Η ζωή και ο θάνατος του George Beurling- του Καναδού που έζησε και τις εννέα ζωές(*) του!

Ο George “Buzz” ή “Screwball” Beurling ήταν ο πλέον επιτυχημένος Καναδός πιλότος καταδιωκτικών κατά τον Β’ ΠΠ. Απέκτησε μοναδικά προσωνύμια με τα οποία έγινε πασίγνωστος σε όλη τη βόρειο Αμερική και τιμήθηκε με πλήθος ηθικών αμοιβών μεταξύ αυτών το περίφημο DSO (Distinguished Service Order) και το DFC (Distinguished Flying Cross). Αν και μοιράζεται πολλά κοινά χαρακτηριστικά στον τρόπο πτήσης και μάχης με τον Marseille και τον Pattle, εντούτοις, η όποια σύγκριση είναι επιδερμική και έχει σίγουρα σαθρά πόδια! Το εντυπωσιακό παράδοξο για τον Beurling είναι ότι ο Καναδάς τον έχει στο ιστορικό περιθώριο και ενώ δεν ασπάστηκε ποτέ τον ιουδαϊσμό, ουσιαστικά τιμάται μόνο από το κράτος του Ισραήλ!

(*) Για τους Αγγλοσάξωνες, οι γάτες έχουν 9 ζωές αντί για 7 που θεωρούμε ως Έλληνες. Ελπίζω στο τέλος της ανάγνωσης να καταλάβετε τον λόγο για τον οποίο άφησα στον τίτλο, την εκδοχή των 9 ζωών αντί για 7…

Ο George Beurling, γεννήθηκε στη πόλη Verdun στο Montreal του Καναδά την ημέρα του Αγίου Νικολάου το 1921. Πέταξε για πρώτη φορά στα 11 (!) του χρόνια και στα 17 του πετούσε solo! Παράτησε το σχολείο για να δουλέψει σε μία εταιρεία εμπορευματικών αερομεταφορών στο Ontario και πήρε πτυχίο χειριστή! Όταν οι Ιάπωνες ξεκίνησαν εχθροπραξίες με την Κίνα, προσπάθησε να μπει στην AVG, τους γνωστούς Flying Tigers του Chennault οι οποίοι πετούσαν τα σκληροτράχηλα P-40 εναντίον των ιαπωνικών Α6Μ Zero.

Με το ξέσπασμα του πολέμου στην Ευρώπη, ο Beurling επιχείρησε να ενταχθεί στην Βασιλική Καναδική Αεροπορία (RCAF) αλλά απορρίφθηκε. Η επόμενη πόρτα που χτύπησε ήταν εκείνη της Φινλανδικής Αεροπορίας, η οποία είχε εμπλακεί στον χειμερινό πόλεμο με τους Σοβιετικούς αλλά και πάλι δεν τα κατάφερε. Κάποιες πηγές αναφέρουν ότι δεν πήρε την άδεια των γονιών του, κάποιες πηγές ότι τον απέρριψαν οι Φινλανδοί λόγω… χαρακτήρα. Αν και, το δεύτερο σενάριο δείχνει πιο πιστευτό, όπως και να’ χει, ο Beurling διέσχισε τον Ατλαντικό ως λαθρεπιβάτης σε ένα εμπορικό πλοίο και έπιασε λιμάνι στη Γλασκώβη. Στόχος του ήταν να καταταγεί στη Βασιλική Αεροπορία (RAF). Δυστυχώς για εκείνον, είχε είτε χάσει, είτε ξεχάσει (πάλι είναι ασαφής εδώ η βιβλιογραφία) το πιστοποιητικό γεννήσεώς του και έπρεπε να γυρίσει στον Καναδά! Τον Σεπτέμβριο του 1940, με τη μάχη της Αγγλίας να κορυφώνεται, ο Beurling επέστρεψε στη γηραιά Αλβιόνα, με τα χαρτιά του τακτοποιημένα αυτή τη φορά, και η RAF τον έκανε δεκτό ως πιλότο.

Μετά από έναν χρόνο εκπαίδευσης, εντάχθηκε στην επιχειρησιακή εκπαιδευτική μονάδα (OTU) της RAF στο Hawarden. Εκεί, τον πήρε «υπό τη φτερούγα του» ο μεγάλος Ginger Lacey, το προσωπικό σκορ του οποίου τότε, ήταν ήδη 27 καταρρίψεις (ΣτΣ. Κρατήστε αυτόν τον αριθμό- είναι σημαδιακός)! Λίγο μετά το τέλος του πολέμου, ο Lacey θα έλεγε για τον Beurling ότι «δεν υπήρχε αμφιβολία ή διχογνωμία- ήταν εξαιρετικός πιλότος και είχε ακόμη καλύτερο σημάδι».

Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά, σε συνδυασμό με εξαιρετική όραση, ήταν αναμφίβολα τα κλειδιά για τη μετέπειτα επιτυχία του. Στο Hawarden βυθίστηκε στη μελέτη και στην εξάσκηση. Σκοποβολή (εναέρια ασφαλώς), βαλλιστική, εκτίμηση απόστασης και προσκόπευση σε τέτοιο βαθμό που του έγιναν αυτόματα. Για εκείνον, πτήση και πυροδότηση των όπλων του αεροπλάνου του είχαν γίνει περισσότερο από συνώνυμα. Είχαν γίνει ένα κράμα. Μέσα σε όλα, είχε κι ένα ακόμη θετικό ο Beurling σχετικά με την εκπαίδευσή του. Από την αρχή, μπήκε στα Spitfires και δε χρειάστηκε ποτέ να αλλάξει τύπο. Ακόμη και προς τα τέλη του πολέμου που είχε εκπαιδευτεί στο Mustang, εξακολουθούσε να πετάει Spitfire. Στα μέσα Δεκεμβρίου του 1941, τοποθετήθηκε στην 403 Μοίρα ως αρχισμηνίας χειριστής η οποία και μόλις είχε μετασταθμεύσει στο North Weald του Essex. Η πρώτη του πολεμική πτήση ήταν την ημέρα των Χριστουγέννων του 1941. Με την 403 Μοίρα έμεινε για περίπου 4 μήνες, εκτελώντας επιθετικές αναγνωρίσεις και συνοδεία βομβαρδιστικών πάνω από τη Μάγχη. Όσο ήταν στην 403, η RAF δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει τα… ταλέντα του.

Προς τα τέλη της άνοιξης του 1942 πλέον, πάρθηκε η απόφαση, οι μοίρες της RCAF να στελεχώνονται από προσωπικό αποκλειστικά της RCAF. Ο Beurling ο οποίος ήταν μεν Καναδός (και βέρος) αλλά πιλότος της RAF, μετατέθηκε στην 41 Μοίρα στο Sussex.

Οι πρώτες του δύο αποστολές με τη νέα του Μοίρα ήταν χωρίς κάποιο επεισόδιο. Στην τρίτη του αποστολή όμως, την ημέρα της πρωτομαγιάς του 1942, πέντε Fw-190 επιτέθηκαν στον σχηματισμό του Beurling. Ο Beurling ο οποίος, ως νέος στη Μοίρα, ήταν στο τέλος του σχηματισμού, αποκόπηκε από αυτόν και «έφαγε αρκετό ξύλο». Τόσο που τα μισά από τα πολυβόλα του αχρηστεύθηκαν! Παρ’ όλα αυτά, μπόρεσε να πυροδοτήσει εναντίον ενός εκτός των κυνηγών του και με μία κοφτή ριπή η οποία βρήκε το γερμανικό καταδιωκτικό στη δεξαμενή καυσίμων, το έκανε να εκραγεί στον αέρα! Αυτή ήταν η πρώτη του κατάρριψη στον πόλεμο.

