Αγαπητό μου ιστολόγιο… Είχα καιρό να σου γράψω… Σκέψεις και έννοιες κατακλυσμικά ραίνουν το μικρό μυαλό μου. Τι είναι το ένα, τι είναι το άλλο, ποιό είναι προτιμότερο, μήπως το ένα είναι προτιμότερο έναντι του άλλου; μα ποιό είναι το πλεονέκτημα του άλλου; Μα πού είναι το άλλο τελικά όταν το χρειάζεσαι; Είσαι σίγουρος ότι είναι το άλλο αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι;
Θυμήθηκα τις αφίσες της ταινίας όταν προβαλλόταν στους κινηματογράφους. Δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί δεν πήγα να τη δω στο σινεμά τότε. Την είδα όμως τώρα πρόσφατα. Η ταινία περί της οποίας ο λόγος είναι το γερμανικό die welle, στα αγγλικά the wave, ή αλλιώς το κύμα που λένε και στο χωριό μου. Είχα καιρό να σου γράψω που λές και είπα να σπάσω το σερί με κάτι εκτός της συνήθους νόρμας του ιστολογίου. Όχι ότι δεν έχω γράψει ξανά πολιτικά ή ότι δεν έχω εκφράσει τις απόψεις μου στο ιστολόγιο αυτό. Αλλά το ιστολόγιο αυτό δημιουργήθηκε πρωτίστως για να τιμήσει τις μνήμες εκείνων που αγωνίστηκαν για ορισμένα «πράγματα» και που εμείς σήμερα πολλές φορές εχουμε ως δεδομένα…
Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν, ποτέ δεν έκρυψε ο γράφων την αντικομουνιστική του θέση. Υπήρξα μέγας οπαδός ενός συγκεκριμένου μαρξιστικού κόμματος αλλά αυτό δεν ήταν εντός Ελλάδος και δεν υποστήριζα τόσο τις πολιτικές του θέσεις όσο τη γενικότερη δράση του. Από την άλλη όμως, αγνοί πατριώτες ενταγμένοι στο ΕΑΜ ή το στρατιωτικό του σκέλος, τον ΕΛΑΣ, έλαβαν μεταχείριση χειρότερη κι από εκείνη που θα είχαν αδέσποτα σκυλιά (ορισμένοι στις μέρες μας μπορεί να δίνουν και 50ευρα για τα αδέσποτα- και καλά κάνουν) από κανίβαλους ιθαγενείς της πλέον ανήλιερης ζούγκλας.
Και το να αντιτίθεσαι στις αδικίες που βλέπεις να συμβαίνουν μπροστά σου, γύρω σου, δίπλα σου, είναι δείγμα, όχι γενναιότητας αλλά απότισης ενός ελάχιστου φόρου τιμής σε άνδρες γενναίους που αντιτάχθηκαν σε τέτοιου είδους αδικίες.
Και ναι, με ενοχλεί να μην επιτρέπεται να πω ανέκδοτα με πόντιους, όπως με ενοχλεί να μην μπορώ να πω ανέκδοτα με κρητικούς. Γιατί αυτό είναι- ανέκδοτα. Είναι χιουμοριστικές ιστορίες που βασίζονται χαλαρώς σε πραγματικά και υπαρκτά χαρακτηριστικά κάποιων συνόλων για να προκαλέσουν γέλιο. Δε θα πρέπει, για να πω ένα ανέκδοτο με εβραίους να ξεκινάω με τη φράση «ζητώ συγγνώμη, δεν έχω σκοπό να θίξω κανέναν» Δεν είναι δίκαιο, στο όνομα ενός δήθεν μανδύα προστασίας από το παρελθόν και τα σταγονίδιά του, να δαιμονοποιείς τους πάντες αδιακρίτως- είναι αυτό ακριβώς που κάνουν όλα τα αυταρχικά καθεστώτα.
