Είναι το όπλο ή είναι ο σκοπευτής;

Ένα ερώτημα τόσο παλιό όσο τα δύο οξυγόνα στο μόριο του χαλαζία που απαρτίζει τους κόκκους της άμμου στη Σαχάρα.

Ένα ερώτημα το οποίο μονίμως πυροδοτεί καυγάδες σε fora και ομάδες συζήτησης, έντασης συγκρίσιμης με εκείνης που έχουν οι διαμάχες σχετικά με το αν το 5.56 τραυματίζει ή σκοτώνει και αν το 5.56 είναι καλύτερο από το 7.62. Το 7.62×39 ασφαλώς. Τι; Όχι; Η σύγκριση γίνεται με το ΝΑΤΟϊκό x51; Τι μου λέτε; (Ναι, για όποιον δεν κατάλαβε, ήμουν ειρωνικός!) Φυσικά όλοι οι συνομιλητές είναι (πάντα όμως) σκουριασμένοι σκοπευτές οι οποίοι στην εποχή τους είχαν επιλεγεί για να περάσουν εκπαίδευση ελεύθερου σκοπευτή (…sic…) ή χειριστή αντιαεροπορικού (…) αλλά δεν τους πήγαινε ο διοικητής και… τους έφαγε το σύστημα… Εξυπακούεται ότι σε άλλες συζητήσεις θα τους ακούσει κανείς να ισχυρίζονται ότι όντες πιτσιρικάδες στην ομάδα μπάσκετ, ήταν οι καλύτεροι παίχτες για όλες τις θέσεις. Σε πιο… covert συζητήσεις, το συμπέρασμα θα είναι ότι έχουν εκ των έσω γνώση για την ανατομία όλων των γυναικών με δικαίωμα ψήφου νότια του Αλιάκμονα και βόρεια των λευκών ορέων. Φυσικά, η ουσία παραμένει… διότι ο ΕΣ δεν είχε καν δόγμα ελευθέρων σκοπευτών στην εποχή τους, draft οι Lakers έκαναν τον Magic Johnson και… για το τελευταίο ας μην αναφερθώ καλύτερα. Οπότε πάμε να δούμε τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση…

Είναι προφανές ότι όπλο (πυρομαχικών συμπεριλαμβανομένων) και σκοπευτής αποτελούν ένα ενιαίο και αδιαίρετο σύστημα το οποίο, για να επιχειρήσει με τα αποτελέσματα που θέλουμε, πρέπει να λειτουργεί απρόσκοπτα και αρμονικά (και οι λέξεις αυτές δεν είναι τυχαία επιλεγμένες). Για να απαντήσουμε λοιπόν στο ερώτημα πρέπει να μπορούμε να προσδιορίσουμε και να χαρτογραφήσουμε τα όρια του κάθε παράγοντα. Βασική, αν όχι θεμελιώδης, θεώρηση, στη σύγκριση των δύο παραγόντων είναι ότι κάθε φορά θα πρέπει να κρατάμε κάθε έναν από τους παράγοντες σταθερό και να μεταβάλλουμε τον άλλο παράγοντα. Πάμε λοιπόν να τα δούμε με τη σειρά.

Εξ αρχής να ξεκαθαρίσω ότι τα λεφτά μου θα τα έβαζα στον σκοπευτή. Όχι όμως στο 100% φουλ κόκκινο του σκοπευτή. Σε όλο το φάσμα του δίσκου του Νεύτωνα, όπου στο ιώδες είναι το όπλο και στο κόκκινο ο σκοπευτής, αν μου ζητούσατε να στοιχηματίσω, θα έβαζα τα λεφτά μου κάπου στο πορτοκαλοκίτρινο. Όχι το κιτρινοπορτοκαλί, αλλά το πορτοκαλοκίτρινο. Και ο λόγος είναι απλός. Έστω ότι εγώ μπορώ να σου δώσω Stradivarius… Εσύ μπορείς να γίνεις Καβάκος;

Και για να το πάμε στο πιο σκοπευτικό… Υπάρχουν πάρα πολλοί παράγοντες οι οποίοι επηρεάζουν το λεγόμενο shot placement και όσο μεγαλύτερη η απόσταση στην οποία εκτελείται η βολή, τόσο περισσότερο επηρεάζουν το τελικό αποτέλεσμα. Είναι υποχρέωση του σκοπευτή να συνυπολογίσει όλους αυτούς τους παράγοντες και να στείλει τη βολίδα εκεί που πρέπει αντί για τον… γάμο του Καραγκιόζη.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν εξετάζοντας το όπλο. Το όπλο και το επίπεδο/ ποιότητά του, κρατώντας το σκοπευτή σταθερό. Είναι κεφαλαιώδους σημασίας να καταλάβουμε ότι ένα οπλικό σύστημα, όσο πολύπλοκο ή απλό κι αν είναι, είναι πρώτα και κύρια, ένα εργαλείο. Και είναι για να κάνει μία συγκεκριμένη δουλειά. Είτε αρέσει είτε όχι, η δουλειά του είναι να στέλνει μεταλλικά πραγματάκια (μυτερά, κοίλα, μπομπέ ή θραυσματοποιημένα, μικρή σημασία έχει), με υψηλή ταχύτητα μέσα από έναν σωλήνα, στο σημείο και τη στιγμή που ορίζει ο χειριστής του όπλου. «Παραπροϊόντα» αυτής της περιγραφής εργασίας είναι ένα δυνατό «μπαμ» κι ένα (κατά περίπτωση) λιγότερο δυνατό λάκτισμα. Ένα οπλικό σύστημα από μόνο του, δε μπορεί να καταλάβει τι στόχους έχει απέναντί του. Μπορεί να είναι χαρτί, μπορεί να είναι φελλός, αλουμίνιο ή χάλυβας, τούβλα, μπαμπού ή καρπούζια, μπορεί να είναι ένα ενιαίο λειτουργικό και αδιαίρετο σύνολο από οστά, δέρμα, πρωτεΐνες, αμινοξέα και λιπίδια… Αυτό το επιλέγει ο χειριστής που λαμβάνει θέση πίσω από το όπλο και ακουμπάει στη σκανδάλη τον δείκτη του χεριού του. Επειδή λοιπόν δε θέλουμε να πληγεί κάτι το οποίο δεν έχουμε επιλέξει, Δεν ξεχνάμε ΠΟΤΕ ότι πρέπει να σεβόμαστε και να τηρούμε ΠΑΝΤΑ όλους τους κανόνες ασφαλείας!

