Οι ανύπαρκτες (;) ΑΠΕ και τα υπαρκτά (;) πετρέλαια της Ελλάδας (Μέρος 3ο)

Συνεχίζοντας τις σκέψεις μου επί των πλεονεκτημάτων και ισχυρών χαρτιών της Ελλάδας, εστιάζω αυτή τη φορά στις ΑΠΕ. Όπως έχω πει και σε προηγούμενα άρθρα, οι σκέψεις αυτές είναι προσωπικές, ενδεικτικές και σε καμία περίπτωση περιοριστικές. Στο 2ο μέρος των άρθρων για τη βελτίωση της οικονομικής μας κατάστασης ως χώρας, εστιάσαμε στον τουρισμό και δεχθήκαμε ότι είναι μία μεσο-μακροπρόθεσμη επένδυση για τη χώρα. Τι μπορούμε να κάνουμε βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα λοιπόν, προκειμένου να βελτιώσουμε την οικονομία της χώρας και να κοιτάξουμε τους εταίρους μας στα μάτια, τουλάχιστον από μία λογιστική σκοπιά των πραγμάτων;

Θεωρώ ότι το μέλλον της χώρας είναι στην ενέργεια και την εξαγωγή της. Αλλά όταν μιλάω για ενέργεια, δε μιλάω για μαύρο χρυσό από τον Καύκασο και την εν υπνώσει ρωσική αρκούδα. Δε μιλάω για μαύρο χρυσό που μάλλον, ίσως και να μπορεί να υπάρχει στο υπέδαφός μας. Μιλάω για ενέργεια που θα παράγεται εντός ελληνικών συνόρων και θα μπορεί να λέγεται ελληνικό προϊόν χωρίς κανείς να φέρει αντιρρήσεις.

Αναφέρομαι στο γνωστό τρίπτυχο, Ήλιος- Αέρας- Νερό. Το τρίγωνο, τις κορυφές του οποίου βρίσκουμε σε αφθονία σε όλο το Αιγαίο, Κρητικό και Ιόνιο πελάγη. Θα απαιτηθεί ασφαλώς, ένας σχεδιασμός, ο οποίος σε πρώτη φάση μπορεί να αναλώσει και ένα ημερολογιακό έτος. Αλλά από τον Ιανουάριο ως τον Ιούνιο του 2015, δεν έχουμε κάνει τίποτε και προς καμία κατεύθυνση. Τουλάχιστον, ας φάμε ένα χρονικό διάστημα και ας αλλάξουμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Ανακαλύπτουμε όλα τα μέρη της Ελλάδος που έχουν κατάλληλο αιολικό δυναμικό (αυτά τα ξέρουμε ήδη οπότε πάνω από δύο εβδομάδες δε θα πρέπει να μας στοιχίσει). Από αυτά, απορρίπτουμε όσα δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για λόγους περιβάλλοντος (δεν μπορείς τώρα στον βωμό του χρήματος να πας να φυτέψεις ανεμογεννήτριες πχ στον όποιον Εθνικό Δρυμό) ή ιστορίας (παρομοίως, δεν μπορείς να μετατρέψεις τα Ψαρά σε σκαντζόχοιρο ανεμογεννητριών αν και πολλοί, πριν από εμάς έχτισαν διάφορα Μνημεία πάνω σε παλαιότερα ήδη υφιστάμενα μνημεία) ή γενικότερης τοπικής όχλησης (αν και προσωπικά εγώ βρίσκω απείρως καλαίσθητη μία ανεμογεννήτρια και ένα αιολικό πάρκο). Όλα τα υπόλοιπα μέρη τα εκμεταλλευόμαστε.

Και πώς τα εκμεταλλευόμαστε; Ας κάνουμε μία παρένθεση, τρόπον τινά ηθική. Δεν εκμεταλλευόμαστε τα αιολικά ιδανικά μέρη όπως έγινε στην Ίο που ο τότε δήμαρχος (το 2004 αν δεν απατώμαι) είχε πατήσει στην καλή πίστη των ανθρώπων του νησιού και τους είχε τάξει ανεμογεννήτριες οι οποίες θα λειτουργούν σε συνδυασμό με σταθμό αφαλάτωσης, θα φιλτράρουν το θαλασσινό νερό, μέρος θα αποδίδεται στον πληθυσμό ως πόσιμο (η Ίος έχει μεγάλο πρόβλημα σε αυτό το θέμα) και το υπόλοιπο θα διασπάται (!) σε υδρογόνο και οξυγόνο, το οξυγόνο θα το εκμεταλλεύεται η τοπική κοινότητα όπως μπορεί (νοσοκομεία, τεχνικά έργα, τουρισμός) και το υδρογόνο θα τροφοδοτεί από ειδικά πρατήρια καυσίμου, ενοικιαζόμενα οχήματα υδρογόνου.

Εξαιρετική έμπνευση, ασφαλώς κλεμμένη από προτάσεις για τις πόλεις του μέλλοντος στη Δανία και προσαρμοσμένη στα δεδομένα του νησιού. Το πρόβλημα είναι ότι οι επιτήδειοι, μεταξύ αυτών και ο τότε δήμαρχος της Ίου, «έφαγαν» ό, τι μπορούσαν και το έργο δεν υλοποιήθηκε ποτέ! Άρα; Το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας ανέκαθεν ήταν ότι το ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ, το είχε πει ένας Τρώας (συγκεκριμένα ο Έκτορας) και όχι ένας Έλληνας! Αν το είχε πει Έλληνας, μάλλον θα είχε γίνει αναγραμματισμός των συμφώνων στη μέση της λέξης ΠΑΤΡΗΣ! Θα πρέπει να βρούμε ως κράτος, τρόπους να περιορίσουμε την παρα-οικονομία και να περιθωριοποιήσουμε όσους επιθυμούν να την τρέφουν. Και στην ιστορία της Ελλάδος, βλέπουμε ότι το αποτελεσματικό μέσο είναι η ποινή και ο φόβος της. Το πλέον αποτελεσματικό όμως μέσο δεν είναι ο φόβος της ποινής αλλά ο φόβος της επιβολής αυτής! Από αρχαιοτάτων χρόνων μαθαίνουμε ότι ο νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης: Οι μικρές μύγες πιάνονται, οι μεγάλες και μεγαλύτερα έντομα όπως σφήκες, τον σκίζουν και φεύγουν. Αντί να προσπαθούμε να μικρύνουμε τα έντομα, μήπως θα είναι λιγότερο ενεργοβόρο για όλον τον κοινωνικό ιστό, να ενισχύσουμε τον ιστό της δικαιοσύνης;

Επιστρέφουμε λοιπόν στο θέμα της εκμετάλλευσης αναφέροντας ότι το μεγάλο πρόβλημα στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, γενικώς, είναι η αποθήκευση της ενέργειας. Το μεγάλο πρόβλημα από την άλλη, στην ελληνική πραγματικότητα των ανανεώσιμων είναι η ab initio νησιδοποίηση στο περιβάλλον του Αιγαίου! Αν συνδυάσουμε αυτά τα δύο προβλήματα, έχουμε ένα περιβάλλον απαιτητικό όσο και προσοδοφόρο. Τι εννοεί ο ποιητής; Έστω η Λέσβος. Έστω ότι όπου μπορούμε, τοποθετούμε ανεμογεννήτριες. Χωρίς μεγάλη κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος (πχ χειμώνας) τι θα απογίνει η περίσσεια ενέργειας; Απλά θα χαθεί. Κάθε χρόνο στο Αιγαίο, από το 1996, χάνονται 4GWh/έτος. Γιατί; Διότι οι παραγωγικές μονάδες βρίσκονται φυσιολογικά διασκορπισμένες στα νησιά του Αιγαίου. Αυτό, αν υποθέσουμε ότι αντιστοιχεί σε μία μεσοσταθμισμένη τιμή πώλησης προς τον διαχειριστή ηλεκτρικής ενέργειας 0,2€/kWh σημαίνει χοντρικά 0,8Μ€/έτος «στον καιρό»! Από το 1996 ως σήμερα είναι σχεδόν 20 χρόνια, ήτοι 16 Μ€. Και δεν έχουμε αρχίσει να εξετάζουμε την εγκατάσταση νέων μονάδων ανεμογεννητριών…