Όμως πού τελειώνει η ελευθερία έκφρασης και πού αρχίζει η λογοκρισία; Στον δικό μου κόσμο, δεν υπάρχει λογοκρισία. Δεν υπάρχει φίμωση. Υπάρχει μονάχα αποστόμωση με επιχειρήματα και πειθώ. Στον δικό μου κόσμο υπάρχει κριτική σκέψη. Και στον αέναο κύκλο της κριτικής σκέψης και εξέλιξης, αφ ενός δεν υπάρχει ανάγκη λογοκρισίας, αφ ετέρου, έχει αναγνωριστεί η ανάγκη απουσίας της λογοκρισίας προκειμένου να καλλιεργηθεί η κριτική σκέψη.
Είναι σαν το δεσμό του Καζαντζάκη με την Εκκλησία. Ήταν άθεος; ήταν κομουνιστής; ήταν εθνικιστής ο Καζαντζάκης; γιατί τον προσβάλλετε; γιατί τον μειώνετε προσπαθώντας να τον περιορίσετε μέσα στις στενές διαστάσεις μιας ανάξιας πινακίδας; τι αξία βρίσκετε εσείς στην πινακίδα; τι αξία προσδίδετε στον εαυτό σας αν είστε εσείς οι ίδιοι μέσα στην άνευ αξίας πινακίδα; και από την άλλη όχθη, γιατί πρέπει να προσβάλλετε με χαμερπή ψεύδη την ακεραιότητα ενός συμβόλου όπως η Εκκλησία η οποία υποτίθεται στο παραπάνω παράδειγμα ότι αφόρισε τον Καζαντζάκη;
Ο Καζαντζάκης βρέθηκε στη δίνη των βαλκανικών πολέμων και παρ’ όλο που από νωρίς είχε κατασταλάξει σε μια αντιπολεμική φιλοσοφία, αναγνώριζε εντούτοις τη σπουδαιότητα της Ελευθερίας, σε όποια μορφή κι αν Αυτή δινόταν. Κάτι που πολύ αμφιβάλλω αν πολλοί σύγχρονοί μας αντιλαμβάνονται. Ελευθερία. Ελευθερία από τι; Ελευθερία από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα; Ελευθερία από οτιδήποτε μας επιβάλλει η καπιταλιστική Δύση; ελευθερία από οποιαδήποτε ουσία που μας κρατάει στη γκρίζα ζώνη που ονομάζουμε καθημερινότητα; Ελευθερία από εξωτερικές παρεμβάσεις; Από όλα τα παραπάνω; Κι ακόμη παραπάνω;
Ελευθερία λοιπόν, για να επιστρέψουμε στο θέμα μας (αν έχουμε τέτοιο) τι είναι; Ακόμη και ο καπετάν Μιχάλης αναρωτιέται… Το σίγουρο είναι ότι στις 28/10/1940 ξεκίνησε ένας πόλεμος τον οποίο δεν επιθυμούσαμε ως χώρα αλλά χρειάστηκε να δώσουμε. Και δώσαμε. Ανεξάρτητα από δήθεν συγγένειες πολιτικές και ιδεολογικές. Και δεν νικήσαμε διότι η ιδεολογία μας ήταν η καλύτερη. Και όποιος ισχυριστεί κάτι τέτοιο, ας μας απαντήσει γιατί οι Γερμανοί κατέκτησαν την Ελλάδα αφού ο ναζισμός είναι by far (που λένε και στο χωριό μου) χειρότερη ιδεολογία.
Με ενοχλεί όμως αφάνταστα ο κατά προτίμηση διαχωρισμός φασισμού και ναζισμού και πάλι κατά προτίμηση, η εννοιολογική τους ταύτιση. Όταν γράφεις ότι ποτέ πια φασισμός και κανείς δεν αναρωτιέται αν εννοείς Ιταλικό εθνικοσοσιαλισμό ή γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό. Όταν γράφεις όμως ότι το ΚΚΕ είχε δώσει εντολή να μην πολεμήσουν οι Έλληνες τους φασίστες αλλά να στρέψουν τα όπλα εναντίον των Βρετανών, η απάντηση είναι πολύ βολικά ότι ο Ζαχαριάδης από τη φυλακή είχε ζητήσει να πάει να πολεμήσει τους Ιταλούς. Αντί λοιπόν να πούμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, τα βάζουμε όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα (ίσως και όχι νοικοκυρεμένα).
