Έχοντας πριν από εφτά χρόνια μεταφράσει στα αγγλικά ένα βιβλίο για τα ελληνικά Α-7Η, έχω μία παραπάνω ευαισθησία, ένα soft spot που λένε και οι Άγγλοι, για αυτό το θρυλικό βομβαρδιστικό. Και ενώ ταξίδευα με έναν άνθρωπο ο οποίος ήταν παρών και στην τελετή παραλαβής τους στη Σούδα πριν από 40 χρόνια, σκεφτόμουν πόσο τυχερός είμαι που μπορώ να παρευρεθώ στην τελετή απόσυρσής τους.
Tag Archives: Ελλάς
Τελετή απόσυρσης Α-7 Corsair II. (Φωτογραφίες)
Σήμερα, ένα σημαντικό βιβλίο στη μεγάλη και πολύτομη ιστορία της ΠΑ έκλεισε.
Ένα βιβλίο που περιέχει πολλές λέξεις, οι περισσότερες από τις οποίες είναι συνώνυμες με, ή περιστρέφονται γύρω από, το Καθήκον, την Ομορφιά της πτήσης, το αέναο Ρίσκο των ιπτάμενων, της Σταθερότητας που προσέφεραν, την Αγάπη προς την Πατρίδα, τις Ιδιαιτερότητες του εν λόγω αεροσκάφους για την ΠΑ και φυσικά, τον ιδιαίτερο Ρόλο που κλήθηκε αυτό το αεροπλάνο να παίξει, με τους χειριστές και το προσωπικό εδάφους να βάζει πάντα και πάνω απ’ όλα την Πατρίδα.
Ο τόπος ήταν ο Άραξος. Το δεύτερο λημέρι των Κουρσάρων του Αιγαίου, μετά το πάντα φιλόξενο ‘λιμάνι’ της Σούδας. Ο χρόνος ήταν η 17η μέρα του Οκτωβρίου του 2014. Προκειμένου να σας μεταφέρω στο κλίμα της γιορτής συνταξιοδότησης των θρυλικών πλέον Α-7, ώστε να προετοιμαστείτε για το αναλυτικό ρεπορτάζ, δείτε ένα (ομολογουμένως μικρό) δείγμα τις φωτογραφίες από την 116ΠΜ και την 336ΜΒ. Συνέχεια
Filed under Ιστορικά Αεροσκάφη
Λάκωνες πεσόντες αεροπόροι
Το Γύθειο τιμά τους πεσόντες αετούς της Λακωνίας…
Είναι όμορφο και, στις μέρες μας παρήγορο, να συναντάς ένα Μνημείο- Ηρώο, αφιερωμένο σε εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι Αρχές και Αξίες που τείνουμε να θεωρούμε δεδομένες- και ίσως για κάποιους, παρωχημένες. Συνέχεια
Το άγνωστο Δίστομο της 11ης Ιουνίου 1944
Πόσα να γράψεις και να φανούν πολλά για μία θηριωδία; Πόσα; Πώς να δικαιολογήσει κανείς εκμεταλλευόμενος την αποκτήνωση του πολέμου, το φρικιαστικό συναπάντημα αβάπτιστου βρέφους με τον άρχοντα του Άδη; Δεν είναι τόσο το γεγονός ότι εκτέλεσαν αθώους άμαχους πολίτες. Στο μυαλό μου είναι πολύ μεγαλύτερο το έγκλημά τους καθώς αποδόθηκαν σε βαρβαρότητες που μόνο από τουρκικά ή μογγολικά ασκέρια ατάκτων θα μπορούσαν να τις είχαν αντιγράψει. Κι όμως, λόγω των ημερών δε θα σας μιλήσω για τη σφαγή στο Δίστομο. Θα σας μιλήσω για την κατά πολύ λιγότερο γνωστή σφαγή στο Καλάμι…
Το βράδυ της 10ης Ιουνίου, οι Γερμανοί του 1/7 τάγματος SS έφυγαν από το Δίστομο. Γεμάτοι αίματα επέστρεψαν στη Λιβαδειά. Την επόμενη μέρα το πρωί, αφού το προηγούμενο βράδυ είχαν διασκεδάσει όπως συνήθιζαν, κινήθηκαν προς το χωριό Καλάμι, αρκετά κοντά στη Θήβα. Με μαεστρία, απέκλεισαν όλες τις οδικές αρτηρίες από και προς το χωριό. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο και χωρίς να προσπαθούν να ξετρυπώσουν αντάρτες, επιδόθηκαν στη συστηματική συγκέντρωση των κατοίκων του χωριού στα γύρω χωράφια. Με πυροβολισμούς στον αέρα, εύκολα εκφόβισαν τους λιγότερο δεκτικούς χωρικούς να τους ακολουθήσουν. Με τους δρόμους ήδη αποκλεισμένους, οι Καλαμιώτες δεν είχαν πού αλλού να πάνε.
Συννεφιασμένος ήταν λένε, ο ουρανός της Βοιωτίας εκείνη τη μέρα. Σα να μην ήθελε η Φύση να δει τι θα εκτυλιχθεί εκεί… Με απότομες, κοφτές κινήσεις οι στρατιώτες των Waffen SS χωρίζουν τους άρρενες από τις γυναίκες και τα κορίτσια. Έχουν κάνει δύο κύκλους γύρω από τους άμαχους. Τότε, ένας από τους άνδρες συνειδητοποιεί τι πρόκειται να γίνει.
Κρακ! Το μεταλλικό μαστίγιο εκείνου του πρώτου του ανυπόμονου MP-40 χτυπά το φυσίγγιο στη θαλάμη. Ακολουθούν εκ του ισχύου τα υπόλοιπα αυτόματα στην πιο ανατριχιαστική και μακάβρια συναυλία. Δεν διαρκεί όμως πολύ. Δε χρειάζεται. Όλα έχουν τελειώσει σε λιγότερο από ένα λεπτό. Πριν καλά- καλά κοπάσουν οι επικρουστήρες των γερμανικών πολυβόλων, 2-3 μοναχικά κλάματα ακούγονται μόνο, και από τις δύο ομάδες. Ο επικεφαλής λοχαγός περνάει ανάμεσα στα πεσμένα κορμιά. Με το πιστόλι του σφραγίζει την μοίρα εκείνων που φαίνονται ακόμη να παλεύουν στο όριο του γκρεμού μεταξύ ζωής και θανάτου.
Κι όμως, δεν μπορούσαν να αρκεστούν στον ομαδικό θάνατο λίγων χωρικών. Στη συνέχεια, σα να μην έφτανε η εκτέλεσή τους, τους πέταξαν σε ένα σπίτι κι έβαλαν φωτιά στο σπίτι με φυσικό αποτέλεσμα, να απανθρακωθούν όλα τα πτώματα.