Σύμφωνα με μελέτη του παγκόσμιου οικονομικού φόρουμ, το 2013 η Ελλάδα ήταν 18^η παγκοσμίως στην κάλυψη των αναγκών της χώρας σε ηλεκτρική ενέργεια, προερχόμενη από ΑΠΕ. 19^η η Γαλλία και 17^η η Ισπανία. Αυτό όμως είναι λίγο πλασματικό διότι είναι κυρίως συνάρτηση της συνολικής ενεργειακής ανάγκης της χώρας. Η Κίνα και οι ΗΠΑ για παράδειγμα, οι οποίες αθροιστικά, έχουν πάνω από 250GW εγκατεστημένης ισχύος σε ΑΠΕ, δεν είναι στη λίστα.

Μία ηλεκτρική διασύνδεση των νησιών του Αιγαίου θα σήμαινε αυτομάτως ότι παραγωγή ρεύματος στη Λέσβο θα μπορούσε να καταναλωθεί στη Λήμνο και από τη Ρόδο στην Κω. Το παραπάνω πρόβλημα δεν το αντιμετωπίζει η Κεφαλονιά γιατί είναι διασυνδεδεμένη με την ηπειρωτική Ελλάδα οπότε τυχόν περίσσεια ενέργειας καταναλώνεται στην Αιτωλοακαρνανία. Αλλά σκεφτείτε να συνδέονταν με υποθαλάσσιο «καλώδιο» όλα τα Ιόνια νησιά μεταξύ τους και η Κρήτη με την Πελοπόννησο από τη μία και με την Κάσο και την Κάρπαθο από την άλλη. Και ένα ακόμη καλύτερο σενάριο: Να συνδεόταν η Κέρκυρα με την Ιταλία!

Μόνο με υλοποίηση του σεναρίου διασύνδεσης των νησιών της επικράτειας θα έχει νόημα η τοποθέτηση νέων ανεμογεννητριών στα νησιά αλλά και ενδεχόμενων off shore (όχι αυτές που σκεφτήκατε!) εγκαταστάσεων! Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αυξήσουμε και μάλιστα ουσιαστικά, το ποσοστό των ΑΠΕ στη συνολική ενεργειακή πίτα της χώρας. Μόνο σε περίπτωση υλοποίησης προγράμματος διασύνδεσης των νησιών του Αιγαίου, ίσως μπορέσουμε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε σενάρια όπως αυτό που περιέγραφαν στους κατοίκους της Ίου πριν από κάτι χρόνια- σε όλα τα νησιά μας. Τότε να δείτε ανάπτυξη του επιστημονικού τουρισμού που θα μπορούμε να έχουμε όπως αναφέρθηκε στο προηγούμενο μέρος αυτής της σειράς άρθρων του ιστολογίου!

Διότι σκεφτείτε πως κάθε 4 ανεμογεννήτριες, χρειάζονται δύο άτομα μόνιμο προσωπικό συντήρησης. Αν ως κράτος εγκαταστήσεις 200 ακόμη (δε λέω 1000 για να μη φανώ υπερβολικός) ανεμογεννήτριες σε όλη την επικράτεια, έχεις δημιουργήσει αμέσως 100 νέες θέσεις εργασίας σε όλη την επικράτεια. Αυτές οι θέσεις όμως δεν είναι μόνες τους στον κόσμο αυτόν. Είναι μέλη των τοπικών κοινωνιών και σίγουρα θα χρειαστούν κι άλλες πριν από αυτές (συνεργεία εγκαταστάσεων) και για αυτές (τμήματα εφοδιασμού, λογιστήρια κλπ). Μιλάμε δηλαδή για τουλάχιστον 200 άτομα μόνιμα και άλλα 400 για τις εγκαταστάσεις. Και δεν έχουμε μιλήσει ακόμη για την ενίσχυση στις εκάστοτε τοπικές οικονομίες. Θα πει κανείς (και δικαίως) ότι μιλάμε μόνο για 200 άτομα, διασκορπισμένα στην Ελλάδα, τη στιγμή που οι άνεργοι είναι σχεδόν 2 εκατομμύρια! Τόσο μεγάλη επένδυση δηλαδή για να καλύψουμε μόνο το 0,01% της ανεργίας. Πράγματι, έτσι είναι. Η δημιουργία θέσεων εργασίας όμως, είναι ένα ευχάριστο συνακόλουθο της επένδυσης που εξετάζουμε τώρα και όχι το κύριο πλεονέκτημά της ούτε ο λόγος για τον οποίο την κυνηγάμε!

