ΓΑΙΑΝ ΚΑΙ ΥΔΩΡ ΟΥ ΔΙΔΟΜΕΝ…(*)

(*) Η απάντηση των Κώων στον βασιλιά Αρταξέρξη, όταν απαίτησε υποταγή…

Το ιστολόγιο αυτό είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στους πεσόντες και τις ιδέες τους, τις αρχές τους και το ήθος τους. Αυτά προσπαθούμε να θυμόμαστε και να διαιωνίζουμε. ΤΟ παρόν ιστολόγιο δεν μπορεί να είναι σε μία αποστειρωμένη γυάλα, αποκομμένο από τη σκληρή πραγματικότητα και το άτεγκο σήμερα που βιώνουμε. Κι επειδή πολλοί έχουν κάνει τον παραλληλισμό με το ΟΧΙ που είπε κάποτε ο Ιωάννης Μεταξάς- οδηγώντας τη χώρα στον Β΄ ΠΠ και το έπος του αλβανικού μετώπου, νομίζω ότι πρέπει να εκφράσω τη θέση του ιστολογίου επί του θέματος αυτού.

Κατ’ αρχάς να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το δημοψήφισμα δίνει δύο επιλογές στον κόσμο που ψηφίζει. Ή ναι, ή όχι. Το ερώτημα είναι- τουλάχιστον μέχρι τώρα που γράφω- ποιο είναι το ερώτημα. Θα πρέπει να είναι αρκετά ευδιάκριτο και συγκεκριμένο το ερώτημα. Αλλιώς, υπάρχει ο κίνδυνος, όλα όσα η αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση, να καταστούν πολύ υπαρκτά. Θεωρώ ότι το ζήτημα είναι ένα και πολύ συγκεκριμένο. Το ερώτημα είναι αν θέλουμε τη νέα συμφωνία που μας προτείνουν οι εταίροι ή όχι. Αυτό και τίποτε άλλο, τίποτε παραπέρα. Δεν αφορά την Ευρωζώνη και την παραμονή μας σε αυτήν, δεν αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση και την παραμονή μας σε αυτήν. Αυτά τα ερωτήματα, πιστεύω προσωπικά ότι τίθενται σε δεύτερο χρόνο- αν και όχι, μοίρα- και ενώ είναι συνυφασμένα με τη νέα συμφωνία των «δανειστών» δεν είναι απόλυτα εξαρτημένα από την απάντησή μας στο πρώτο και θεμελιώδες ερώτημα του αν θέλουμε τη συμφωνία που μας προτείνεται.

Δεν είδα, όπως και οι περισσότεροι από τον πληθυσμό της Ελλάδας το πλήρες κείμενο της συμφωνίας. Είδα τα κύρια σημεία, όπως μας τα προέβαλλαν τα Μέσα Ενημέρωσης. Και μπορώ με βεβαιότητα, για τον εαυτό μου και την οικογένειά μου, να πω ότι δε συμφωνώ. Δε θέλω αυτή τη συμφωνία. Αν ήμουν εγώ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, δε θα την υπέγραφα. Τόσο απλά. Δε θέλω τα μέτρα και τους φόρους που προτείνουν. Ήμουν από εκείνους που κατέβαιναν στο Σύνταγμα πριν μια 4ετία με τους αγανακτισμένους, είχα κατέβει και καθημερινές, όχι μόνο τις Κυριακές που μπορούσαν οι περισσότεροι Αθηναίοι, είχα αντιμετωπίσει «τοποθετημένους», είχα υπερασπιστεί το Μνημείο, είχα αντιδράσει. Είχα δηλώσει την παρουσία μου στην αντιμαχόμενη πλευρά, τόσο δια ζώσης όσο και μέσω των social media. Αυτό ήταν δύο μνημόνια πριν. Δεν μπορώ τώρα να πω «ΝΑΙ» σε ένα τρίτο μνημόνιο, όπως κι αν το βαφτίσουμε.