Δύο μέρες αργότερα, ο Beurling ήταν όπως συνηθιζόταν, πάλι στην τελευταία θέση του σχηματισμού των τεσσάρων αεροσκαφών, στο λεγόμενο tail end Charlie. Χάρις στην εξαιρετική του όραση, εντόπισε ένα μοναχικό Fw-190 το οποίο δεν είχε δει κανένας άλλος και έσπασε από τον σχηματισμό προκειμένου να το καταδιώξει. Αν και η κατάρριψη αυτή δεν επιβεβαιώθηκε, ο ίδιος δήλωσε ότι το εχθρικό αεροπλάνο κατέπεσε στην περιοχή του Cap Gris Nez. Αυτή του η ενέργεια τον κατέστησε τον λιγότερο δημοφιλή νέο πιλότο της Μοίρας, όχι μόνο για τους προϊσταμένους του αλλά και τους υπόλοιπους πιλότους καθώς κανείς δεν είχε εμπιστοσύνη ότι ο Beurling θα έμενε στον σχηματισμό όταν θα τον είχαν ανάγκη! Καλύτερα να του είχε βγει το μάτι- με την εξαιρετική όραση- παρά το όνομα…

Ισχυρογνώμων και αλαζόνας όπως κάθε «γεννημένος» άσσος, ενοχλήθηκε για την αντιμετώπιση και τη μεταχείριση που έλαβε από τη Μοίρα του εξ αιτίας του περιστατικού στο Cap Gris Nez και ζήτησε μετάθεση εκτός Αγγλίας. Η διοίκηση της 41 Μοίρας δεν έχασε την ευκαιρία και με ιδιαίτερη ανακούφιση, τον έδιωξε από το δυναμικό της. Ήταν ίσως η μοναδική φορά όσο ο Beurling υπηρετούσε στη 41 που όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Το μόνο που θα έκανε τον Beurling πιο χαρούμενο θα ήταν να γνωρίζει τον τελικό του προορισμό. Αυτόν όμως θα τον μάθαινε αργότερα. Όταν το πλοίο στο οποίο επέβαινε- νόμιμα αυτή τη φορά- έφτανε στο Γιβραλτάρ, πληροφορήθηκε ο Beurling ότι θα εντασσόταν στο δυναμικό της 249 Μοίρας της RAF στο νησάκι της Μάλτας.

Ο στρατηγικός ρόλος της βρετανοκρατούμενης Μάλτας στο κέντρο της Μεσογείου, το ενοχλητικό αγκάθι κοντά στις σικελικές ακτές ήταν πολύ σημαντικός. Τα καταδιωκτικά της RAF (και όχι μόνο) και φυσικά οι πιλότοι τους, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην υπεράσπιση της Μάλτας κατά την πολιορκία του νησιού από τις δυνάμεις του Άξονα. Ο Beurling προσγειώθηκε στη Μάλτα την 9^η Ιουνίου, αφού είχε απονηωθεί με το Spitfire του από το κατάστρωμα του βρετανικού αεροπλανοφόρου HMS Eagle. Δεν άργησε να πάρει το παρατσούκλι “Screwball” εξ αιτίας του ριψοκίνδυνου (δίχως αύριο θα έλεγε κανείς) τρόπου με τον οποίο πετούσε αν και πιο… ευγενικά και ιπποτικά προσωνύμια του δόθηκαν αργότερα από τα Μέσα Ενημέρωσης της εποχής.

Το βάπτισμα του πυρός στη Μάλτα, ο Beurling τo έλαβε 3 μέρες από την άφιξή του στο νησί, στις 12 Ιουνίου 1942 όταν μία τετράδα Spitfires της 249 Μοίρας αναχαίτισε οχτώ Bf-109. Ο Beurling διεκδίκησε μία κατάρριψη ενός Bf-109 του οποίου όπως είπε του έκοψε την ουρά αλλά, καθώς κανείς δεν το είδε να συντρίβεται, καταχωρήθηκε ως «έχον υποστεί ζημιές» και όχι ως κατάρριψη. Αυτό όμως ήταν μόνο η αρχή. Από το σημείο εκείνο και μετά, οι επιτυχίες του Beurling στο νησάκι αυτό της μεσογείου όχι μόνο διαδέχονταν η μία την άλλη αλλά και με τρομακτικό ρυθμό!

Στις 6 Ιουλίου του 1942, μαζί με άλλους 7 θαρραλέους πιλότους της 249Μοίρας, κλήθηκαν να αναχαιτίσουν έναν σχηματισμό τριών Cant Z1007bis τα οποία συνοδεύονταν από 14 Re.2001 και 16 (το πιθανότερο νούμερο) Macchi MC.202. Η αερομαχία εξελίχθηκε πραγματικά πολύ σκληρά. Τα Spitfires όρμησαν κεραυνοβόλα ανάμεσα στα μαχητικά προς τα βομβαρδιστικά. Με μία κοφτή ριπή από τα περίπου 200 μέτρα, o Beurling προκάλεσε ζημιές στο ένα. Χωρίς να χάσει χρόνο, εκμεταλλεύτηκε το πλεονέκτημα της ταχύτητας που ήδη είχε και έστρεψε το αεροπλάνο του στο πλησιέστερο μαχητικό. Το μαχητικό αυτό ανήκε στην 352 Μοίρα της Reggia Aeronautica και χειριστής του ήταν ο αρχισμηνίας Francesco Pecchiari. Ο Ιταλός τον είδε και βούτηξε προς τη θάλασσα προκειμένου να ξεφύγει. Μετά από περίπου 15000 πόδια, ο Ιταλός αρχισμηνίας βγήκε από τη βύθιση αλλά ο Beurling ήταν ακόμη κολλημένος πίσω του και από απόσταση περίπου ίση με 300 γιάρδες, έριξε μία ριπή δύο δευτερολέπτων. Το Re.2001 χτυπήθηκε και διαλύθηκε στον αέρα. Πριν προσγειωθεί ο βρετανικός σχηματισμός στο Ta’ Qali είχε προλάβει και είχε καταρρίψει άλλο ένα μαχητικό, ένα Macchi της 152 Μοίρας αυτή τη φορά, το οποίο το είδαν οι υπόλοιποι του σχηματισμού να συντρίβεται στο Zejtun.