Έχοντας επιβεβαιώσει το ορθό- για εκείνους- τέλος του έργου τους, μπήκαν στο πλέον έρημο, χωριό και λεηλάτησαν τα πάντα. Ρήμαξαν σπίτια και καταστήματα, πλιατσικλόγησαν από οικογενειακά κειμήλια και κοσμήματα ως τραπεζομάντηλα και ρούχα. Τυριά, λάδι, αλεύρι και καλαμπόκι ήταν επίσης απαραίτητη λεία. Ακόμη και τα ζώα πήραν. Χοίροι και κότες, αρνιά και πρόβατα, όλα φορτώθηκαν στα φορτηγά με προορισμό τη Λιβαδειά.
Ο θλιβερός απολογισμός της ωμής, σύντομης επανάληψης της θηριωδίας της προηγούμενης ημέρας ήταν 24 νεκροί και 2 τραυματίες. Στους νεκρούς περιλαμβάνονται δύο παιδιά 2 ετών και δύο αβάπτιστα μωρά, λίγων μηνών.
Στο λιτό αλλά συγκλονιστικής έμπνευσης Μνημείο που έχει στήσει ο δήμος Λεβαδέων, κοντά στο σημείο όπου εκτυλίχθηκε η τραγωδία του μικρού αυτού χωριού της Βοιωτίας, φαίνονται όλα τα ονόματα αυτών που θυσιάστηκαν σαν σήμερα, πριν από ακριβώς 70 χρόνια.
ΑΠΑΝΤΕΣ ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Filed under Πεσόντες, Random thoughts
Gough- Οι Βρετανοί Κομνηνοί
Είναι κάποιοι άνθρωποι που συναντά κανείς στο διάβα της ζωής του οι οποίοι αφήνουν ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα όπου ακουμπήσουν. Άνθρωποι των οποίων το θάρρος και η αίσθηση καθήκοντος ξεφεύγει κατά πολύ από τα όρια που έχουμε συνηθίσει στην καθημερινότητά μας. Δεν είναι προνόμιο μιας φυλής ή μιας γενετικά τροποποιημένης ράτσας. Δεν είναι χαρακτηριστικό ενός τόπου ή μιας κοινότητας. Μπορείς να συναντήσεις τέτοιους ανθρώπους σε κάθε πλάτος και μήκος της Γης. Να τους βρίσκεις όμως σε μια οικογένεια, αυτό, τους κατατάσσει ως σπάνιους. Μία τέτοια οικογένεια είναι οι Gough (το όνομα προφέρεται «Γκόφ») η οποία θεωρείται και ως η πιο γενναία οικογένεια της Αγγλίας. Μία τέτοια οικογένεια είναι για μένα οι Κομνηνοί. Οι παραλληλισμοί μεταξύ των δύο οικογενειών που έλαβαν χώρα μέσα στο κεφάλι μου είναι αρκετά αυθόρμητοι και ίσως λιγάκι αυθαίρετοι. Τι να γίνει όμως; Έτσι το σκέφτηκα, έτσι μου έχει κολλήσει, έτσι σας το μεταφέρω.
Οι Gough θεωρούνται η πιο γενναία οικογένεια της Αγγλίας καθώς τρία από τα μέλη της έχουν τιμηθεί με τον Σταυρό της Βικτωρίας, την ανώτατη ηθική αμοιβή που μπορεί να απονεμηθεί σε στρατιώτη της Μεγάλης Βρετανίας και της Κοινοπολιτείας. Μάλιστα, οι δύο από αυτούς είναι αδέρφια ενώ ο τρίτος είναι ο γιός- ή ανιψιός ανάλογα πώς θα το δει κανείς. Ένα τέταρτο μέλος της οικογένειας έχει τιμηθεί με τη δεύτερη υψηλότερη ηθική διάκριση της Κοινοπολιτείας για στρατιωτική δράση ενώ ο αριθμός των στρατηγών και στραταρχών με το επώνυμο αυτό ξεπερνά τα δάχτυλα των δύο χεριών.
Το όνομα Gough μάλλον προέρχεται από την ουαλική λέξη «coch», που σημαίνει κόκκινο. Περί τα 1600, μετανάστευσαν στην Ιρλανδία και μέχρι τα μέσα του 1800 αποτελούσαν μία από τις πιο εύπορες οικογένειες της ιρλανδικής αριστοκρατίας και θεωρούσαν εαυτούς πολύ περισσότερο Ιρλανδούς παρά Άγγλους.
Ο στρατάρχης Hugh Gough, 1ος υποκόμης Gough, γεννήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 1779. Οι μάχες για την Ιβηρική Χερσόνησο κατά τους Ναπολεόντιους Πολέμους, τον βρήκαν διοικητή του 2ου τάγματος, του 87ου Συντάγματος Πεζικού των Royal Irish Fusiliers. Το συγκεκριμένο σύνταγμα είναι γνωστό ως το πρώτο στην ιστορία που μπόρεσε να καταλάβει τον Αετό- λάβαρο γαλλικού συντάγματος. Ήταν διοικητής των βρετανικών στρατευμάτων που νίκησαν τους Ινδούς στους δύο πολέμους μεταξύ Άγγλων και Σίχ.
Στον Β’ πόλεμο μεταξύ Άγγλων και Σιχ, στην ηλικία των 18, υπηρέτησε και ο εγγονός του, ο Charles John Stanley Gough, τον οποίο αργότερα ο βασιλιάς θα έχριζε sir και ο ίδιος θα ανέβαινε μέχρι τον βαθμό του Στρατηγού. Αυτά όμως δεν είναι ο πρώτος λόγος για τον οποίο θυμούνται τον συγκεκριμένο Gough. Δεν είναι καν ο δεύτερος ή τρίτος λόγος…
Στα 25 του, ο Charles John Stanley ήταν ταγματάρχης στο 5ο Σύνταγμα Ιππικού Βεγγάλης. Κατά την ανταρσία της Ινδίας, ο Charles John Stanley και ο αδερφός του ο Hugh, υπηρετούσαν στο σώμα στρατού ινδικής μεθορίου το οποίο την περίοδο εκείνη ονομαζόταν Guides Corps. Έλαβαν μέρος στην πολιορκία της Lucknow. Στην πολιορκία αυτή και για τέσσερις- ναι, τέσσερις- διαφορετικές περιπτώσεις στις οποίες επέδειξε απαράμιλλο θάρρος, απονεμήθηκε στον Charles John Stanley Gough, ο Σταυρός της Βικτωρίας. Σε μία από αυτές τις περιπτώσεις, ο Charles John Stanley έσωσε τον αδερφό του από βέβαιο θάνατο!
Η ηθική αμοιβή αυτή του απονεμήθηκε στις 21/10/1859 και στην έκθεση απονομής γράφονται τα ακόλουθα:
(…) Ημερομηνίες κατά τις οποίες διενεργήθηκαν πράξεις απαράμιλλου θάρρους: 15η και 18η Αυγούστου 1857 και 27η Ιανουαρίου και 23η Φεβρουαρίου 1858.
Πρώτον, για ανδρεία σε περιστατικό στο Khurdowdah, κοντά στο Rhotuck, στις 15 Αυγούστου 1857, κατά το οποίο έσωσε τον ήδη τραυματία αδερφό του και φόνευσε δύο εκ του εχθρού.
