Άλμα εις…όνειρο

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, πριν 20 μέρες έλαβε χώρα ένας συγκλονιστικός τελικός στο άλμα εις ύψος – και καθένας από τους φιναλίστ έφερνε τη δική του ιστορία στον τελικό αυτού του αγωνίσματος…

Τι κι αν το ασύλληπτο παγκόσμιο ρεκόρ των 2.46 του Κουβανού Χαβιέ Σοτομαγιόρ από το 1993 παραμένει… ασύλληπτο; Ο τελικός αυτός είχε όλα τα στοιχεία που χρειάζονται για να συγκινήσει και ίσως και να ανατρέψει την ατάκα

«όλα τα αθλήματα είναι συγκλονιστικά, αλλά κανένα δεν είναι τόσο συγκλονιστικό όσο το τελευταίο λεπτό ενός αγώνα μπάσκετ» – Charles Barkley

Τα μετάλλια κρίθηκαν τελικά στις προσπάθειες των αθλητών στο τελευταίο ύψος που επιχείρησαν. Ύψος το οποίο ισοφάριζε το Ολυμπιακό ρεκόρ των 2.39 που κρατάει από την Ατλάντα το 1996! Δε θέλω να σας κουράσω με πληροφορίες που μπορείτε να βρείτε σε οποιοδήποτε αθλητικό μαγκαζίνο. Πάμε σε αυτό που κρύβεται πιο πίσω…

Πάμε λοιπόν στον 7ο ολυμπιονίκη, JuVaughn Harrison o οποίος την επόμενη μέρα αγωνίστηκε και στον τελικό του άλματος εις μήκος. 23 ετών, με ένα λαμπρό μέλλον να προδιαγράφεται μπροστά του. Εκατοντάδες αθλητές στις ΗΠΑ αγωνίζονται να πιάσουν τα όρια για συμμετοχή στην Ολυμπιακή Ομάδα των ΗΠΑ σε ένα από τα δύο αγωνίσματα κι εκείνος κατάφερε, στα 22 του να πιάσει τα όρια και για τα δύο!

Έκτος ολυμπιονίκης ο Mikhail Akimenko, ο οποίος αγωνιζόμενος ως ROC, ισοφάρισε την καλύτερη του επίδοση για φέτος- κι ας είχε να διαχειριστεί την πίεση ενός τελικού στην κορυφαία αθλητική διοργάνωση του πλανήτη.

Πέμπτη θέση ο Αυστραλός Brandon Starc, που είχε κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στους παγκόσμιους νέων του 2010. Από τότε καταφέρνει να ανεβάζει το ρεκόρ του και φέτος στους Ολυμπιακούς αγώνες έκανε νέο ατομικό ρεκόρ σεζόν στο 2.35, ενώ τερμάτισε προσπαθώντας να κάνει νέο ρεκόρ Αυστραλίας στο 2.37!

Τέταρτος ο Νοτιοκορεάτης Woo Sang-hyeok. Ίσως η χειρότερη θέση για μία τέτοια εκδήλωση καθώς έχεις αγγίξει το μετάλλιο αλλά δεν έχεις καταφέρει να ανέβεις στο βάθρο. Όχι όμως για τον Woo ο οποίος κέρδισε τον κόσμο που παρακολουθούσε με το χαμόγελό του και την ενέργεια που έβγαζε προς τα έξω. Για Κορεάτης, στο ύψος των 1.86 θεωρείται αρκετά πάνω από τον μ.ο. ύψους της χώρας. Ένας αθλητής που ως παιδάκι δημοτικού είχε ένα τρομερό ατύχημα και χρειάστηκε να του κάνουν 60 (!!!) ράμματα στο πόδι και το ένα του πόδι να είναι κοντύτερο από το άλλο. Χαριτολογώντας σε κάποια συνέντευξη είχε πει ότι ανάλογα με το πώς στέκεται μπορεί να είναι 1.86 ή 1.85, εξ αιτίας του ατυχήματός του!!! Κι όμως, παρά τα προβλήματά του, και τα όσα κλήθηκε να ξεπεράσει, δεν τον κατέβαλλαν οι αντιξοότητες της ζωής. Συνέχισε την ανηφόρα του και στους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο το 2020/1 έφτασε στην 4η θέση κάνοντας ρεκόρ Κορέας με 2.35 και ξεπερνώντας τον Αυστραλό Starc λόγω λιγότερων αποτυχημένων προσπαθειών!

Τρίτη θέση και χάλκινο μετάλλιο ο Maksim Nedasekau από τη Λευκορωσία. Ο πρωταθλητής στους U23 το 2019 αλλά και το χρυσό μετάλλιο στον κλειστό στίβο φέτος. Προκρίθηκε στον τελικό με 2.28 (μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια) και αφού είχε δύο αποτυχημένες στο 2.25. Κι όμως ξεπέρασε την πίεση των αποτυχημένων προσπαθειών και των προσδοκιών των συμπατριωτών του και μπήκε στον τελικό. Κι ενώ δεν πέρασε το 2.19 με την πρώτη, ενώ απέτυχε να περάσει το 2.35, πήγε στο 2.37 και κατάφερε κάτι που δυο μέρες πριν φαινόταν ακατόρθωτο. Πέρασε το ύψος που πέρασαν και οι δύο αθλητές πάνω από εκείνον και ισοφάρισε το ρεκόρ Λευκορωσίας με την πρώτη! Είναι σίγουρο πως όπως και με τον συνομήλικό του, Harrison, έχουμε να δούμε ακόμη πολλά από τον συγκεκριμένο αθλητή σε αυτό το αγώνισμα του στίβου!