Με την προσγείωση στο λιτό αεροδρόμιο του Ta’ Qali, προσωπικό εδάφους και Beurling διαπίστωσαν ότι το δικό του Spitfire ήταν γεμάτο τρύπες από πυρά πολυβόλων, κάτι που πέρα από κάθε αμφιβολία δείχνει πόσο αφοσιωμένος ήταν στο «θήραμά» του. Παρ’ όλα αυτά, κατά το σούρουπο ήρθε διαταγή για άμεση απογείωση καθώς τα ραντάρ είχαν εντοπίσει σχηματισμό Bf-109 και Ju-88. Συνολικά ήταν 20 καταδιωκτικά για συνοδεία των 2 Junkers. Σε μία επανάληψη του μεσημεριανού σκηνικού με τους Ιταλούς, τα (τέσσερα αυτή τη φορά) Spitifires όρμησαν από μεγαλύτερο ύψος εναντίον του εχθρικού σχηματισμού. Και πάλι ο Beurling δεν κατάφερε να καταρρίψει το Ju-88 που είχε επιλέξει προκαλώντας του όμως σημαντικές ζημιές. Σχεδόν αμέσως μετά την απεμπλοκή του από το Junkers βρέθηκε στην ουρά ενός Bf-109. Ο χειριστής του Messerschmitt εκτέλεσε βύθιση ώστε να ξεφύγει αλλά και πάλι ο Beurling έμεινε κολλημένος πίσω του και ενώ ο γερμανός χειριστής έβγαινε από τη βύθιση, ο Beurling έριξε μία κοφτή ριπή δύο δευτερολέπτων από απόσταση 800 γιάρδες. Η απόσταση αυτή ήταν αρκετά συνηθισμένη για τους περισσότερους χειριστές στη RAF και τη Luftwaffe. Για ξεχωριστούς όμως πιλότους και σκοπευτές όπως ο Marseille, o Hartmann ή ο Beurling, ήταν μεγάλη και δε συνήθιζαν να ανοίγουν πυρ σε τέτοιες αποστάσεις. Οι βολίδες των πυροβόλων του Beurling καρφώθηκαν στο εχθρικό Messerschmitt σα μολύβδινη βροχή σε φρέσκο χώμα. Το αεροπλάνο τυλίχτηκε σε μαύρους καπνούς και έπεσε με έναν δυνατό παφλασμό στη μεσόγειο. Στην πρώτη του πραγματικά έντονη μέρα στη Μάλτα, ο Beurling είχε πιστωθεί με 3 καταρρίψεις, ανεβάζοντας το σύνολό του σε 4.

Τέσσερις μέρες αργότερα, τη 10^η Ιουλίου, κατέρριψε τον αρχισμηνία Francesco Visentini ο οποίος ήταν στα χειριστήρια ενός Macchi MC.202 της 378 Μοίρας. Πλεόν το σύνολο των επιβεβαιωμένων καταρρίψεων του ήταν στις 5 και ήταν και επισήμως, ένας άσσος της RAF.

Επειδή οι περισσότερες εμπλοκές του Beurling στη Μάλτα ήταν με Ιταλούς, αργότερα, προς τα τέλη του πολέμου, ένας Καναδός δημοσιογράφος ήθελε να του προσάψει το παρατσούκλι του “Francesco killer”- εκμεταλλευόμενος το κοινό αυτό ιταλικό όνομα με τις συμπτώσεις των πρώτων του καταρρίψεων. Επειδή όμως είχε ήδη έρθει η συνθηκολόγηση της Ιταλίας, δεν πέρασε το- έξυπνο όσο και πολιτικά ανορθόδοξο- παρατσούκλι για τον Καναδό άσσο. Για τους Ιταλούς αντιπάλους του ο Beurling είχε πει ότι

Οι Γερμανοί είναι μάλλον καλύτεροι συνολικά ως πιλότοι από τους Ιταλούς αλλά σίγουρα αφήνουν τους μακαρονάδες να κάνουν τις δύσκολες δουλειές. Όταν κάποια στιγμή γράψουμε το τελικό σκορ για αυτήν την παράσταση, ελπίζω κάποιος να το σκεφτεί και να το συνυπολογίσει αυτό

Στις 12 Ιουλίου, ο Beurling πετούσε με τον Erik Hetherington, ψάχνοντας για τον αγνοούμενο συνάδελφό τους, τον Berkeley- Hill. (Τέτοιου είδους αποστολές δεν ήταν παράδοξο ή παράξενο φαινόμενο στον Β’ ΠΠ. Και το προσωπικό των 335, 336 εκτελούσε τέτοιες αποστολές.) Κατά την περιπολία- αναζήτηση, το ζευγάρι των Spitfires εντόπισε δύο Reggiane Re.2001. Ο Beurling έκανε νόημα στον wingman του και βούτηξαν προς τα ιταλικά καταδιωκτικά. Σαν αρπακτικό, έβαλε το δεύτερο μαχητικό μέσα στα σκοπευτικά του και με μία κοφτή ριπή έστειλε το ιταλικό αεροπλάνο φλεγόμενο στη θάλασσα. Μέσα σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα είχε αλλάξει στόχο και πλησίαζε τον αρχηγό του ζεύγους. Είχε φτάσει στα 100 πόδια από το εχθρικό μαχητικό όταν ο χειριστής του, ο αντισμήναρχος Aldo Quarantotti εντόπισε τον Beurling. Ήταν ήδη αργά. Μία κοφτή ριπή πέτυχε το Reggiane μπροστά από το πιλοτήριο και μία από τις βολίδες του Beurling αποκεφάλισε τον Quarantotti! Το ιταλικό μαχητικό έπεσε ακυβέρνητο στη θάλασσα.

Τη 14^η Ιουλίου όμως, τα ιταλικά μαχητικά πήραν μερικώς την εκδίκησή τους καθώς αχρήστευσαν το αεροπλάνο του Beurling και τραυμάτισαν τον ίδιο ελαφρά στη φτέρνα. Το προσωπικό εδάφους μέτρησε περισσότερες από 20 πλήγματα τα οποία είχαν διαπεράσει την άτρακτο και τα φτερά του αεροπλάνου. Ακόμη περισσότερα πλήγματα τα οποία διέφεραν στο ότι δεν ήταν διαμπερή μετρήθηκαν από την ίδια συμπλοκή.

Η 22^α Ιουλίου ήταν μία πραγματικά δύσκολη μέρα για τον Beurling καθώς έχασε τον καλύτερο- και ίσως μοναδικό- φίλο του στη Μάλτα, τον γαλλο-καναδό πιλότο Jean Paradis (απλή συνωνυμία με την ηθοποιό και πρώην σύζυγο του Johnny Depp). Την επόμενη μέρα, ακόμη υπό την επήρεια του θυμού και της θλίψης, απογειώθηκε για αναχαίτιση, με άλλα εφτά Spitfires της 249 Μοίρας. O Beurling ισχυρίστηκε ένα βομβαρδιστικό με πολλές ζημιές και ένα Macchi MC.202 ο χειριστής του οποίου, αρχισμηνίας Bruno Di Pauli ανέφερε ότι χτυπήθηκε από αντιαεροπορικά πυρά τα οποία του έκοψαν την πτέρυγα (όπως είχε αναφέρει και ο Beurling στη δική του αναφορά) και υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει καθώς βρίσκονταν στην ουρά του 6 Spitfires τα οποία όμως δεν είχαν ακόμη ανοίξει πυρ εναντίον του…

Την 24^η Ιουλίου 1942, απονεμήθηκε στον Beurling το διακεκριμένο μετάλλιο ιπταμένου (Distinguished Flying Medal- DFM). Σύμφωνα με το συνοδευτικό κείμενο της απονομής,

Ο αρχισμηνίας Beurling έχει επιδείξει πολλές ικανότητες και θάρρος απέναντι στον εχθρό. Μία μέρα του Ιουλίου, 1942, ενεπλάκη με αριθμό εχθρικών μαχητικών τα οποία συνόδευαν σχηματισμό Junkers 88 και κατέστρεψε ένα μαχητικό. Αργότερα την ίδια μέρα ενεπλάκη με δέκα εχθρικά μαχητικά και κατέρριψε δύο από αυτά, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό των καταρρίψεών του σε οχτώ.