Με ενοχλεί να ισχυρίζονται ότι ο Ζέρβας ήταν σύμμαχος των Γερμανών μόνο και μόνο για να του προσάψουν αυτήν την κατηγορία, αδιαφορώντας στην πραγματικότητα, αν είναι όντως πραγματικότητα. Με ενοχλεί μία τόσο σοβαρή κατηγορία εθνικής προδοσίας να εξαγγέλεται μόνο και μόνο για να δοθεί το ηθικό δικαίωμα να τον «ξεπαστρέψουμε» και για να ξεχάσουμε ότι οι Γερμανοί που εγκατέλειπαν την Ελλάδα, την εγκατέλειψαν χωρίς τον οπλισμό τους γιατί έτσι είχε συμφωνήσει το ΕΑΜ με τη Βέρμαχτ. Γιατί; Γιατί δεν είναι δικός μας. Γιατί έχουμε όπως κι εκείνος, άλλες βλέψεις. Γιατί μονίμως βλέπουμε μεγαλομανώς και εντελώς εγωιστικά την καθημερινότητα. Γιατί το καταστατικό του ΕΔΕΣ είναι τόσο αντιβασιλικό και τόσο στοχευμένο στο τι θα γίνει μετά το τέλος της Κατοχής που οποιοσδήποτε μέσος Έλληνας του σήμερα θα πίστευε ότι έχουν πάρει το καταστατικό του ΕΑΜ και το έχουν κάνει copy paste (ναι ο μέσος Έλληνας σήμερα τείνει να ξεχνά ότι τότε ήταν λίγο πιο περίπλοκο το copy paste απ’ ότι είναι σήμερα…). Γιατί ο Πλαστήρας ήταν σφόδρα αντιβασιλικός αλλά τώρα μόλις γεννήθηκε το ερώτημα σε πολλούς πώς δίαολο συνδέεται ο Πλαστήρας με τον ΕΔΕΣ.
Ποιός; Ο Πλαστήρας; Ο Πλαστήρας δεν ήταν εκείνος που ζήτησε να μην πολεμήσουμε τους Ιταλούς αλλά να συνθηκολογήσουμε; Δηλαδή ο Πλαστήρας που ζήτησε να μην πολεμήσουμε τους Ιταλούς ώστε να μη χυθεί αίμα συμπατριωτών του, είναι κατακριτέος αλλά ο κάθε εκφραστής της κομματικής γραμμής του ΚΚΕ που προέτρεψε τον Έλληνα ένστολο να στρέψει τα όπλα εναντίον του Έλληνα φασίστα και του ιμπεριαλιστή συμμάχου του, όχι; Την καταλαβαίνετε την ειδοποιό διαφορά στα δύο ΌΧΙ; Ίσως σας βοηθήσει να καταλάβετε και τη σπουδαιότητα του c’est la guerre του Μεταξά (ναι ο Μεταξάς το είπε, ο λαός κοιμόταν εκείνη την ώρα, όπως κοιμάται και σήμερα, όπως κοιμόταν και από τότε που οι Μεγάλες Δυνάμεις κατατρόπωσαν τον Αιγυπτιακό στόλο στο Ναυαρίνο…).
