Οι θεωρίες συνωμοσίας ανέκαθεν γοήτευαν τους ανθρώπους γιατί είχαν απήχηση στη ρομαντική πλευρά τους. Το ανεξήγητο, το μυστηριώδες και το άγνωστο που εμπεριείχαν (και εμπεριέχουν) ξυπνούσαν τους φόβους που υπέκρυπτε η άγνοια. Ταυτόχρονα τρέφονταν και τρέφονται από την ημιμάθεια των ανθρώπων και τον εγωισμό τους.
Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (ΜΚΔ) έχουν κατηγορηθεί για την ανάπτυξη και ανάδειξη θεωριών συνωμοσίας. Εσφαλμένα όμως. Οι πολέμιοι αυτών των θεωριών, καταδικάζουν πολλές φορές τα προαναφερθέντα «εργαλεία» καθώς σε μία επιδερμική εξέταση των πραγμάτων, φαίνεται ότι είναι υπεύθυνα για την ανάδειξή τους. Όσο περισσότερο έχει χρειαστεί κανείς να επεξεργαστεί και να αναλύσει δεδομένα και να εμβαθύνει σε κάποιον από τους κλάδους της επιστήμης ή της διανόησης μπορεί εύκολα να αντιληφθεί ότι στην πραγματικότητα, θεωρίες συνωμοσίας υπήρχαν ανέκαθεν. Το μήλο της Εδέμ. Την Κατάρα του Φαραώ. Κείμενα που δήθεν περιείχαν κώδικες τους οποίους αν αποκρυπτογραφούσε κανείς θα μπορούσε να επικοινωνήσει με εξωγήινα ή υπερφυσικά όντα. Χάρτες για πυραμίδες κάτω από πυραμίδες που αν τις ξεκλείδωνες θα μπορούσες να καλέσεις εξωγήινα ύ υπερφυσικά όντα για να αντιμετωπίσουν τα προαναφερθέντα εξωγήινα ή υπερφυσικά όντα. Χάρτες που οδηγούσαν τους συμμετέχοντες στην τελευταία σταυροφορία στη χαμένη Ατλαντίδα και μυστικά υποθαλάσσια περάσματα που θα τη συνέδεαν με την Ουτοπία του Μαρξ… τα ΜΚΔ της εποχής μας μόνο ένα πράγμα έχουν προσφέρει παραπάνω. Την ευκολία και ως εκ τούτου, ταχύτητα μετάδοσης και διάδοσης.
Αντιγράφω από το βιβλίο του G.H. Hardy “Η απολογία ενός μαθηματικού”, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, απόσπασμα από την εισαγωγή του δρ. C. P. (και όχι John) Snow για το πώς γνωρίστηκε ο Hardy με τον Ινδό διάνοια Ramanujan.
[…]
Ένα πρωινό στις αρχές του 1913, βρήκε μαζί με την υπόλοιπη πρωινή του αλληλογραφία ένα μεγάλο ακατάστατο φάκελο που είχε πάνω του ινδικό γραμματόσημο. Όταν τον άνοιξε, βρήκε σελίδες κακής ποιότητας χαρτιού στις οποίες ήταν γραμμένα με άτσαλο γραφικό χαρακτήρα σειρές επί σειρών συμβόλων. Ο Hardy έριξε μια γρήγορη ματιά χωρίς ενθουσιασμό. Ήταν την εποχή εκείνη στην ηλικία των 36 ετών, παγκοσμίου φήμης μαθηματικός. Οι παγκοσμίου φήμης μαθηματικοί όπως είχε ήδη ανακαλύψει βρισκόντουσαν συχνά στο έλεος περιθωριακών ατόμων. Είχε συνηθίσει να λαμβάνει χειρόγραφα από αγνώστους, που αποδείκνυαν την προφητική σοφία της μεγάλης πυραμίδας, τις αποκαλύψεις των σοφών της Σιών ή τα κρυπτογράμματα που είχε παρεμβάλλει ο Bacon στα έργα του λεγόμενου Σαίξπηρ. […]
Όταν ο Snow μιλάει για τη σοφία της Μεγάλης Πυραμίδας αναφέρεται στη θεωρία των Taylor και Smyth. Όπως είναι γραμμένο και στις σημειώσεις της εισαγωγής του Snow,