Όπως κι ένα οποιοδήποτε άλλο εργαλείο, έτσι και το όπλο έχει συγκεκριμένους περιορισμούς και φάκελο επιδόσεων. Με ένα σταυροκατσάβιδο δεν μπορείς να βιδώσεις ίσια βίδα. Με ένα μεγάλο ίσιο κατσαβίδι δε μπορείς να βιδώσεις μικρή σταυρωτή βίδα. Σε πλήρη αντιστοιχία, με ένα δισκοπρίονο, αν του βάλεις δίσκο πλάτους 5mm δε θα μπορείς να κόψεις κάτι και να έχεις φύρα μικρότερη από 6mm. Το απαγορεύουν βασικές αρχές των μαθηματικών και της φυσικής! Αν θες να έχεις μικρότερη φύρα θα πας σε μία λεπίδα πάχους 1mm. Εκεί η φύρα σου θα είναι στην καλύτερη, 1.25mm. Αυτό όμως δε θα το πετύχεις στον ίδιο χρόνο με πριν και ως εκ τούτου, η παραγόμενη ποσότητα ανά μονάδα χρόνου θα είναι μικρότερη και άρα, ακριβότερη. Μπορείς να πας και σε ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια κοπής και να το κάνεις με μία δέσμη laser. Εκεί μπορείς να κόψεις με ακρίβεια τάξης ως και μερικές δεκάδες nm (1nm=10^-3μm=10^-6mm=10^-9m) αλλά το κόστος μιμείται το διαστημικό λεωφορείο στο ακρωτήριο του Κανάβεραλ όταν εκτοξεύεται (ΣτΣ.: σε περίπτωση που δεν καταλάβατε τι είναι το νανόμετρο, πάρτε έναν σχολικό χάρακα. Έχει χαραγές οι οποίες είναι ανά χιλιοστό. Σκεφτείτε τώρα ανάμεσα σε δύο τέτοιες χαραγές να χωράνε 1000 χαραγές. Αυτό είναι το μικρόμετρο! Σκεφτείτε ανάμεσα σε 2 συνεχόμενες χαραγές του χάρακα να χωράνε ένα εκατομμύριο χαραγές! Το διάστημα ανάμεσα σε δύο από αυτές τις χαραγές είναι το νανόμετρο!).

Ακολουθώντας τον κανόνα λοιπόν του «ό,τι πληρώνεις παίρνεις» όσο πιο ακριβά κατεργασμένο είναι κάτι, τόσο πιο ακριβό θα το πάρεις. Αυτό φυσικά δε σε διασφαλίζει απόλυτα και κανένας δε σου εξασφαλίζει ότι οι πιθανότητες να πάρεις ελαττωματικό προϊόν είναι 0%! Όταν όμως αγοράζεις προϊόν από μία εταιρεία η οποία εφαρμόζει Six Sigma και έχει σύστημα παραγωγής το οποίο παράγει προϊόντα με τόσο σφιχτές ανοχές, ξέρεις ότι οι πιθανότητες είναι σημαντικά μικρότερες από αν το προμηθευτείς από κάπου αλλού.

Δεν είναι τυχαίο δηλαδή το γεγονός ότι η Steyr παράγει αεροβόλα αγωνιστικά τα οποία θα ελαφρύνουν το πορτοφόλι του τελικού χρήστη κατά 2-4 «μώβ» ενώ κάποια άλλη παράγει αεροβόλα τα οποία μπορεί κανείς να τα αγοράσει για περίπου 100€. Μήπως όμως είναι λίγο άδικη αυτή η σύγκριση; Είναι τα πιστόλια της άλλης εταιρείας εξ ορισμού, επειδή είναι φθηνά, για να τα τρώνε οι σκύλοι; Προφανώς και ab initio, δε μπορούμε να απαντήσουμε «όχι». Μήπως θα έπρεπε να συγκρίνουμε τα αεροβόλα όπλα της Steyr με αυτά της Walther ή της Pardini, ή της Feinwerkbau ή της Anschutz, ή της Morini τα οποία είναι σχεδιασμένα για την ίδια δουλειά και τον ίδιο ρόλο ώστε να συγκρίνουμε μήλα με μήλα; Πρέπει να δούμε τι θέλουμε να πετύχουμε με το κάθε εργαλείο και να συγκρίνουμε με αυτή τη βάση. Ας μην ξεχνάμε ότι δύο από τα θρυλικότερα υποπολυβόλα της ιστορίας, το βρετανικό Sten και το σοβιετικό PPSh-41 κατασκευάζονταν με κόστος μικρότερο από ένα πακέτο τσιγάρα!

Ας το πάμε σε πυροβόλα τώρα γιατί μάλλον για τους περισσότερους η προηγούμενη παράγραφος είχε πάνω από 8 άγνωστες λέξεις. Έστω ότι έχω ένα αγωνιστικό τυφέκιο της Walther (διαμετρήματος 0.22”LR περιφερειακής πυροδότησης όπως σε όλα τα ολυμπιακά αγωνίσματα σταθερού στόχου πυροβόλου) κι έχω και μια αραβίδα Bushmaster, κλώνο του Μ4 της Colt στο .223” (η οποία είναι κεντρικής πυροδότησης). Αφαιρώ τον παράγοντα «σκοπευτής» και τον αντικαθιστώ στην εξίσωση με μια μέγγενη. Και έναν μηχανισμό για να πατάει την κάθε σκανδάλη πάντα και κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο (κι εδώ όπως και σε κάθε μηχάνημα υπάρχουν ανοχές αλλά είναι μικρότερες από αυτές που έχει ο άνθρωπος όταν πατάει τη σκανδάλη). Στην πρώτη περίπτωση λοιπόν, στις 50 γιάρδες, η διασπορά των (όχι λιγότερων από 5) βολίδων επί του στόχου θα είναι τέτοια που θα σχηματιστεί μία (το εννοώ, ΜΙΑ) τρύπα διαμέτρου 0.25 της ίντσας, ενώ στη δεύτερη περίπτωση η τρύπα δε θα είναι μία και θα σχηματίζει έναν κύκλο διαμέτρου περίπου 2 ιντσών! Γιατί; Γιατί πολύ απλά το ένα τυφέκιο έχει εγγενή εργοστασιακή ακρίβεια 0.5ΜοΑ ενώ το άλλο έχει 4ΜοΑ.

Ξέρετε τι είναι το ΜοΑ; Πιθανολογώ πως αν έχετε μείνει ως το σημείο αυτό στο αρθράκι μου, μάλλον θα ξέρετε. Για εκείνους που δε γνωρίζουν αλλά παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν να διαβάζουν, ας ρίξουν μια ματιά εδώ πρώτα κι ας επανέλθουν. Δε θα πάρει πάνω από 2 minutes (of hour, όχι of Angle).

Κλείνω την παραπάνω παρένθεση θέτοντας το ρητορικό ερώτημα αν το Μ4 (και οι αντίστοιχης ακρίβειας κλώνοι του) είναι καλά και ακριβή όπλα. Για να υποχρεωθώ, με την απάντηση που θα δώσω να κάνω άλλη μία παρένθεση… Θα πω λοιπόν ότι δεν είναι απλά η ακρίβεια που μετράει αλλά και η πιστότητα. Είναι λοιπόν ακριβή όπλα και είναι και πιστά! Πιστά είναι τα σκυλιά θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο. Τι εννοούμε λοιπόν όταν λέμε πιστότητα μιας δεδομένης ομάδας αποτελεσμάτων, μετρήσεων κλπ.; Ρίξτε μια ματιά εδώ.

Όσο πιο σταθερά εκτελούμε τις βολές μας, τόσο πιο «μαζεμένες» θα είναι, δίνοντας μικρή διασπορά και άρα μεγάλη πιστότητα. Ένα πολύ μικρό (και άρα, καλό) γκρουπ βολών, μπορούμε πολύ πιο εύκολα να το μετακινήσουμε και να φέρουμε την πλειονότητα των βολών μας στο επιθυμητό σημείο επί του στόχου. Για να μεγιστοποιηθεί η βαθμολογία που θα συγκεντρώσουν όλες οι βολές επί του στόχου, ποιο υποσύνολο είναι πιο εύκολο να μετακινηθεί προς τον δακτύλιο που αντιστοιχεί στο κεντρικό 10; Αυτό αριστερά ή εκείνο δεξιά; Προφανώς εκείνο δεξιά.