Δεύτερον, για ανδρεία στις 18 Αυγούστου, όταν οδήγησε έφοδο διμοιρίας αναγνώρισης και σκότωσε με ξίφος δύο πεζούς στρατιώτες και με έναν τρίτο, έφιππο είχε σκληρή και απέλπιδα αναμέτρηση εκ του συστάδην.
Τρίτον, για ανδρεία στις 27 Ιανουαρίου 1858, στο Shumshabad όπου σε έφοδο ιππικού κι ενώ ήταν στην κορυφή του σχηματισμού, επιτέθηκε σε έναν από τους αντίπαλους διοικητές. Τον σκότωσε με τη σπάθη του, η οποία όμως παρέμεινε καρφωμένη στο άψυχο κορμί του εχθρού. Ο ταγματάρχης διατήρησε την ψυχραιμίά του και υπερασπίστηκε τον εαυτό του με το περίστροφό του, φονεύοντας άλλους δύο στρατιώτες μέχρι να έρθουν ενισχύσεις.
Τέταρτον, για ανδρεία στις 23 Φεβρουαρίου, στο Meangunge, όπου προσέτρεξε σε βοήθεια του ταγματάρχη GeorgeAnson, υποδιοικητή του τάγματος, φονεύοντας τον αντίπαλο του ταγματάρχη κι ευθύς μετά, τον αντίπαλο που όπως και ο Gough, είχε προστρέξει σε βοήθεια του συμπολεμιστή του.
Δεν αποτελεί σύμπτωση ότι όλες οι προαναφερθείσες πράξεις είχαν σκοπό την παροχή βοήθειας σε κάποιον συμπολεμιστή προκειμένου αυτός να βγει από μία δύσκολη, επικίνδυνη και ίσως τελευταία, κατάσταση.
Σχεδόν είκοσι χρόνια αργότερα, στον δεύτερο πόλεμο μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και του Εμιράτου του Αφγανιστάν, ο Charles John Stanley Gough, ταξίαρχος πλέον, θα ετίθετο επικεφαλής φάλαγγας ενίσχυσης της υπό πολιορκία φρουράς της βάσης του Sherpur (το καντούνι του Sherpur). Η φρουρά δύναμης περίπου ενός λόχου κρατούσε την οχυρή θέση, απέναντι σε περίπου χίλιους Αφγανούς πολεμιστές. Όταν ο αρχηγός τον Αφγανών, Mohammed Jan ειδοποιήθηκε ότι έρχονταν ενισχύσεις υπό τον Gough, διέταξε έφοδο η οποία όμως, απέτυχε.
Ο Charles John Stanley Gough, απέκτησε δύο παιδιά, και τα δύο αγόρια. Και οι δύο έγιναν στρατιωτικοί και έφτασαν στις κορυφές της ιεραρχίας του Βρετανικού στρατού, υπηρετώντας σε πλήθος συρράξεων μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο…
Ο μεγαλύτερος γιος του ήταν ο Hubert Gough, ο οποίος γεννήθηκε 3 μέρες πριν την 13η επέτειο της μάχης στην οποία ο πατέρας του έσωσε τον θείο του! Έφτασε κι εκείνος τον βαθμο του στρατηγού και ήταν από τους αγαπημένους επιτελικούς αξιωματικούς του Douglas Haig. Τα δύο τελευταία χρόνια του Α ΠΠ ήταν διοικητής της βρετανικής 5ης στρατιάς.
Ο δεύτερος γιός του, ο John (γνωστός σε όλους ως Johnnie) διακρίθηκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πριν το κολαστήριο αυτό όμως, βρέθηκε να υπηρετεί στην κεντρική Αφρική, τη Σομαλία, το Σουδάν, στην Κρήτη κατά την περίοδο της τριπλής εποπτείας από τις Μεγάλες Δυνάμεις και στον δεύτερο πόλεμο των Μπόερ. Πριν το ξέσπασμα του Α’ παγκοσμίου Πολέμου, επέστρεψε στην Αγγλία για να διδάξει στο Κολλέγιο του Ήτον. Στον Α ΠΠ διακρίθηκε για τη μαχητικότητά του κι ας είχε πλέον να πολεμήσει από το επιτελείο, ενάντια σε άλλους στρατηγούς και επιτελικούς αξιωματικούς, αντί για τον πραγματικό κοινό εχθρό. Ήταν ο πρώτος διοικητής του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος στη Γαλλία και εν συνεχεία διοικητής του πρώτου Βρετανικού Σώματος Στρατού.
Ο John ήταν πλέον στα 31 και ταγματάρχης στην Ταξιαρχία τυφεκιοφόρων κατά την Τρίτη αποστολή στη Σομαλία. Στις 22 Απριλίου 1903, ο Johnnyήταν επικεφαλής μία φάλαγγας στην οποία επιτέθηκαν υπέρτεροι αριθμοί Σομαλών κοντά στο Daratoleh. Αφού κατάφερε και οργάνωσε γρήγορα την άμυνά του, κατάφερε να οπισθοχωρήσει με τάξη και μαχόμενος, μειώνοντας σημαντικά τις δικές του απώλειες και αυξάνοντας σημαντικά τις εχθρικές. Επέστρεψε ώστε να βοηθήσει δύο λοχαγούς, τον William Walker και τον George Roland, οι οποίοι είχαν μείνει πίσω για να βοηθήσουν έναν βαριά τραυματισμένο αξιωματικό. Όταν κατόρθωσαν να τον φορτώσουν σε μία καμήλα, ο αξιωματικός τραυματίστηκε ξανά και πέθανε ακαριαία. Για τις ενέργειές τους, οι λοχαγοί τιμήθηκαν με τον Σταυρό της Βικτωρίας. Όμως ο Johnny στην αναφορά που έκανε, δεν ανέφερε τη συμμετοχή του στο περιστατικό. Όταν οι δύο λοχαγοί κατέθεσαν στην επιτροπή για την απονομή του μεταλλίου, τότε μόνο αποκαλύφθηκε η πραγματική ιστορία και αποδείχθηκε ότι ο Johnny άξιζε εξίσου το παράσημο αυτό. Ο Βασιλιάς της Μεγάλης Βρετανίας του απένειμε το παράσημο σε μία ημερομηνία μοναδική όπως κι εκείνος- την 29η Φεβρουαρίου 1904.
Ο αδερφός του Charles John Stanley- του πατέρα του Johnny όπως είπαμε-, ο Hugh Henry απέκτησε μία κόρη η οποία παντρεύτηκε τον επίσης ήρωα του Α’ ΠΠ Henry Maitland Wilson. Ο Hugh, ποτέ δεν ξέχασε πως ό, τι απέκτησε στη ζωή του το χρωστούσε πρωτίστως στους γονείς του και μετά, εξίσου σημαντικά, στον αδερφό του που του έσωσε τη ζωή. Είχε όμως πάντα, μία σκιά να τον κατατρέχει και να προσπαθεί να αποδείξει ότι κι εκείνος ήταν γενναίος. Ότι κι εκείνος στην οικογένεια «δεν μασούσε».