Μόλις όμως τέσσερις μέρες από την πλέον πρόσφατή του κατάρριψη, στις 27 Ιουλίου, ο Beurling είχε την πιο σημαντική μέρα της πολεμικής του καριέρας (στη Μάλτα και όλον τον πόλεμο). Από τις τέσσερις (δύο ιταλοί, δύο γερμανοί) καταρρίψεις του εκείνη τη μέρα, οι τρείς ήταν αντίπαλοι άσσοι! Οι ιταλοί πετούσαν Macchi MC.202 και οι γερμανοί Messerschmitt Bf-109. Στο τέλος της ημέρας, 20 μέρες από την πρώτη του εμπλοκή στη Μάλτα και μόλις τρεις από τη μέρα που του απονεμήθηκε το DFM το οποίο αναφερόταν σε οχτώ καταρρίψεις, ο Beurling είχε ανεβάσει τον δείκτη των προσωπικών του καταρρίψεων σε 16!

Στις 30 Ιουλίου, προήχθη σε ανθυποσμηναγό και πριν καλά- καλά στεγνώσει το μελάνι στην πρώτη του απονομή του DFM, του απονεμήθηκε για δεύτερη φορά, κυρίως για τα επιτεύγματά του στις 27 Ιουλίου!

Μετά την απονομή προς εκείνον του DFM, τον Ιούλιο του 1942, ο αρχισμηνίας Beurling έχει καταρρίψει άλλα εννιά αεροσκάφη, ανεβάζοντας το σύνολό του σε 17. Ένα από τα κατορθώματά του ήταν η καταστροφή 4 εχθρικών αεροσκαφών σε μία ημέρα και η πρόκληση εκτεταμένων ζημιών σε άλλα δύο. Το θάρρος του και η αποφασιστικότητά του είναι πηγή έμπνευσης για όλους.

Οι καθημερινοί ρυθμοί κατά την πολιορκία της Μάλτας, η κακή σίτιση και η δυσεντερία ήταν πλέον πρόδηλες. Τις περισσότερες μέρες του Αυγούστου και του Σεπτεμβρίου, ο Beurling τις πέρασε στο κρεβάτι. Μονάχα στις 8 Αυγούστου κατάφερε μία κατάρριψη, ενός Bf-109 το οποίο έπεσε στη θάλασσα. Δεν μπόρεσε όμως και ο ίδιος να αποφύγει τα πλήγματα από τους γερμανούς πιλότους οι οποίοι στην ίδια αερομαχία, «κέντησαν» το Spitfire του Beurling. Με το αεροπλάνο του χτυπημένο και στον κινητήρα, έκανε αναγκαστική προσγείωση σε ένα χωράφι. Μάλιστα, υποχρεώθηκε σε απότομο σταμάτημα του αεροπλάνου στο σύνορο του χωραφιού με το διπλανό εξ αιτίας του πέτρινου τοιχίου που ο ιδιοκτήτης είχε φτιάξει (και τώρα θα έπρεπε να ξαναφτιάξει!). Η κατάρριψη αυτή ανήκει σε έναν εκ των Herbert Rollwage, Siegfried Freytag ή Pohl της JG77, οι οποίοι έχουν όλοι δηλώσει την κατάρριψη ενός Spitfire. Ως εκ θαύματος, μετά από όλο αυτό, ο Beurling είχε υποστεί μόνο ένα επιφανειακό κόψιμο οπότε βγήκε από το Spitfire του και με οτοστόπ γύρισε στο Ta’ Qali.

Στις 10 Οκτωβρίου, ο Beurling είχε βγει για δοκιμαστική πτήση με το Spitfire το οποίο μόλις είχε επιστραφεί από συντήρηση. Κατά τη διάρκεια αυτής της πτήσης, τα ραντάρ τον έφεραν σε πορεία και θέση ώστε να αναχαιτίσει δύο Bf-109, σε ύψος μόλις 1000 ποδών πάνω από τη Filfla. Ο Beurling, όντας μόνος, δεν μπόρεσε να επιβεβαιώσει τις καταρρίψεις αυτές και στα γερμανικά αρχεία δεν αναφέρονται πουθενά απώλειες αεροσκαφών, ούτε ανέφερε κανείς στο νησί να πέφτει κάποιο Messerschmitt. Έτσι, οι καταρρίψεις αυτές έμειναν ως ανεπιβεβαίωτες.

Στις 13 Οκτωβρίου, ένας σχηματισμός 12 καταδιωκτικών της RAF αναχαίτισε έναν σχηματισμό Ju-88, συνοδευόμενα από δύο ντουζίνες Bf-109. Επιστρέφοντας, ανέφερε ότι έπληξε αρκετά σοβαρά το πρώτο βομβαρδιστικό, και το πρώτο Bf-109 που βρέθηκε στην πορεία του το οποίο εξερράγη στον αέρα. Συνέχισε πυροβολώντας το επόμενο Bf-109 που βρήκε εύκαιρο το οποίο δεν είδε να πλήττεται από τα πυρά του, είδε όμως τον πιλότο να το εγκαταλείπει…

Στις 14 Οκτωβρίου, ημέρα η οποία έμελλε να εκτελέσει την τελευταία του αποστολή στη Μάλτα, εφτά πιλότοι από τη 249 Μοίρα απογειώθηκαν προκειμένου να αναχαιτίσουν μία ομάδα Ju-88 την οποία συνόδευαν πάνω από εξήντα Bf-109, MC.202 και Re.2001! Έχοντας βάλει στόχο ένα από τα Ju-88, ο Beurling το πολυβόλησε αρκετά αλλά έλαβε και το δικό του αεροσκάφος πολύ ‘μολύβι’. Περίπου 30 τρύπες… Χωρίς να δώσει σημασία αν το Ju-88 έπεσε ή όχι, έστρεψε το ενδιαφέρον του στα Bf-109, προκαλώντας φθορές στο πρώτο που σημάδεψε και κόβοντας το φτερό του δεύτερου απ’ τη ρίζα. Από το πρώτο Bf-109 απέμπλεξε όταν διαπίστωσε ότι ο αρχηγός του σχηματισμού του, πλέον δεν κινδύνευε. Βιάστηκε να εμπλέξει τα καταδιωκτικά που συνόδευαν τα βομβαρδιστικά για να σώσει τον συνάδελφό του. Και όταν είδε ότι πλέον ο έτερος ιπτάμενος ιππότης της Μάλτας είχε βγει από τη δύσκολη θέση, έστρεψε τα πυροβόλα του στον δεύτερο πλησιέστερο στόχο. Βάζοντας αυτόν στα σκοπευτικά του, με μία κοφτή ριπή- όπως συνήθιζε εξ άλλου- έστειλε το Messerschmitt στο έδαφος στροβιλιζόμενο με μία πτέρυγα λιγότερη…

Η πάγια τακτική των κοφτών ριπών και η μικρή απόσταση εμπλοκής, του δίνανε το πλεονέκτημα της συνεχούς εναλλαγής στόχων, τους περισσότερους από εκείνους τους οποίους σημάδευε, τους κατέρριπτε. Αν δεν κατάφερνε να καταστρέψει το εχθρικό αεροσκάφος με την πρώτη σύντομη ριπή, άλλαζε στόχο. Συνήθως ήταν τέτοια η αριθμητική υπεροχή των εχθρικών σχηματισμών που δεν του άφηνε κάποια άλλη επιλογή.