Αλλά αυτό μας φέρνει σε ένα άλλο ζήτημα, το οποίο είναι εθνικής φύσης και υφέρπει. Τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο. Ποιος Τούρκος πρωθυπουργός θα δεχτεί να σκάψεις στην υφαλοκρηπίδα ή κοντά σε αυτήν προκειμένου να ενώσεις ηλεκτρικά τα νησιά, αποδεχόμενος έτσι de facto το γεγονός ότι έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα, είναι ξεκάθαρα δικά σου εδάφη κλπ κλπ; Ακόμη κι αν το κάνεις, οι εγκαταστάσεις παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές σε αυτά τα νησιά, θα αποτελούν στρατηγικούς στόχους οι οποίοι θα απειλούνται από «πρώτα πλήγματα». Με κάτι τέτοιους μηχανισμούς και τακτικές επιχειρούν οι διάφοροι κύκλοι οι οποίοι θα είχαν τέτοιο συμφέρον, να προωθήσουν μία συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. Τα προβλήματα αυτά λύνονται και μάλιστα, σχετικά εύκολα και ύπουλα (από πλευράς μας) αλλά ας το εξετάσουμε αυτό μαζί με τα υπόλοιπα προβλήματα που ανακύπτουν, στο 4ο μέρος γιατί αλλιώς θα πλαγιολισθήσουμε πολύ.

Ας πάμε στην άλλη μεγάλη ανανεώσιμη πηγή ενέργειας της Ελλάδας που δεν είναι άλλη από τον ήλιο! Τόσοι τουρίστες έρχονται κάθε χρόνο για τον ήλιο κι εμείς, αντί να δημιουργήσουμε εργοστάσια παραγωγής ενέργειας βασισμένη στον ήλιο, προωθούμε τα λιγνιτικά εργοστάσια! Και μάλιστα, από μία κυβέρνηση της… Αριστεράς και της Προόδου! Διότι δεν είναι μόνο τα φωτοβολταϊκά. Είναι και οι σταθμοί παραγωγής CSP. Το παράδειγμα είναι δίπλα μας και είναι ισπανικό. Ας δημιουργήσουμε έναν τέτοιον σταθμό (η λέξη εργοστάσιο μπορεί να μπερδεύει) στην Τρίπολη. Δε θα δώσει μόνο καθαρότερη ενέργεια στον τόπο. Θα δημιουργήσει και τουλάχιστον 60 νέες θέσεις εργασίας στην τοπική κοινότητα.

Και μπορεί οι σταθμοί CSP να είναι μεγάλοι, δύσκαμπτοι και ακίνητοι αλλά τα Φ/Β πάρκα; Τα Φ/Β θα έπρεπε να είναι παντού. Όσοι έχετε χρησιμοποιήσει τον χώρο στάθμευσης στον σταθμό του μετρό στη δουκίσσης Πλακεντίας γνωρίζετε ότι όλος ο χώρος είναι «κάμπριο». Σε αυτήν την έκταση, θα μπορούσαν πολύ εύκολα να τοποθετηθούν Φ/Β τα οποία να κάνουν ένα ενιαίο σύνολο ονομαστικής ισχύος 500kW. Πράγματι, το μέγεθος δεν είναι σπουδαίο. Αλλά αυτήν τη στιγμή δεν κερδίζουμε τίποτα. Στην περίπτωση του Φ/Β πάρκου, θα είχαμε αν μη τι άλλο και στέγαστρο για τις βροχερές ημέρες! Και πόσες ακόμη τέτοιες ή αντίστοιχες εκτάσεις υπάρχουν στην επικράτεια που εγώ δεν μπορώ να γνωρίζω από πρώτο χέρι…