Ένα Μ4 λοιπόν, είναι αρκούντως ακριβές και πιστό. 4ΜοΑ (όπως προαναφέρθηκε) είναι παραπάνω από αρκετά ώστε σε μια σταθερή απόσταση 100 γιάρδες να χτυπήσει ένα σταθερό στόχο 50x50cm² και μάλιστα, όχι μία αλλά περισσότερες φορές χωρίς ποτέ να αστοχήσει. Πολύ απλά διότι όλες οι βολίδες θα πέσουν μέσα σε έναν κύκλο 4 ιντσών. Τουτέστιν, σημαδεύεις στέρνο (αν δεχτούμε ότι μπορεί κανείς να διακρίνει το στέρνο σε αυτήν την απόσταση) και οι βολίδες θα πέσουν κάπου στη θωρακική περιοχή! Τώρα, αν ο στόχος κινείται, αν ανταποδίδει τα πυρά, αν άλλοι στόχοι, φίλοι του στόχου, προσπαθούν να τον βοηθήσουν το στόχο, ε τότε τα πράγματα αλλάζουν. Αλλά όχι από την πλευρά του όπλου. Αλλάζουν από την πλευρά του σκοπευτή και επιδρούν στα λάθη που κάνει κατά τη σκόπευση, επηρεάζοντας το αποτέλεσμα των βολών και μη επιτρέποντας να γίνει ασφαλής πρόβλεψη του σημείου που θα πέσει η βολίδα.

Να πούμε εδώ ότι βάσει της βιβλιογραφίας, η ακρίβεια των G-3 (ξέρετε, εκείνα τα τουφέκια που οι μεγάλοι και τρανοί σκοπευτές μεγάλων αποστάσεων του διαδικτύου επιμένουν ότι στραβώνουν οι κάννες τους) κυμαίνεται μεταξύ 3 και 5 ΜοΑ. Αυτό σημαίνει ότι στα 100 μέτρα, η συγκέντρωση των βολών του τυχαίου G-3 θα πρέπει να είναι ίδια με τη συγκέντρωση των βολών του τυχαίου Μ-16. Μα όταν το πιάνει ένας στρατιώτης, είναι πιο εύκολο να συγκεντρωθούν οι βολές με το Μ-16 παρά με το G-3. Προφανώς… αφού το G-3 είναι μουλάρι ενώ το Μ-16 σα λαμπραντόρ, όταν συγκρίνουμε το πόσο κλωτσάνε τα δύο! Εκεί δε φταίει το όπλο όμως… Φταίει ο Νεύτωνας και ο έλεγχος του όπλου από τον σκοπευτή!

Και είναι μια καλή ευκαιρία εδώ να λύσουμε (;) μια ευρέως διαδεδομένη misconception. Πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι όπως προείπαμε για το όπλο, έτσι και το φυσίγγιο είναι ένα εργαλείο. Είναι ένα βιομηχανικό προϊόν μεγάλης ακρίβειας κατασκευής το οποίο έχει από κατασκευής του κάποια εγγενή χαρακτηριστικά. Αυτά τα χαρακτηριστικά έχουν και δεδομένα όρια και επιδόσεις τις οποίες αναμένει ο χρήστης, το προϊόν που κρατάει στα χέρια του να τις επιτύχει. Σκεφτείτε να έχετε αγοράσει ένα πιστολάκι μαλλιών ή ένα κολλητήρι και αυτό να μην ανεβάζει θερμοκρασία στους βαθμούς που εγγυάται ο κατασκευαστής!

Σε μεγάλες αποστάσεις, κοντά στα όρια των επιδόσεων του φυσιγγίου των 5.56 καταλαβαίνετε ότι η σύγκριση μεταξύ G-3 (που έτσι κι αλλιώς είναι στο 7.62×51) και Μ-4 γίνεται άδικη για το Μ-4 καθαρά λόγω του μήκους της κάννης που έχει το καθένα και άρα του φακέλου πτήσης της βολίδας που εκτοξεύεται από τα δύο όπλα. Αυτό δε σημαίνει ότι αλλάζουν τα ΜοΑ του κάθε όπλου. Απλά, στο τέρμα του φακέλου, ειδικά εκεί που η βολίδα γίνεται υποηχητική και ασταθής, επηρεάζεται πολύ περισσότερο το τελικό αποτέλεσμα της κάθε βολής ακόμα και από τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν. Ουσιαστικά δηλαδή έχουμε πέσει σε παρόμοια λούμπα με την αρχική όπου συγκρίναμε αγωνιστικό αεροβόλο πιστόλι με ένα αεροβόλο πιστόλι διασκέδασης καθώς τα δύο φυσίγγια έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά που οδηγούν και συνολικά σε δύο διαφορετικούς βαλλιστικούς συντελεστές μεταξύ τους και ως εκ τούτου, δε συγκρίνουμε μήλα με μήλα!

Όπως αναφέραμε και παραπάνω, σε γενικές γραμμές ισχύει ο κανόνας του «ό, τι πληρώνεις παίρνεις» και ένα καλό κυνηγετικό τυφέκιο ραβδωτής κάννης με μία εγγενή ακρίβεια 2-3 ΜοΑ μπορεί να το αγοράσει κανείς ξοδεύοντας ίσως λιγότερα από 1k$ (στις χώρες όπου το νομικό πλαίσιο το επιτρέπει ΠΡΟΦΑΝΩΣ!). Αυτή η ακρίβεια είναι επαρκέστατη όταν στοχεύουμε κάτι σε μέγεθος ελαφιού σε μια απόσταση 100m. Αν πάμε στα 400m, απόσταση η οποία απαιτεί για τέτοια ακρίβεια, τη χρήση σκοπευτικής διόπτρας, ένα ελάφι είναι πάλι στόχος επιτεύξιμος. Ένας στόχος όμως μεγέθους ανθρώπινου κορμού γίνεται κάτι που απαιτεί μπόλικες δόσεις τεχνικής, τέχνης και τύχης με αυτό το τυφέκιο!

Αν πάμε σε κάτι ακριβότερο αλλά και ακριβέστερο, όπως πχ το για αστυνομική χρήση Robar SR60 το οποίο έχει μία εγγενή ακρίβεια των 1ΜοΑ και στοιχίζει περίπου 1.5-2k$, ένας ανθρώπινος στόχος στα 100 μέτρα αλλά και στα 400, δεν είναι παράλογη απαίτηση (από το τυφέκιο πάντα- σε αυτό το κομμάτι είπαμε εξετάζουμε το τυφέκιο και θεωρούμε ab initio ότι ο σκοπευτής μπορεί να το πετύχει!). Ένας στόχος όμως μεγέθους μικρού καρπουζιού (περίπου δηλαδή ένα ανθρώπινο κεφάλι) σε αυτές τις αποστάσεις, με ένα τέτοιο τυφέκιο, είναι πάλι μία πολύ δύσκολη βολή. Και γίνεται ακόμη πιο δύσκολη αν σκεφτούμε περιπτώσεις εμπλοκών όπου ο στόχος δεν είναι μόνος του αλλά δίπλα του βρίσκεται ένας αθώος πολίτης όπως θα μπορούσε να συμβεί σε περιπτώσεις ομηρίας.

