Απόψε η μνήμη με πήγε πίσω εφτά χρόνια. Πίσω σε εκείνο το Παρασκευο-σαββατοκύριακο του Αυγούστου 2007. Απόψε η μνήμη με πήγε πίσω στη Μάνη και έναν γενναίο πυροσβέστη. Απόψε η μνήμη με πήγε πίσω και ο αγαπημένος Νίκος Πορτοκάλογλου τη ζωντάνεψε λίγο ακόμη…
Κυριακή 26 Αυγούστου 2007.
Η Αθήνα σχεδόν άδεια όπως έχει καθιερωθεί τις τελευταίες δεκαετίες.
Η Πολιτεία έχει κηρύξει τριήμερο πένθος για τους πεσόντες πυροσβέστες και πολίτες στην Πελοπόννησο δύο μέρες νωρίτερα. Η Σημαία της Φρουράς με τον Άη Γιώργη βγαίνει από το εποπτείο. Η Σημαία του στρατοπέδου Γεώργιος Τζαβέλας κυματίζει μεσίστια.
Ξεκινά η Παράταξη. Συμπτωματικά, κι αν δε με απατά η μνήμη μου, εκείνη την Κυριακή στην Παράταξη Κυριακής, τις δύο διμοιρίες της Φρουράς συνόδευε η μπάντα της Πυροσβεστικής… Χωρίς μουσικές και εμβατήρια λόγω του πένθους, μόνο με το τύμπανο να δίνει το ρυθμό και τα τσαρούχια να σφυρηλατούν το ίδιο ρυθμικά το οδόστρωμα.
Ο κόσμος που συρρέει στο Μνημείο για να δει την επίσημη αλλαγή της Κυριακής, αυτή τη φορά αποτελείται στην πλειονότητά του από τουρίστες. Αυτή η Παράταξη είναι για μας. Κανείς απ’ έξω δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να μπει στο μυαλό ή τον ψυχισμό μας σήμερα. Σε καμία αλλαγή δεν μπορεί. Πόσω δε μάλλον σήμερα…
Η Παράταξη παίρνει τις καθορισμένες της θέσεις μπροστά από το Μνημείο. Δίνονται τα προβλεπόμενα παραγγέλματα. Γίνεται η αλλαγή. Την τεχνητή σιωπή του κέντρου της πρωτεύουσας σπάει το ημιτονοειδώς επαναλαμβανόμενο χτύπημα των αθάνατων τσαρουχιών στο αιώνιο μάρμαρο. