι», αποτελώντας μέρος από τον αρμό πάνω στον οποίο στηριζόταν το επισκευαζόμενο και εύθραυστο οικοδόμημα της Μοίρας. Όχι γιατί του το είχε επιβάλλει κάποιος ανθρώπινος νόμος. Αλλά επειδή του το επέβαλλε η συνείδησή του.

Μετά τη σύγκρουση στις 26/8, ο σμηναγός Αναστασάκης διεκομίσθη στο νοσοκομείο της Ιεράπετρας. Μέχρι να γίνει η διακομιδή του, είχε ήδη υποστεί τρία εμφράγματα. Τα τραύματά του ήταν εκτεταμένα, εσωτερικά και εξωτερικά. Το πιο ανησυχητικό για τους γιατρούς όμως ήταν ότι λόγω της κατάστασης της καρδιάς του και της μεγάλης εσωτερικής αιμορραγίας, δεν αιματωνόταν για ώρα ο εγκέφαλος. Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τίποτα. Όπως είπε κι ένας νοσοκόμος, «αν ήταν άλλος, θα είχε ήδη παραδόσει». Αποφασίζεται η μεταφορά του στο ΠΕΠΑΓΝΗ καθώς εκεί ίσως μπορέσουν οι γιατροί στη μονάδα να του παρέχουν μεγαλύτερη βοήθεια. Ίσως. Βοήθεια. Μόνο να ελπίζει κανείς μπορεί.

Τρεις μέρες παλεύει ο Σήφης. Σαν άλλος Διγενής, ο σύγχρονός μας ακρίτας παλεύει στα μαρμαρένια αλόνια του ΠεΠαΓΝΗ. Τρεις μέρες δεν λείπουν από το πλευρό του οι δικοί του άνθρωποι. Οι συγγενείς του, οι φίλοι του, οι άνθρωποι της ΠΑ. Και η πιο περήφανη φιγούρα όλων, η σύζυγός του. Με την κοιλιά να προηγείται αυτής- ένεκα εγκυμοσύνης- δεν φεύγει από το πλευρό του. Πιστή και γεμάτη ελπίδα, wingman. Δεν μπορώ να ξέρω αν ήταν εκεί για να μπορούν να τον αποχαιρετήσουν, για να τον δουν να ανοίγει τα μάτια ή αν απλά φοβούνταν το πρώτο ενδεχόμενο και ταυτόχρονα ήλπιζαν για το δεύτερο. Ήταν όμως εκεί και μαζί του, έδιναν τη δική τους μάχη.

Μάχη η οποία όμως ήταν άνιση για τον Σήφη. Και παρ’ ότι ήταν εξ αρχής άνιση, ο Σήφης δεν τα παράτησε και ρίχτηκε και σε αυτήν. Γιατί έτσι ήταν ο Σήφης. Επίμονος και γεννημένος νικητής. Φτιαγμένος από τη στόφα των πιλότων της ΠΑ. Όμως αυτή η μάχη σε λίγο θα τελείωνε.

Σαν σήμερα, λίγες ώρες αφότου κηδεύτηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Άρτα, ο φίλος και συμπολεμιστής σμηναγός Αναστάσιος Μπαλατσούκας, εξέπνευσε και ο κρητικός σμηναγός.

Έτσι ήταν ο Σήφης. Σε βοηθούσε μέχρι να μάθεις ό, τι ήταν αυτό που σου έδειχνε και δε σε άφηνε μέχρι να το τελειοποιήσεις.

Είμαι σίγουρος πως, όπως και ο Ηλίας Καρταλαμάκης, μας κοιτάς από εκεί ψηλά μέσα από το δικό σου σκοπευτικό και μας προσέχεις…

ΑΝΤΙΟ ΣΗΦΗ. ΣΠΡΩΞΕ ΤΕΡΜΑ ΤΗ ΜΑΝΕΤΑ!

sifis_anastasakis_farewell

ΣΜΗΝΑΓΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗΣ ΙΩΣΗΦ
ΈΠΕΣΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ, 29/8/2010
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

