Διδάγματα από τη Φρουρά

Συνηθίζουμε να λέμε πως μία δύσκολη περίοδος ή κατάσταση της ζωής μας υπήρξε σχολείο. Το ίδιο λέμε και όσοι περάσαμε από τη Φρουρά. Όμως τι άραγε μας διδάσκει η Φρουρά και τι μπορούμε να κρατήσουμε στην μετέπειτα πολιτική μας ζωή;

Οι Εύζωνες της Προεδρικής Φρουράς, ως αριθμός και καθαρά ως στατιστικό μέγεθος, αποτελούμε περίπου το 1% της δύναμης κάθε ΕΣΣΟ του ΕΣ. Δεν αποτελούμε μονάδα των Ειδικών Δυνάμεων του ΕΣ. Αποτελούμε όμως επίλεκτη μονάδα και αυτό είναι ξεκάθαρο σε όλους από το ξεχωριστό χρώμα στο μπερέ μας. Είμαστε το ψηλότερο και πιο ευδιάκριτο, το πιο ακίνητο και ακλόνητο 1% των κληρωτών του ΕΣ. Αυτό πρακτικά τι σημαίνει; Σημαίνει ότι έχουμε καθήκον προς την υπόλοιπη κοινωνία να παραμένουμε όρθιοι υπερασπιζόμενοι τα Ιερά και τα Ιδανικά της Πατρίδας. Το να λυγίσει κάποιος άλλος, αφ ενός μπορεί να μη φανεί τόσο έντονα και σε τόσους πολλούς, αφ ετέρου, δε θα κάνει τόσο «θόρυβο» όσο αν λυγίσουμε εμείς. Ως εκ τούτου, οφείλουμε να προσπαθούμε καθημερινά να στεκόμαστε ακίνητοι όσο η καθημερινότητα και οι συνθήκες της σφυροκοπούν αλύπητα το οικοδόμημα των Αξιών και των Ιδανικών μας. Ευτυχώς, η Φρουρά μας οπλίζει και μας εξοπλίζει με τα κατάλληλα μέσα για να το επιτύχουμε αυτό. Απλά πρέπει να τα ανακαλύψουμε…

Το σχολείο που περνάει κάποιος ως υποψήφιος Εύζων διάρκειας 4 ή 5 εβδομάδων είναι με βάση πολλά δεδομένα της εποχής μας, μία μικρή κόλαση. Είναι τέσσερις εβδομάδες συνεχών παρατηρήσεων (ορισμένες ακροβατούν στα όρια της προσβολής), προσβολών (από τις οποίες, μονάχα λίγες ακροβατούν στα όρια της παρατήρησης), ελάχιστων επιβραβεύσεων, συνεχούς σωματικής κόπωσης και πόνου. Όλα αυτά έχουν τον σκοπό τους και υπάρχει και πολύ συγκεκριμένος λόγος που δεν τα συγκεκριμενοποιώ και δεν τα αναλύω περισσότερο. Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται ένας υποψήφιος ο οποίος έχει καθημερινά έξοδο (εκτός αν είναι τιμωρημένος) είναι ότι η έξοδός του είναι η επιβράβευσή του για το ότι άντεξε το «βασανιστήριο» εκείνης της ημέρας. Όταν παίρνει το γαλάζιο μπερέ και ανεβαίνει στο λόχο, πλέον, είναι υποχρεωμένος να κάνει κι άλλα πράγματα μέσα στη μέρα του, εκτός από τη συνεχή του εκπαίδευση. Και επιπλέον, δεν έχει και έξοδο κάθε απόγευμα. Αυτό είναι που έχει δημιουργήσει και μία από τις πλέον γνωστές ατάκες της ευζωνικής ζωής…