Καθώς ο Beurling ήταν αφοσιωμένος στον στόχο του όμως, ένα τρίτο Messerschmitt τον προσέγγισε από κάτω. Ο γερμανός πιλότος πυροβολούσε τον Καναδό, προσφέροντας μία επανάληψη του σκηνικού που προηγήθηκε και στο οποίο ο Beurling προσέτρεξε σε βοήθεια του δικού του συμπολεμιστή. Το τρίτο γερμανικό μαχητικό με το οποίο ενεπλάκη ο Beurling εκείνη τη μέρα, χτύπησε με τα πυροβόλα του την άτρακτο του Spitfire, τρυπώντας τη δεξαμενή καυσίμων. Θραύσματα χτύπησαν τον Beurling στα πλευρά, στον αγκώνα και τη γάμπα. Τα καύσιμα έπιασαν φωτιά και μέσα σε δευτερόλεπτα, όλο το πιλοτήριο γέμισε πυκνούς καπνούς. Ο Beurling δεν είχε άλλη επιλογή παρά να εγκαταλείψει.

Αφού περίμενε για ώρες στα παγωμένα νερά της Μεσογείου να τον μαζέψουν, τον περισυνέλλεξε το πλήρωμα του σκάφους HSL 128. Λίγα χρόνια αργότερα, με την ευκαιρία του θανάτου του Beurling, ο L.G. Head, μέλος του πληρώματος εκείνου θυμόταν ότι ήταν ιδιαίτερα ανήσυχος ο Beurling, όχι για τα αρκετά σοβαρά τραύματά του αλλά γιατί δεν μπορούσε να βρει μία μικρή βίβλο που του είχε δώσει η μητέρα του και που είχε πάντα μαζί του! Προκειμένου ιατρικό προσωπικό να περιποιηθεί τα τραύματά του, ο Beurling εισήχθη στο νοσοκομείο από το οποίο πήρε εξιτήριο στις 30 Οκτωβρίου και 31 επιβιβάστηκε σε ένα B-24 προκειμένου να μεταβεί στην Αγγλία.

Στις 16 Οκτωβρίου, κι ενώ ήταν ακόμη στο νοσοκομείο, του απονεμήθηκε ο Διακεκριμένος Σταυρός Ιπταμένου (Distinguished Flying Cross- DFC).

Ενώ του είχε απονεμηθεί δεύτερη φορά το DFM, ο αξιωματικός αυτός κατέρριψε ακόμη 3 εχθρικά αεροσκάφη, ανεβάζοντας το σύνολο σε 20. Μία ημέρα του Σεπτεμβρίου 1942, ο ίδιος και ακόμη ένας πιλότος ενέπλεξαν τέσσερα εχθρικά μαχητικά. Στην αερομαχία που ακολούθησε, ο ανθυποσμηναγός Beurling κατέστρεψε 2 από αυτά. Ο αξιωματικός αυτός έχει θέσει ένα παράδειγμα που εναρμονίζεται με τις υψηλότερες παραδόσεις της Βασιλικής Αεροπορίας, ως αδάμαστος μαχητής του οποίου η επιμονή και η θέληση για επικράτηση έχουν κερδίσει τον θαυμασμό των συναδέλφων του.

Κι ενώ με τα μαχητικά αεροσκάφη έκανε πρακτικά ό, τι ήθελε στον αέρα, με τα μεταγωγικά, το… κάρμα του, απλά δεν κολλούσε. Το Β-24 (AL516) στο οποίο επιβιβάστηκε στις 31 Οκτωβρίου για να μεταβεί στην Αγγλία, έπεσε στη θάλασσα ανοιχτά του Γιβραλτάρ, λόγω βλάβης στα υδραυλικά. Ο Beurling όμως, μαζί με άλλους δύο ιπταμένους, κατάφεραν και επέζησαν του δυστυχήματος αυτού. Στο νοσοκομείο φέρεται να είπε σε έναν άλλο τραυματία ότι «εν μέσω του μεγαλύτερου πολέμου του 20^ου αιώνα, το να σκοτωθείς σε αεροπορικό δυστύχημα είναι αν μη τι άλλο κακή τύχη!»

Τη 14^η Οκτωβρίου, όπως είπαμε, εκτέλεσε την τελευταία του αποστολή στη Μάλτα. Με τις καταρρίψεις της ημέρας εκείνης, έφτασε συνολικά τις 27 (όσες είχε και ο Lacey όταν ανέλαβε τον Beurling ως μαθητευόμενο) πάνω από το μπαρουτοκαπνισμένο αυτό νησάκι της Μεσογείου. Ήταν με διαφορά ο καλύτερος πιλότος καταδιωκτικών της RAF, όχι μόνο στη Μάλτα αλλά και στο ευρύτερο θέατρο επιχειρήσεων της Μεσογείου. Οι πολλαπλές του επιτυχίες στο νησί, του έδωσαν το προσωνύμιο «το καναδέζικο γεράκι της Μάλτας» (παραφράζοντας τον τίτλο της γνωστής ταινίας με τον Humphrey Bogart).

Στις 4 Νοεμβρίου 1942, του απονεμήθηκε το παράσημο του τάγματος διακεκριμένης υπηρεσίας (Distinguished Service Order- DSO), ένα από τα πιο υψηλά παράσημα σε όλο το σύστημα αξιών της βρετανικής κοινοπολιτείας. Όπως αναφέρεται στο κείμενο της απονομής, η απονομή έγινε κυρίως λόγω των ενεργειών του στην αποστολή της 14^ης Οκτωβρίου εκείνου του έτους.

Από όταν του απονεμήθηκε ο Διακεκριμένος Σταυρός Ιπταμένου, ο ανθυποσμηναγός Beurling έχει καταστρέψει άλλα έξι αεροσκάφη, ανεβάζοντας το σύνολο των καταρρίψεών του σε 28. Σε μία αποστολή στις 13 Οκτωβρίου 1942, κατέρριψε ένα Junkers 88 και δύο Messerschmitt 109. Την επόμενη μέρα, σε μία κατά μέτωπο εφόρμηση σε εχθρικά βομβαρδιστικά, κατέστρεψε ένα από αυτά προτού παρατηρήσει τον αρχηγό του σχηματισμού του να βρίσκεται μπροστά από ένα εχθρικό μαχητικό. Παρ’ ότι τραυματισμένος, ο ανθυποσμηναγός Beurling κατέστρεψε το μαχητικό. Μετά, κερδίζοντας πάλι ύψος, παρ’ όλο που το αεροσκάφος του είχε χτυπηθεί από εχθρικά πυρά, κατέρριψε άλλο ένα μαχητικό, προτού το δικό του αεροπλάνο χτυπηθεί τόσο άσχημα που να υποχρεωθεί να το εγκαταλείψει. Έπεσε με ασφάλεια στη θάλασσα όπου και περισυνελλέγη. Οι ικανότητες και η τόλμη αυτού του αξιωματικού είναι αξεπέραστες.