Ο Hugh ήταν ένας υπολοχαγός 23 ετών στο 19ο σύνταγμα Ουσσάρων κατά τη διάρκεια της Ινδικής Ανταρσίας όταν, έλαβαν χώρα τα περιστατικά για τα οποία αποφασίστηκε να του απονεμηθεί κι εκείνου, ο Σταυρός της Βικτωρίας:
(…) Ημερομηνίες κατά τις οποίες διενεργήθηκαν πράξεις απαράμιλλου θάρρους: 12η Νοεμβρίου 1857 και 25η Φεβρουαρίου 1858.
Ο υπολοχαγός Gough, όντας επικεφαλής ομάδας ιππέων κοντά στην Alumbagh τη 12η Νοεμβρίου 1857,- μόλις 3 μήνες μετά τον τραυματισμό του στο περιστατικό όπου παρ’ ολίγον να χάσει τη ζωή του- διακρίθηκε ιδιαίτερα καθώς οδήγησε τους άνδρες του διαμέσου ενός βάλτου και καταλαμβάνοντας δύο πυροβόλα, παρόλο που τα υπερασπίζονταν συγκριτικά πολύ μεγαλύτερος όγκος εχθρικών στρατευμάτων. Σε αυτό το περιστατικό, το άλογό του τραυματίστηκε δύο φορές και το τουρμπάνι του κόπηκε δύο φορές σε μάχη εκ του συστάδην με τρεις Ινδούς πεζούς.
Επίσης επέδειξε τρομερό θάρρος σε βαθμό που να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους, κοντά στο Jellalabad στις 25 Φεβρουαρίου 1858, όντας φοβερό παράδειγμα για όλο το Σύνταγμά του. Όταν διατάχθηκε να εφορμήσει εναντίον των εχθρικών πυροβόλων, μέσω της γενναίας και ευθαρσούς διαγωγής του, τους επέτρεψε να επιτύχουν τον αντικειμενικό τους σκοπό. Στη θέση που ήταν ταγμένα τα πυροβόλα του εχθρού, παρέμεινε και υπεραμύνθηκε εναντίον προσπαθειών των Ινδών να ανακαταλάβουν τα πυροβόλα. Δεν σταμάτησε μέχρι που μία σφαι΄ρα από μουσκέτο τον τραυμάτισε στον μηρό. Η σφαίρα τον βρήκε ενώ ορμούσε ενάντια σε δύο ινδούς πεζούς με εφ όπλου λόγχη. Τη μέρα εκείνη, δύο άλογα σκοτώθηκαν καθώς τα ίππευε, μία σφαίρα πέρασε μέσα από το κράνος του αλλά χωρίς να τον τραυματίσει και άλλη μία από το θηκάρι της σπάθης του.
Σε μία εποχή που- ευτυχώς- οι πόλεμοι δεν έχουν την κλίμακα ή τη συμμετοχή από ελληνικής πλευράς, που είχαν κάποτε, αρκούν μερικά σημεία μόνο για να κάνει κανείς τους απαραίτητους συνειρμούς και συσχετισμούς. Όταν πριν δύο χρόνια είχα πρωτοεκφράσει τον συσχετισμό μου αυτόν, είχαν βγει κάποιοι να με φάνε. Όχι τόσο επειδή δε συμφωνούσαν αλλά επειδή δεν τους άρεσε που αναφερόμουν σε άλλη οικογένεια, και όχι τη δική τους. Έλα που είμαι μεγαλύτερη μερίδα απ’όσο μπορούν να φάνε οι περισσότεροι…
Γνώρισα τον 2ο- ηλικιακά- εκ των τεσσάρων, αδελφών Κομνηνών, τον Νοέμβριο του 2012. Τους δύο μικρότερους τους είχα γνωρίσει λίγο καιρό νωρίτερα. Είχαν υπηρετήσει και οι τρεις στη Φρουρά, φυλάσσοντας το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη σε διαφορετικές χρονικές περιόδους. Συνέχιζαν κατά κάποιον τρόπο μία οικογενειακή παράδοση. Επέλεξαν να συνεχίσουν μία οικογενειακή παράδοση. Μία οικογενειακή παράδοση δύσκολη κι επίπονη.
Τον μεγαλύτερο από τους τέσσερις αδερφούς Κομνηνούς τον γνώρισα εκ του σύνεγγυς αργότερα- αν και η φήμη του προηγείτο αυτού. Απλώς η από κοντά γνωριμία μας, μου επιβεβαίωσε όσα είχα σχηματίσει στο μυαλό μου. Ήταν ο μόνος που δεν υπηρέτησε ως Εύζων- και όχι διότι ο ίδιος δεν ήθελε- αλλά σίγουρα άξιζε όσους γαλάζιους μπερέδες πήραν τα υπόλοιπα αδέρφια κι έναν παραπάνω. Και ας σημειωθεί ότι όσες φορές τον είδα, ήμασταν έξω. Δεν τον είδα ποτέ μέσα στην ασφάλεια της οικογενειακής στέγης. Παρά τη σοβαρή ασθένεια και την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει, ήθελε να βγαίνει έξω και να συμμετέχει σε όσο περισσότερες δραστηριότητες μπορούσε. Όπως μπορούσε.
Ένας άνθρωπος που όταν η ομάδα του χάνει με 2 πόντους, δε θα διστάσει να πάρει τη μπάλα και να σουτάρει για 3. Όχι επειδή είναι ριψοκίνδυνος αλλά επειδή ξέρει ότι το έχει και δε χρειάζεται να πάνε σε παράταση! Έναν άνθρωπο που συστήθηκε νωρίς με τον Μαύρο Θεριστή και αντί να τρομάξει, τον προκάλεσε στο τραπέζι του για μπρα-ντε-φερ και τον νίκησε στις πρώτες τους αναμετρήσεις…
ΦΡΟΥΡΑ! ΠΡΟΣΟ-ΧΗ!
