Με τα μάτια της ψυχής…

Του εσαεί Εύζωνος Μίχου Ανδρέα

Είναι με μεγάλη χαρά που παρουσιάζουμε αυτό το κείμενο καθώς αποτελεί προσφορά ενός ακόμη Εύζωνα (μετά την προσφορά του εσαεί Εύζωνος Παπαδόπουλου και του Εύζωνος Κανάρη). Και η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο δεν είναι τυχαία επιλεγμένη καθώς ο εικονιζόμενος, είναι και ο συγγραφέας.
Με όσα έχουν συμβεί τις τελευταίες ημέρες, η προσωπική μαρτυρία ενός Εύζωνα που δεν πρόλαβε αγανακτισμένους και δακρυγόνα όπως λανθασμένα νομίζουν πολλοί αλλά στάθηκε εντελώς ακίνητος για δύο συνεχόμενες ώρες με τα Λευκά σε εκείνη την υπηρεσία το καλοκαίρι του 2007, παίρνει άλλη βαρύτητα.
Κοκκάλα για τον Μίχο λοιπόν κύριοι και ακολουθείστε τον στον στοχασμό του…

Μέσα από τη σιωπή μπορείς να καταλάβεις τη δύναμη της φωνής και μέσα από την ακινησία τη δύναμη της κίνησης. Μπορεί κάποιος να «μιλά» παραμένοντας σιωπηλός και επίσης μπορεί να «πράττει» μένοντας ακίνητος. Όταν είσαι ικανός να μένεις σιωπηλός τότε είσαι ικανός να «ακούς».

Προσπάθησε να συγκεντρώσεις την ακοή σου στους ήχους του περιβάλλοντος και παρατήρησέ τους χωρίς να τους κρίνεις σε καλούς ή κακούς και χωρίς να σου δημιουργούν οποιαδήποτε σκέψη. Εστίασε το βλέμμα σου στο Άπειρο. Όταν μπορέσεις να κοιτάς το Άπειρο για όσο χρειαστεί χωρίς να προβάλλεις αντίσταση με τη σκέψη, τότε θα είσαι ικανός να κρατάς τη συνείδηση σε ακινησία. Η συνείδηση είναι σαν το νερό, όταν μένει ακίνητη αποκτά διαύγεια και με τη σειρά της καθαρίζει τη ψυχή. Όταν συγκεντρώνεις το βλέμμα σου στο Άπειρο για μεγάλο χρονικό διάστημα, κάποια στιγμή βλέπεις ότι το Άπειρο είναι σαν να κοιτάει πίσω σε σένα και να σου ψιθυρίζει. Η συγκεντρωμένη όρασή σου, σου ανοίγει μια νέα πύλη επικοινωνίας μεταξύ εσένα και αυτού.

Η όραση είναι όπως οι ακτίνες φωτός. Δεν μπορείς να αντιληφθείς την ενέργειά τους όταν είναι διάχυτες , αλλά όταν επικεντρωθούν σε ένα σημείο παράγουν θερμότητα. Όταν τα δύο μάτια και τα δύο αυτιά γίνουν ένα, μία ενιαία αίσθηση γεννιέται και θα βιώσεις μία άλλη πραγματικότητα. Όταν θα γίνεις ένα με το περιβάλλον θα νιώσεις την αλλαγή μέσα σου.

Όταν έρχεται ο πόνος δεν πρέπει να τον αποφεύγεις. Δεν πρέπει να τον δέχεσαι ως ενόχληση αλλά ως θείο δώρο. Ο πόνος πρέπει να είναι φίλος σου γιατί θα είναι αυτός που θα σε χαλυβδώσει. Το δάκρυ συμβολίζει το πόνο που σταγόνα σταγόνα αποχαιρετά το σώμα. Όσο περισσότερο πόνο και δάκρυ μπορέσεις να υπομείνεις τόσο δυνατότερη είναι η ψυχή σου, την οποία δύναμη της ψυχής θα τη δεις να απεικονίζεται ως μια βαθιά και γαλήνια έκφραση στα μάτια και στο πρόσωπό σου. Όταν καταφέρεις και δεχθείς τις επίπονες αυτές καταστάσεις για όσο χρειαστεί τότε ο Θεός θα σου χαρίσει δύναμη, ηρεμία και ετοιμότητα για κάθε μικρό και μεγάλο γεγονός.

ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΠΑΝΤΑ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ Η «ΣΟΦΙΑ» ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΑΞΙΟΥΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΣΙΩΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΟΜΙΛΟΥΜΕ.