Εμπειρίες ζωής- Η τελευταία υπηρεσία…

Του εσαεί Εύζωνος Παπαδόπουλου Τρύφωνος

Εμπειρίες ζωής. Δε θα μιλήσω για την πρώτη Υπηρεσία, αλλά για την τελευταία.

Δε θα μιλήσω για την πρώτη μου Υπηρεσία αλλά για την τελευταία. Σειρά απολύσεως πλέον, και τον Απρίλιο του 2005 Υπηρεσίες έκανε η νεότερη σειρά. Μέχρι που μια ηλιόλουστη μέρα, την 25^η του μήνα, το ζεύγος (Εσαεί Εύζων Μόρφης Σπυρίδων) μου ζήτησε μία τελευταία Υπηρεσία για τους δικούς του που θα ερχόταν να τον δουν…

Δεν έχει σημασία ο λόγος, ανά πάσα στιγμή θα έκανα Υπηρεσία! Βάλαμε τα Λευκά μας, την αγαπημένη μου στολή, και ξεκινήσαμε. Κατεβήκαμε στο Μνημείο ΑΡΓΑ. Δεκαπέντε λεπτά αργό σπάσιμο, να «φάμε» για τελευταία φορά το κατέβασμα στον τσαρουχόδρομο. Οι «νέοι» που αλλάξαμε, τα χρειάστηκαν καθώς δεν μας περίμεναν. Τα χτυπήματα στα μάρμαρα του Μνημείου προκαλούσαν σεισμούς και χειροκροτήματα στους πολίτες που παρακολουθούσαν την αλλαγή. Τα «παρουσιάστε» και τα «έπ’ ώμου» ήταν πιο ηχηρά από ποτέ. Καθώς οι «νέοι» κατέβαιναν, ήταν εμφανής η διαφορά στους ήχους. Πώς να συγκρίνεις 300 ώρες με λιγότερες από 100…

Πήγαμε στις σκοπιές μας, αγάλματα δύο μέτρων, χωρίς να ακούμε ή να βλέπουμε τίποτα. Στα μάτια μας, περνούσαν όλες οι ώρες που περάσαμε εκεί. Μία μία. Το ημίωρο, φανταστικό. Που να καταλάβουν οι πολίτες ότι αυτά τα βήματα ήταν τα τελευταία μας εκεί. Γι αυτούς, ήμασταν απλά κάτι το εξωπραγματικό. Η άγνοια είναι ευτυχία πολλές φορές. Μετά το ημίωρο, καταλάβαμε και οι δύο ότι «αυτό ήταν». Ακούσαμε την αλλαγή να πλησιάζει, το εκπαιδευμένο αυτί την έπιασε πολλή ώρα πριν την αντιληφθούν οι θεατές. Τραντάξαμε για τελευταία φορά το Μνημείο, χαιρετίσαμε τον Άγνωστο και αποχωρήσαμε. Ανεβήκαμε τον τσαρουχόδρομο για τελευταία φορά, φτάσαμε στη Φρουρά και λύσαμε τους ζυγούς.

Εκτελέσαμε για τελευταία φορά ένα δικό μας τελετουργικό, με το ζευγάρι μου να λέει «ευχαριστούμε» στο Δεκανέα Αλλαγής (όπως έκανε πάντα από το πρώτο μας βραδινό) και μετά χτυπήσαμε μεταξύ τους τις μεταλλικές βάσεις του Μ1 στον αέρα όπως κάναμε σε κάθε μία από τις Υπηρεσίες μας. Αλλάξαμε, αγκαλιαστήκαμε και ευχαριστήσαμε ο ένας τον άλλον για όλες αυτές τις ώρες.

Φίλε Σπύρο, να είσαι πάντα καλά.