Ίσως είναι το πιο σύντομο άρθρο αυτού του ιστολογίου. Δεν είμαι καν σίγουρος ότι μπορεί να χαρακτηρισθεί ως άρθρο. Νομίζω όμως ότι δε χρειάζεται να πω πολλά…
Από το φύλλο του Ριζοσπάστη της 26ης Σεπτεμβρίου 1935 λοιπόν,
…Γι’αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία αλλά την επιδιώξαμε κιόλας.
Σύντροφοι, σκοτώθηκαν Έλληνες εκεί στη ‘Μικρασία’. Σκοτώθηκαν χωριανοί μου, χωριανοί σου, χωριανοί του εκεί στη ‘Μικρασία’!
Κάποιοι συγκρίνουν τις ανθρώπινες τραγωδίες της σημερινής Συρίας με εκείνες της Σμύρνης το 1922. Δεν έχουν ολότελα άδικο καθώς ο ανθρώπινος πόνος είναι πάντα ο ίδιος και δεν μπορεί να χωρέσει σε κομματικά ‘πιστεύω’.
Προσωπικά όμως, αρνούμαι να ακούσω κομματικές φωνές οι οποίες ενστερνίζονται τα παραπάνω (προσπαθώντας μάλιστα από καιρού εις καιρόν να το δικαιολογήσουν αποδίδοντάς το στις γενικότερες συνθήκες του Σεπτεμβρίου του ’35) και ταυτόχρονα θλίβονται για τα γεγονότα στη Συρία. Ενώ ταυτόχρονα, δεν έκαναν τίποτα για τις εκατόμβες θυμάτων στην τριτοκοσμική Καμπότζη επειδή οι θύτες ήταν οι Ερυθροί Χμερ! Δύο μέτρα και σταθμά παντού…
covert angels 