Έχω δόντι στην πολιτική…

Όσα χρόνια μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, έχω κακής πάστας δόντια.

Το λέω εγώ, το λένε οι γονείς μου, το λένε οι οδοντίατροι που με βλέπουν, το λέει ο ορθοδοντικός που έσκισε τα πτυχία του όταν είδε το στόμα μου, το λέει η αδερφή μου, το λέει η Μαίρη Παναγιωταρά, το λέει ο Χατζηπετρής, ακόμη και ο Χάρυ Μπελαφόντε νομίζω είχε κανει αναφορά στα δόντια μου. Αυτό σήμαινε μεταξύ άλλων ότι δεν τα πρόσεχα. Κακή πάστα, έλεγα, δεν μπορώ να τους κάνω και κάτι! Πιο μοιρολατρικό, πεθαίνεις! Επίσης, σήμαινε ότι έπρεπε ο όποιος πόνος να συγκρίνεται με κροσσέ του Ιβάντερ Χόλιφιλντ για να πάω στον οδοντίατρο. Αλλά ακόμη και τότε ήθελα τη σύριγγα με την αναισθησία σα πρεζάκι στην Ομόνοια…

Εδώ και μερικούς μήνες, έχει υπάρξει μια αλλαγή στην ποιότητα ζωής μου. Για παράδειγμα, μπορώ και τρώω παξιμάδι και δεν υποφέρω! Ναι μεν το έχω βρέξει ελαφρώς αλλά δεν έχει αποκτήσει την υφή της βρεγμένης γάτας, Τι έγινε; Απλά βρέθηκε ένας πολύ κοντινός μου άνθρωπος, οδοντίατρος ασφαλώς, ο οποίος με ταρακούνησε- συθέμελα κατά τον Ζουράρι- και με έκανε να αλλάξω πορεία πλεύσης!

Επίσης, ήταν η κατάλληλη χρονική συγκυρία γιατί είπα στον εαυτό μου ότι ακόμη κι αν εγώ δεν είχα την απαραίτητη παιδεία οδοντικής υγιεινής, πρέπει η επόμενη γενιά με τα δικά μου γονίδια να την έχει. Και το καλύτερο παράδειγμα για εκείνη πρέπει να είμαι ΕΓΩ. Κανείς άλλος δεν μπορεί να προηγείται σε αυτό.

Αυτό το διάστημα λοιπον σκέφτομαι και συσχετίζω αυτήν την πολύ απλή και καθημερινή συνήθεια με μία πολύ βασική και περιοδική επίσης συνήθειά μας… Μήπως πρέπει δηλαδή να πάψουμε να βλέπουμε το πολιτικό σκηνικό μοιρολατρικά λέγοντας στους εαυτούς μας ότι όλοι τα ίδια σκατά είναι και να κάνουμε την αλλαγή πορείας; Να κάνουμε μια στροφή κοιτώντας και εξετάζοντας τον κάθε πολιτικό ξεχωριστά και αναλογιζόμενοι τον αντίκτυπο που θα έχει αυτή μας η κίνηση στις επόμενες γενιές; Μπορεί να μην καταφέρουμε να σώσουμε τον κόσμο ή τη δική μας εποχή. Ίσως είναι αργά. Ίσως. Για τα δόντια μου ελπίζω πως δεν είναι. Σίγουρα όμως θα έχουμε όμως καταφέρει να μεταδώσουμε μία Παιδεία στα παιδιά μας, μία διαδικασία φιλτραρίσματος και μία κριτική σκέψη που είναι πολύ βασικά στοιχεία σε μία κοινωνία.

Αυτό θα μας κάνει να διαφέρουμε από τους γονείς μας τους οποίους κατηγορούμε ως τη γενιά του Πολυτεχνείου. Διότι μέχρι τώρα τι έχουμε κάνει ώστε να διαφέρουμε από τις προηγούμενες γενιές Ελλήνων ψηφοφόρων; Η αλλαγή είναι απόλυτα συνυφασμένη με το όνομα Παπανδρέου. Τρέμω στη σκέψη ότι το πιο ριζοσπαστικό μας επίτευγμα είναι ότι μετά από έναν αιώνα, δεν βάλαμε Παπανδρέου στη Βουλή των Ελλήνων…