“Το 1859 ο Άγγλος John Taylor δημοσίευσε μία εκ πρώτης όψεως αληθοφανή μελέτη, αλλά όμως αστήρικτη και εσφαλμένη, για το ότι η πυραμίδα του Χέοπος περικλείει μεγάλα μυστικά εκπεφρασμένα δήθεν με μαθηματικές σχέσεις μεταξύ των διαστάσεων της. Η θεωρία αυτή βρήκε μεγάλη απήχηση γιατί συμπλήρωνε προκαταλήψεις που καλλιεργήθηκαν την εποχή της Αναγεννήσεως, ιδίως από μυστικιστικούς κύκλους, που απέδιδαν στην πυραμίδα υψίστου βαθμού αρχαία σοφία. Την μεγαλύτερη συμβολή προς την ίδια κατεύθυνση την πέτυχε το 1864 ένας κατά τα άλλα αξιόλογος Άγγλος αστρονόμος, ο Charles Piazzi Smyth, με το εκ 664 σελίδων έργο του «Our Inheritance in the Great Pyramid» («Η κληρονομιά μας στη μεγάλη Πυραμίδα»). Ο Smyth, δυστυχώς είναι ακραίο παράδειγμα ευφυούς ανθρώπου που όμως ήταν πεπεισμένος με τόσο πάθος για την αλήθεια της θεωρίας του, ώστε χρησιμοποίησε μύρια τεχνάσματα και μισές αλήθειες για να τα προσαρμόσει αρμονικά στις εκ των προτέρων διαμορφωμένες πεποιθήσεις του. έγκειται στο ότι οι μετρήσεις του των διαστάσεων του Πυραμίδας ήταν κατά προσέγγισιν και πολύ χαλαρές και έτσι ερμήνευσε με ασάφεια τα αποτελέσματά του. Σήμερα η θεωρία των Taylor και Smyth εξακολουθεί να έχει πολλούς οπαδούς και εμφανίζονται κάθε χρόνο δεκάδες μελέτες από «μεμυημένους» που «αποκαλύπτουν» τα μυστικά της Πυραμίδας. Πρόκειται κυρίως για ευκολόπιστα άτομα ή για άτομα καλοπροαίρετα με γνήσιες ανησυχίες για την όντως ενδιαφέρουσα αρχαία αιγυπτιακή σοφία αλλά πλανωμενα τις αποδίδουν ευαναίρετες ερμηνείες: τα αρχαία Αιγυπτιακά μαθηματικά κείμενα που έχουν ανακαλυφθεί (όπως π.χ. ο πάπυρος Rhind που βρίσκεται στο Βρετανικό μουσείο ο πάπυρος της Μόσχας ο δερμάτινος κύλινδρος του Βερολίνου κτλ) περιέχουν ένα ενδιαφέρον μεν επίπεδο μαθηματικών, όμως αρκετά στοιχειώδες που απέχει παρασάγγας από τα μαθηματικά που δήθεν περικλείει η Πυραμίδα. …“
Οι δήθεν αποκαλύψεις των Σοφών της Σιών είναι από τα αγαπημένα μου θέματα, μετά τους αεροψεκασμούς! Η μασωνία και η σχέση της με τον σιωνισμό και τον Ιουδαϊσμό φτάνει μέχρι την τριλογία ταινιών του Matrix και τους Δίδυμους Πύργους! Όπως γράφεται στις σημειώσεις του κειμένου του Snow…
“… Εδώ εννοείται το βιβλίο «Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» και η σχετική παραφιλολογία. Τα «Πρωτόκολλα» είναι το κυριότερο αντισημιτικό έργο το οποίο πρωτοεμφανίστηκε ως σειρά άρθρων το 1903 στην εφημερίδα Znamia (Μπαντιέρα) της Ρωσίας. Κατόπιν με μικρές προσθήκες, επανεκδόθηκε το 1905 ως παράρτημα στο βιβλίο «Το μεγάλο στο μικρό» του Σέργιου Νείλου. Το κείμενο έγινε γνωστό από την αγγλική του μετάφραση το 1919 η οποία ακολουθήθηκε από μεταφράσεις σε πολλές γλώσσες, ακόμη και την Ελληνική. Το βιβλίο υποτίθεται ότι αποκαλύπτει τις 24 μυστικές διακηρύξεις -πρωτόκολλα του Α’ Συνεδρίου των Σιωνιστών στη Βασιλεία της Ελβετίας το 1897. Το περιεχόμενο του είναι σκοτεινό, υπονομευτικό, συνωμοτικό και αναμοχλευτικό. Περιγράφει πώς θα επιτευχθεί η παρακμή της κοινωνίας χρησιμοποιώντας δόλο, υποκρισία ή οποιοδήποτε πρόσφορο μέσο, ώστε να κυριαρχήσουν οι Εβραίοι.