Αφού κατάφερε και έφτασε στην Αγγλία, στάλθηκε στον Καναδά. Εκεί, οι κυβερνήσεις των Συμμαχικών χωρών, χρησιμοποίησαν το status του ως ο πλέον επιτυχημένος πιλότος του Καναδά, προκειμένου να ενισχύσει την πώληση πολεμικών ομολόγων. Ήταν στους επίσημους σε παρέλαση που έγινε στη γενέτειρά του Verdun, συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό Mackenzie King και πλήθος άλλων διασημοτήτων του Καναδά της εποχής.

Στις 30 Ιανουαρίου 1943, κατά τη διάρκεια της περιοδείας του για την πώληση των ομολόγων, του ανακοινώθηκε η προαγωγή του σε υποσμηναγό.

Ο ρόλος όμως του «πωλητή» όπως αποκαλούσε ο ίδιος τον εαυτό του, δεν του άρεσε. Ήθελε δράση και θεωρούσε ότι όλα αυτά που έκανε στον Καναδά ήταν χαμένος χρόνος. Έπρεπε να είναι εκεί που οι σύντροφοί του σκοτώνονται και εκεί που και Γερμανοί σκοτώνονται. Και χωρίς εκείνον, σκοτώνονταν λιγότεροι. Η δουλειά του εκείνη ήταν κάτι που του άρεσε και τον ευχαριστούσε. Αλλά η διπλωματία και η ευγένεια ήταν κάτι που ποτέ δεν είχε και ο παρορμητισμός ήταν ένα στοιχείο του χαρακτήρα του που ποτέ δεν έμαθε να τιθασεύει! Μία πολιτισμένη χώρα δεν ήταν έτοιμη να ακούσει ότι ένας αξιωματικός της RAF και βέρος Καναδός «γούσταρε να σκοτώνει ανθρώπους». Έστω κι αν εκείνοι που σκότωνε ήταν οι «κακοί Γερμανοί» με τους οποίους οι μαμάδες τρόμαζαν τα παιδιά που δεν έτρωγαν το φαγητό τους.

Η γενικότερη κατάσταση της υγείας του, σε συνδυασμό με το τραύμα στο πόδι που είχε υποστεί στις 14 Οκτωβρίου, τον έβαλαν ξανά στο νοσοκομείο για σχεδόν δύο μήνες. Καλοκαίρι του 1943, ολοκληρώθηκε η περιοδεία του στον Καναδά, στην πόλη του Vancouver. Εκεί γνώρισε και τη μέλλουσα σύζυγό του, Diana Whitall (η οποία καταγόταν από τους La Fontaine).

Άμα τη επιστροφή του στην Αγγλία, ο Beurling τοποθετήθηκε εκπαιδευτής εναέριας σκοποβολής στο 61 OTU. Στις 27 Μαΐου του 1943 τοποθετήθηκε στο Κεντρικό Σχολείο σκοποβολής της RAF στο Sutton Bridge. Λιγότερο από δύο εβδομάδες μετά, κατά τη διάρκεια μίας εκπαιδευτικής αερομαχίας, ένας εκπαιδευόμενος, άνοιξε, κατά λάθος, πυρ, εναντίον του. Με τον κινητήρα να έχει πάρει φωτιά, ο Beurling απλά εγκατέλειψε το Spitfire II με το οποίο πετούσε.

Την πρώτη Σεπτεμβρίου, 1943, ακριβώς έναν χρόνο μετά τον θάνατο του Marseille, ο Beurling μετατάχθηκε στη βασιλική αεροπορία του Καναδά, την RCAF και τοποθετήθηκε στην 403 Μοίρα, στο Kenley, η οποία ήταν εξοπλισμένη με το νέο Spitfire IX (την ένατη κατά σειρά, διαφορετική έκδοση του γνωστού καταδιωκτικού).

Η μοναδική του κατάρριψη τον Σεπτέμβριο ήταν ένα Fw-190 της JG2. Η Μοίρα στην οποία άνηκε ο Beurling ήταν επιφορτισμένη με την παροχή αεροπορικής κάλυψης στην περιοχή της Μάγχης. Κάτι το οποίο δεν ευχαριστούσε τον Beurling ο οποίος διψούσε για εμπλοκές με τον εχθρό. Ο Beurling ζήτησε να αναλάβει ένα σμήνος P-51 Mustang τα οποία είχαν την απαιτούμενη εμβέλεια για να συνοδεύουν βαριά βομβαρδιστικά, βαθιά στη βιομηχανική καρδιά της Γερμανίας. Το αίτημά του απορρίφθηκε. Η αιτία της απόρριψης ενός τέτοιου αιτήματος από έναν τόσο επιτυχημένο πιλότο καταδιωκτικών μπορεί να έγκειται μόνο στον αντιδραστικό του χαρακτήρα και στα προβλήματα πειθαρχίας που πάντοτε αντιμετώπιζε με τους διοικητές του.

Στις δύο τελευταίες του τοποθετήσεις, ήρθε σε ανοιχτή κόντρα με τους Μοιράρχους του, σε σημείο που ο πρώτος (403 Μοίρα) απείλησε ότι θα τον περάσει από αεροδικείο ενώ ο δεύτερος (412 Μοίρα) τον καθήλωσε στο έδαφος! Την τελευταία του κατάρριψη τη σημείωσε προ-παραμονή πρωτοχρονιάς του 1944, ένα Fw-190 της JG26.

Τον Απρίλιο του 1944, o Beurling επέστρεψε στον Καναδά. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, παρ’ όλο που ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει, αποστρατεύθηκε από την RCAF. Οι προσπάθειές του να ενταχθεί στην Αεροπορία Στρατού των ΗΠΑ (USAAF) έπεσαν στο κενό (μάλλον για τον ίδιο λόγο που δεν του δόθηκε ποτέ και το σμήνος των Mustangs που είχε ζητήσει, έναν χρόνο πριν).

Ο George Beurling επέζησε του πολέμου με 31 επιβεβαιωμένες καταρρίψεις και 9 με προκληθείσες ζημιές. Σε ένδειξη αναγνώρισης των πολεμικών του επιτυχιών, του είχαν απονεμηθεί το DSO, το DFC, και το DFM (δύο φορές). Το γεγονός όμως ότι μπόρεσε να επιβιώσει σε ένα τέτοιο κολαστήριο, δε σημαίνει αυτόματα ότι μπορούσε να ζήσει και ειρηνικά σε περίοδο ειρήνης! Πάσχοντας σίγουρα από κάποιας μορφής μετατραυματικό στρες, δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στη ζωή ως πολίτης. Η δήλωσή του

«θα ρίξω βόμβες και θα πυροβολήσω για οποιονδήποτε με πληρώσει»

ήταν χαρακτηριστική ενός ανθρώπου που σε καιρό ειρήνης διένυε χειρότερη περίοδο στη ζωή του, ακόμη κι απ’ το διάστημα που ήταν στην RCAF! Βέβαια, απόλυτα αληθής δεν ήταν καθώς την περίοδο που τον προσέγγισε το Ισραήλ, τον προσέγγισαν και οι Αιγύπτιοι. Μάλιστα, αντί για 1000$ τον μήνα που του προσέφεραν στο Ισραήλ, του προσέφεραν 1600$ αλλά προτίμησε την Αεροπορία με το Αστέρι του Δαυίδ…