(*)ΣτΣ: Ακούτε κύριοι που τολμάτε να μιλάτε για ραχούλες και ψυχρές χρηματοοικονομικές αναλύσεις; Ο Σήφης σας κοιτάει κι εσάς μέσα από το σκοπευτικό του… Γιατί μπορεί εσείς να μην ξέρετε γιατί ο Σήφης και όλοι οι άνθρωποι της ΠΑ υπερασπίζονται εκείνες τις ραχούλες, εκείνοι όμως ακούνε την καρδιά τους που χτυπάει δυνατά κι ελληνικά και ξέρουν από καρδιάς τον λόγο…

3 Σχόλια

Filed under Αεροπορία, Πεσόντες

Tagged as , , , , , , , , , ,

26/08/2013 · 21:04

Μπαλατσούκας και Αναστασάκης- Οι νέοι Μπρίντακ της ΠΑ (Μέρος 1ο)

Νερό τριγύρω κυρίαρχο. Αισθάνεσαι σα σε μία τεράστια μήτρα. Προστατευμένος στο υγρό στοιχείο αλλά ταυτόχρονα τρωτός. Δεν έχεις πλήρη συναίσθηση όσων συμβαίνουν γύρω σου. Επανέρχεται σταδιακά η ακοή σου και νιώθεις τον παφλασμό των κυμάτων στο κορμί σου. Φοράς ακόμη την κάσκα σου και μέσα από αυτήν προσπαθείς να ανοίξεις τα μάτια και να αποκτήσεις επαφή με το περιβάλλον. Αντί να πετάς τυφλά, κολυμπάς τυφλά. Κολυμπάς; Επιπλέεις. Προσπαθείς να επιβιώσεις. Πονάς. Πονάνε τα πόδια σου. Δεν είσαι σίγουρος αλλά νομίζεις ότι τα έχεις σπάσει. Και τότε λειτουργεί η μνήμη. Και καθώς ακούς το Super Puma που πλησιάζει, αναρωτιέσαι τι απέγινε ο Σήφης… Αν μπορεί κάποιος να ξεκινήσει να περιγράφει κάποια λίγα από όσα περνούσαν από το μυαλό του ανθυποσμηναγού Παύλου Μποτζάκη σαν σήμερα 26 Αυγούστου το 2010, κάπως έτσι θα ήταν…

mpalatsoukas_1Το πρωί της 26ης Αυγούστου πριν τρία χρόνια ήταν σχετικά όμορφο. Καλός καιρός, καλοκαιρινή ζέστη. Ο καιρός με μία λέξη ήταν Κρητικός. Απογειώθηκαν έξι F-16 από την 115ΠΜ στο Ακρωτήρι προκειμένου να ασκηθούν στα γνώριμα για αυτούς, πεδία αεροπορικού κυνηγιού της Κρήτης. Από το ένα άκρο της Κρήτης, έφτασαν στο άλλο. Στο Λασήθι έστησαν το σκηνικό τους. Έξι Block 52+ από την ιστορική 340Μοίρα.

Έξι γεράκια υψώθηκαν στον καλοκαιρινό ουρανό της Κρήτης, οι φλόγινες ουρές των κινητήρων τους να χαιδεύουν προκλητικά το έδαφος πριν το εγκαταλείψουν. Πήραν πορεία προς το πεδίο όπου θα εκτελούσαν την άσκηση, βάσει του σεναρίου της οποίας, τετράδα εχθρικών μαχητικών είχε παραβιάσει τον εθνικό εναέριο χώρο με σκοπό τον βομβαρδισμό στόχων στην Κρήτη. Η δυάδα έπρεπε να τους σταματήσει.