Και μετά ήρθε ο Ιανουάριος του 2015 και η κυβέρνηση άλλαξε. Και ήρθε το κόμμα που έταξε στον λαό ότι θα κάνει το τάδε και το δείνα, για να το απαλλάξει από τα… δεινά. Και για αυτόν τον λόγο βγήκε. Διότι ο λαός χρειαζόταν έναν νέο ώμο να ξαποστάσει. Και δε θα ακουμπούσε πάνω στον ώμο που θα του έταζε νέους φόρους. Θα στηριζόταν στον ώμο εκείνου ο οποίος θα του υποσχόταν να τον βγάλει από το τέλμα!

Προσωπικά, δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ διότι έχω μία θεμελιώδη ιδεολογική διαφορά με τον κομματικό αυτόν συνασπισμό. Δεν δέχομαι, στη Βουλή των Ελλήνων να μπαίνουν κομματικοί υποψήφιοι οι οποίοι όπου και όποτε μπορούν, δηλώνουν Τούρκοι. Είναι η Βουλή των Ελλήνων και όχι της Ελλάδος. Και το ίδιο βέτο έχω ασκήσει σε όλα τα κόμματα τα οποία έχουν στα ψηφοδέλτιά τους «Τούρκους»! Για μένα δεν έχει σημασία το γεγονός ότι δεν ψηφίζω στη Θράκη. Θεωρώ το συγκεκριμένο, ένα θέμα που αφορά όλους τους Έλληνες διότι αυτοί οι βουλευτές, αν και όταν απαιτηθεί, θα λειτουργήσουν υποχθόνια και ανθελληνικά.

Αν όμως μπορώ να καταλάβω τους λόγους που αυτοί οι Τούρκοι θα δράσουν ανθελληνικά, το γεγονός ότι κάποιοι υποτίθεται έλληνες οι οποίοι έχουν πρωτίστως στο μυαλό τους το καλό της πατρίδας δρουν ανθελληνικά, απλά με ξεπερνά. Ανέκαθεν έβαζε η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτικών το μικροκομματικό συμφέρον πιο πάνω από το εθνικό. Αλλά μήπως ήρθε η ώρα, μήπως έφτασε η στιγμή να δώσουμε ένα ηχηρό τέλος σε αυτόν τον ανθελληνισμό των κυβερνόντων;

Είναι επίσης αστείο, από πολιτικούς του αριστερού χώρου οι οποίοι ασπάζονται τη θεωρία της παγκόσμιας εργατικής επανάστασης και της λαϊκής κυριαρχίας, της κατάργησης των συνόρων, των εθνών και των χρωμάτων να μιλούν για εθνική συνείδηση, πατριωτισμό και ελληνική παράδοση στην αντίσταση.

Δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, αλλά το εκλογικό σώμα, του έδωσε την πλειοψηφία για να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας. Και πρέπει όλοι, να σεβαστούν την ετυμηγορία του λαού, ακόμη κι αν η αποχή έφτασε περίπου το 40%. Ο κόσμος που ψήφισε το κόμμα που έγινε κυβέρνηση, τους έδωσε την εντολή να διαπραγματευτούν το χρέος και την υπόλοιπη κατάσταση εντός Ευρώπης, εντός ευρωζώνης, χωρίς να μας επιβληθεί νέο δυσβάσταχτο μνημόνιο. Η εντολή αυτή αν ήταν μωρό, δε θα είχε περπατήσει ακόμη, ενδεχομένως να μην είχε καν μπουσουλήσει. Αν ήταν τραύμα, σίγουρα θα ήταν ακόμη νωπό. Γιατί να πρέπει να στραφούμε στον ελληνικό λαό, ο οποίος είχε δηλώσει «ηχηρά» όπως έλεγαν τα κυβερνητικά στελέχη, τι ήθελε στα τέλη Ιανουαρίου; Γιατί δεν είπαν μόνοι τους το «ΌΧΙ» στις Βρυξέλλες;

Κατ’ ουσίαν, αλλά μόνο εκεί, το είπαν! Αλλιώς, θα υπέγραφαν. Εκεί και τότε. Χωρίς να βλεφαριάσουν καν. Αλλά στράφηκαν μετά στον ελληνικό λαό για να βρουν σύμμαχο ή εξιλαστήριο θύμα, αναλόγως της τροπής που θα πάρουν τα πράγματα στη συνέχεια. Ο τρόπος με τον οποίο στράφηκαν στον λαό και δήλωσαν το δημοψήφισμα ήταν τουλάχιστον αγενής. Με μία έλλειψη στοιχειωδών ψηγμάτων σεβασμού προς τον λαό που τους είχε εκλέξει λίγους μήνες πριν. Δύο εβδομάδες προθεσμία, χωρίς χρόνο για προετοιμασία στις αρμόδιες αρχές, χωρίς σαφές και ξεκάθαρο περιεχόμενο, βράδυ Παρασκευής, της τελευταίας εργάσιμης της εβδομάδας. Αν όπως δήλωσαν κάποιοι, ο πολιτικός χρόνος υπάρχει, σίγουρα θα μπορούσαν να περιμένουν 2 μέρες προκειμένου να γίνουν πιο ομαλά τα πράγματα. Αλλά βέβαια, τότε θα πλησιάζαμε επικίνδυνα το τέλος του μήνα, με ό, τι αυτό συνεπάγεται από χρηματο-οικονομική άποψη.

Και το θέμα του δημοψηφίσματος ως ιδέα δεν είναι κάτι κατακριτέο. Αλλά πάντα, ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται τα πράγματα, ειδικά αυτές τις κρίσιμες για την πατρίδα στιγμές, έχει σημασία. Αλλά αυτό δείχνει το τραγικό σημείο στο οποίο έχουμε ως χώρα και κράτος, φτάσει- έπρεπε ο αρχηγός του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, να χάσει τη θέση του στην κυβέρνηση, να χάσει τη θέση του στην αρχηγία του κόμματός του για να μιλήσει στη Βουλή των Ελλήνων με σαφείς και ορθές- κατά τη δική μου κρίση- θέσεις ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Θέσεις σε ένα ζήτημα που άπτεται του αντικειμένου του και το γνωρίζει καλά. Τόσον καιρό λοιπόν, γιατί δε χρησιμοποιούσε τις γνώσεις του αυτές προς όφελος του κοινωνικού συνόλου παρά αναλωνόταν σε μικροκομματικά εφήμερα κέρδη; Διότι πολύ απλά, είναι δύσκολο να είσαι στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας και όλοι από κάτω να σε κοιτούν, να επιβουλεύονται τη θέση σου. Είναι ενεργοβόρο. Και αν ο συγκεκριμένος πολιτικός έχει περίσσευμα ενέργειας, μάλλον βρήκε τη λάθος στιγμή και τον λάθος στόχο να ξεκινήσει να το ξοδεύει.

Φτάσαμε όμως στο δημοψήφισμα. Είτε εγώ αναρωτιέμαι γιατί πρέπει κι ο λαός να ψηφίσει είτε όχι, είναι γεγονός δεδομένο. Σε μία εβδομάδα θα πούμε ΝΑΙ ή ΌΧΙ. Ναι ή όχι στη συμφωνία που υπάρχει στο διαπραγματευτικό τραπέζι των δανειστών της χώρας. Ναι ή όχι σε ένα νέο Μνημόνιο. Προσωπικά το βλέπω ως μία ψηφοφορία στην οποία θα δείξουμε κατά πόσο μας αρέσει να μας γδέρνουν οι επίσημοι τοκογλύφοι του διεθνούς πολιτικού και οικονομικού σκηνικού. Και είναι παντελώς άσχετο με το αν επιθυμώ ή προτιμώ την ελεύθερη αγορά ή όχι!

Την επόμενη μέρα τώρα τι γίνεται; Σε ένα ενδεχόμενο ΝΑΙ, η απάντηση είναι απλή. Ο ελληνικός λαός έχει υπογράψει τη νέα σύμβαση και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πει την παραμικρή κουβέντα από εκείνο το χρονικό σημείο και πέρα. Έχουμε μείνει στο ευρώ (λογικά) και ασφαλώς, στην Ενωμένη Ευρώπη. Και μετά;