Με τις γνώσεις που έχουμε σήμερα σχετικά με τη μηχανουργική κατεργασία, την οπλουργική και τη μηχανική των υλικών, μπορούμε να κατασκευάσουμε τυφέκια ακρίβειας τουλάχιστον 0.5ΜοΑ. Τυπικά τυφέκια αυτής της κατηγορίας είναι τα τυφέκια της σειράς Remington M24 HS Precision Tactical. Σε μία τάξη κόστους 2-2.5k$. Άλλα τυφέκια, συνδυάζοντας τα κατάλληλα πυρομαχικά (green tip, match grade κλπ.) και διαμέτρημα είναι ικανά να επιτύχουν συγκεντρώσεις της τάξης του 0.25ΜοΑ. Και όπως θα έχετε ήδη καταλάβει, δεν είναι μόνο ακριβέστερα αλλά και ακριβότερα. Τυφέκια στην αιχμή των προϊόντων φημισμένων εταιρειών όπως η Accuracy International ή η Sako είναι καλά παραδείγματα αυτής της κατηγορίας και τα προϊόντα τους αυτά δεν πέφτουν κάτω από τα 5k$.

Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι οι παραπάνω τιμές είναι καθαρά ενδεικτικές και σε καμία περίπτωση δεν προέρχονται από τους καταλόγους delivery των εταιρειών για παραγγελία στο σπίτι. Προφανώς και ισχύουν όλα όσα ισχύουν στον κόσμο του εμπορίου για τις τιμές ενός προϊόντος αλλά είναι σημαντικό να καταλάβει ο αναγνώστης ότι μιλάμε μόνο για το όπλο και οι τιμές δεν περιλαμβάνουν τα λοιπά εξτραδάκια, το πλέον ακριβό από τα οποία είναι και το πιο ουσιώδες και είναι τα «γυαλικά» του ακριβού αυτού παιχνιδιού!

Δε θα επεκταθούμε στα βασικά κομμάτια που απαρτίζουν ένα τυφέκιο και πώς επηρεάζουν την εγγενή ακρίβεια του εργαλείου που ονομάζεται τυφέκιο ακριβείας καθώς αυτό είναι αντικείμενο άλλου άρθρου [under construction] και το παρόν έχει ήδη γίνει μακρύ σαν τα μανίκια των πουκαμίσων των Ευζώνων της Φρουράς. Το μόνο που θα σημειώσουμε είναι κάτι που εφαρμόζουν οι εταιρείες που παράγουν αγωνιστικά τυφέκια εδώ και δεκαετίες και πλέον έχει γίνει και mainstream στα περισσότερα τυφέκια που κυκλοφορούν στους στρατούς του δυτικού κόσμου σήμερα. Η κάννη πρέπει να είναι ελεύθερη και να μην έρχεται σε επαφή με τον κορμό του όπλου ώστε τυχόν μεταβολές αυτού να μην επηρεάζουν την ακρίβειά της. Αυτού του είδους οι κάννες ονομάζονται free floating ή στα ελληνικά κάννες «ελευθέρας ταλάντωσης» και τα τυφέκια που ενσωματώνουν αυτό το χαρακτηριστικό ονομάζονται (κρατηθείτε…) τυφέκια με κάννη ελευθέρας ταλάντωσης.

Ας είμαστε όμως ρεαλιστές… Ένα τυφέκιο εφόδου κατά τις δοκιμές αποδοχής του από τον κατασκευαστή μπορεί να βάλλει (και να… βάλει) 20 βολίδες συστηματικά σε έναν κύκλο μικρότερο από 5cm σε απόσταση 100 μέτρων. Όταν το πιάσει ένας τυχαίος/ μέσος σκοπευτής, πχ ένας μέσος/ τυχαίος κληρωτός, στα 100 μέτρα θα γεμίσει με τρύπες έναν στόχο 50x50cm². Κοινώς, η διασπορά των βολών που οφείλεται στον σκοπευτή είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη η οποία οφείλεται στο όπλο. Είτε μιλάμε για ένα πυρομαχικό που τραυματίζει, είτε μιλάμε για ένα τυφέκιο με στραβή κάννη. Στα 100 μέτρα. Πιστεύετε ότι στο μισό χιλιόμετρο, η διασπορά θα είναι αποτέλεσμα των εργοστασιακών (και προφανώς αναπόφευκτων) ΜοΑ και όχι του σκοπευτή; Ακόμα κι αν η όποια διασπορά οφείλεται στα ΜοΑ του όπλου, αν ο σκοπευτής δε μπορεί να ρίχνει συστηματικά σε ένα σημείο, αλλά τη μία φορά ρίχνει ψηλά, την άλλη ρίχνει χαμηλά, μπορεί να μεγαλώσει την απόκλιση από το κέντρο του στόχου προς τη μία κατεύθυνση ή την άλλη ή και να την ελαττώσει, χωρίς να μπορεί να δοθεί ικανοποιητική ερμηνεία των αποτελεσμάτων των βολών.

Και ακριβώς εδώ βρίσκεται η ουσία του θέματος… Για ποιόν λόγο να προμηθευτείς ένα όπλο το οποίο είναι ακριβέστερο (και εκ των πραγμάτων ακριβότερο) από τόσο όσο μπορεί ο σκοπευτής που διαθέτεις να διαχειριστεί; Έχεις δηλαδή ένα στράτευμα το οποίο αποτελείται από 70% (και λίγο λέω) πεζικάριους από τους οποίους ούτε το 30% (και πολύ λέω) σε πλήρη κινητοποίηση, δεν είναι μόνιμοι οι οποίοι- δεν είναι απαραίτητο να είναι καλύτεροι, απλώς έχουν μεγαλύτερη πρόσβαση σε πεδία βολής των ΕΔ.

Ας πάμε τώρα να δούμε τα πράγματα κρατώντας σταθερό το όπλο και αυξομειώνοντας τις ικανότητες του σκοπευτή…

Ξέρετε πόσοι αθλητές στην Ελλάδα ρίχνουν αεροβόλο πιστόλι με το ίδιο μοντέλο της Steyr που ρίχνει η Κορακάκη; Άνδρες και γυναίκες. Από αυτούς, μόνο μια χούφτα αθλητές και αθλήτριες επιτυγχάνουν επιδόσεις παραπλήσιες εκείνων της Άννας. Ναι, ναι… ξέρω τι σκέφτεστε καθώς διαβάζετε αυτές τις γραμμές… Της Άννας το πιστόλι είναι custom made έχει λαβή από κάποιο περίεργο ξύλο που το βρίσκουμε μόνο σε ναυάγια σε νησιά του Σολομώντα, είναι κατεργασμένο από τεχνίτη ο οποίος μετά από αυτή τη δουλειά τυφλώθηκε, η σκανδάλη στο πιστόλι της έχει επαφές με υπεραγώγιμα υλικά δίνοντάς της εξαιρετική απόκριση στο πάτημα της σκανδάλης η οποία είναι τόσο καλά ρυθμισμένη που πατιέται ακόμα και αν κάτσει πάνω μία έγκυος μύγα. Ε λοιπόν, λυπάμαι αλλά χάσατε.