Εκεί λοιπόν που νομίζεις ότι τα «βάσανά» σου τελείωσαν, σου έρχεται σαν παγωμένο ντουζ η υποδοχή από τους Εύζωνες που είναι ήδη στο λόχο και σε προσγειώνει στην ωμή πραγματικότητα. «The only easy day was yesterday» λέει μία παροιμιώδης φράση των Ειδικών Δυνάμεων του Στρατού των ΗΠΑ και ισχύει πέρα για πέρα στην περίπτωσή μας. Αυτό όμως που πρέπει να σου μείνει από τη δοκιμασία αυτή είναι ότι η ζωή είναι γεμάτη από αγώνες. Κάθε τερματισμός είναι η γραμμή εκκίνησης για τον επόμενο αγώνα. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις και το αποδεχτείς, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσεις να γίνεις αποδοτικός μέσα σε αυτό το κλίμα της καθημερινότητας.

Μία από τις βασικότερες εργασίες που πρέπει να κάνει ένας Εύζωνας, είτε υποψήφιος είτε Εύζων ήδη στο λόχο Ευζώνων είναι να στρώνει το κρεβάτι του. Σιγά το πράμα θα πει κανείς και εν μέρει θα έχει δίκιο. Όμως, μέσα από αυτή τη διαδικασία βγαίνουν πολλά μικρά και κρυμμένα διδάγματα. Πρώτον, οφείλεις σε οποιαδήποτε μονάδα ή υπομονάδα του ΕΣ να  έχεις σωστά στρωμένο το κρεβάτι σου. Η Φρουρά ανήκει σε εκείνες τις λίγες που αν δεν είναι σωστά και άψογα στρωμένο το κρεβάτι σου, τρως ποινή η οποία μπορεί να διαφέρει σημαντικά σε μέγεθος από μέρα σε μέρα. Κι ενώ μπορεί να φαίνεται μικρό και ασήμαντο, αν δεν μπορείς να κατορθώσεις τα μικρά και ασήμαντα, πώς θα προχωρήσεις στα μεγάλα και σημαντικά;

Όταν είσαι «νέος», δεν υπάρχει περίπτωση να τη γλυτώσεις και να μη φτιάχνεις καθημερινά το κρεβάτι σου. Όταν «παλιώνεις» δε, η εμπειρία σου σου επιτρέπει να ψάξεις για τρόπους να παρακάμψεις την εργασία της τακτοποίησης του κρεβατιού. Όχι να έχεις ακατάστατο κρεβάτι αλλά πώς θα βρεις τρόπους ώστε να μειώσεις τις καθημερινές εργασίες που έχεις να κάνεις. Διότι επιπλέον, όταν παλιώνεις,πρέπει η δική σου εικόνα να είναι παράδειγμα για τους νέους να τη μιμηθούν- όχι να την αποφεύγουν. Το να φτιάχνεις το κρεβάτι σου είναι μια απλή διαδικασία η οποία, αν γίνει σωστά, χαρίζει ένα οπτικά ωραίο αποτέλεσμα όχι μόνο στο κρεβάτι σου αλλά και κατ’ επέκταση, επειδή οι «γιοί» σου σε μιμούνται, σε όλον τον θάλαμο. Έτσι, όταν θα γυρίσεις στο θάλαμο μετά από μία μέρα σκατά, στην οποία θα νιώθεις ότι δεν κατάφερες ούτε το παραμικρό, τουλάχιστον θα ξέρεις ότι κατάφερες ΑΥΤΟ το μικρό πραγματάκι- να έχεις στρωμένο το κρεβάτι σου. Και το έκανες εσύ. Όχι κάποιος άλλος.