Το 2012 είχα κάνει μία μικρή μελέτη για τη δυνατότητα εκμετάλλευσης των Φ/Β στα μεγάλα αστικά κέντρα. Οι υπολογισμοί ήταν συνταρακτικοί. Καλύπτοντας περίπου το 20% της διαθέσιμης και κατάλληλης επιφάνειας των δέκα μεγαλύτερων πόλεων της Ελλάδας, θα μπορούσαμε να παράγουμε περισσότερες από 60GWh/ έτος (με ούτε αισιόδοξες αλλά ούτε και απαισιόδοξες προβλέψεις ηλιακής ακτινοβολίας) ακριβώς στις περιοχές που αναλώνονται (ελάχιστα κόστη μεταφοράς ενέργειας και ακόμη λιγότερες συνακόλουθες απώλειες κατά τη μεταφορά). Κι επειδή μπορεί να σας φαίνεται κινέζικο το νούμερο των 60GWh, σκεφτείτε ότι αν δουλεύετε τον ηλεκτρικό σας θερμοσίφωνα 24ώρες τη μέρα (κάτι που κανείς δεν κάνει), θα «καίτε» περίπου 80kWh τη μέρα. Αν τον «ανάβετε» για μία ώρα την ημέρα, χρειάζεστε κάθε μέρα, περίπου 3kWh την ημέρα. Εφαρμόζοντας την ίδια «πολιτική», η παραπάνω εγκατάσταση θα μπορούσε να παρέχει την απαιτούμενη ηλεκτρική ενέργεια για μία ώρα λειτουργίας του ηλεκτρικού θερμοσίφωνα ανά ημέρα, για ένα έτος σε κάτι λιγότερο από 55.000 νοικοκυριά! Και όλα αυτά, χωρίς ουσιαστικό κόστος μετά την εγκατάσταση! Επιπλέον, να σημειώσουμε ότι κάνουμε λόγο για τη μεγαλύτερη ασφάλεια που υπάρχει εγκατεστημένη στον ηλεκτρικό πίνακα του σπιτιού σας!

Ένα τέτοιο σενάριο βέβαια, προέβλεπε και τμήση πάρκων σε διαφορετικές στέγες, με διαφορετικές ιδιοκτησίες, προκειμένου για το συνολικό όφελος της κοινότητας. Κάτι τέτοιο βέβαια θα σήμαινε και την υποχρεωτική αλλαγή του νομικού καθεστώτος που διέπει την εγκατάσταση και χρήση των Φ/Β σε στέγες. Να σας πω και κάτι ακόμη ενδιαφέρον; Είχα επικοινωνήσει με άτομα σε δύο ΜΜΕ (έναν τηλεοπτικό σταθμό και μία εφημερίδα) για το θέμα αυτό. Όπως θα υποψιαστήκατε ήδη, το όλο θέμα θάφτηκε πριν καν το εξετάσουμε να μάθουμε από τι πέθανε…

Και συνειρμικά, με τη χρήση της λέξης ‘πέθανε’ δεν μπορώ να μην αναφερθώ στα εργοστάσια παραγωγής Φ/Β των τριών ελληνικών ομίλων. Από τα συνολικά 5 εργοστάσια, το ένα, στη Βόρειο Ελλάδα έφτιαχνε μόνο πλαίσια, εισάγοντας τις κυψέλες από την Κίνα (πολύ πατριώτης ο επιχειρηματίας), το άλλο στην Τρίπολη έφτιαχνε πλαίσια άμορφου πυριτίου σε καθετοποιημένη γραμμή έκλεισε πρώτο. Από τα άλλα τρία που ασχολούνταν με πολυκρυσταλλικό πυρίτιο, τα δύο καθετοποιημένα στην Πάτρα έκλεισαν προ καιρού και η γραμμή συναρμολόγησης πλαισίων πολυκρυσταλλικού πυριτίου στη Θήβα έκλεισε επίσης.