Τα πιο πολλά πλήγματα τα δέχτηκε ο γάμος του, ο οποίος και τερματίστηκε αρκετά επώδυνα τον Μάρτιο του 1945. Παρ’ όλα αυτά, παραδόξως δεν μπόρεσε ποτέ να βγει το διαζύγιο…

Τρία χρόνια μετά, μπόρεσε να βρει διέξοδο στη νεοσύστατη τότε Αεροπορία του Ισραήλ (IAF) η οποία, προσπαθούσε να στελεχωθεί με εμπειροπόλεμους πιλότους. Προς τον σκοπό αυτόν τον είχε προσεγγίσει ο Leonard Cohen (συγγενής με τον γνωστό μουσικό) ο οποίος και έψαχνε ο ίδιος τρόπο να μεταβεί στη λεγόμενη γη του Ισραήλ να ενισχύσει τους ομόθρησκούς του. Τα κέρδη πολλαπλά για την Ισραηλινή Αεροπορία η οποία θα επάνδρωνε ένα μαχητικό χωρίς να χρειάζεται να ξοδέψει χρόνο στο να εκπαιδεύσει τον χειριστή και επιπλέον, θα είχε έναν βετεράνο αλλά νέο σε ηλικία πιλότο στις τάξεις της, από τον οποίο θα μπορούσαν οι νεότεροι να διδαχθούν πολλά. Ο Cohen δε χρειάστηκε να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να πείσει τον Beurling. Για τον Καναδό που δεν είχε πάψει ποτέ να τρώγεται εσωτερικά από τη φλόγα του «“Screwball” Beurling» φαινόταν πως το όνειρό του να πετάξει P-51D Mustang πλησίαζε πολύ κοντά στην πραγματοποίησή του. Και όχι όπου κι όπου. Αποστολές σε πραγματικό πόλεμο υψηλής έντασης.

Δεν τα κατάφερε ποτέ. Σαν σήμερα, στις 20 Μαΐου 1948, κι ενώ στη φάση της απογείωσης από το αεροδρόμιο Urbe της Ρώμης, «κράτησε» ο κινητήρας του μικρού μεταγωγικού αεροπλάνου Norseman. Στην προσπάθειά του να γυρίσει και να προσγειωθεί ξανά, προσέκρουσε στο έδαφος και καταστράφηκε ολοσχερώς.

Ένας προληπτικός θα μπορούσε να πει ότι είχε ξοδέψει και τις 9 ζωές του στις ισάριθμες πτώσεις αεροπλάνων που είχε βρεθεί και πως τα μεταγωγικά αεροπλάνα, έτσι κι αλλιώς, δεν «κολλούσαν» με το κάρμα του. Ένας συνωμοσιολόγος θα έλεγε πως κάποιος (Αιγύπτιος, Βρετανός ή και εβραίος εξτρεμιστής) διενήργησε σαμποτάζ στο αεροπλάνο του προκειμένου να μη φτάσει ποτέ στο Ισραήλ. Το ωραίο και το γοητευτικό με όλες τις θεωρίες συνωμοσίας είναι ότι δεν μπορούν ποτέ να αποδειχθούν πέραν αμφιβολίας εσφαλμένες. Στην προκειμένη περίπτωση δε βρέθηκε κάτι από τις έρευνες που να δείχνει προς δολιοφθορά του αεροσκάφους. Τα δε πτώματα των δύο μελών του πληρώματος, ενώ ήταν γνωστό από τα στοιχεία πτήσης που είχαν κατατεθεί, ότι ανήκαν στον Beurling και τον Leonard Cohen, ήταν καμένα πέραν οποιασδήποτε δυνατής αναγνώρισης.

Στην απέριττη μπρούτζινη πλάκα πάνω στο φέρετρο, είχαν χαραχθεί οι λέξεις «Colonel Georgio Beurling» και οι ιστορίες για νεκρό πιλότο με το ίδιο επώνυμο, έδιναν κι έπαιρναν για μεγάλο διάστημα. Ένα ακόμη στοιχείο που έθρεψε τις φαντασίες των ανθρώπων για ιστορίες ήταν το γεγονός ότι στην κηδεία δεν παρέστησαν η χήρα του, η οικογένειά του αλλά ούτε και οι στενοί του φίλοι. Και αν ήταν ο τύπος που δικαιολογείται να μην έχει φίλους που να έρθουν στην κηδεία του, οι δικοί του άνθρωποι πού ήταν; Το νέο δεν είχε φτάσει στη μητέρα του;

Το φέρετρο του Beurling κρατούνταν σε μια αποθήκη στο κοιμητήριο του Verano για τρεις ολόκληρους μήνες καθώς κανείς δεν είχε, όλο αυτό το διάστημα, αναζητήσει τη σωρό! Ώσπου μία μέρα, σχεδόν από το πουθενά, η, παντρεμένη πλέον ξανά, χήρα του Diana Whittall Gardner, τον έθαψε στο προτεσταντικό νεκροταφείο της Ρώμης, πίσω από τη πυραμίδα της Cestia, σχεδόν σα να ήθελε να βάλει ένα τέλος σε όλη αυτή την ιστορία. Σαν όλη αυτή η υπόθεση να της αντλούσε ενέργεια που δεν της περίσσευε. Στο προτεσταντικό αυτό κοιμητήριο, σε μία καθ ολοκληρίαν καθολική χώρα, βρίσκονται οι τάφοι των γνωστών ρομαντικών ποιητών και στενών φίλων του λόρδου Βύρωνα, Percy Bysshe Shelley και John Keats, καθώς και ο τάφος του Antonio Gramsci, αρχηγού του ιταλικού κομμουνιστικού κόμματος (απεβ. 1936) και του August von Goethe, υιού του πασίγνωστου Johan von Goethe. Σε πιο πρόσφατα χρόνια, εκεί ετάφη και ο Γεώργιος Βούλγαρης (της γνωστής οικογενείας από την Παραμυθιά που ίδρυσε τον γνωστό ιταλικό κολοσσό BVLGARI). Ταιριαστό μέρος θα έλεγε κανείς για να αναπαυτεί κάποιος σαν τον Beurling ο οποίος χαρακτηριζόταν από, αν μη τι άλλο, αντισυμβατική συμπεριφορά.

Τον Νοέμβριο του 1950, σχεδόν 18 μήνες μετά τον θάνατό του, το φέρετρο με τη σωρό του Beurling έφτασε στο αεροδρόμιο της Haifa με στρατιωτικό μεταγωγικό. Τη σωρό του Beurling υποδέχθηκε το κράτος του Ισραήλ με πλήρεις στρατιωτικές τιμές. Το αξιοσημείωτο στην περίπτωση αυτή είναι πρώτον, το προφανές, ότι δηλαδή ο Beurling δεν είχε- εκ των πραγμάτων- προλάβει να πολεμήσει για το Ισραήλ και δεύτερον, ότι δεν είχε ασπαστεί τον Ιουδαϊσμό, χαρακτηριστικό σχεδόν συνώνυμο με το Ισραήλ. Κι όμως, το φέρετρό του, σκεπασμένο με τη Σημαία με το Αστέρι του Δαυίδ, είχαν στους ώμους τους, άνδρες της Ισραηλινής Αεροπορίας. Οι άνδρες αυτοί διήλθαν πεζοί τους δρόμους της Haifa και έφτασαν στο στρατιωτικό νεκροταφείο στο λόφο των ελαιών. Καθώς η νεκρική πομπή περνούσε τους δρόμους της πολης, αεροσκάφη της Ισραηλινής Αεροπορίας εκτελούσαν από πάνω διελεύσεις και αποδίδοντας τιμές στον Beurling. Ο τάφος του Beurling σημειώνεται με το αντίστοιχο όνομα, ημερομηνία γεννήσεως και θανάτου και βαθμό- στην περίπτωση του Beurling, υποσμηναγός. Όλα τα παραπάνω, γραμμένα στα αγγλικά και τα εβραϊκά.