Παραδόξως όμως, όπως εσύ οφείλεις να αποτελείς πρότυπο για τους επόμενους, έτσι είχες και κάποιους παλιούς οι οποιοι ήταν πρότυπα για σένα. Είτε το θέλεις είτε όχι, καταλήγεις να περνάς στην επόμενη γενιά, και μέσω αυτής στη μεθεπόμενη γενιά, και μέσω αυτής στην παρακάτω γενιά κ.ο.κ, τα διδάγματα που πήρες από την προηγούμενη από σένα γενιά, που σου τα μετέδωσε από την προηγούμενη γενιά και πάει λέγοντας. Κάθε επόμενη γενιά από σένα έχει κάτι από σένα, που όσο απομακρύνεσαι χρονικά τόσο γίνεται μικρότερο. Δεν μπορείς όμως να το μηδενίσεις. Όπως δεν μπορείς να μηδενίσεις τις διδαχές από τις προαιώνιες γενιές ευζώνων που εσύ έχεις μέσα σου, ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή. Είναι ίσως μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις που το παράδοξο του Ζήνωνα βρίσκει εφαρμογή και υλοποιείται. Είσαι λοιπόν πάντοτε ένας κρίκος σε μια άπειρη αλυσίδα. Και οφείλεις να αναγνωρίσεις ότι αν όντως νιώθεις έτσι, δεν έχεις το δικαίωμα να διακόψεις αυτήν την αλυσίδα. Δεν οφελείς ούτε τους επόμενους, ούτε τιμάς τους προηγούμενους.

Για να πας για υπηρεσία έπρεπε να είσαι στο εποπτείο μία συγκεκριμένη ώρα, ένα συγκεκριμένο και καθορισμένο χρονικό διάστημα πριν την ώρα της υπηρεσίας σου. Είχαμε λοιπόν έναν λοχία της προηγούμενης ΕΣΣΟ (η σειρά πριν από τη δική μου ήταν η τελευταία που τα ΛΥΒ παρήγαγαν λοχίες) ο οποίος επέμενε να είμαστε 3 λεπτά νωρίτερα απ’ το προβλεπόμενο. «Δε με νοιάζει τι κάνετε με τους άλλους! Με μένα θα είστε 3 λεπτά νωρίτερα!» Τότε νόμιζα πως ήταν ιδιοτροπία του προσωπική. Και ήταν. Αλλά με καλό αιτιολογικό. Αν έπρεπε να είσαι 3 λεπτά νωρίτερα από τον καθορισμένο χρόνο στο εποπτείο και δεν είχες εμφανιστεί, δε θα χρειαζόταν εκείνος να σε ψάχνει τελευταία στιγμή. Είχε ένα μικρό μαξιλαράκι χρόνου. Και πιστέψτε με, όταν μιλάμε για επαφές με τους παλιούς, μέσα σε τρία λεπτά μπορούσες να κάνεις πάρα πολλά πράγματα…

Το να σου γίνεται συνήθεια να κανονίζεις το πρόγραμμά σου ώστε να βρίσκεσαι εκεί που πρέπει, λίγο νωρίτερα από τότε που πρέπει, αυτό ήταν που προσπαθούσε να περάσει εκείνος ο «παλιός» μας. Να σου μπει στο πετσί σου ότι ΠΡΕΠΕΙ να είσαι εκεί. Να μη χρειάζεεται δηλαδή κανείς από εκείνους που ίσως εξαρτάται η ζωή τους από την παρουσία σου, να κοιτούν συνεχώς πάνω από τον ώμο τους για να βεβαιωθούν ότι είσαι (ή δεν είσαι) εκεί…

Πριν από κάθε υπηρεσία, ο ένας από τους δύο λόγους που έβγαινες στο εποπτείο ήταν για να σε επιθεωρήσουν ο παρατηρητής και ο δεκανέας αλλαγής (ή μόνο ο δεκανέας αλλαγής αναλόγως αν πήγαινες για υπηρεσία άρτια ή περιττή ώρα). Ο προαναφερθείς ιδιαίτερος (και όσο υπηρετούσα, ιδιότροπος) δεκανέας αλλαγής λοιπόν, είχε τρία επιπλέον λεπτά για να επιθεωρήσει την εμφάνισή σου. Έπρεπε να είσαι γυαλισμένος, καθαρός, με τις φούντες στα τσαρούχια ασκόνιστες και καλοσυντηρημένες, με το θίσανο στο φάριο και τις φούντες στις καλτσοδέτες χτενισμένες, τις κάλτσες σου τεντωμένες και φυσικά, φρεσκο-ξυρισμένος. Αν κάτι έλειπε ή δεν πληρούσε τις προδιαγραφές της Φρουράς, σε γύριζαν πίσω για να το φτιάξεις.