Το άρθρο αυτό αφιερώνεται στη μνήμη του Στάθη Κομνηνού ο οποίος πολέμησε με καρδιά λέοντα μέσα σε εξωπραγματικά δυσμενείς συνθήκες την νόσο του καρκίνου και έφυγε από κοντά μας πριν 40 μέρες. Όπως ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες, ο Στάθης έχασε τη μάχη του αλλά άφησε πίσω του μια βαριά κληρονομιά γενναιότητας, περιφρόνησης προς τον θάνατο και αγάπης προς κάθε τι έμβιο. Ο τρόπος με τον οποίο πάλεψε και κατέρριψε όσα προγνωστικά έδιναν οι ειδικοί, τον καθιστούν πρότυπο αγωνιστή και σίγουρα ενός αγγέλου που συγκεκαλυμμένα θα βρίσκεται ανάμεσά μας. ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Του Αγίου Νικολάου… εκτελεσθέντες επί κατοχής
Του Αγίου Νικολάου σήμερα, προστάτη αγίου του Πολεμικού Ναυτικού και των ναυτικών σε όλον τον κόσμο. Λόγος εορτασμού και για σχεδόν όλα τα ελληνικά νοικοκυριά. Δύσκολα θα βρει κανείς σπίτι που να μην έχει- έστω έναν- συγγενή με το όνομα του Νικόλαου. Γιορτάζουμε τον Άγιο αυτόν σήμερα διότι τη μέρα αυτή κοιμήθηκε. Ανήμερα της μεγάλης αυτής εορτής για τους Έλληνες, τις ώρες που ξημερώνει, οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής, πριν από ακριβώς 70 χρόνια, εκτέλεσαν ακόμη τέσσερις Έλληνες πατριώτες, ποτίζοντας ξανά με αίμα το χώμα της Καισαριανής…
Ο χειμώνας του 1943 ήταν βαρύς. Η απελευθέρωση δεν φαινόταν στον ορίζοντα και έκανε τον χειμώνα ακόμη πιο δυσβάσταχτο. Δύο Πειραιώτες και δύο Αθηναίοι κάτοικοι, περίμεναν καρτερικά στα υγρά κελιά τους τον ιερέα απεσταλμένο της Αρχιεπισκοπής να τους εξομολογήσει και να τους κοινωνήσει για τελευταία φορά. Από κάποιο κελί ακούστηκαν κλάματα. Κανείς όμως δεν παραδέχτηκε ότι έκλαψε… Ένας φύλακας έφερε στον καθένα από ένα τσίγκινο πιάτο με ψωμί, βουτηγμένο σε ένα απροσδιόριστο λευκό πηχτό ζουμί που μύριζε πατάτα. Οι οργανισμοί τους πεινούσαν αλλά πού μυαλό για φαγητό. Πώς να πάει κάτω η οποιαδήποτε μπουκιά;
Ο σαρανταπεντάχρονος Σταύρος Γρηγορόγλου ήταν εργάτης σε φούρνο. Δεν υπήρχε περίπτωση να αγγίξει αυτό το πιάτο. Πόσο μάλλον όταν του το είχε φέρει ένας στρατιώτης των δυνάμεων που τον συνέλαβαν για κατοχή προκηρύξεων. Για αυτό το «τρομερό έγκλημα» καταδικάστηκε σε θάνατο.
Ο τριανταεξάχρονος Μιχάλης Λαούδης συνελήφθη από τους Γερμανούς και καταδικάστηκε σε θάνατο για κατοχή εκρηκτικών υλών. Ο μεγαλύτερος αδερφός του, είχε σκοτωθεί στη Μικρασιατική εκστρατεία. Ο δεύτερος αδερφός του πέθανε το 1941 από την πείνα αφήνοντας 5 ορφανά, τα οποία είχε αναλάβει υπό την κηδεμονία του ο Μιχάλης. Παρ’ όλα αυτά, η επιθυμία για ελευθερία και εκδίκηση για τον αδερφό του που έκαιγε μέσα του, τον υποχρέωναν να αναλάβει αντιστασιακή δράση.
Ο εικοσιτριάχρονος Γιώργος Καλίτσης από τον Πειραιά, περίμενε κι αυτός καρτερικά τη στιγμή που θα οδηγούνταν στο απόσπασμα αφού το γερμανικό στρατοδικείο τον είχε καταδικάσει λίγες μέρες πριν σε θάνατο δια τυφεκισμού για κατασκοπία.
Ο εικοσιτετράχονος ανθυπολοχαγός Ζερβός Εμμανουήλ από το Καστέλι της Κρήτης περίμενε στο διπλανό κελί. Ούτε εκείνος άγγιξε το αποκαλούμενο φαγητό. Είχε συλληφθεί σχεδόν τρεις βδομάδες νωρίτερα για κατοχή όπλου. Ήταν το πιστόλι του το οποίο ως αξιωματικός και Κρητικός, δεν είχε δεχθεί να παραδώσει. Το είχε κρυμμένο στο σπίτι του μέχρι που μία «τυχαία» έρευνα στο σπίτι του, έφερε στο φως το όπλο.
Λίγες ώρες πριν χαράξει Ο Θεός τη μέρα, άνοιξε η βαριά χαλύβδινη πόρτα του κελιού του Καλίτση. Στη στενή είσοδο φάνηκε η φιγούρα του ιερέα, σκυφτός και περίλυπος. Εξομολόγησε τον νεαρό Πειραιώτη, κοινώνησε τα αχράντα μυστήρια και πήγε στο διπλανό κελί. Ένα- ένα, πέρασε κι από τα τέσσερα κελιά. Μέχρι να βγει από το κελί του Γρηγορόγλου, το κελί του οποίου ήταν το τέταρτο στη σειρά, είχε σχεδόν ξημερώσει.
Οδηγήθηκαν από τα κελιά τους και οι τέσσερις κρατούμενοι στον χώρο όπου θα γινόταν η εκτέλεση. Ανοίγοντας οι πόρτες του στρατιωτικού συγκροτήματος κράτησης Αβέρωφ, ο κρύος πρωινός άνεμος τους χτύπησε στα κουρασμένα τους πρόσωπα. Οδηγήθηκαν μαζί στον χώρο της εκτέλεσης αλλά θα εκτελούνταν ένας- ένας με τη σειρά! Μόνο να φανταστεί κανείς μπορεί το ψυχολογικό αντίκτυπο που θα είχε αυτή η αναμονή για τους μελλοθάνατους και ειδικά τον τέταρτο.
Παρ’ όλα αυτά, και οι τέσσερις έδειξαν απύθμενα αποθέματα υπομονής και ψυχικών αντοχών. Σύμφωνα με την έκθεση του ιερέα που τους κοινώνησε και ήταν παρών στην εκτέλεση, ο Λαούδης τη στιγμή της εκτέλεσης φώναξε «Τη μάνα μου και την αδερφή μου να μου προστατεύσετε!». Ο Καλίτσης φέρεται να φώναξε με παγερή φωνή «Ζήτω η Ελλάς! Ζήτω η ελευθερία!», κάτι το οποίο από ορισμένες πηγές αμφισβητείται και φέρεται να φώναξε «Ζήτω ο ΕΛΑΣ! Ζήτω η ελευθερία!».
Όποια από τις δύο εκδοχές κι αν είναι η πραγματικότητα, η ουσία είναι ότι οι τέσσερις άνδρες αυτοί, έδειξαν θάρρος και απερίγραπτη φιλοπατρία. Η αγάπη τους για την πατρίδα και την ελευθερία ήταν που τους οδήγησαν στις ενέργειές τους που με τη σειρά τους, τους οδήγησαν ενόπιον του εκτελεστικού αποσπάσματος. Δυστυχώς όμως, δεν έμελλε να είναι οι τελευταίοι. Έξι μέρες αργότερα, οι Γερμανοί εκτέλεσαν άλλους 10 Έλληνες με μία πολύ στυγνή και απάνθρωπη δικαιολογία, ενώ δέκα μέρες αργότερα εκτέλεσαν άλλους τέσσερις πατριώτες.
ΕΠΕΣΑΝ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!