Ναι, υπάρχει μια ολόκληρη βιομηχανία η οποία παράγει εξαρτήματα και βελτιωτικά για όλα τα όπλα όλων των αγωνισμάτων της αγωνιστικής σκοποβολής (σταθερού στόχου, πήλινου αλλά και των μη ολυμπιακών αγωνισμάτων) αλλά αυτά παρέχονται σε έναν αθλητή ο οποίος έχει ήδη μάθει να σκοπεύει σωστά και καλά. Και όταν λέμε «παρέχονται» δεν εννοούμε κάτι άλλο παρά τη λέπτυνση του πορτοφολιού του σκοπευτή. Προφανώς τα βελτιωτικά αυτά εξαρτήματα δεν είναι διαθέσιμα μονάχα στους αθλητές της σκοποβολής αλλά και σε εκείνους που ασχολούνται με τη σκοποβολή μεγάλων διαμετρημάτων, μεγάλων αποστάσεων και φυσικά και στα στελέχη των μονάδων ειδικών επιχειρήσεων οι οποίοι θέλουν να κάνουν τη δουλεία τους πιο άνετα και εύκολα. Ας σημειωθεί όμως στα πρακτικά ότι, πρώτον, έχετε πέσει πάλι στο τριπάκι να αυξομειώσουμε τις δυνατότητες του όπλου ενώ είπαμε να αυξομειώσουμε τις ικανότητες του σκοπευτή και δεύτερον, όλοι οι προαναφερθέντες ξέρουν ήδη τις βασικές αρχές της σκοποβολής. Και όχι απλά τις ξέρουν, αλλά στην πλειονότητά τους τις έχουν κατακτήσει κιόλας.

Ας πάρουμε λοιπόν το παράδειγμα της Άννας, για τον πολύ απλό λόγο ότι οι περισσότεροι την ξέρετε ως την αθλήτρια που κατέκτησε δύο ολυμπιακά μετάλλια στην ίδια διοργάνωση (υπενθυμίζω, χάλκινο στο αεροβόλο πιστόλι και χρυσό στο σπορ πιστόλι στους Ολυμπιακούς του Ρίο το 2016) και ως εκ τούτου έχει αναγνωρισιμότητα και στον κόσμο που είναι εκτός σκοπευτικής κοινότητας. Η Άννα λοιπόν, ξέρει να σκοπεύει σωστά, και ξέρει και να σκοπεύει καλά (πολύ καλά για να είμαστε και δίκαιοι!). Και μια ωραία πρωία ξυπνάει ο Διάβολος και μιας και δουλειά δεν είχε… την προκαλεί σε μονομαχία στο Ελ… Βενιζέλο (καταλαβαίνετε… ευθείες μεγάλες, άπλα, άνεση… κουφέτο). Και για να τη δυσκολέψει, της παίρνει το πιστόλι. Επειδή όμως καταλαβαίνει και ο ίδιος ότι είναι μεγάλη τσατσιά αυτό που κάνει, της αφήνει ένα άλλο πιστόλι, ίδιο μοντέλο με το δικό της αλλά όχι το δικό της και της δίνει και 5 δοκιμαστικές βολές. Πιστέψτε με, το μόνο που θα χρειαστεί να κάνει η Κορακάκη, είναι να πάρει το πιστόλι, να ρυθμίσει τη λαβή στα μέτρα της και να ρυθμίσει τα σκοπευτικά στο πιστόλι της κάνοντας χρήση των δοκιμαστικών βολών της.

Η αναλογία και αντιστοιχία είναι ίδια με έναν επαγγελματία οποιουδήποτε κλάδου. Ένας αυτοκινητιστής δε θα προβληματιστεί να εγκλιματιστεί σε ένα ταξί άλλης μάρκας από αυτό που είχε μέχρι πρότινος, ένας σεφ, δε θα προβληματιστεί ιδιαίτερα αν μπει σε άλλη κουζίνα μόλις μάθει τη διαρρύθμισή της και ένας καλαθοσφαιριστής δεν έχει πρόβλημα να βάλει καλάθι σε άδειο γήπεδο, είτε είναι της ομάδας του, είτε είναι σε άλλη έδρα.

Έστω ότι βάζουμε τον ίδιο σκοπευτή (την Κορακάκη ντε) να ρίξει με άλλο τύπο όπλου. Αντί για πιστόλι, να ρίξει με τουφέκι. Ή με υποπολυβόλο. Να της δώσουμε λοιπόν, ένα ΜΡ-5. Ένα ΜΡ-5 με τα απλά κλασικά σιδηρά σκοπευτικά (τα οποία έχουν την ίδια φιλοσοφία λειτουργίας με τα σκοπευτικά του αγωνιστικού πιστολιού) και όχι με κάποιο CompM ή άλλο reflex οπτικό σκοπευτικό βοήθημα. Προσέξτε, εδώ μπορεί να φαίνεται ότι έχω αλλάξει τις ικανότητες και τα χαρακτηριστικά του όπλου αλλά στην πραγματικότητα, επηρεάζω περισσότερο τις ικανότητες του σκοπευτή, τον οποίο τον βάζω να χρησιμοποιήσει ένα όπλο με το οποίο δεν έχει εκπαιδευτεί ή κι αν έχει εκπαιδευτεί, δεν το συνηθίζει. Επωμίζει λοιπόν κάτι το οποίο του είναι ξένο (που για την Άννα, η οποία ρίχνει πιστόλι, το να επωμίσει είναι εξ ορισμού «ξένο»). Γι’ αυτό και ακόμα δε βάζω τα σκοπευτικά βοηθήματα στο παιχνίδι.

Είναι προφανές ότι δε θα μπορέσει να έχει τα αποτελέσματα που περιμένει κανείς ότι θα έχει, στον πρώτο γεμιστήρα. Θα αδειάσει έναν, δύο, τρεις… Επειδή η αθλήτρια του συγκεκριμένου παραδείγματος ξέρει να ρίχνει σωστά, εφαρμόζοντας τις βασικές αρχές της σκοποβολής και με λίγη καθοδήγηση από κάποιον εκπαιδευτή, θα το βρει πολύ πιο γρήγορα από έναν άλλο, λιγότερο έμπειρο ή λιγότερο ικανό σκοπευτή. Και από κει και πέρα, απλά θα έχει ένα μοτίβο του πού προσπίπτουν οι βολές της επί του στόχου, το οποίο απλά θα επαναλαμβάνεται με την επανάληψη των βολών της. Και επειδή ακριβώς ξέρει να ρίχνει σωστά, όσο περισσότερο ρίχνει και συνηθίζει το όπλο που της δόθηκε, τόσο περισσότερο θα μικραίνει ο κύκλος στον οποίο θα διασπείρονται οι βολές της (και άρα τι θα κάνει η… πιστότητα των βολών της;).