Έχουν γραφεί εκατοντάδες σελίδες, ιδίως την εποχή του μεσοπολέμου, που υποστηρίζουν τη μίαν ή την άλλη εκδοχή των «Πρωτοκόλλων». Συνήθως οι ερμηνείες προέρχονται από ασταθή άτομα ακραίων πεποιθήσεων ή από οργανώσεις οι οποίες επιρρίπτουν ευθύνες σε άλλες οργανώσεις. Παραδείγματος χάριν τα «Πρωτόκολλα» έχουν εμφανιστεί ως συνωμοσία Εβραίων και τεκτόνων, Εβραίων και ιμπεριαλιστών, Εβραίων και μπολσεβίκων κτλ.
Το 1921 ο Philip Graves, ανταποκριτής των Times στην Κωνσταντινούπολη αποκάλυψε ότι το έργο ήταν απάτη: έχει προφανείς ομοιότητες με μία σάτιρα του Maurice Joly του 1864, εναντίον του Ναπολέοντα του Γ’ με τίτλο «Dialogues aux enfers entre Machiavel et Montesquieu» (Διάλογοι στον κάτω κόσμο μεταξύ του Μακιαβέλι και του Μοντεσκιέ). Το 1942 ο John Curtis και άλλοι σοβαροί ιστορικοί με εντολή του κογκρέσου των ΗΠΑ εξέτασαν το θέμα εξονυχιστικά και επαναβεβαίωσαν την άποψη ότι πρόκειται για απάτη. Η σχετική δημοσίευση είναι στο «An appraisal of the Protocols of Zion» («Εκτίμηση της αξίας των Πρωτοκόλλων της Σιών»). Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και σήμερα εμφανίζονται παρά φιλολογικά κείμενα που ερμηνεύουν τα «Πρωτόκολλα» κατά τον προσφιλή τους τρόπο. …”
Εγώ απλώς θα συμπληρώσω ότι στα πλαίσια του αντισημιτισμού, στο απόγειο της περιόδου του Μακαρθισμού στις ΗΠΑ, το κυριότερο επιχείρημα ορθότητας και ακρίβειας των «Πρωτοκόλλων» ήταν το ερώτημα «Γιατί να ασχοληθεί η κυβέρνηση με το θέμα αυτό αν όχι για να συγκαλύψει την αλήθεια;»
Υπάρχει μεγάλη, σοβαρή και διαχρονική συζήτηση στους ανθρώπους του θεάτρου και της διανόησης αν τελικά ο Σαίξπηρ είναι εφάμιλλος των αρχαίων Ελλήνων κλασσικών ή όχι. Εγώ προσωπικά δε μπορώ να απαντήσω στο ερώτημα αυτό με την απάντησή μου να φέρει κάποια βαρύτητα. Προσωπική αίσθηση είναι ότι αν δεν είναι εφάμιλλος ως συγγραφέας, τους πλησιάζει πάρα μα πάρα πολύ! Φαίνεται όμως πως αν μη τι άλλο, έχει ένα κοινό με έναν ποιητή, παλιότερο των κλασσικών…
“… Όπως υπάρχουν θεωρίες ότι ο Όμηρος ήταν ανύπαρκτο πρόσωπο, έτσι υπάρχουν άλλες, όχι τόσο γνωστές στη χώρα μας, ότι ο Shakespeare (1564-1616) ήταν και αυτός ανύπαρκτος ή ότι δεν είναι ο αληθινός συγγραφέας των γνωστών αριστουργημάτων. Το κύριο επιχείρημα των αντι-Σαιξπηρικών θεωριών είναι ότι δεν είναι δυνατόν ένας ηθοποιός και γιος μικρού επαρχιακού εμποράκου να συγκεντρώνει τόσες γνώσεις Φιλοσοφίας και φιλολογίας, ιστορίας και γεωγραφίας, νομικής και πολιτικής, ψυχολογίας και κοινωνιολογίας, ξένων γλωσσών και της γλώσσας των παλατίων. Η πρώτη αμφισβήτηση του Shakespeare έγινε το 1785 από τον J Wilmot ο οποίος προέβαλε τη θεωρία ότι ο αληθινός συγγραφέας των αριστουργημάτων είναι ο Francis Bacon (1561-1626) ο οποίος δήθεν τα έγραψε με ψευδώνυμο. Η θεωρία στηρίζεται στο επιχείρημα ότι σε ένα γράμμα του o sir Toby Matthew προς τον Bacon αναφέρει «το πιο θαυμαστό μυαλό που ξέρω… φέρει το όνομα της εξοχότητάς σας, όμως θα μείνει γνωστό με άλλο όνομα».