ΑΠΑΝΤΕΣ ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Ο μαραθώνιος της καρδιάς…
Έτρεξα φέτος για δεύτερη χρονιά στα 10 χιλιόμετρα του Κλασικού Μαραθωνίου Αθηνών με την ομάδα της Φρουράς. Άλλη μια συμμετοχή έχω στα 5 του ημιμαραθωνίου και ευελπιστώ το 2014 να έχω συμπληρώσει τα χιλιόμετρα ενός πλήρους μαραθωνίου, πριν ξεκινήσω για να συμμετάσχω σε αυτήν καθ αυτήν την κλασική διαδρομή…
Έχοντας ξεμείνει από δυνάμεις προς το τέλος της διαδρομής, προσπαθείς να βρεις εκείνο το ρημάδι που λέγεται τελευταίο ίχνος αντοχών για να κάνεις περήφανους όλους εκείνους που με τον έναν τρόπο ή τον άλλο, στηρίζονται σε σένα. Η πιο καλή λύση, είναι συνήθως κάποιος με τον οποίο θα τρέξετε δίπλα- δίπλα.
Την πρώτη φορά, βρήκα έναν συνεύζωνα με τον οποίο τρέξαμε μαζί τα τελευταία περίπου 2 χιλιόμετρα. Είπαμε να ανοίξουμε σε σπριντ στα τελευταία μέτρα από το Προεδρικό Μέγαρο και μέχρι το Καλλιμάρμαρο. Δε θα μπορούσα να το είχα κάνει αν δεν ήταν εκείνος εκεί μαζί μου. Κι όμως… Εκείνος σταμάτησε το σπριντ και καθώς με την άκρη του ματιού μου τον έβλεπα να μένει πίσω, τον άκουγα να μου φωνάζει να συνεχίσω. Και έδινα καύσιμο στον ανθρωπολέβητα, κι ένιωθα τα πόδια μου πιστόνια πάνω στην άσφαλτο μέχρι τον τερματισμό. Τον περίμενα στο τέρμα και τον ευχαρίστησα. Η πιο θερμή χειραψία μεταξύ «αγνώστων»- ορθότερα, μεταξύ Φρουρών «αγνώστων».
Λίγους μήνες μετά, στα 5 χιλιόμετρα του ημιμαραθωνίου, βρήκα έναν άλλον συνεύζωνα ο οποίος φαινόταν κι εκείνος να ξεμένει από καύσιμα. Κόλλησα δίπλα του. Δεν τον άφησα να μείνει πίσω. Ο τερματισμός μας έφερνε μπροστά από το Μνημείο. Δεν μπορούσαμε να πάμε περπατώντας εκεί. Τι θα έλεγε ο Άγνωστος; Λίγα ακόμη μέτρα. Στην ευθεία του Ζαππείου. Λίγο πιο κάτω από τα 30 λεπτά. Πάμε να προλάβουμε του λέω και ανοίγουμε τις μανέτες μας. Εγώ όμως μένω πίσω. Σαν ένας τεράστιος και συνάμα αόρατος γίγαντας να με τραβάει πίσω. «Φύγε! Φύγε!» του φωνάζω κι εκείνος προχωράει μπροστά! Περνάει τη γραμμή του τερματισμού οριακά κάτω από το άτυπο όριο των 30 λεπτών που είχαμε θέσει και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα- κι εγώ κάτω από το χρονικό μας όριο- περνώ κι εγώ τη γραμμή. Μου προτείνει το χέρι, του το δίνω ευχαρίστως κι εκείνος με αγκαλιάζει και μου λέει με τη χαρακτηριστική ελικρίνεια που αντηχεί σε κάθε πρόταση που έχει στερέψει από οξυγόνο «Για σένα το ‘κανα! Εσύ με έκανες να τρέξω! Σε ευχαριστώ κομάντο!»
Πέρασαν λίγοι μήνες και στα χέρια μου έπεσε η φωτογραφία ενός πεζοναύτη των USMC, ο οποίος έτρεχε μαζί με ένα αγοράκι, μαθητή δημοτικού ο οποίος είχε μείνει πίσω. Και οι δύο έτρεχαν στον φιλανθρωπικό αγώνα 10 χλμ της πόλης στην οποία ζει ο μαθητής και είναι σταθμευμένη και η μονάδα του εν λόγω Πεζοναύτη. Κάθε ομάδα συγκέντρωνε χρήματα για διαφορετικό φιλανθρωπικό σκοπό. Η ομάδα των Πεζοναυτών έτρεχε με πλήρη φόρτο, προκειμένου να συγκεντρώσουν χρήματα για να ενισχύσουν έναν συνάδελφο ανάπηρο πολέμου και την οικογένεια ενός άλλου που έπεσε εν ώρα καθήκοντος. Το αγοράκι είχε μείνει πίσω από την υπόλοιπη τάξη του και ζήτησε από τον νεαρό πεζοναύτη να μείνει μαζί του να τρέξουν παρέα. Ο πεζοναύτης είπε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να πράξει αλλιώς. Είναι γνωστό ότι δεν αφήνουν ποτέ κανέναν πίσω. Αλλά πιο σημαντικό ακόμη, για μένα, τι εικόνα δημιουργήθηκε στο μυαλό αυτού του παιδιού για τον πεζοναύτη και το εκτόπισμά του…
Και ήρθε ο Νοέμβριος τον οποίο περιμέναμε από πέρυσι. Πιο εύκολη η φετινή διαδρομή, πιο δύσκολος όμως ο αγώνας γιατί δεν είχαμε κάνει παρά ελάχιστη προετοιμασία. Ήμασταν που ήμασταν, βαρύναμε και λίγο παραπάνω, τέλος πάντων τα καταφέραμε. Κάπου στο 6ο προς 7ο χιλιόμετρο ήταν που ενσωματώθηκα στο παρεάκι δύο αδελφών εν όπλοις. Και τρέχαμε μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλο, σε έναν πυκνό ζυγό. Επειδή τους παρότρυνα, δεν μπορούσα να φανώ ότι σταματώ εγώ, κι έτσι παρέμενα υποχρεωμένος να συνεχίσω. Παρομοίως κι εκείνοι. Φτάσαμε μέχρι λίγο πριν το τέλος. Εκεί κάπου μετά το Προεδρικό Μέγαρο είπαμε ότι πρέπει να ανοίξουμε. Και ο ένας από μας άνοιξε τον ρυθμό και τον διατήρησε. Οι άλλοι δύο γυρίσαμε στον πρηγουμένως διατηρηθέντα ρυθμό. Όμως τερματίσαμε και σε αξιοπρεπή χρόνο.
Καταφέραμε να κάνουμε καλύτερο χρόνο από πολλούς. Χειρότερο από επίσης πολλούς αλλά τα βάλαμε με τον ευατό μας και βγήκαμε από πάνω. Φεύγοντας από το Παναθηναϊκό Στάδιο με το βαρύτιμο μάρμαρο πάνω στο οποίο έχουν πατήσει γενιές και γενιές αθλητών και πρωταθλητών, χαθήκαμε μέσ’ στον κόσμο- δεν είναι και δύσκολο-. Βρεθήκαμε ξανά τυχαία στην Βασιλίσσης Σοφίας και άκουσα τον έναν να φωνάζει «Γειά σου άρχοντα! Γειά σου εμψυχωτή μου!»! Μου αρκούσαν αυτές οι κουβέντες. Δεν ήθελα κάτι άλλο εκείνη τη στιγμή.