Κάποιες φορές για κάτι που σου φαινόταν εντελώς παράλογο. Η άσκηση αυτή ήταν για να μπορέσεις ως νεοεισαχθείς στην ευζωνική οικογένεια να καταλάβεις ότι, το να δίνεις σημασία στη λεπτομέρεια δεν είναι απλά επιλογή αλλά και μονόδρομος. Χαρακτηριστικά θυμάμαι έναν δεκανέα της δικής μου ΕΣΣΟ. Είχε στείλει τον σκοπό μπροστά μου ήδη μία φορά πίσω για να διορθώσει λεπτομέρειες. Όταν γύρισε και στάθηκε ξανά στην προβλεπόμενη θέση του μπροστά μου στο εποπτείο (εγώ πήγαινα για υπηρεσία στην πύλη), επιθεωρώντας ξανά τον ντουλαμά του σκοπού…
«Το νου σου, την επόμενη φορά που θα βγεις για υπηρεσία, δε θέλω να δω στον ντουλαμά σου ούτε ένα πίξελ λερωμένο! Κατάλαβες; Απάντα ευζωνικά!»
Δεν είδα τι του απάντησε ο σκοπός. Ξέρω όμως ότι εκείνη τη στιγμή, δε μπορείς να δώσεις άλλη απάντηση από εκείνη που περιμένει ο δεκανέας αλλαγής…

Ορισμένες φορές σε στέλνουν πίσω για κάτι που είχες περιποιηθεί και δεν μπορούσες να καταλάβεις τι άλλο έπρεπε να του κάνεις. Όμως ακριβώς εκεί έγκειται το κρυμμένο νόημα της άσκησης. Να καταλάβεις ότι κάποιες φορές, όσο κι αν προσπαθήσεις, όσο κι αν το παλέψεις, απλά δε θα τα καταφέρεις. Και δεν είναι ούτε γκίνια, ούτε ανικανότητα, ούτε «γιωτοσύνη». Είναι απλά η ζωή. Δέξου το και ξεκίνα να πηγαίνεις παραπέρα (οπότε φαντάσου τώρα να γυρίσεις πίσω στο θάλαμο και να είναι και άστρωτο το κρεβάτι σου…).

Ο άλλος λόγος που έβγαινες νωρίτερα στο εποπτείο ήταν για να μπορέσεις να μπεις, σώμα και μυαλό στην κατάσταση που επιτάσσει η ευζωνική υπηρεσία. Από τη στιγμή που πήγαινες και στεκόσουν στο εποπτείο, εκτελούσες ακινησία. Όπως εξάλλου προβλέπεται σε κάθε στρατιωτική μονάδα ανά τον κόσμο (ίσως το έχετε δει κάποιοι και στο πρώτο επεισόδιο της εξαιρετικής σειράς Band of Brothers) αλλά σε μονάχα λίγες και επίλεκτες εφαρμόζεται. Υπάρχει ένα «παιχνίδι» στη Φρουρά που σε προπονεί για αυτήν την κατάσταση. Ένα παιχνίδι που απαιτεί να μπορείς, στο άκουσμα ενός συγκεκριμένου ήχου να μπορείς να μεταβείς από τη «συνηθισμένη» κατάσταση στην οποία βρισκόσουν ως εκείνη τη στιγμή, σε ένα mode ευζωνικό, χαρακτηριζόμενο από πλήρη ακινησία. Όσο περισσότερο προπονείσαι σε αυτό, όσο πιο πολύ αντιμετωπίζεις αυτήν την εναλλαγή καταστάσεων, τόσο πιο εύκολα μπορείς να διαχειριστείς μία κατάσταση εκτός των προβλεπόμενων. Είναι αυτό που οι Ιάπωνες ονομάζουν jidoka (και όχι judoka, μη μπερδεύεσαι!).