Με ενοχλεί από την άλλη, άνδρες όπως ο Κασλάς να ρίχνονται στο πυρ το εξώτερο επειδή εντάχθηκαν στον ΕΛΑΣ. Για όποιον δεν ξέρει τον Κασλά, ας γκουγκλάρει τη λέξη «Ύψωμα» ακολουθούμενη από τους αριθμούς «731». Ο διοικητής που πολέμησε τόσο αποτελεσματικά τον Ιταλό εισβολέα, φορώντας την τιμημένη στολή του ΕΣ, ξαφνικά είδε το φως το αληθινό στον κομουνισμό; Θα κάγχαζα αλλά φοβάμαι ότι την επόμενη φορά που θα φορέσω τον ντουλαμά του ’40, η Ιστορία η ίδια θα μου αστράψει ένα χαστούκι που θα είναι όλο δικό μου!
Επίσης με ενοχλεί αφάνταστα η κατά συνθήκη σιλωαμοποίηση της οποιασδήποτε σπηλιάς και η επιλεκτική ως κατάπτυστη διαγραφή προηγουμένων αμαρτιών όταν κάποιος αλλαξοπιστήσει. Ο Αρμένιος αντιστασιακός για μένα είναι πολύ πιο σπουδαίος και παντελονάτος από τον Σαράφη. Όπως φυσικά και ο Κωστορίζος. Γιατί ο Σαράφης δεν άλλαξε ιδεολογικά στρατόπεδο όπως ο (πρώην) βενιζελικός φοιτητής της Αργούς του Θεοτοκά. Έγινε και στρατιωτικός διοικητής του ΕΛΑΣ. Ο πρώην δαίμονας, θεοποιήθηκε δηλαδή. Και ως τέτοιος, ήταν και ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ψαρρού.
Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί με ενοχλούν τόσο οι δήθεν ανθρωπιστικές ANTIFA οι οποίες πέρασαν την εφηβεία τους στα σοβιετικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, όχι όμως από την λπευρά των κρατουμένων αλλά από την πλευρά του συστήματος και των δεσμοφυλάκων. Προδοτικές ομάδες, τα μέλη των οποίων «έδιναν» πρώην συμπολεμιστές τους με αντάλλαγμα- τι άλλο; ψευδοεξουσία! Αν όμως στοχεύουμε εκείνους που κατ εμάς είναι προδότες, μόνο και μόνο επειδή η ιδεολογία τους είναι άλλης σέχτας από τη δική μας, τι μας κάνει να διαφέρουμε από τους ANTIFA του δεύτερου μισού της δεκαετίας του 40; Ότι εμείς έχουμε τη σωστή, την ορθή ιδεολογία; Την ορθή ιδεολογία; Την ορθή δοξασία μήπως;
Αφού ξεκινήσαμε λοιπόν την εξομολόγηση, με ενοχλεί επίσης ότι οργανώσεις όπως η ΥΒΕ-ΠΑΟ η οποία προηγήθηκε τόσο του ΕΔΕΣ όσο και του ΕΛΑΣ, κατηγορήθηκε αδίκως ως προδοτική και εξολοθρεύτηκε, μόνο και μόνο επειδή λάμβανε βρετανική βοήθεια σε οπλισμό. Γιατί; Γιατί έπρεπε όλοι να μπουν κάτω από την ομπρέλα του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ. Μα όλη η Ελλάδα ήταν ΕΛΑΣοκρατούμενη απ’ άκρη σ’ άκρη. Ο ΕΛΑΣ αριθμούσε στην ακμή του 18 φορές περισσότερους απ όσους η ΥΒΕ-ΠΑΟ στο ζενίθ της δύναμής της. Τι απειλή συνιστούσε για τον ΕΛΑΣ μία τόσο μικρή (συγκριτικά με τον ΕΛΑΣ) οργάνωση η οποία αποδεδειγμένα ΔΕΝ ήταν προδοτική; Αναφέρομαι στην ΥΒΕ-ΠΑΟ διότι όπως και όλες οι αντιστασιακές οργανώσεις στην Κρήτη (πλην ΕΑΜ Κρήτης), προηγήθηκε της ίδρυσης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ-ΕΟΕΑ. Δεν ευσταθεί λοιπόν το χρόνιο επιχείρημα του ΚΚΕ περί οργανώσεων «βιτρίνας» των Βρετανών. Βέβαια, όταν ρίψεις εφοδίων προορίζονταν για τον ΕΛΑΣ, δεν αρνούνταν το πολεμικό μάννα εξ ουρανού, complements of King George…
