Μάτια που ευχαριστούν… Μάτια που βουρκώνουν…

Παραμονές της εορτής των Ταξιαρχών είναι μία πολύ σημαντική ημέρα για τη φατριά των Γαβρίληδων.
Προφανώς λόγω του ονόματος αλλά και όχι μόνο…

Επιστρέφοντας με το αυτοκίνητό μου από εξωτερικές δουλειές εκείνη τη μέρα, έπεσα στη γνωστή κίνηση, του γνωστού φαναριού… Ήταν ένας κύριος στο φανάρι. Είχε τα ίδια ρούχα ποου τον είχα δει να φοράει και την προηγούμενη φορά. Περιποιημένος αλλά εμφανώς καταβεβλημένος. Είχε μία πινακίδα γραμμένη σε κομμάτι χαρτόνι, κομμένο από χαρτοκιβώτιο…

ΚΩΦΑΛΑΛΟΣ
ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΜΕΝΟΣ
ΠΕΙΝΑΩ

Διέκρινα ότι κρατούσε την πινακίδα με έναν τρόπο που εμένα μου φαινόταν παράξενος. Συνειδητοποίησα ότι ή είχε κάποιο πρόβλημα στο χέρι του, ή προσπαθούσε να καλύψει τη λέξη ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΜΕΝΟΣ την οποία δεν μπορούσε να σβήσει…

Ήμουν αρκετά πίσω στην ουρά για το φανάρι. Άνοιξα το παράθυρο. Του έδωσα ένα κέρμα. Με μία κίνηση του χεριού του στο στήθος του, με ευχαρίστησε σιωπηλά. Τόσο σιωπηλά όπως είναι και ο κόσμος του, σκέφτηκα.

Κι όμως, εκείνη τη μέρα, την παραμονή του Ταξιάρχη, κάτι με έτρωγε. Είχα άλλο ένα κέρμα στο πορτοφόλι μου. Εκείνος δεν το είχε. Είχα άλλο ένα χαρτονόμισμα που μου επαρκούσε για να κάνω τις υπόλοιπες δουλειές.

Χωρίς να το καλοσκεφτώ, άνοιξα την πόρτα… Βγήκα έξω και κινήθηκα ανάμεσα στις δύο λωρίδες κυκλοφορίας. Εκείνος κοιτούσε τους οδηγούς που περίμεναν το φανάρι να αλλάξει χρώμα χωρίς να συναντούν το βλέμμα του. Του φώναξα αλλά δε γύρισε. Τι χαζός που είσαι ρε ψηλέ! Τον ακούμπησα ελαφρά στον ώμο. Εκείνος τρόμαξε. Σίγουρα δεν περίμενε κάτι τέτοιο. Είδε το κέρμα να προσπαθεί να ξεγλιστρήσει από τον αντίχειρα και τον δείκτη του χεριού μου. Έβαλε το χέρι του από κάτω και το έσωσε από την πτώση στο σκληρό οδόστρωμα.

Δεν μπορούσε να μου πει ευχαριστώ με τα χείλη. Αλλά τα μάτια του… Τα μάτια του. Τα μάτια του μου είπαν. εκείνη η βουβή επικοινωνία που έχει κάποιος όταν κοιτά βαθιά μεσ’ στην ψυχή του άλλου! Ένα ευχαριστώ τόσο μεγάλο που δεν μπορεί να χωρέσει σε μικρά και ψυχρά ψηφιακά 0 και 1. Ένα ευχαριστώ που θα έλιωνε και τα πιο ψυχρά γαλάζια μάτια.

Γύρισα στο αυτοκίνητό μου με ένα χαμόγελο και μάτια σχεδόν βουρκωμένα. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, το φανάρι άναβε πράσινο. Καθυστέρηση λίγων δευτερολέπτων και χαρά πολύ πιο σημαντική. Η χαρά μου τότε έγινε διπλή. Διπλή γιατί από κανένα από τα αυτοκίνητα πίσω μου, δεν ακούστηκε καμία κόρνα. Ποιός ξέρει, ίσως κάπου εκεί να γυρόφερνε και ο Ταξιάρχης… Ίσως…