Ένα πρόγραμμα σαν το προαναφερθέν, θα έδινε δουλειά στα εργοστάσια της Πάτρας για δύο χρόνια τουλάχιστον. Επίσης, θα επέτρεπε σε δύο με τρεις εταιρείες ανά αστικό κέντρο να επιβιώνουν, ασχολούμενες αποκλειστικά με τη συντήρηση των Φ/Β πάρκων. Αλλά τόσο μπροστά είναι η πολιτική και οικονομική σκέψη του τόπου που δεν μπορούμε να δώσουμε δουλειά σε ελληνικές εταιρείες- έστω και με σαφώς μεγαλύτερο κόστος από τον κινεζικό ανταγωνισμό ή λίγο υψηλότερο από τον γερμανικό! Γιατί κοιτάμε το εφήμερο κέρδος και όχι το συνολικότερο καλό. Ο συλλογισμός μας δηλαδή κάνει κύκλο εκ νέου και επιστρέφουμε στον Τρωικό πόλεμο και το Αμύνεσθαι περί… πάρτης! Γιατί μπορεί να είπαμε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τις ΑΠΕ στην Ελλάδα είναι οι νησιδοποίηση αλλά στην πραγματικότητα, στην ελληνική πραγματικότητα, ήταν και είναι η κτηνώδης διάθεση αισχροκέρδειας του Έλληνα!

Δε χρειάζεται όμως τόσο ρηξικέλευθες ιδέες ή προοπτικές η χώρα. Τουλάχιστον όχι άμεσα, στο θέμα των Φ/Β. Θα αρκούσε η εγκατάστασή τους σε όλα τα μέρη που έχουν ήλιο και δεν μπορούν να καλλιεργηθούν εύκολα (να παρεμποδίζεται και η παράνομη καλλιέργεια διάφορων… χορταρικών)! Η ηλεκτρική διασύνδεση των νησιών και ιδιαίτερα της Κρήτης, με την ηπειρωτική Ελλάδα θα έλυναν πολλά από τα προβλήματα που είχαν ανακύψει με τη ΡΑΕ και τις εγκαταστάσεις των Φ/Β πριν μερικά χρόνια.

Η μεγαλύτερη είσοδος των Φ/Β στον ενεργειακό χάρτη της χώρας θα είχε ως αποτέλεσμα ακόμη μεγαλύτερη μείωση των παραγόμενων ρύπων (αφού οι ΑΠΕ θα συμμετέχουν σε μεγαλύτερο ποσοστό στην ενεργειακή πίτα), όπως επιβάλλει η συνθήκη του Κιότο, νέες θέσεις εργασίας σε εγκατάσταση και συντήρηση Φ/Β πάρκων και διατήρηση των θέσεων εργασίας σε όλα τα προαναφερθέντα κλειστά ελληνικά εργοστάσια παραγωγής Φ/Β πλαισίων για τουλάχιστον τρία ακόμη χρόνια. Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι σε μία χώρα με μικρή αλλά σταθερή ανάπτυξη των εγκαταστάσεων Φ/Β, αυτά τα ελληνικά εργοστάσια θα είχαν την προοπτική να εξάγουν Φ/Β σε χώρες της ΕΕ, της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής…

Και αφού είπαμε για τον αέρα και τον ήλιο, να πούμε και δυο κουβέντες και για το νερό. Κατάγομαι από ένα χωριό της Κρήτης που χάρις στους νερόμυλους, είχε ηλεκτροδοτηθεί ΠΡΙΝ από πολλές και σηαντικότερες περιοχές της Ελλάδας!

Θα μπορούσαν πολλά να γίνουν με το νερό, το πιο πρωτοποριακό από τα οποία είναι η εκμετάλλευση των κυμάτων! Δεν είναι καινούρια ιδέα. Κυκλοφορεί από τα μέσα της δεκαετίας του 90 και σε κάποιες εκδόσεις, η όλη διάταξη περιλαμβάνει και μία ανεμογεννήτρια από πάνω (off shore ασφαλώς)! Τα κύματα, αποτελούν στην ουσία, μία περιοδική διαταραχή της επιφάνειας της θάλασσας. Αυτό το «πάνω- κάτω» μεταφράζεται σε ενέργεια που θα μπορούσε εύκολα να δαμαστεί και να διοχετευθεί καταλλήλως, στα νησιά. Τεχνογνωσία για τέτοιο εγχείρημα δεν υπάρχει αλλά το επιστημονικό δυναμικό της Ελλάδας και τα ανοιχτά γνωστικά σύνορα σε όλον τον κόσμο (πόσω δε μάλλον, στην Ευρώπη) θα διευκολύνουν ένα αν μη τι άλλο, δύσκολο εγχείρημα σε ένα εκ φύσεως δύσκολο περιβάλλον.