Ας δώσουμε λοιπόν το ίδιο ΜΡ-5 σε κάποιον άλλο σκοπευτή. Χειρότερο από την Άννα (εύκολο να βρεις σκοπευτές οι οποίοι δεν είναι τόσο καλοί όσο η Κορακάκη). Τα αποτελέσματα θα είναι σαφώς χειρότερα. Ας δώσουμε τώρα το ίδιο ΜΡ-5 στον Christian Reitz. Ο Reitz είναι παγκόσμιος πρωταθλητής και ολυμπιονίκης στο πιστόλι ταχύτητας 25m. Είναι, στο ολυμπιακό αγώνισμα του πιστολιού ταχύτητας ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, από τότε που ο Ralph Schumann…έβαλε για τελευταία φορά το δικό του πιστόλι στο βαλιτσάκι του (τον είχα γνωρίσει στους Ολυμπιακούς του 2004 στην Αθήνα). Είναι επίσης και αστυνομικός στη Γερμανία οπότε έχει επαφή με το ΜΡ-5 και γι’ αυτό δεχόμαστε, για χάρη του παραδείγματος μας ότι μπορεί να χειριστεί το ΜΡ-5 καλύτερα από την Κορακάκη. Εκτός της εμπειρίας με το όπλο, είναι και πιο ογκώδης και πιο δυνατός (χωρίς αυτά να σημαίνουν απαραίτητα κάτι, από μόνα τους για τον ανεκπαίδευτο μέσο κληρωτό σκοπευτή). Με την προϋπόθεση ότι το ΜΡ-5 δεν το έχουμε ρίξει κάτω από την ερπύστρια ενός κινούμενου Λεο-2 πριν το δώσουμε στον Reitz, αναμένουμε ότι τα αποτελέσματα των βολών του θα είναι συνολικά, καλύτερα από εκείνα που έφερε η Άννα.

Σε όλα τα παραπάνω βασικότερος παράγοντας είναι η εμπειρία η οποία έρχεται από την προπόνηση, την εκπαίδευση, την τριβή στο αντικείμενο. Να σημειώσουμε εδώ κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Σε όλα τα παραπάνω παραδείγματα θεωρήσαμε μία απλή γραμμή βολής με έναν απλό στόχο απέναντι από τον σκοπευτή, σε μια ορισμένη απόσταση. Για το αεροβόλο είναι πάντα 10m, για τα ολυμπιακά αγωνίσματα πυροβόλου περιφερειακής πυροδότησης 0.22” είναι 25m, για το τεστ με το ΜΡ-5 επιλέγουμε εμείς την απόσταση που θέλουμε και για τη μονομαχία με τον Διάβολο… εντάξει εκεί κάναμε και λίγο χιούμορ! Σχεδόν εργαστηριακές συνθήκες λοιπόν. Οκ, το όπλο δε θα είναι σε μέγγενη αλλά οι περισσότερες από τις παραμέτρους που επηρεάζουν μια βολή είναι σταθερές. Υπαρκτές μεν, αλλά γνωστές και υπολογισμένες οπότε ξέρουμε πόσο θα επηρεάσουν τις βολές στο σύνολό τους. Τα αποτελέσματα θα είναι εντελώς διαφορετικά αν πάρουμε τους ίδιους σκοπευτές και τους βάλουμε σε ένα σκοτεινό διάδρομο χωρίς τρίτιο στα σκοπευτικά τους, αν τους βγάλουμε στη βροχή (δεν επηρεάζει σημαντικά τις παραμέτρους βολής σε ισχυρά πυρομαχικά αλλά επηρεάζει το πόσο μπορεί να λειτουργήσει ο σκοπευτής αν είναι μούσκεμα ως το κόκκαλο και τρέμει απ’ το κρύο), αν πρέπει να εκτελέσουν πυρά από μία κινούμενη πλατφόρμα (ακόμη χειρότερα αν πρέπει να εκτελέσουν πυρά από κινούμενη πλατφόρμα ΣΕ κινούμενη πλατφόρμα- βλ. USN SeALs στο περιστατικό γνωστό πλέον ως του «Captain Phillips») κλπ.

Μπορεί ένας σκοπευτής ο οποίος έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και να αποτραβήχτηκε στο βουνό να είναι εξαιρετικός στο να βρίσκει στόχο στο δάσος που περιβάλλει την καλύβα του. Αν πάρουμε τον ίδιο σκοπευτή με το αγαπημένο του όπλο και τα σχετικά πυρομαχικά και τον πετάξουμε με αλεξίπτωτο μέσα σε ένα ξυλοκιβώτιο, σε μια πεδιάδα της Συρίας θα μπορεί να βρει το ίδιο εύκολα στόχο; Μετά από μερικές βολές θα μπορέσει. Όταν συνηθίσει, εγκλιματιστεί και (φυσικά) ρυθμίσει το όπλο του. Για να ρυθμίσει όμως το όπλο του (αν είναι όπλο που επιδέχεται ρύθμιση) θα πρέπει πρωτίστως, να ξέρει τι του γίνεται! Αν έχει συνηθίσει να κάνει εκτίμηση απόστασης χρησιμοποιώντας τα δέντρα του δάσους, θα χρειαστεί να «επανεκπαιδεύσει τον εγκέφαλό του» ώστε να κάνει εκτίμηση απόστασης με αυτά που του διατίθενται στο νέο του περιβάλλον. Προφανώς και ένας άνθρωπος ο οποίος έχει ένα ταλέντο σε αυτό το άθλημα, ή μία έφεση σε αυτήν την τέχνη και καλλιεργήσει και ορισμένες επιπλέον δεξιότητες, θα έχει καλύτερα αποτελέσματα από κάποιον άλλον. Για έναν ελεύθερο σκοπευτή για παράδειγμα, είναι πολύ μεγάλο μείον το να είναι καπνιστής.

Τα σιδηρά σκοπευτικά, είναι πάντοτε ζεύγος πάνω στο όπλο. Είτε είναι κύκλοι οι οποίοι πρέπει να γίνουν ομόκεντροι, είτε ακίδα και ανάποδο Π ή Λ, είτε ακίδα και κύκλος, είτε μια τρίαινα μπροστά και ένα διαπασών πίσω, η φιλοσοφία είναι πάντα η ίδια. Πρέπει να ευθυγραμμίσεις 4 σημεία για να επιτύχεις το αποτέλεσμα που θες. Τον στόχο, με την ακίδα, με το κλισιοσκόπιο, με το μάτι. Αν αντικατασταθούν τα σιδηρά σκοπευτικά από μία διόπτρα ή ένα οπτικό σκοπευτικό βοήθημα ή ένα reflex σκοπευτικό, αυτό δε σημαίνει ότι κάναμε το όπλο καλύτερο. Ούτε ότι κάναμε τον σκοπευτή καλύτερο! Απλώς κάναμε τη δουλειά του χειριστή του πιο εύκολη. Διότι πολύ απλά, τώρα έχει να ευθυγραμμίσει 3 σημεία αντί για 4. Προσοχή! Τα σημεία είναι 3! Το μάτι πρέπει πάντα να είναι ευθυγραμμισμένο με το σκοπευτικό. Ένα πολύ συνηθισμένο λάθος αρχάριων σκοπευτών είναι η «μαύρη ημισέληνος» όπου ο σκοπευτής, επειδή ακριβώς δεν έχει βάλει σωστά το μάγουλό του στο κοντάκι και δεν έχει ευθυγραμμίσει το μάτι του στη διόπτρα ή το σκοπευτικό ερυθρής ακίδας, «βλέπει» ένα μαύρο μηνίσκο, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά το σώμα του σωλήνα του σκοπευτικού, ανάμεσα στον αντικειμενικό και τον προσοφθάλμιο φακό αυτού. Φαντάζομαι δε χρειάζεται να σας πω πού πάνε οι βολές εξ αιτίας αυτού του λάθους στη σκόπευση, σωστά; Πάντως για να μην έχετε απορίες, αν η ημισέληνος είναι αριστερά ή δεξιά, οι βολές, δεν έχουν λόγο να πάνε πάνω ή κάτω…

