Οι εκτελέσεις της 2ας Ιουλίου…

Σαν σήμερα, 2 Ιουλίου, επί γερμανικής κατοχής, υπήρξαν εκτελεσθέντες τόσο το 1942 όσο και το 1943. Η ιστορία τους είναι επίκαιρη στις μέρες μας όσο ποτέ…

Το 1943, εκτελέστηκαν δύο όμηροι των γερμανικών κατοχικών αρχών. Οι εκτελεσθέντες αυτοί ήταν οι πρώτοι που εκτελέστηκαν στην Αθήνα, μετά τους 8 της 19ης Ιουνίου.

Οι δύο που εκτελέστηκαν ήταν οι Αλέξανδρος Θράβαλος και Δημήτρης Αλιμπράντης. Και οι δύο κατηγορήθηκαν για σαμποτάζ και εκτελέστηκαν. Ο Θράβαλος ζούσε στα Νέα Σφαγεία ενώ ο Αλιμπράντης μεταφέρθηκε στην Αθήνα από το χωριό Κίττα Λακωνίας. Ετάφηκαν και οι δύο στο Γ΄ νεκροταφείο. Άλλα στοιχεία δυστυχώς, δεν είναι διαθέσιμα για τις οικογένειές τους.

Έναν χρόνο νωρίτερα, το 1942, άλλος ένας πατριώτης, αντιμετώπιζε το εκτελεστικό απόσπασμα. Ήταν ο Φραγκίσκος Κομνηνός. Καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ εκτελέσεως από το ιταλικό στρατοδικείο για τη δολιοφθορά που είχε επιχειρήσει στις 27 Μαΐου του ίδιου έτους.

Η καταδικαστική απόφαση του ιταλικού στρατοδικείου ήταν απλή, ρητή και σαφής και όπως δημοσιεύθηκε στον τοπικό τύπο στις 3 Ιουνίου ανέφερε:

Εν σχέσει με την εκτελεσθείσαν την 27.5.1942 απόπειραν εις βάρος φορτηγού αυτοκινήτου των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων και ενός φορτηγού αυτοκινήτου της Ηλεκτρικής Εταιρείας Μεταφορών, το Στρατοδικείον της Ανωτάτης Διοικήσεως των Ιταλικών ενόπλων δυνάμεων εν Ελλάδι, προέβη εις την δίωξην των υπευθύνων, εκδόσαν την κατωτέρω απόφασιν: ο Έλλην πολίτης Κομνηνός Φραγκίσκος κατεδικάσθη εις την εσχάτην των ποινών.

Οι τρεις συνεργοί του καταδικάστηκαν σε 10ετή και 15ετή φυλάκιση. Κι όμως, το ενδιαφέρον της ιστορίας, είναι σε εκείνους που μένουν πίσω και την κατάστασή τους. Αυτό είναι που κάνει την ιστορία του Φραγκίσκου Κομνηνού, τουλάχιστον, ενδιαφέρουσα και αν μη τι άλλο, στα δικά μου μάτια, επίκαιρη.

Ο Φραγκίσκος Κομνηνός από την Πάρο, ήταν χρόνια άνεργος. Γεννημένος το 1886 στην Πάρο, ήταν πολύ μεγάλος για να εκτελέσει οποιαδήποτε, τουλάχιστον χεριονακτική, εργασία. Η σύζυγός του παράλυτη, ο γιός του φυματικός, έγκλειστος στο νοσοκομείο «Σωτηρία» και οι δυο του κόρες με σοβαρή κατάσταση αδενοπάθειας- και οι συνθήκες διαβίωσης στην Αθήνα της Κατοχής, δε βοηθούσαν ιδιαίτερα.

Παρά την οικτρή κατάσταση στην οποία βρισκόταν η οικογένειά του, εκείνος μπήκε στην ενεργό αντίσταση και με τη δράση του προκάλεσε αναστάτωση στις κατοχικές αρχές στον Πειραιά και στο κέντρο της Αθήνας.

Παρά την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν τα μέλη της οικογένειάς του, εκείνος δεν υπέκυψε στα προβλήματα και τις δυσκολίες της καθημερινότητας και υπηρέτησε το μεγαλύτερο και ευρύτερο καλό και το εθνικό συμφέρον.

Η κατάσταση στην οποία βρισκόταν η οικογένειά του, μόνο να χειροτερεύσει θα μπορούσε, οπότε κι εκείνος ήταν τρόπον τινά με την πλάτη στον τοίχο. Θα μπορούσε όμως, θεωρητικά, να παρέχει μία καλύτερη καθημερινότητα για την οικογένειά του, συνεργαζόμενος με τις κατοχικές αρχές. Τις γερμανικές κατοχικές αρχές. Δεν το έκανε. Αντιθέτως, γνωρίζοντας τους κινδύνους και τις συνέπειες, προτίμησε να ακολουθήσει τον δρόμο της αντίστασης. Και δεν ήταν μόνο οι συνέπειες για τον ίδιο. Ήταν οι δυσάρεστες συνέπειες για όλη του την οικογένεια. Κι όμως… Και σαν σήμερα, 2 Ιουλίου του 1942, εκτελέστηκε για αυτήν του την επιλογή!

Σκοπός του ιστολογίου ήταν και είναι να αποτίει φόρο τιμής σε όλους εκείνους που αγωνίστηκαν και έδωσαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν για την Πατρίδα κια τους συμπολεμιστές τους. Συνήθως είναι ξεχασμένοι από τη mainstream ιστορία. Τις περισσότερες φορές, η μεγαλύτερη τιμή που μπορούμε να τους παρέχουμε είναι η έξοδος από τη λήθη. Όταν όμως μία τέτοια μέρα, συναντάς μία τέτοια ιστορία, δε μπορείς παρά να συμφωνήσεις με τον Μαρξ, ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα, είτε ως τραγωδία»!