Η ευζωνική υπηρεσία είναι 24ωρη, 7 ημέρες την εβδομάδα. Δεν υπάρχει ώρα κατά την οποία η θυσία των νεκρών να είναι λιγότερο ή περισσότερο σημαντική από άλλες. Ως εκ τούτου, είναι αρκετά δύσκολο ένας Εύζων να επιλέξει ποιά συγκεριμένη ώρα ή μέρα θα πάει για υπηρεσία. Αυτό με τη σειρά του, σημαίνει ότι θα βρεθεί αντιμέτωπος με διαφορετικές συνθήκες κάτω από τις οποίες θα κληθεί να φέρει εις πέρας την αποστολή του. Είτε αυτό λέγεται έντονο κρύο ή ζέστη, είτε πολλοί τουρίστες ή απέραντη μοναξιά, εκτυφλωτικός ήλιος ή πολλά μικρά φωτάκια του αστικού μας περιβάλλοντος. Ουσιαστικά λοιπόν, πρέπει να διδαχθείς- στην πράξη- να αφήνεις τις συνθήκες ως αυτό που είναι- συνθήκες, να μην τις αναγάγεις σε προβλήματα και να μπορείς να θέτεις εαυτόν υπεράνω των συνθηκών που επικρατούν, προσαρμοζόμενος όπως απαιτείται για να επικρατήσεις.

Όταν πας για υπηρεσία στο Μνημείο ή το Προεδρικό Μέγαρο, δεν είσαι ποτέ μόνος. Είσαι πάντα με έναν άλλον Εύζωνα ο οποίος είναι το ζευγάρι σου (και που εξ ορισμού, εσύ είσαι το δικό του). Πρακτικά αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι πρέπει να συγχρονιστείς με τον άλλο Εύζωνα που έχεις δίπλα σου, απέναντί σου. Όσο περισσότερο χρόνο περάσετε μαζί, όσο περισσότερα κοινά στοιχεία ανακαλύψετε, τόσο πιο εύκολα θα μπορείς, πριν από κάθε υπηρεσία να μπεις στην ψυχοσύνθεσή του. Διότι η ευζωνική υπηρεσία είναι η επιτομή της συντροφικότητας. Να έχεις έναν ώμο να ακουμπήσεις χωρίς να χρειαστεί να το ζητήσεις. Και να μπορείς να προσφέρεις τον δικό σου ώμο, χωρίς να πρέπει να περιμένεις το αίτημα από τη σειρούλα σου. Διότι όλα όσα περιγράψαμε προηγουμένως, δεν αφορούν μόνο εσένα αλλά και το ζευγάρι σου. Αν θέλεις να κάνεις κάτι θετικό για τον κόσμο, πρέπει να μπορείς να κάνεις κάτι θετικό πρώτα για το ζευγάρι σου. Ακούγεται ίσως παράδοξο και αντίθετο με τις mainstream φιλοσοφίες των ημερών μας. Κι όμως… Για το ζευγάρι σου κάνεις την αλλαγή. Όχι για σένα. Για το ζευγάρι σου. Γιατί θα δώσεις το έναυσμα στο ζευγάρι σου να κάνει κάτι καλό για σένα. Και μέσα από αυτό το κλίμα αλτρουισμού να μπορέσετε και οι δύο, ως ομάδα πλέον να επιπλεύσετε στον ωκεανό της καθημερινότητας που επιχειρεί να μας βουλιάξει.