Γιατί δύσκολο εγχείρημα σε δύσκολο περιβάλλον είναι και η αφαλάτωση θαλασσινού νερού και η συνακόλουθη παραγωγή υδρογόνου. Επίσης εξαιρετική πηγή ενέργειας και μάλιστα, καθαρής. Ούτε για αυτού του είδους το εγχείρημα υπάρχει in house τεχνογνωσία. Θα πρέπει να την εισάγουμε. Αλλά μιας και μιλάμε για θάλασσα, ας θυμηθούμε την κινεζική παροιμία με τον πεινασμένο, τα ψάρια και τη διδασκαλία του ψαρέματος… Αυτό γιατί πρέπει να μας προβληματίζει περισσότερο ή να μας κρατάει ξύπνιους περισσότερα βράδια; Είναι απλά το πρώτο βήμα για να ξεκινήσουμε την αλλαγή στην πατρίδα μας. Μία αλλαγή δυναμική, όπως η ενέργεια των κυμάτων της θάλασσας που θέλουμε και πρέπει να προσπαθήσουμε να δαμάσουμε.

Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί εστιάζω τόσο στις ΑΠΕ και δεν ασχολούμαι με τον ορυκτό πλούτο της Ελλάδας. Γιατί τα ορυκτά μπορείς να τα πουλήσεις πιο εύκολα, είναι σε πιο μετρήσιμες ποσότητες και βοηθούν στη μεγαλύτερη ενεργειακή ανεξαρτησία της χώρας. Μία πολύ φυσιολογική ερώτηση, με μία πολύ απλή απάντηση. Τον πλούτο στις φυσικές δυνάμεις που μας παρέχουν ενέργεια μέσω των ΑΠΕ, τον γνωρίζουμε και βλέπουμε καθημερινά ότι τον έχουμε. Ο άνεμος, ο ήλιος, η θάλασσα είναι μονίμως παρόντες (και παρούσα). Όπως είχα γράψει και στο πρώτο μέρος αυτών των άρθρων, έχουμε ισχυρές ενδείξεις ότι κατά πάσα πιθανότητα, ορυκτός πλούτος υπάρχει σε αφθονία γύρω από το νησί της Κρήτης και στις δυτικές ακτές της Πελοποννήσου. Από το σημείο αυτό όμως μέχρι τη βεβαιωμένη ύπαρξή τους στον ίδιο βαθμό με τις δυνάμεις της Φύσης, απέχουμε κάποια χρόνια και κάποια μηδενικά σε έρευνες και διερευνητικές εργασίες!

Αντίθετα, η ηλεκτρική διασύνδεση των περιοχών της χώρας και η πρόσθετη εγκατάσταση σταθμών παραγωγής ενέργειας (με διάφορες μεθόδους) σημαίνει ότι θα μπορούμε, όχι μόνο να καταναλώνοουμε εγχώρια παραγόμενη ενέργεια με σημαντικά μειωμένες απώλειες, αλλά να εξάγουμε κιόλας ηλεκτρική ενέργεια, είτε στους άμεσους γείτονές μας εκ Βορρά, είτε (ακόμη σημαντικότερα) στον γείτονα με τον οποίο μας χωρίζει η Αδριατική. Κι ενώ θα χρειαζόμαστε πετρέλαιο και φυσικό αέριο για μια πληθώρα εφαρμογών κίνησης, μεταφοράς και άμυνας και βιομηχανικής εργασίας, θα μπορούμε ως κραταιό κράτος με ισχυρότερη διαπραγματευτική θέση στο οποιοδήποτε τραπέζι, να το προμηθευτούμε με άλλους όρους.

(Συνεχίζεται…)

Έχουν μείνει μετέωρα κάποια καίρια ερωτήματα, τόσο από αυτό το άρθρο της σειράς, όσο και από το προηγούμενο, τα οποία δεν έχουν απαντηθεί. Το σπουδαιότερο από όλα είναι το οικονομικό! Λίγη υπομονή ακόμη και στο επόμενο μέρος θα απαντηθούν όσο γίνεται περισσότερα! Καλή ανάγνωση!