Ο τριαντατριάχρονος σμηναγός Αναστάσιος Μπαλατσούκας είναι στα χειριστήρια ενός μονοθέσιου F-16C. Η αποστολή του είναι πολύ δύσκολη σήμερα. Έχει να αντιμετωπίσει τον αρχηγό της Σχολής, της τάξης του 97. Όταν ο ίδιος έμπαινε στη Σχολή, ο Σήφης ο Αναστασάκης είχε μόλις αποφοιτήσει από τη Σχολή Ικάρων και τοποθετούνταν στην 120 ΠΕΑ για να ολοκληρώσει την πτητική του εκπαίδευση. Εκείνη τη μέρα ο σμηναγός πλέον, Σήφης ήταν στην πίσω θέση ενός διθέσιου F-16D. Στην μπροστά θέση ήταν ο ανθυποσμηναγός Παύλος Μποτζάκης. Και ήξεραν όλοι ότι ο Σήφης δεν ήταν τυχαίος. Είχε τη φήμη ενός από τους καλύτερους πιλότους στα γεράκια- όχι μόνο στην 115. Και τέτοιες φήμες δεν είναι τυχαίες. Όλα όσα σχεδιαστικά περιμένει να δει κανείς από μία πολεμική Μοίρα φέρουν τη σφραγίδα του Σήφη. Ο Σήφης είναι εκπαιδευτής. Δάσκαλος καλός, μεθοδικός και μεταδοτικός. Ήταν από τις φιγούρες κλειδιά που βοήθησαν τα μέγιστα ώστε να επανέλθουν οι ιπτάμενοι της 340, της αδελφής 343 και γενικά όλης της 115ΠΜ μετά τον τραγικό θάνατο του φίλου και αδερφού, Κωνσταντίνου Ηλιάκη.

Όμως ο Αναστασάκης είναι μετρημένος στα λόγια του. Έτσι είναι πάντα. Σήμερα έχει όμως έναν ακόμη λόγο. Είναι μετρημένος επειδή ξέρει ότι απέναντί του, θα βρει δύο αντάξιους αντιπάλους. Το ξέρει. Έχουν εκπαιδευτεί μαζί στη Μοίρα. Έχουν βελτιωθεί μαζί, έχουν ξεπεράσει τα δικά τους, προσωπικά, όρια, όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του. Ξέρει ότι ο Αρτινός σμηναγός δεν είναι τυχαίος χειριστής. Είναι από τους καλύτερους και επιπλέον, χάρις στην προηγούμενη θητεία του στα A-7E της 335, έχει αναπτύξει ικανότητες και αντίληψη όχι μόνο ως χειριστής αναχαίτισης αλλά και ως πιλότος βομβαρδισμού. Ξέρει τι θέλει ο αντίπαλός του και περιμένει να απλώσει το χέρι του κάνοντας την κίνηση να το πάρει. Εκείνος περιμένει. Καρτερικά περιμένει να δει τον αντίπαλο να απλώνει το χέρι για να του το κόψει. Είναι ένας all around παίχτης, πολύτιμος για κάθε roster. Πολύ χαίρεται που αν ποτέ χρειαστεί, ο Μπαλατσούκας θα είναι στην ίδια πλευρά του Αιγαίου…

mpalatsoukas_2Οι δύο σχηματισμοί είναι τώρα αντιμέτωποι. Στο έδαφος είναι φίλοι, μπορεί και μπατζανάκηδες, σύντεκνοι και κουμπάροι, εδώ όμως είναι πιλότοι και εκπαιδεύονται όπως θα πολεμήσουν. Τα μαχητικά περνούν το ένα δίπλα από το άλλο, με το καθένα να προσπαθεί να πάρει την ουρά του άλλου. Εκτελούν ελιγμούς δύσκολους, στα όρια των αντοχών τους. Δοκιμάζουν τις ικανότητές τους και επαναχαράσσουν τα όρια των φακέλων τους. Παλεύουν με τη Φύση που τους θέλει κολλημένους στο έδαφος. Θετικά g, αρνητικά g, τα μεν εναλλάσσονται με τα δε ταχύτατα. Όλα μέσα στο εναέριο μπαλέτο της αεροπορικής κυριαρχίας που τους έχει φέρει νότια της νήσου Χρυσής…