Το σημείο που προσωπικά θεωρώ ότι μπορεί ένα όπλο να μην μπορεί να πετύχει το στόχο απέναντι από τον σκοπευτή και τρόπον τινά να φταίει το όπλο είναι τα λοιπά χαρακτηριστικά του και όχι αυτά καθ αυτά που επηρεάζουν πού θα πάει η βολίδα. Διότι όταν αλλάζεις έναν σκοπευτή, δεν αλλάζεις μόνο τις ικανότητές του αλλά και τα σωματομετρικά του. Αλλά ας εξηγήσουμε λίγο περισσότερο αυτό το κομμάτι. Ένα εγγενές μειονέκτημα του G3 ήταν ανέκαθεν η απόσταση του επιλογέα βολής από τον αντίχειρα και ο ιδιαίτερος μοχλός οπλίσεως που ευρισκόμενος αρκετά μπροστά, πρέπει ο μέσος και κοντός σκοπευτής να χαλάσει τη στάση του και ενδεχομένως και τη λαβή του. Όσοι ρίχνουν αγωνιστική σκοποβολή ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει σωστή λαβή! Εγώ πάλι, ακριβώς λόγω σωματομετρικών που δε μου επιτρέπουν να κρύβομαι πίσω από κολώνες εκτός αν μιλάμε για το Taj Mahal δεν αντιμετώπισα ποτέ τέτοια προβλήματα. Εγώ πχ έχω το τηλεσκοπικό κοντάκι στο Μ4 πλήρως ανεπτυγμένο ακόμα και σε διαμόρφωση για CQB ενώ ο μέσος οπλίτης το κλείνει γιατί… γιατί έτσι μας αρέσει. Βέβαια, εγώ όταν βγαίνω ο μισός από την κάλυψη, δίνω στόχο μεγέθους παρόμοιου με εκείνο που θα έδινε ένα φυσιολογικος άνθρωπος εντελώς ακάλυπτος. Αλλά τέλος πάντων, καταλάβατε τι θέλω να πω…

Ένα τυφέκιο, το οποίο είναι κοντό ή μακρύ για τον χρήστη του, αναπόφευκτα θα έχει επίδραση και στο πού θα πέσουν οι βολές του. Ένα τυφέκιο το οποίο είναι βαρύ και πρέπει ο χρήστης του να το κουβαλά σε ετοιμότητα (ακόμη και χαμηλή) ενώ εκτελεί πορεία απόστασης ίσης με έναν μαραθώνιο, αναπόφευκτα θα επηρεάσει το πού θα πάνε και θα πέσουν αυτά τα μεταλλικά αιχμηρά πραγματάκια διαμέτρου 7.62mm (γκούχου… μπηχτή… γκούχου…) όταν ο κύριος (πόσω δε μάλλον η κυρία) που το κουβαλάει πατήσει τη σκανδάλη.

Μπορεί το Μ-16 και η οικογένεια αυτού να στοχοποιήθηκε λόγω της φήμης ότι το όπλο δε χρειάζεται καθάρισμα (φουτουριστικό σχέδιο σημαίνει και αυτομάτως ανάγκες συντήρησης από το μέλλον). Ενώ υπολείμματα πυρίτιδας οδηγούσαν σε εμπλοκές (άμεσο αποτέλεσμα της μεθόδου λειτουργίας και της υγρασίας στην περιοχή της νοτιοανατολικής Ασίας), η Colt μόλις πρόσφατα (σε σχέση με την αρχική εμφάνιση του Μ-16Α1) παρουσίασε τη σειρά Μ5. Παρ’ όλα αυτά, δεν την προώθησε εμπορικά. Παρά τα μύρια όσα λοιπόν του προσάπτονται αυτού του όπλου και του πυρομαχικού του, υπάρχει ένα δεδομένο στο σχεδιασμό του. Ο κύριος Stoner είχε σχεδιάσει το πλέον εργονομικό σχέδιο που έχει κυκλοφορήσει σε τυφέκιο εφόδου (εκτός Συμφώνου Βαρσοβίας) και γι’ αυτό και σχεδόν όλα τα κατοπινά σχέδια όπλων αυτής της κατηγορίας, έχουν αντιγράψει το συγκρότημα σκανδάλης και έχουν πορευτεί με αυτό. Όλα τα κομβία και οι επιλογείς βρίσκονται σε θέσεις εύκολα προσβάσιμες από τη συντριπτική πλειοψηφία των χεριών, ανεξαρτήτως φυλής, φύλου και χρώματος. Αυτό το στοιχείο δεν κάνει το όπλο πιο εύστοχο ή πιο ακριβές. Κάνει όμως το όπλο πιο εύκολο στο χειρισμό του από τους περισσότερους που θα το πάρουν στα χέρια τους και θα απαιτηθεί από αυτούς να το χρησιμοποιήσουν.

Το άλλο εμβληματικό όπλο από τα μέσα του 20^ου αιώνα, το αντίπαλο δέος, το ΑΚ-47 είχε επίσης πολύ καλά χαρακτηριστικά εργονομίας. Τα οποία όμως ήταν προσαρμοσμένα στο δόγμα πολέμου του Συμφώνου της Βαρσοβίας και στη μαζική εκτόξευση καθηλωτικών πυρών χωρίς να αναμένουν ακριβή πυρά από τον μέσο σκοπευτή. Το γεγονός ότι το κλισιοσκόπιο στο ΑΚ-47 είναι πολύ πιο μπροστά απ΄ότι θα το ήθελε ένας Έλληνας φουστανελάς, ταμπουρωμένος στα Δερβενάκια, δεν καθιστά το ΑΚ λιγότερο ακριβές. Κάνει πιο εύκολο το λάθος στην ευθυγράμμιση των σημείων σκόπευσης. Κι αν κάποιος που το χρησιμοποιεί δεν έχει κατανοήσει τις βασικές αρχές της σκοποβολής, απλά το χαρακτηρίζει ως ανακριβές. Όταν όμως το δόγμα σου επιτάσσει να βγαίνεις γρήγορα από ένα ΤΟΜΠ και να εκτοξεύεις κατασταλτικά πυρά και η επιτυχία οφείλεται περισσότερο στη δημιουργία φραγμού πυρός παρά σε ακριβή πυρά, τότε και η εγγενής ικανότητα εκτέλεσης πυρών ακριβείας δεν είναι στα προαπαιτούμενα του σχεδιασμού του όπλου σου. Κρατήστε στα υπ’ όψιν ότι τα σοβιετικά ΑΚ, έχουν στην πρώτη θέση του επιλογέα βολής μετά την Ασφάλεια, την πλήρως αυτόματη βολή και όχι την επιλογή του βολή κατά βολή! Δείγμα κι αυτό του δόγματος επιχειρήσεων της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό που είναι προαπαιτούμενο είναι ένα ισχυρό αλλά ελεγχόμενο στην πλήρως αυτόματη βολή, διαμέτρημα. Και κάπως έτσι γεννήθηκε το 7.62×39… Όχι, λυπάμαι που θα σας το χαλάσω, δε γεννήθηκε ακριβώς έτσι, απλά οι Σοβιετικοί έμαθαν πολλά από το StG-44 και το ιδιαίτερο διαμέτρημά του 7.92 Kurz (βραχύ στα γερμανικά), είχαν την εμπειρία από τη χρήση των υποπολυβόλων και την αποδοτικότητά τους σε σχέση με τα τυφέκια μάχης (Mosin Nagant και Kar98) και έμαθαν καλύτερα τα όσα είχε να διδάξει το κολαστήριο που η ιστορία ονόμασε Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Παρόμοιοι παράγοντες έχουν οδηγήσει και στην κυριαρχία συγκεκριμένων εταιρειών και μοντέλων όπλων στη σκοποβολή σταθερού στόχου. Αν η παγκόσμια σκοπευτική κοινότητα αεροβόλων πιστολιών πήγαινε στις κάλπες, η Steyr θα έβγαζε κυβέρνηση με αυτοδυναμία. Αντίστοιχα, στα ολυμπιακά αγωνίσματα πυροβόλου πιστολιού κυριαρχεί η Pardini ενώ στο ελεύθερο πιστόλι η Morini. Αυτό όμως είναι πολυπαραγοντικό και όποιος εξάγει ότι τα όπλα της μίας εταιρείας είναι ακριβέστερα από της άλλης απλά και μόνο βάσει αυτού, λυπάμαι αλλά εθελοτυφλεί. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι κάποια λάθη του σκοπευτή, τα οποία, παλαιότερα όπλα δεν τα συγχωρούσαν, τα σημερινά όπλα τα συγχωρούν. Προσέξτε… Αυτό δε σημαίνει ότι το 5 θα το κάνουν 8. Ούτε ότι το 8 θα γίνει 10. Αυτό σημαίνει ότι αν είσαι καλά ρυθμισμένος για να πάνε οι βολές σου στο κέντρο, ένας συνδυασμός από λάθη που παλαιότερα θα έστελνε τη βολή σου στο 6, σήμερα ίσως και να την κρατήσει μέσα από το 7. Για μία πληθώρα από λόγους, κανείς από τους οποίους δεν επηρεάζει την ακρίβεια της κάθε μίας μεμονωμένης βολής!