Οπότε λοιπόν αναρωτιέμαι, αν μια ακροδεξιά οργάνωση πλήττει αριστερούς, σε τι διαφέρει από τον ΕΛΑΣ που φερόταν εναντίον του καθενός που δεν πειθαρχούσε στις προσταγές του πατρικού ΚΚ; Διότι η δικαιολογία είναι ότι θα τους σκοτώσουμε εμείς πριν μας σκοτώσουν αυτοί. Αλλά ακριβώς αυτό δεν ήταν και το επιχείρημα του ΕΑΜ; Σκοτώνω τις άλλες οργανώσεις τώρα που είναι χύτρες, πριν γίνουν ατμομηχανές και με σαρώσουν…
Γενικώς είμαι κατά των καθεστώτων στα οποία δεν μπορεί ο θεωρητικά οποιοσδήποτε, να αναλάβει οποιοδήποτε αξίωμα, κατ’ επιλογή. Δεν είμαι υπέρ της βασιλείας ως εκ τούτου. Αυτό δε σημαίνει ότι ένας βασιλιάς δε μπορεί να είναι καλός, όπως επίσης δε σημαίνει ότι ένας εκλεγμένος άρχοντας αυτομάτως είναι ή δεν είναι σκάρτος. Περισσότερο όμως φέρομαι κατά των καθεστώτων τα οποία ρουφούν τη ζωή και το χρώμα από οποιαδήποτε προσωπική έκφραση. Ο κόσμος στον οποίο γεννήθηκα δεν είναι γκρίζος και παρ όλο που έχει περάσει πολλά, σε κάθε μέρος του πλανήτη μας ο άνθρωπος έχει αναπτύξει διαφορετικούς πολιτισμούς, προσαρμοσμένους στο τοπικό κλίμα και περιβάλλον που έβρισκε κάθε φορά. Δεν μπορώ λοιπόν να δεχτώ ότι υπάρχει μία ανάγκη κάπου στον κόσμο η οποία θα καλυφθεί και θα ικανοποιηθεί παγκοσμίως από ένα σύστημα που έχει αναπτυχθεί για να καλύψει ανάγκες ενός άλλου λαού, κάπου αλλού σε κάποια άλλη εποχή ίσως.
Αν όμως είναι η διαφορετική εποχή η οποία έχει προκαλέσει τη μετεξέλιξη της αναρχίας από την αρχαιοελληνική έννοια σε μία οργάνωση με δομή (ήδη ANTIFAτικό αυτό από μόνο του), μήπως το διαφορετικό γεωγραφικό πλάτος έχει αφήσει ανεπηρέαστη τη δίψα για αίμα του κάθε τέτοιου καθεστώτος; Γιατί δηλαδή να είναι ποινικώς κολάσιμο το να θανατώνεις εκατομμύρια Εβραίους επειδή είσαι ένας αντισημιτιστής κάτοχος ημιμύστακα αλλά το να εξολοθρεύεις ολόκληρα χωριά της Καμπότζης να πρέπει να δικαιολογηθεί; Αν δηλαδή ένας Βιετκόνγκ (παραδίπλα από τους Ερυθρούς Χμερ) σκοτώσει γυναικόπαιδα, θα δικαιούται λιγότερες μπομπότες στον κοινωνικό παράδεισο από έναν αμερικανό στρατιώτη ο οποίος ενώ έχει από default το προσωνύμιο του βρεφοφονιά, θα πάει να προστατεύσει τα γυναικόπαιδα σε κάποιο χωριό;