Σε ένα ενεχόμενο ΌΧΙ όμως; Ο λαός δηλώνει ότι δε θέλει νέους φόρους επί των φόρων που ήδη καλείται να πληρώνει. Και πρέπει να βρεθεί νέα φόρμουλα σωτηρίας της χώρας. Αυτό ενδεχομένως να μας φέρει εκτός ευρωζώνης. Ενδεχομένως. Το ενδεχόμενο αυτό όμως, δε σημαίνει αυτόματα και έξοδο από την Ευρώπη. Η Βρετανία μια χαρά εκτός ευρωζώνης αλλά εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει παραμείνει. Θα μου πει κανείς ότι συγκρίνω τα αγγούρια με τα κολοκύθια. Ναι αλλά είναι και τα δύο πράσινα και μάλλον θα πρέπει να μπορούμε να δούμε το μέλλον μας με άλλο νόμισμα πέρα από το ευρώ- γιατί όχι τη λίρα. Η Αργεντινή υποτίμησε το νόμισμά της τόσο που δεν μπορούσε να εξάγει σχεδόν τίποτα. Και μιλάμε για την οικονομία της Αργεντινής, η οποία είχε μία από τις μεγαλύτερες εξαγωγές κρέατος σε παγκόσμια κλίμακα. Δεν έχει σημασία τι νόμισμα έχει ένα κράτος, όταν ο κύριος όγκος των χαρτονομισμάτων του, καταλήγει στη διαφθορά και την παρανομία.

Ταυτόχρονα, κι επειδή την προαναφέραμε, η Βρετανία αντιμετωπίζει τώρα ένα άλλο σοβαρό δίλημμα. Να παραμείνει ή όχι, στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Με τη συντριπτική πλειοψηφία των βιομηχανιών να λέει πως πρέπει να μείνουν! Ναι, επιμένω στην αντιπαραβολή του Ηνωμένου Βασιλείου και της Αργεντινής γιατί πρέπει να βλέπουμε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε και ταυτόχρονα να βλέπουμε αυτό που φοβόμαστε ότι είμαστε!

Κι επειδή εμείς οι Έλληνες, έχουμε ένα μαλακό σημείο για το εφήμερο, ας αναλογιστούμε λίγο, τι θα σημαίνουν αντίστοιχα το ΝΑΙ και το ΌΧΙ, όχι την επόμενη μέρα αλλά την επόμενη 20ετία. Και είπαμε, όχι οι απαντήσεις στο «Ευρώ ή δραχμή» ή «Ενωμένη Ευρώπη ή απομόνωση». Το ΝΑΙ και το ΌΧΙ στην νέα συμφωνία είναι το ερώτημα. Πείτε στους εαυτούς σας, σε 20 χρόνια από τώρα, με το χέρι στην καρδιά, αν θα μπορείτε να κοιτάτε στα μάτια τις επόμενες δύο γενιές (γιατί εκείνες θα καταλαβαίνουν τι τους γίνεται) και να τους λέτε ότι ψηφίσατε με γνώμονα το δικό τους καλό.

Οι προηγούμενες γενιές από τους τωρινούς 30άρηδες, 40άρηδες, 50άρδηες και 60άρηδες, κουνούν συνεχώς το δάχτυλο λέγοντας ότι πέρασαν δύσκολα. Πείνα, κατοχή, εμφύλιο, μικρασιατική καταστροφή, τη δολοφονία του Καποδίστρια… Κάποιες φορές νομίζω ότι θέλουν να κρατήσουν το ρόλο της βασίλισσας του δράματος για τον εαυτό τους, καθαρά εγωιστικά και αποκλειστικά και μόνο για να μην τους πάρει το- κάθε άλλο παρά αρεστό- «προνόμιο» της επιβίωσης σε δύσκολες συνθήκες. Αν εμείς είμαστε με το βουτυράκι μας και το αυτοκίνητό μας για τα οποία δε μοχθήσαμε (κούνια που τους κούναγε αλλά τέλος πάντων) έχουν κάτι να τους κάνει να νιώθουν ξεχωριστοί. Αν τους το πάρεις αυτό, αμέσως-αμέσως μπορείς να χαλυβδώσεις τη θέλησή σου και να πεις ότι θα τα καταφέρεις και είτε να ζήσεις τη χλεύη τους («εγώ το έκανα για να μη χρειαστεί να το κάνεις εσύ κι εσύ πήγες και τα έριξες όλα στον βρόντο») ή τον θαυμασμό τους («το ήξερα πως η γενιά του 40 ζει ακόμη μέσα στις νέες γενιές»). Όπως και να έχει όμως, θα περιστρέφεται πάντα γύρω από εκείνους.