Συνοψίζοντας λοιπόν και το δεύτερο σκέλος, μπορούμε να πούμε ότι οι ικανότητες ενός σκοπευτή (όχι απαραίτητα ελεύθερου, πολλοί από μας τους σκοπευτές είμαστε παντρεμένοι) οι οποίες θα κρίνουν πού θα πέσει η βολίδα σε σχέση με το πού σημαδεύει ο σκοπευτής, το στόχο και το κέντρο του είναι ικανότητες οι οποίες ακονίζονται όπως ένα μαχαίρι και καθώς βελτιώνονται, βελτιώνουν και τα αποτελέσματα των βολών. Αυτό το ακόνισμα σίγουρα δεν μπορεί να γίνει με έναν ή δύο γεμιστήρες από κάθε τυπική απόσταση σε ένα τυποποιημένο πεδίο βολής των ΕΔ, αφού ο σκοπευτής λάβει την εκ του πρηνηδόν θέση. Σίγουρα όμως το όποιο ακόνισμα χάνεται με την πάροδο του χρόνου αν διατηρείται απόσταση από τα πεδία βολής.

Έχοντας δει, πολύ συνοπτικά η αλήθεια είναι, και τις δύο πλευρές του αρχικού μας ερωτήματος, κλείνοντας μπορούμε να πούμε ότι η συγκέντρωση η οποία οφείλεται στον εκάστοτε σκοπευτή είναι μικρότερη (μεγαλύτερη διασπορά) από αυτήν που οφείλεται στο όπλο. Σκοπευτής από σκοπευτή μπορεί να βολεύονται καλύτερα με διαφορετικό όπλο, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δίνοντας ένα ακριβότερο όπλο σε έναν άπειρο ή ανεκπαίδευτο σκοπευτή (είτε είναι στρατιώτης, κληρωτός, σπουδαστής στρατιωτικής σχολής ή απλά αθλητής) θα μάθει να ρίχνει καλά και σωστά. Αν δώσεις ένα ημιαυτόματο τυφέκιο της SWORD σε έναν τυχαίο κληρωτό δε θα τον κάνεις Chris Kyle, ούτε καν Bob Lee Swagger. Είναι σα να πιστεύουμε ότι δίνοντας ένα κομπιουτεράκι σε έναν μαθητή δημοτικού, θα του μάθουμε αριθμητική.

Από την άλλη πλευρά όμως, επειδή αναντίρρητα, όλα τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι ίδια μεταξύ τους, έναν καλό σκοπευτή ο οποίος έχει τις δυνατότητες, το ταλέντο και τη διάθεση να ανέβει, δεν είναι κρίμα να τον κρατάς στο ίδιο επίπεδο με τους υπόλοιπους οι οποίοι απλά δεν μπορούν να τον φτάσουν; Βεβαίως και είναι. Οπότε, αν είσαι σέβεσαι τον σκοπευτή αυτόν και τον εαυτό σου ως φορέας επιτρέπεις στον σκοπευτή αυτόν να ανέβει. Του δίνεις όσα χρειάζεται και τον στηρίζεις. Αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι έχεις τις δομές και τις διαδικασίες για να εντοπίσεις τους σκοπευτές εκείνους οι οποίοι μπορούν και θέλουν να ανέβουν επίπεδο. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι αν είσαι αθλητής η αρμόδια Ομοσπονδία οφείλει να σε φροντίσει και να σε κρατά ως κόρη οφθαλμού, αν είσαι μέλος των Ενόπλων Δυνάμεων, να υπάρχει πρωτίστως το δόγμα και ο αντίστοιχος οπλισμός/ εξοπλισμός για να μπορεί ο Κλάδος στον οποίο ανήκεις να σε αξιοποιήσει ως μοναδικό ταλέντο.

Κλείνοντας λοιπόν τον κύκλο του συλλογισμού μας, όπως λοιπόν και ο Καβάκος είναι κρίμα να παράγει αρμονικά ηχητικά κύματα με ένα εργαλείο υποδεέστερων δυνατοτήτων και λιγότερο σφιχτών ανοχών κατασκευής (παρ’ όλο που δε θα αντιληφθούν τη διαφορά οι πολλοί), έτσι είναι κρίμα ένα σκοπευτικό ταλέντο να μην έχει το καλύτερο που μπορεί να προσφέρει η αγορά. Όμως μην ξεχνάτε ότι και ο Καβάκος δεν ξεκίνησε τη μουσική ακουμπώντας το δοξάρι του σε Stradivarius. Ξεκίνησε από ένα ταπεινό και ανώνυμο βιολί, πάνω στο οποίο χρειάστηκε να δουλέψει και να βελτιώσει τις αναντίρρητα πολλές ικανότητές του, μέχρι να φτάσει στο σημείο να αξίζει να πιάσει ένα κορυφαίο εργαλείο. Εξ άλλου, ας μη λησμονούμε ότι ο θρύλος των ελευθερων σκοπευτών των Αμερικανών πεζοναυτών, ο Carlos Hathcock ή η Λουντμίλα Παβλιτσένκο έδρασαν πριν (και πολύ πριν κατ’ αντιστοιχία ο δεύτερος) την εφεύρεση πολλών σημερινών βοηθημάτων και εξαρτημάτων. Οι αρχές της φυσικής όμως τις οποίες έπρεπε να κατανοήσουν υπήρχαν πριν την ένωση των δύο οξυγόνων με το πυρίτιο και θα υπάρχουν μάλλον μέχρι να αποικοδομηθεί και το τελευταίο μόριο χαλαζία στο φλοιό αυτού του πλανήτη.