Είναι αναμφίβολα, πολύ σημαντικό να ξεπερνάς τον εαυτό σου όταν κάνεις κάτι. Μήπως όμως τελικά, όταν βοηθάς και κάποιον άλλον να ξεπεράσει τον εαυτό του αντί απλά να τον προσπερνάς, ξεπερνώντας δηλαδή τον εγωισμό και τις μικρότητες του αδύναμου εαυτού σου, χαλυβδώνεσαι προκειμένου να συνεχίσεις την όποια ανηφόρα εσύ έχεις επιλέξει;
Τον Μάρτιο στον ημιμαραθώνιο θα έχω καλύτερο στατιστικό δείγμα. Θα σας πω τότε την απάντηση. Εκεί όμως θα έχω κι έναν… μικρότερο λόγο για να ξεπεράσω τον εαυτό μου…
Filed under Φρουρά, Random thoughts
Ελληνοϊταλικός Πόλεμος- 30/10/1940 το πρώτο αίμα για την ΕΒΑ
Επιτέλους… Ανοίγει ο καιρός… Επιτέλους μπορούμε να πετάξουμε και να εκτελέσουμε την αποστολή μας! Το πρωινό της 30ης Οκτωβρίου 1940, ο καιρός έδειξε σημάδια σημαντικής βελτίωσης σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες. Το άνοιγμα που εμφανίστηκε στη σούπα ήταν η αλλαγή που χρειάζονταν τα πληρώματα της ΕΒΑ για να ξεκινήσουν προς τα γνώριμα λημέρια τους στους ουρανούς πάνω από το μέτωπο. Τρεις από αυτούς τους ιπτάμενους ιππότες, έμελλε να μείνουν εκεί…
Αναγνωριστικά Henschel Hs-126 της 3ης Μοίρας Στρατιωτικής Συνεργασίας απογειώθηκαν από το αεροδρόμιό τους προς εκτέλεση επιθετικών αναγνωρίσεων πάνω από το μέτωπο. Υπήρξε μία συμπλοκή των ελληνικών αναγνωριστικών νωρίς το πρωί με FIAT CR.32 που απογειώθηκαν από την Κορυτσά αλλά καμία πλευρά δεν βγήκε κερδισμένη καθώς ο χειριστής του Henschel κατάφερε να ελιχθεί και με κάλυψη των νεφών, να χαθεί από τους επίδοξους θηρευτές του.
Αργότερα την ίδια μέρα, χάρις σε προωθημένο ιταλικό παρατηρητήριο, σχηματισμός πέντε CR.42 εντόπισε δύο ελληνικά Hs-126 να εκτελούν επιθετική αναγνώριση. Τα αεροσκάφη αυτά ανήκαν στο 3/2 Αυτόνομο Σμήνος. Ο ιταλικός σχηματισμός, με επικεφαλή τον ίδιο τον διοικητή της 160ης Σμηναρχίας άνοιξε καταιγιστικό πυρ με όλα τα διαθέσιμα πολυβόλα που είχε στον αέρα. Ήταν πολύ αργά για τα ελληνικά αεροπλάνα να καταφέρουν να απεμπλακούν κι έτσι ανταπέδωσαν τα πυρά. Συνεχείς ελιγμοί από τους χειριστές στόχευαν στο να φέρνουν τους παρατηρητές-πολυβολητές των σε κατάλληλη θέση ώστε να αμύνονται με όσο πιο φονικά πυρά και ταυτόχρονα, να αποφεύγουν τις βολίδες των ιταλικών καταδιωκτικών. Ο αρχισμηνίας Τσάντας, χειριστής του ενός εκ των δύο αναγνωριστικών, είχε ήδη ιδρώσει, προσπαθώντας να κάνει το αεροπλάνο του να ελιχθεί. Μονολογούσε. Δεν περίμενε απάντηση από τον πολυβολητή του, τον ανθυποσμηναγό Γιάνναρη. Έβλεπε τις τροχιοδεικτικές βολίδες των ιταλών να περνούν μπροστά του και όσες περνούσαν πίσω από το κεφάλι του, τις άκουγε. Είχαν ξεφύγει από πολλές όμως η ριπή ενός εκ των καταδιωκτικών γάζωσε τον κινητήρα του και τον ανάγκασε να προσγειωθεί. Κατεβαίνοντας από το αεροσκάφος του, με τρόμο διαπιστώνει τον λόγο που δεν απαντούσε ο πολυβολητής του. Μία βολίδα τον είχε βρει ακριβώς πάνω από την καρδιά, σκοτώνοντάς τον ακαριαία!
Οι χειριστές των ιταλικών καταδιωκτικών, νιώθοντας τη γλυκιά ζάλη της μέθης που φέρνει η κατάρριψη εχθρικού αεροσκάφους, εστίασαν τώρα στο δεύτερο Henschel. Σαν αρπακτικά πτηνά έπεσαν πάνω στον μεταλλικό εροδιό, ο οποίος όμως αντιστάθηκε σθεναρά. Πολλές φορές προσπάθησαν να του κόψουν τα φτερά, πολλές φορές όμως ο φαινομενικά εύκολος στόχος ανταπέδωσε τα πυρά και προκάλεσε πολύ πόνο στους διώκτες του. Εν τέλει, κατάφεραν να απεμπλέξουν από την αερομαχία. Ενώ τα ιταλικά καταδιωκτικά επέστρεψαν στη βάση τους, το διάτρητο Henschel και το πλήρωμά του δε στάθηκαν το ίδιο τυχερά. Ο χειριστής ανθυποσμηναγός Παπαμιχαήλ Λάζαρος και ο παρατηρητής-πολυβολητής σμηνίας Γεμενετζής Κωνσταντίνος σκοτώθηκαν ακαριαία κατά την πρόσκρουση του αεροσκάφους τους στο έδαφος, όταν επιχείρησαν, παρά τις ζημιές που είχε υποστεί, να το προσγειώσουν.
Ο ανθυποσμηναγός Γιάνναρης είναι ο πρώτος αεροπόρος που εισήλθε στο Πάνθεον των πεσόντων του ελληνοϊταλικού πολέμου και μάλιστα, είναι και ο πρώτος πεσών αξιωματικός (όχι μόνο της ΕΒΑ) κατά τον πόλεμο αυτόν. Οι Παπαμιχαήλ Λάζαρος και Γεμενετζής Κωνσταντίνος κοσμούν με τα τρανά τους ονόματα , την πρώτη σελίδα των ηρωικώς πεσόντων αεροπόρων της ΕΒΑ, συνοδεύοντας τον Γιάνναρη.