Στη δεύτερη θέση… στη δεύτερη θέση έχουμε κενό. Σε μία πρωτοφανή επίδειξη ολυμπιακού ιδεώδους και συναθλητικής συμπεριφοράς, οι δύο διεκδικητές του χρυσού, συμφώνησαν, σχεδόν με μια ματιά, να… μοιραστούν το χρυσό μετάλλιο και την πρώτη θέση!

Ο Ιταλός Gianmarco Tamberi πέρασε τον πήχυ σε κάθε ύψος που εκείνος τέθηκε, με την πρώτη. Μέχρι το 2.39 που τρεις φορές δεν μπόρεσε να τον περάσει. Εξίσου αλάνθαστος μέχρι το 2.39 και ο Mutaz Essa Barshim από το Κατάρ, ο παγκόσμιος πρωταθλητής για το 2020. Και υπάρχει κάτι που τους ενώνει αυτούς τους δύο τεράστιους άλτες εκτός από την αγάπη για το άθλημά τους. Κατ’ αρχάς, είναι και οι δύο κάτοχοι των αντίστοιχων ρεκόρ ύψους Ιταλίας και Κατάρ. Και οι δύο ξεπέρασαν πολύ σοβαρούς τραυματισμούς στους αστραγάλους. Ο Tamberi έχασε τους Ολυμπιακούς του 2016 στο Ρίο λόγω τραυματισμού λίγες εβδομάδες πριν τους Αγώνες. Ο Barshim σε εκείνους τους Αγώνες κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο και τραυματίστηκε 2 χρόνια μετά. Αν ήταν άλλοι, ίσως και να είχαν τερματιστεί οι καριέρες τους ως αθλητές.

Εκείνοι όμως, κατάφεραν να ανακάμψουν. Παρά το γεγονός ότι αποτελούν ιστορικές φυσιογνωμίες για τις χώρες τους και τον παγκόσμιο αθλητισμό, δεν έμειναν να αναπαύονται στις δάφνες τους. Όχι μόνο ανέκαμψαν αλλά ξεπέρασαν τους εαυτούς τους και σημείωσαν ατομικό ρεκόρ για τη σεζόν. Διότι πολύ απλά, δεν τους έφταναν οι δάφνες που είχαν ήδη κατακτήσει. Διότι η δίψα τους για κατακτήσεις δεν είχε σβήσει. Διότι δεν είχαν ακόμη κατακτήσει τα όνειρά τους. Και τι μεγαλύτερο όνειρο μπορεί να έχει ένας αθλητής του στίβου, αυτού του βεληνεκούς, από ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο;

Ειδικά ο Barshim με προσωπικό ρεκόρ στα 2.43, 2cm κάτω από το παγκόσμιο ρεκόρ του Sotomayor, χάλκινο στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου και αργυρό στους Ολυμπιακούς του 2016 και παγκόσμιος πρωταθλητής, είχε μόνο αυτή την κατάκτηση, άδεια πάνω από το τζάκι του.

Κι ενώ όλοι, ακόμη και οι συναθλητές τους στον τελικό, περίμεναν με κομμένη την ανάσα τα τελευταία άλματα αυτών των τεράστιων φυσιογνωμιών του κλασικού αθλητισμού κανείς από τους δύο δε μπόρεσε να αγγίξει το Ολυμπιακό ρεκόρ. Με την ολοκλήρωση των προσπαθειών τους στα 2.39 και οι δύο είχαν πετύχει τα ύψη στα οποία επιχείρησαν με την πρώτη κι έτσι ισοβαθμούσαν στην πρώτη θέση. Με την ολοκλήρωση της 3ης προσπάθειας του Tamberi στα 2.39 τους κάλεσε ο κριτής να τους πει ότι ισοβαθμούν και ότι πρέπει να πάνε σε jump-off. Και εκεί φέρεται να είπε ο Barshim «Πρέπει; Δε μπορούμε και οι δύο να πάρουμε το χρυσό;» για να πάρει την απάντηση «αν συμφωνούν και οι δύο»… Ο Ιταλός και ο Καταριανός άλτες αντάλλαξαν μια ματιά και ένα νεύμα τους και μια αγκαλιά ήταν αρκετά για να πιστοποιήσουν ότι συμφωνούσαν.

Σε μία σπάνια στιγμή στην Ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων δύο αθλητές συμφώνησαν ότι είναι προτιμότερο για τους ίδιους, το άθλημα και τα εθνόσημα που φορούν στο στήθος τους να σταματήσουν εκείνη τη στιγμή. Να σταματήσουν τη στιγμή που και οι δύο ήταν στην κορυφή της απόδοσής τους.

Σε μία σπάνια στιγμή στην Ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων ο ένας αθλητής αναγνώρισε στο πρόσωπο τους άλλου, έναν άξιο και ισάξιο αντίπαλο.

Σε μία σπάνια στιγμή στην Ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, και μιας και ο κανονισμός διεξαγωγής του αγωνίσματος το επέτρεπε, ακούστηκαν οι Εθνικοί ύμνοι δύο κρατών για ένα, το ίδιο αγώνισμα.

Σε μία σπάνια στιγμή στην Ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων οι δύο αθλητές πέρασαν στο λαιμό του άλλου το χρυσό μετάλλιο που επάξια κέρδισαν σε μία άψογη διαδρομή μέσα από 7 διαδοχικές τοποθετήσεις του πύχη στον τελικό του αγωνίσματος.

Κάθε συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι μοναδική και προνόμιο για τον οποιονδήποτε αθλητή φοράει το εθνόσημο της χώρας του στο στήθος. Ο τελικός αυτός είχε αθλητές οι οποίοι ξεπέρασαν τους εαυτούς τους και των οποίων οι ιστορίες θα μπορούσαν να αποτελέσουν έμπνευση για πολλούς από μας.