Και όχι, φυσικά και δεν είναι όλοι οι αμερικανοί που υπηρέτησαν στο Βιετνάμ ιδεαλιστές. Δεν ήταν όμως και φονιάδες μωρών. Υπήρχαν και τέτοιοι, όπως σε κάθε κοινωνικό σύνολο δεκάδων εκατομμυρίων θα υπαρχουν και διαφορετικοί χαρακτήρες και κοινωνικά υπόβαθρα. Η ουσία είναι να μπορούμε ο καθένας μας ξεχωριστά να αξιολογεί το κάθε μέλος ενός συνόλου ως ξεχωριστή οντότητα. Αυτό θα στερήσει πολλούς επιδοξους φυρέρηδες από πολλά εν δυνάμει μέλη που δε θα βιώνουν τις ρατσιστικές διακρίσεις των υπολοίπων μελών της κοινωνίας στην οποία ζουν. Είναι πολύ βολικό να κατηγορούμε (όλοι μας από την πλευρά του ο καθένας) τις Αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις (αποτελούν το μόνιμο παράδειγμα καθώς οι πολυπολιτισμικές ΗΠΑ διαχρονικά βρίσκονται το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα σε πόλεμο κάπου) για ρατσισμό και χωσέ των μη προνομιούχων μειονοτήτων των λατίνων, των μαύρων ή των λοιπών γκετοποιημένων «φυλών» σε πολέμους που δεν είναι διατεθειμένος ο «λευκός» ή το «ξανθό γένος» να πολεμήσει. Αλλά ξεχνάμε (εξίσου βολικά όπως ξεχνούσαμε κάποτε τα αμαρτήματα του Σαράφη) ότι είναι η ίδια η κοινωνία εκτός στρατεύματος και οι επιλογές που έχουν ή δεν έχουν οι οποίες τους φέρνουν στην αγκαλιά των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ. Και είναι ακριβώς αυτές οι κοινωνικές ανισότητες, αυτές οι κοινωνικές αδικίες οι οποίες αποτελούν το πολύ εύκολο εφαλτήριο για μία δήθεν πατριωτική, εθνική ή ανθρωπιστική κίνηση να λάβει σάρκα και οστά. Και η λέξη κλειδί εδώ είναι το ‘δήθεν’. Ο υποτιθέμενος μανδύας που έχει φορεθεί από πρώην θύματα, αυτών των ίδιων θεωριών…
Αδυνατώ να κατανοήσω το νόημα του να ταξιδεύω τον κόσμο αν σε κάθε τόπο που πηγάινω, βλέπω τα ίδια πράγματα. Δεν έχει νόημα τότε για μένα να ταξιδέψω ως τη μακρινή Ινδία αν αντί να δω χαρακτηριστικά χρώματα του Πουντζαμπ δω το Ερυθρό της Πλατείας. Όπως δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να κάνω ένα τρίωρο ταξίδι για την Πορτογαλία για να διαπιστώσω απλά ότι κάποιος τύπου Σαλαζαρ έχει κάνει το δυτικό κομμάτι της Ιβηρικής χερσονήσου ίδιο κι απαράλλαχτο με τη μεταξική Ελλάδα (σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε έπιασα δύο αγγλόφιλες δικτατορίες την νότιας Ευρώπης).
Και προς τιμήν της, αυτή είναι μία σημαντική πτυχή που αντιλήφθηκε πολύ νωρίς η Ορθόδοξη εκκλησία ενώ η καθολική το αντιλαμβάνεται με πολύ μεγάλη δυσκολία ακόμη και σήμερα, μετά από σχεδόν 20 χρόνια που προσπαθεί να αλλάξει τρόπο προσέγγισης του ποιμαντικού κοινού της. Δεν μπορείς παντού να είναι όλα το ίδιο. Πρέπει να προσαρμόζεσαι στο τοπικό πνεύμα και στην τοπολαλιά του καθενός.