Το κύριο σύγγραμμα που εναντιώνεται στη σαιξπηρική συγγραφή των έργων υπέρ του Bacon είναι το βιβλίο του W.H. Smith που κυκλοφόρησε το 1856 με τίτλο «Was Lord Bacon the author of Shakespeare’s plays?» (Ήταν ο Λόρδος Bacon ο συγγραφέας των έργων του Shakespeare;). Από τότε εμφανίστηκαν εκατοντάδες βιβλία και άρθρα που υποστηρίζουν τις απόψεις του Smith. Τα επιχειρήματα τους όμως είναι πάντα σαθρα, αβάσιμα, αναξιόπιστα και ανεπιβεβαίωτα. Στο κείμενό του ο Snow κάνει ειρωνικό υπαινιγμό εναντίον του πιο ακραίου αντί-σαιξπηρικού κειμένου το οποίο όμως είχε τους οπαδούς του. Πρόκειται για το βιβλίο του I. Donnelly, «The Great cryptogram» («Το μεγάλο κρυπτόγραμμα») του 1887. Εκεί ο Donnelly βρίσκει ότι στα έργα του Shakespeare υπάρχουν κωδικοποιημένα μηνύματα, κρυπτογραφήματα που αποδεικνύουν τη συγγραφή τους από τον Bacon. Για να φανεί το παράλογο της θεωρίας θα αρκεστούμε να αναφέρουμε το κύριο επιχείρημα των υποστηρικτών της: σε ένα κείμενο του Shakespeare υπάρχει η λέξη «honorificabilitudinitatibus» την οποία βλέπουν ως αναγραμματισμό της λατινικής φράσης «Hi ludi F. Baconis nati tuiti orbi» («Αυτά τα έργα, τέκνα του F. Baconis διατηρούνται για την ανθρωπότητα»)” […]
Αν έπρεπε στα παραπάνω για τον Σαίξπηρ και τον Bacon να αφήσω ένα ΣτΣ θα ήταν απλά «με ποιό χέρι να κάνω το σταυρό μου;» Σε μια προσπάθεια να περισώσω την όποια σοβαρότητα με διακρίνει θα σας πω ότι «η απολογία ενός μαθηματικού» είναι κατ’ εμέ ένα εξαιρετικό πόνημα. Ένα έργο που ακροβατεί ανάμεσα στην «Κόμμη της Βερενίκης» του Γραμματικάκη (αλλά για μαθηματικούς) και την «Ασκητική» του Καζαντζάκη. Γράφτηκε όμως πριν κι από τα δύο! Το βιβλίο για όποιον ενδιαφέρεται είναι διαθέσιμο και στο scribd εδώ.
Για να γυρίσουμε όμως στο θέμα μας, πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι που θα πιστεύουν ότι ο Elvis ζει. Εδώ κυκλοφόρησαν θεωρίες συνομωσίας για το θάνατο του George Beurling, ο Elvis ή ο James Dean θα ξέφευγαν;! Πάντοτε θα υπάρχουν σκοτεινά fora ή υγρά, σχεδόν κατακομβικά υπόγεια στα οποία θα συζητιέται ότι την πίσω πλευρά του φεγγαριού την έχουν κάνει διαστημικό Φρούριο γι αυτό και δεν τη βλέπουμε από τη Γη. Φυσικά, αυτή η θεωρία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη θεωρία ότι η ανθρωπότητα δεν πάτησε ποτέ στο φεγγάρι και απλά έγινε “in a Hollywood basement”. Για να μην αναφερθούμε στο μοναδικό προνόμιο της ανθρωπότητας να έχουμε κατοικήσει το μοναδικό ιπτάμενο πλανητικό φρίσμπι του γνωστού σύμπαντος. Ακόμη και ο δορυφόρος της Γης είναι σχεδόν σφαιρικός αλλά τη Γη ο Δημιουργός του Κόσμου την έστειλε σε κουτί για πίτσα…
covert angels 