Το ΌΧΙ σε μία δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, δεν ήταν ποτέ εύκολη απάντηση και ούτε θα γίνει κιόλας ποτέ. Και είναι γεγονός ότι όσοι είπαν ΌΧΙ, σε όποιες συνθήκες κι αν το είπαν, είτε σκοτώθηκαν, είτε έζησαν πολύ- πολύ δύσκολα αλλά επιβίωσαν. Σε όποια περίπτωση όμως κι από τις δύο, έμειναν στην ιστορία. Όπως ο λοχαγός Danjou στην Camerone, όταν αρνήθηκε να παραδοθεί, όπως ο Λεωνίδας που αρνήθηκε να δώσει γη και ύδωρ, όπως ο Ιωάννης Μεταξάς ο οποίος δήλωσε ότι η απάντησή του στο ιταλικό τελεσίγραφο ήταν ΠΟΛΕΜΟΣ, όπως ο στρατηγός McAuliffe της 101^ης Αερομεταφερόμενης Μεραρχίας στη Bastogne. Τα θύματα είναι αναπόφευκτα. Απλά ελπίζεις ότι θα κάνεις τις κατάλληλες κινήσεις ώστε να τα ελαχιστοποιήσεις. Τουλάχιστον από τη μεριά της στρατιωτικής οπτικής των πραγμάτων. Ο κάθε ηγήτορας στο δικό του επίπεδο, προσπαθεί να ελαχιστοποιήσει τις απώλειές του. Στην οικογένειά του, στη γειτονιά του, στον δήμο του, στην περιφέρειά του, στη χώρα του.

Και εκεί είναι που χρειάζεται το δέσιμο που σφυρηλατείται σε ισχυρές- πνευματικά και ψυχικά όσο και ηθικά- κοινότητες για να διατηρήσει την εθνική συνοχή, τον κοινό προσανατολισμό και να αποτρέψει τις αδελφοκτονίες. Γιατί οι ηγέτες που είπαν το ΌΧΙ στις προηγούμενες περιπτώσεις- τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά αλλά όχι περιοριστικά- ήξεραν ότι μπορούν να βασιστούν στους υφιστάμενούς τους, ότι δε θα μηδίσουν. Όσο το σύνολο στο οποίο αναφερόμαστε μεγαλώνει, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες, να βρεθούν περισσότεροι οι οποίοι θα λιποψυχήσουν.

Είπα πολλά όμως και ενδεχομένως να σας μπέρδεψα. Το κείμενο αυτό αντανακλά τις προσωπικές μου σκέψεις επί του θέματος. Δεν είμαι οικονομολόγος ή συνταγματολόγος αλλά θεωρώ εαυτόν σκεπτόμενο πολίτη με κάποια ρινίσματα παιδείας και εκπαίδευσης ο οποίος- μην ξεχνιόμαστε- έχει δικαίωμα ψήφου. Θα ήθελα, αν μη τι άλλο, το άρθρο αυτό να γίνει το εφαλτήριο για έναν υγιή και εποικοδομητικό διάλογο. Και αν μπορεί κάποιος, με λογικά επιχειρήματα και χωρίς ακρο-(αριστερές, δεξιές, πάνω, κάτω, εντός εκτός) κορώνες, να με πείσει για τα λάθη μου, πολύ ευχαρίστως να αναδιαρθρώσω τη σκέψη μου.

Υποθέτω ότι στο σημείο αυτό πλέον έχει καταστεί σαφές ότι είμαι υπέρ του ΌΧΙ σε ένα δημοψήφισμα του οποίου το ερώτημα θα είναι «υπέρ ή κατά της νέας δανειακής σύμβασης» ή τέλος πάντων σε αυτό το μήκος κύματος και σχετικά με αυτό το θέμα. Και οι λόγοι μπορούν να συνοψιστούν σε μία μαντινάδα που… σαν και ντου λόγου τζη, μόνο η Κρήτη βγάνει.

Στο μετερίζι τσ’ αθρωπιάς και στση τιμής το χρέος,
έκεια θα στέκω ν’ απαντώ, κι ας είμ’ ο τελευταίος.