Είμαι σαφώς υπέρ της ύπαρξης ομάδων και φυσικά, εντός αυτών μιας πειθαρχίας, ακόμη και σιδηράς αν τέτοια απαιτείται. Υπήρξα μέλος τέτοιων. Μία εξ αυτών επίλεκτη. Και ακόμη είμαι μέλος αθλητικής ομάδας. Είμαι πολύ περισσότερο όμως υπέρ της ενσυνείδητης πειθαρχίας και της πρόληψης. Η πρόληψη δε σημαίνει ότι επιτίθεμαι στον κάθε εχθρό μου. Αυτό δεν είναι πρόληψη. Στα αγγλικά αυτό αποδίδεται ως preemptive και ουχί ως preventive. Preventive σημαίνει ότι προετοιμάζομαι για να αντιμετωπίσω αν αυτό απαιτηθεί τον εχθρό μου αλλά το κάνω τόσο καλά που ο εχθρός, όχι μόνο δεν τολμά να επιτεθεί, αλλά περισσότερο ακόμη, δεν τολμά να θέλει να επιτεθεί. Γιατί αν επιτεθεί, ξέρει εκ των προτέρων ότι θα συντριβεί. δεν του αφήνω περιθώρια. Η προετοιμασία και η σύμπνοια ήταν οι λόγοι που νικήσαμε τους Ιταλούς το ’40 και το ’41. Όχι ότι είχαμε ορθότερη ιδεολογία. Αλλά γιατί αντί για λόγια είχαμε ορθολογισμό. Και οι αντίπαλοί μας δεν ήθελαν να δουν. Και όσοι έβλεπαν απομακρύνονταν (έτσι κάνουν τα απολυταρχικά καθεστώτα).
Και θα πείτε κι εσείς και δικαίως… «και ποιός είσαι εσύ ρε που κάνεις όλες αυτές τις ερωτήσεις αλλά όταν οι ίδιες ερωτήσεις απευθύνονται σε σένα, πλαι με ερωτήσεις απαντάς. Ξεκάθαρη απάντηση δε δίνεις…»
Εγώ είμαι εκείνος που κάνει τις ερωτήσεις για λογαριασμό σας. Είμαι εκείνος που προσπαθεί να σας κάνει να αναρωτηθείτε ώστε να χάσουν το σπίτι τους οι αράχνες που κατοικούν στην κρεμάστρα καπέλων που είναι κολλημένη στο λαιμό σας. Είμαι εκείνος που μέσα από έναν υγιή διάλογο επιχειρεί να δώσετε εσείς τις απαντήσεις στους εαυτούς σας. Όχι, απέχω πολύ από τον Σωκράτη. Δεν πλησιάζω καν τον μαιευτήρα της γυναίκας μου (πολύ ευφυής άνθρωπος και επιστήμονας!). Αλλά αναλογιστείτε λίγο τα δικά σας βήματα σκέψης. Μήπως πρέπει πρώτα να μιλήσετε με κάποιον με εξίσου σκουριασμένο κεφάλι πριν τρέξετε σαν αλλόφρονες καταναλωτές σε περίοδο εκπτώσεων στο Harrodd’s να πιάσετε κουβέντα με τον πρώτο προχριστιανικό Χριστιανό; Τον οποίο ηρείσθω εν παρόδω η Αθήνα καταδίκασε σε θάνατο. Η Συρακουσιάζουσα αθηναϊκή κοινωνία… Άλλο ένα μπάχαλο της σύγχρονης Ελλάδας- τσουβαλιάζουμε τα πάντα στην αρχαία Ελλάδα σε αυτόν ακριβώς τον όρο και θεωρούμε ότι τα πάντα ήταν ιδανικά, ρόδινα και μεγαλοπρεπή. Ότι όλη η αρχαία Ελλάδα, ανεξαρτήτως τόπου και αιώνα ήταν ο χρυσός αιώνας του Περικλή. Αδιαφορούμε αν ο Παυσανίας μήδισε ή αν η Αθήνα (η κοιτίδα της Δημοκρατίας βεβαίως βεβαίως) μαστιζόταν από την οικογενειοκρατία. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και όχι του παρόντος…
covert angels 