Ο ατίθασος χαρακτήρας του Beurling, ο τρόπος διεξαγωγής εναέριας μάχης, το γεγονός ότι ως προσωπικότητα ήταν μοναχικός άνθρωπος, έχει οδηγήσει στο να συγκρίνεται με τον γερμανό άσσο Hans Marseille. Θεωρώ όμως ότι μία τέτοια προσέγγιση είναι αρκετά επιδερμική.

Ο Beurling ήταν ένας γενναίος ιπτάμενος και εξαιρετικός πιλότος. Όπως είχε πει και ο Ginger Lacey στα πρώτα χρόνια του πολέμου, ήταν αδιαμφισβήτητα ένας εξαιρετικός σκοπευτής. Όλη η δουλειά και η μελέτη που είχε κάνει, αφορούσε την τέχνη της προσκόπευσης και όλες τις εκφάνσεις της βαλλιστικής. Αυτά είναι πέραν οποιασδήποτε αμφισβήτησης ή διαπραγμάτευσης.

Επίσης, ήξερε πάρα μα πάρα, πολύ καλά τις δυνατότητες του αεροπλάνου το οποίο πετούσε. Πράγματα και ελιγμούς τα οποία άλλοι, έμπειροι πιλότοι έκαναν μετά φόβου Θεού, εκείνος είχε καταφέρει να τα κάνει καθημερινή ρουτίνα. Αυτός ο τρόπος πτήσης, είχε καταφέρει να του κολλήσει το παρατσούκλι “Screwball”. Ενώ και ο Marseille κατείχε πάρα πολύ καλά την τέχνη της προσκόπευσης (σε βαθμό να μπορεί να πυροβολεί και να πετυχαίνει αεροπλάνα που λόγω ρυθμού στροφής δεν τα έβλεπε καν!), εντούτοις, ο τρόπος με τον οποίο πετούσε, δε χαρακτηρίστηκε ποτέ ως παρακινδυνευμένος (ο τρόπος που εκπαίδευε τους νέους στην τέχνη του deflection shooting ίσως!).

Όπως όμως τα γεράκια και όλοι οι μοναχικοί θηρευτές, έτσι και το «καναδέζικο γεράκι της Μάλτας» δεν μπορούσε να λειτουργήσει στα στρατιωτικά πλαίσια που του επέβαλλε η ιεραρχία. Ενώ είχε εμπλακεί πολλές φορές για να σώσει συναδέλφους του σε εμπλοκές, δεν ήταν ποτέ το παράδειγμα ομαδικού παίχτη. Αυτή του η αποστροφή προς την ομαδικότητα τον χαρακτήριζε καθημερινά και προκαλούσε την ανησυχία των υπολοίπων πιλότων της εκάστοτε Μοίρας αλλά και των διοικητών του.

Τέτοιου είδους πειθαρχικά προβλήματα είχε και ο Marseille. Μία βασική διαφορά τους ήταν ότι ενώ ο Beurling δεν πλησίαζε οποιοδήποτε αλκοολούχο ποτό ακόμη και τη δύσκολη τριετία μετά τον πόλεμο, ο Jochen ‘κατέβαζε’ μεγάλες ποσότητες από οποιοδήποτε οινοπνευματώδες. Κι ενώ και οι δύο είχαν χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να τους κάνουν αστέρες του κινηματογράφου, ο Marseille ήταν από τους αντάρτες της ζωής που ήξεραν πώς να τη ζήσουν. Ένας playboy πριν την εποχή των playboys. Αντίθετα ο Beurling, παγιδευμένος μέσα στο προσωπικό του κέλυφος, δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του περιβάλλοντός του. Ένας επαναστάτης, όπως είχε πει και ο “Laddie” Lucas, αλλά χωρίς αιτία.

Όλως περιέργως, αυτά εμφανίζονται και στα πολεμικά επιτεύγματα και των δύο γι’ αυτό και θα διαφωνήσω με τις πηγές που αναφέρουν καλλιέργεια της ‘επίγνωσης τακτικής κατάστασης’! Επιπλέον, κρίνοντας από τον αριθμό των εμπλοκών στις οποίες είχε βρεθεί, τον αριθμό των φορών που είχε καταρριφθεί ο ίδιος και το γεγονός ότι είχε πολλές ανεπιβεβαίωτες καταρρίψεις, αν συνυπολογιστούν όλα μαζί, δείχνουν ότι δεν είχε την επίγνωση της τακτικής κατάστασης για την οποία φημίζονταν πιλότοι όπως ο Pattle, ο Galland, ο Hartmann ή ακόμη και ο (υποτίθεται) αντίστοιχός του στη Luftwaffe, Marseille. Ενώ ο Beurling καταρρίφθηκε από εχθρικά πυρά πάνω από τη Μάλτα τέσσερις (!) φορές, η εξαιρετική επίγνωση τακτικής κατάστασης που είχε αναπτύξει ο Marseille του επέτρεπε να καυχιέται ότι δεν έχει καταρριφθεί ποτέ. Και πράγματι, όσες φορές είχε χρειαστεί να εγκαταλείψει ο Marseille ήταν λόγω προβλήματος στον κινητήρα και όχι λόγω της δράσης των αεροσκαφών της αεροπορίας της ερήμου.

Η βασικότερη διαφορά όμως ανάμεσα στους δύο, σχεδόν συνομήλικους πιλότους, ήταν ότι παρ’ όλο που ασφυκτιούσαν στα στρατιωτικά πλαίσια που έπρεπε να δράσουν, ο Marseille ανέπτυξε τη δική του εξαιρετικά αποτελεσματική τακτική εναέριας μάχης. Ο Beurling αντίθετα, έμεινε στις τακτικές που είχε διδαχθεί και μάθει πολύ καλά- ίσως καλύτερα από τους περισσότερους άσσους της RAF- και απλά διεύρυνε τον φάκελο χρήσης τους χάρις στις εξαιρετικές του πτητικές ικανότητες.

Είναι απορίας άξιο, αφ ενός τι θα είχε προσφέρει στη Luftwaffe αν ζούσε περισσότερα χρόνια ο Marseille, αφ ετέρου τι θα είχε συμβεί αν είχαν συναντηθεί στους αιθέρες πάνω από τη Μάλτα αυτοί οι δύο πιλότοι!

Είναι ενδιαφέρον, αν όχι ωραίο, θέμα φιλολογικής διερεύνησης εξετάζοντας το τέλος τους αλλά και την κληρονομιά που άφησε πίσω του ο καθένας, ποιος από τους δύο αυτούς εξαιρετικά ταλαντούχους πιλότους καταδιωκτικών ήταν πιο τυχερός ή πιο άτυχος από τον άλλο!