Κι ο Τάσος βρίσκεται σε θέση ελαφρώς πλεονεκτική. Απέναντι σε οποιονδήποτε άλλο, αυτό το ‘ελαφρώς’ θα του αρκούσε για το kill. Απέναντι στον Αναστασάκη όμως, τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα. Σχεδόν ενστικτωδώς, μπαίνει για έναν immelmann ώστε να βρεθεί σε θέση βολής απέναντι στο γεράκι του Παύλου και του Σήφη. Η ταχύτητες είναι μεγάλες. Ο ουρανός παρά την απεραντοσύνη του, μικρός. Ο Σήφης γυρνά και τον βλέ-. Το μονοθέσιο του Τάσου συγκρούεται με το διθέσιο του Σήφη. Τα ρολόγια δείχνουν 14:05. Η σύγκρουση είναι εκρηκτική. Οι πιλότοι του διθέσιου F-16 απελευθερώνονται από το αλουμινένιο γεράκι τους χάρις στα εκτινασσόμενα καθίσματά τους. Όμως η περιπέτειά τους δεν έχει τελειώσει, ούτε κατά διάννοια. Ο Ιωσήφ Αναστασάκης όμως είναι βαριά τραυματισμένος, έχει ακατάσχετη αιμορραγία και μέχρι να περισυλλεγεί από τα σωστικά, παθαίνει τρία εμφράγματα και ο εγκέφαλός του δεν οξυγονώνεται σωστά. Είναι σε πολύ κρίσιμη κατάσταση και για τρείς μέρες ακόμη θα συνεχίσει να παλεύει… Ο Αναστάσιος Μπαλατσούκας, παρ’ όλο που και το δικό του κάθισμα εκτινάχθηκε από το μαχητικό του, σκοτώθηκε ακαριαία κατά τη σύγκρουση. Το ίδιο απόγευμα βρέθηκε η σωρός του.

Γνωρίζω ότι ο τίτλος του παρόντος άρθρου μπορεί να ξενίσει κάποιους. Είναι γνωστό ότι ο Μπρίντακ, μέχρι που σκοτώθηκε, δεν είχε καταρριφθεί ποτέ (εικονικά πάντα), ούτε από Έλληνα, ούτε από Τούρκο. Δεν είναι ο σκοπός του άρθρου να συγκρίνω τον σμηναγό Μπαλατσούκα ή τον σμηναγό Αναστασάκη με τον Αλέξη Μπρίντακ. Θέλω απλώς να καταστεί σαφές σε όσους μπορεί να έχουν αμφιβολίες, ότι οι Έλληνες πιλότοι, οι ηρωικοί ιπτάμενοι κατάφρακτοι της σύγχρονης Ελλάδας, παλεύουν καθημερινά σα να ήταν σε πραγματικές συνθήκες πολέμου. Δεν εφησυχάζουν. Δεν επαναπαύονται. Το ίδιο συνέβαινε το 1992, το ίδιο και είκοσι χρόνια μετά. Ο θάνατος του Μπρίντακ ήταν πολύ πρόσφατος όταν ο Αναστασάκης εισήχθη στη Σχολή Ικάρων. Αν μη τι άλλο, πρέπει να τους αποδοθούν τα εύσημα που ακολούθησαν την προσταγή της καρδιάς τους και του μυαλού τους, ξεπέρασαν τον όποιο φόβο μπορεί ένα τέτοιο γεγονός να προκαλεί και συνέχισαν στη Σχολή.

mpalatsoukasΣΜΗΝΑΓΟΣ ΜΠΑΛΑΤΣΟΥΚΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ!

ΕΠΕΣΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 26/8/2010!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

*ΣτΣ: Το παραπάνω κείμενο δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση μεταφορά της έκθεσης της ΠΑ και του πορίσματος που εξήχθη από αυτήν, αναφορικά με το δυστύχημα της 26ης Αυγούστου 2010. Αποτελεί μία εξιστόρηση της ημέρας εκείνης, προερχόμενη από συλλογή πληροφοριών από ανθρώπους της Αεροπορίας στην Κρήτη- εντός και περί της 115. Είναι μία μυθιστορηματοποίηση του περιστατικού που πήρε από τη ζωή ένα νέο παλληκάρι και έκανε άλλο ένα να χαροπαλεύει για τρεις μέρες. Πρωτίστως όμως, αποτελεί έναν ελάχιστο φόρο τιμής στον σμηναγό Μπαλατσούκα Αναστάσιο που έδωσε τη ζωή του εν ώρα υπηρεσίας για το καθήκον και την πατρίδα.

1 σχόλιο

Filed under Αεροπορία, Πεσόντες

Tagged as , , , , , , , , , , , ,