Με το Βασιλικό Διάταγμα της 20ης Φεβρουαρίου 1941, η Πατρίδα τίμησε τον Γιάνναρη με τον Σταυρό Ιπταμένου, αφού τον προβίβασε τιμητικά μετά θάνατον, στον επόμενο βαθμό. Για την ηρωική του δράση, τις ίδιες ηθικές αμοιβές έλαβε και ο Παπαμιχαήλ Λάζαρος, ενώ ο Γεμενετζής, αφού προβιβάστηκε σε επισμηνία, τιμήθηκε με το μετάλλιο ιπταμένου.
Ανεξάρτητα όμως των ηθικών αμοιβών και των βαθμών τους, ενεπλάκησαν σε ένα φονικό και πολύ δύσκολο είδος εναέριας μάχης, όπως είχε κάνει και χρόνια πριν ο σημαιοφόρος Αργυρόπουλος, με αεροσκάφη πολύ υποδεέστερων επιδόσεων των αντιπάλων τους και έπεσαν μαχόμενοι υπέρ Πατρίδος!
Υποσμηναγός Γιάνναρης Ευάγγελος!
ΕΠΕΣΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!
Υποσμηναγός Παπαμιχαήλ Λάζαρος!
ΕΠΕΣΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!
Επισμηνίας Γεμενετζής Κωνσταντίνος!
ΕΠΕΣΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ!
ΑΠΑΝΤΕΣ ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Βασιλικοί εκτελεσθέντες, σαν σήμερα…
Όταν βρέθηκα στη Βασιλική Τρικάλων, είχα σκοπό να ρωτήσω και να μάθω για το αεροδρόμιο. Αυτό που είδα όμως, με άφησε να σκέφτομαι ότι τη Βασιλική και τους κατοίκους της πρέπει να τη θυμόμαστε και για έναν ακόμη λόγο…
Filed under Μνημειοτουρισμός, Πεσόντες
Ο Αθάνατος Ήρωας Σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης…
Ήρωας, Θυσία, Ιδανικά, Κρήτη. Είναι άραγε τυχαίο που αυτές οι λέξεις ξεκινούν από διαδοχικά στο αλφάβητο, γράμματα;
Ο Κώστας Ηλιάκης γεννήθηκε στα Χανιά την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, το 1970.
Στη Σχολή Ικάρων μπήκε το 1989 (κι εκείνος Πρωτοδεσμίτης). Ως Ίκαρος χαρακτηριζόταν από τη μεθοδικότητά του. Ορκίστηκε ανθυποσμηναγός το καλοκαίρι του 1993 και όπως ήταν το σύστημα εκείνη την περίοδο, τοποθετήθηκε στην 120ΠΕΑ προκειμένου να ολοκληρώσει την πτητική εκπαίδευση στα Buckeye. Από εκεί, γύρισε στα πάτρια εδάφη προκειμένου να τα υπερασπιστεί πετώντας Α-7Η Corsair II, ενταγμένος στη δύναμη της 340ΜΒ, της 115ΠΜ.
Διακρίνεται σε κάθε Σχολείο που συμμετέχει και ξεχωρίζει για το ήθος και τον επαγελματισμό του. Λέγεται ότι όταν ο Νίκος Κυριαζής έγραψε τα «Παιχνίδια με τη Φωτιά», ο πιλότος των Κουρσάρων Φίλιππος Δεμερτζής (ο οποίος έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο επόμενο βιβλίο του Κυριαζή, «Ο διάβολος χωρίς φωτιά») ήταν εμπνευσμένος από τον Ηλιάκη.
Είναι ένας από τους- κυριολεκτικά- μετρημένους στα δάχτυλα των χεριών πιλότους που στάλθηκαν το καλοκαίρι του 2002 για εκπαίδευση στη νέα έκδοση του διάσημου Γερακιού. Την Block 52+. Το επόμενο καλοκαίρι, επιστρέφει στην 340 η οποία πλέον, με τα F-16 στο οπλοστάσιό της αποκτά μεγάλη γκάμα ρόλων και αποστολών και παύει να είναι Μοίρα Βομβαρδισμού.
Σαν σήμερα, 23/5/2006, ένας Κρητικός, στο κορμί και στην ψυχή, εκτός από την καταγωγή, διέβη την είσοδο του Πάνθεου των αιωνίων Ηρώων ως ισότιμος αυτών που ήδη το κατοικούσαν. Ένας διάδοχος των ιπτάμενων ιπποτών του 40, μία σύγχρονη εκδοχή του Ιδομενέα, στη Μοίρα που ανέλαβε να συνεχίσει τον ρόλο του μυθικού Τάλου.
Σαν σήμερα, πριν 6 χρόνια, ένας ανεύθυνος και αδέξιος πιλότος της ΤΗΚ, ως μέλος σχηματισμού αεροσκαφών συνοδείας φωτοαναγνωριστικού που παραβίασαν τον εναέριο χώρο της Ελλάδας, μισέρωσε το αλουμινένιο άτι του Σμηναγού Κωνσταντίνου Ηλιάκη και γκρέμισε τον ίδιο στο βαθύ γαλάζιο του Αιγαίου έξω από την Κάρπαθο.
Ο θυμός μου είναι ακόμη υπαρκτός ακόμη και μετά από τα χρόνια που έχουν περάσει. Μια άσβεστη φλόγα, η ίδια η Ελλάδα. Δεν μπορώ να γράψω πολλά χωρίς να παραβιάσω τους κανόνες εμπλοκής. Είμαι αδύναμος. Αλλά θα τον τιμήσω και φέτος και όσο με βαστούν τα πόδια μου, θα τον τιμώ! Γιατί χάρις στο λιθαράκι που εκείνος έθεσε στο τείχος της ελευθερίας, μπορώ κι εγώ να γράφω αυτές τις πολύ λίγες αράδες.
Και εξακολουθώ να έχω θυμό που σιγοβράζει μέσα μου, όχι μόνο εξ αιτίας των γειτόνων αλλά και των εγχώριων φωστήρων, δήθεν παντογνωστών που όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν και με τα λόγια τους και την ασχετοσύνη τους, προσβάλλουν την Ιερή Μνήμη του Σμηναγού που άφησε πίσω του τις γυναίκες της ζωής του, κατά την τέλεση του Ιερότερου Καθήκοντος του Αεροπόρου.
Επτά μήνες και έξι μέρες μετά τον θάνατό του, η Ακαδημία Αθηνών απένειμε στον Σμηναγό Κωνσταντίνο Ηλιάκη το αργυρό μετάλλιο αρετής και αυτοθυσίας.
Σε μια δεσπόζουσα θέση πάνω από τη συνοικία των Δικαστηρίων στα Χανιά, με θέα τον φυσικό κόλπο των Χανίων, έχει στηθεί η προτομή του, θυμίζοντας σε όλους, τώρα και αύριο ότι οι Έλληνες δεν έπαψαν να εκτελούν ηρωικές πράξεις το ’40.
Ο Σμηναγός Κωνσταντίνος Ηλιάκης έπεσε υπέρ Πατρίδος και είναι ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
covert angels 