Ο πρωτεύων διαχωρισμός στους Εύζωνες του λόχου Ευζώνων είναι σε Μνημείου και «Προέδρου» (εκείνοι δηλαδή που κάνουν υπηρεσία στο Προεδρικό Μέγαρο). Ο δεύτερος σε Δείκτες και Ζαππείου. Όλοι, ανεξαιρέτως θα προσπαθήσουν σε ένα καλό και υγίες κλίμα ανταγωνισμού να αποδείξουν ότι είναι οι καλύτεροι και οι κομαντερότεροι και τα μεγαλύτερα καυλοτσόλια και ότι μετά από εκείνους… το χάος. Όλοι. Από κει και πέρα όμως, είναι σαφές σε όλους ότι αν δεν μπορούν αυτές οι τέσσερις κατηγορίες Ευζώνων να συνεργαστούν και να συγχρονιστούν μεταξύ τους, η Κυριακάτικη επίσημη Αλλαγή θα είναι, στην καλύτερη, ένα φιάσκο. Βρες λοιπόν σε τι είσαι καλύτερος από τους άλλους. Δείξε το. Διαφήμισέ το αν θες. Αλλά να θυμάσαι ότι όσα κι αν σε χωρίζουν από τους γύρω σου, με εκείνους θα πρέπει και να συνεργαστείς και να συμπορευθείς. Αν δεν μπορείς να βρεις βαρύτητα σε όσα σας ενώνουν, κάτι σε όλη την αλυσίδα έχει πάει τραγικά λάθος. Αν δεν μπορείς να βρεις άλλους οι οποίοι παρά τα όσα σας διαφοροποιούν και σας χωρίζουν να μοιράζονται το ίδιο με σένα όραμα, για έναν καλύτερο κόσμο, τότε μάλλον κάτι φταίει είτε με το όραμά σου είτε με την εικόνα που αφήνεις τους άλλους να έχουν για τον ίδιο σου τον εαυτό…

Και επειδή αναφέρθηκα σε εικόνα, ο γνωστός ακόμη και στην Αίγυπτο «δακρυσμένος Εύζων» ήταν σειρά μου και είμαι πολύ υπερήφανος που μπορώ να τον αποκαλώ, ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, φίλο μου. Ήταν Μνημείου. Και ήταν και Δείκτης (κάτι που φανερώνεται εύκολα από τη φωτογραφία του). Έχαιρε όμως του σεβασμού και της εκτίμησης όλης της σειράς και των παλιών μας, πριν ακόμη γίνει το σκηνικό στο οποίο τραβήχτηκε η φωτογραφία. Η φωτογραφία απλά ήρθε να επιβεβαιώσει κάτι που όλοι μας ξέραμε και λέγαμε. Ότι ο Μίχος είναι «σκυλί του πολέμου». Και παρ’ όλο που δεν ήταν στους πέντε ψηλότερους της σειράς μας, έγινε επάξια, ένας από τους 3 ΑΜ. Θυμηθείτε ότι μιλάμε για το στρατόπεδο με τον υψηλότερο Μ.Ο. υπηρετούντων (πάλι καλά που δεν έχουμε και πύργο ελέγχου δηλαδή)!

Και τα λέω αυτά διότι ο Μίχος είναι ένα παιδί από ιστορική αγροτική περιοχή της Ελλάδας, σκληραγωγημένος από πριν και με ακλόνητα «πιστεύω» που τα έβγαζε μπροστά του κάθε φορά που πήγαινε για υπηρεσία. Παιδί μορφωμένο, χωρίς να εντάσσεται σε αυτή τη μόρφωση απαραίτητα η έννοια της εκπαίδευσης και ισχυρογνώμων όσο δεν έπαιρνε άλλο. Όλα αυτά τα στοιχεία του χαρακτήρα του Μίχου, απουσίαζαν από πολλούς οι οποίοι και ακαδημαϊκή εκπαίδευση είχαν, και υποτίθεται πιο γυμνασμένοι και νέοι ήταν. Αυτό όμως τι μας διδάσκει; Ότι δεν πρέπει να κρίνουμε ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του αφ ενός. Αφ ετέρου όμως, ότι δεν πρέπει να περιμένουμε μέχρι την τελευταία μπουκιά της τούρτας για να βγάλουμε συμπέρασμα αν μας αρέσει ή όχι.

Πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι είτε χλευάζουν την ευζωνική υπηρεσία, είτε προσβάλλουν τους σκοπούς (και μέσω αυτών όλους τους Εύζωνες) και το Μνημείο. Το εύκολο θα ήταν ο σκοπός να σηκώσει το Μ-1 του και με το πέλμα του κοντακίου του να χαρίσει ένα ωραιότατο γραμματόσημο (οπλόσημο στην προκειμένη) στον τύπο ο οποίος στέκεται μπροστά στον σκοπό και κάνει… τα δικά του. Όμως δεν είναι αυτή η αποστολή του Εύζωνα και αυτά που υπηρετεί ενώ εκτελεί την οποιαδήποτε Ευζωνική υπηρεσία είναι πολύ ανώτερα και απλησίαστα από τον κάθε «τύπο» ο οποίος απλά θέλει «15 λεπτά δημοσιότητας». Κοινώς, μικρόψυχοι και αχάριστοι υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα και παντού. Δουλειά σου δεν είναι να ασχολείσαι μαζί τους. Δουλειά σου είναι να μπορείς να τους ανέχεσαι (έστω και παθητικά με τη σιωπή σου), ακόμη και να τους αγνοείς, και να μπορείς να ολοκληρώνεις τη δουλειά σου παρά την παρουσία τους.

Μάθε λοιπόν να δίνεις προσοχή στη λεπτομέρεια,
Προσπάθησε να μαθαίνεις συνεχώς κάτι νέο ώστε να βελτιώνεσαι,
Μάθε να δίνεις σημασία στα μικρά και επαναλαμβανόμενα ώστε να γίνονται μικρές και καθημερινές νίκες,
Προσπάθησε μέσα από τη δική σου προσπάθεια να γίνεις θετικό πρότυπο για τους ανθρώπους που θέλεις να έχεις μαζί σου αλλά και τις επόμενες γενιές που θες να ακολουθήσουν τα βήματά σου και τα βήματα που εσύ ακολούθησες.
Αποδέξου ότι η ζωή είναι γεμάτη από απογοητεύσεις και ήττες. Έτσι δε θα τους επιτρέψεις να σε ρίξουν όπως δε θα επιτρέπεις και στις περιρρέουσες συνθήκες να σε ρίξουν ή να καθορίσουν το αποτέλεσμα της δουλειάς σου.
Δες αλτρουιστικά την παρουσία σου σε αυτόν εδώ τον πλανήτη, προσπάθησε να κάνεις κάτι καλό για τους ανθρώπους που είναι κοντά σου και σε συντροφεύουν ώστε αυτό το πνεύμα να πολλαπλασιάζεται.
Αποδέξου ότι δεν μπορείς να κάνεις τα πάντα μόνος σου και γίνε για τους άλλους ένας πραγματικός σύντροφος. Ένας αδερφός εν όπλοις.
Μάθε να βλέπεις όλα όσα σε ενώνουν με τους ανθρώπους γύρω σου. Δέξου ότι οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους ανθρώπους υπάρχουν αλλά κάνε ό, τι περνάει από το χέρι σου ώστε να σε χαρακτηρίζουν αυτά που σε ενώνουν με τους άλλους και όχι αυτά που σας χωρίζουν.
Μάθε να μην κρίνεις τους ανθρώπους βάσει καταγωγής, ομάδας, θρησκείας αλλά βάσει του μεγέθους της καρδιάς τους, του ισχυρότερου μυ του ανθρώπινου σώματος που είναι και το μέρος που εσωκλείει τον πραγματικό πατριωτισμό ενός ανθρώπου. Με τον τρόπο αυτό θα μπορείς και να διακρίνεις τους μικρόψυχους και τους κακοπροαίρετους ανθρώπους. Θα μπορείς να τους απομονώνεις.
Και αν τιθασεύσεις όλα τα παραπάνω, σίγουρα θα μπορείς να σηκώνεσαι όποτε πέφτεις και να συνεχίζεις ακόμη πιο δυνατά.