Tιμή μου που ‘μαι Εύζωνας!!!

Με μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη συγκίνηση, παρουσιάζουμε την κατάθεση ψυχής ενός ακόμη Εύζωνα, αυτή τη φορά σχετικά με την παρέλαση στη Θεσσαλονίκη το 2012, για τους εορτασμούς των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της πόλης. Ο συγκεκριμένος Εύζωνας που μας έκανε την τιμή να μοιραστεί μαζί μας τις σκέψεις του, να σημειωθεί ότι δεν έχει καταγωγή από τη Μακεδονία! Καλή ανάγνωση…

Του εσαεί Εύζωνος Αλεφαντινού Ιωάννη

«Η μεγαλοσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και το αίμα» -Κ. Παλαμάς

Ήταν αρχές Σεπτεμβρίου του 2012, όταν πληροφορηθήκαμε από τον διοικητή της Προεδρικής Φρουράς, ότι δύο διμοιρίες μας θα συμμετέχουν στους εορτασμούς της Θεσσαλονίκης για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωσή της (1912-2012) και στη γιορτή της 28^ης Οκτωβρίου.

Ήμουν πλέον παλιός στη Φρουρά, η σειρά μου ήταν σε άδεια απολύσεως, και για να συμμετάσχω έπρεπε να το δηλώσω εθελοντικά. Έτσι ακριβώς έγινε… πήγα στον λοχαγό του λόχου Ευζώνων και του είπα ότι:

Θέλω να συμμετάσχω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου!

Κάναμε περίπου ενάμισι μήνα πρόβες στο Ζάππειο και πάντοτε ήμουνα συγκινημένος νιώθοντας μεγάλη τιμή για την συμμετοχή μου και γιατί θα φορούσα, όπως και δύο άλλοι εύζωνες, τον ιστορικό μακεδονικό ντουλαμά (του Παύλου Μελά).

Στις 7:00πμ της 26^ης Οκτωβρίου 2012, ξεκινήσαμε από το στρατόπεδο Γεώργιος Τζαβέλας, το στρατόπεδο της Προεδρικής Φρουράς για την Θεσσαλονίκη. Φτάσαμε στις 8:30μμ στο στρατόπεδο της Στρατιωτικής Σχολής Αξιωματικών Σωμάτων (ΣΣΑΣ).

Στις 27 Οκτωβρίου 2012 θα κάναμε παρέλαση στην παραλιακή «στα βήματα των ελευθερωτών». Με την παράταξή μας στην αρχή του δρόμου ο κόσμος άρχισε να ζητωκραυγάζει. Μείναμε εκεί ακίνητοι για μιάμιση ώρα, πριν ξεκινήσουμε με βήμα για τον Λευκό Πύργο, όπου θα γινόταν η έπαρση της Γαλανόλευκης Σημαίας μας, με την συμμετοχή όλων των πεζοπόρων τμημάτων του Ελληνικού Στρατού.

Σε όλη την διαδρομή ήμουνα συγκινημένος. Ρίγη διαπερνούσαν το κορμί μου σκεφτόμενος τους Εύζωνες που πέρασαν από εκεί πριν από 100 χρόνια, και τώρα ήμασταν «ΕΜΕΙΣ» εκεί. Και γιατί το επόμενο κάλεσμα της Προεδρικής Φρουράς θα ήταν σε άλλα 100 χρόνια από εκείνη την στιγμή!

Τελείωσε ο εορτασμός και μπήκαμε στο λεωφορείο για το στρατόπεδο, ήμασταν όλοι ενθουσιασμένοι και δακρυσμένοι- ήταν πολύ τιμητικό για εμάς!

Την άλλη μέρα θα ήταν η μεγάλη παρέλαση των Ευζώνων στον κεντρικό δρόμο της Θεσσαλονίκης. Όλο το βράδυ έμεινα άυπνος, σκεπτόμενος τι πέρασα για να γίνω Εύζωνας, που τόσο πολύ ήθελα, και την επομένη ημέρα θα ήταν η τελευταία μου παρέλαση ως εύζωνας.

Ξημέρωσε η 28^η Οκτωβρίου 2012. Ετοιμαστήκαμε και με πούλμαν πήγαμε στη Λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου. Παραταχτήκαμε και μείναμε ακίνητοι για δυόμιση ώρες πριν ξεκινήσουμε την παρέλαση, ενώ άρχισε να βρέχει.

Ο λοχαγός μας δίνει τα παραγγέλματα :
«Φρουρά προσο-χή!»
«Προς παρέλαση… Οδηγός δεξιά… Εμπρός βάδην… Μαρς»
Και ξεκινήσαμε!
Το τσαρούχι κόλλαγε στην άσφαλτο, ο κόσμος φώναζε, σφύριζε, ζητωκραύγαζε, χειροκροτούσε.
Μετά από λίγο ακούγαμε από την μπάντα το εμβατήριο «Μακεδονία ξακουστή» και χτυπάγαμε ακόμη πιο δυνατά το τσαρούχι, ούτε η βροχή μας επηρέαζε, ούτε τίποτα. Περάσαμε μπροστά από τους επίσημους, ένστολους αξιωματικούς και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, μας κοίταζαν και μας θαύμαζαν όλοι, ενώ εμείς υπερήφανοι προσπαθούσαμε να κρύψουμε την συγκίνησή μας.

Αυτές οι δυο μέρες στην Θεσσαλονίκη ήταν φανταστικές, θα τις θυμάμαι σε όλη μου την ζωή.

Ήταν τιμή μου που υπηρέτησα ως Εύζωνας!!!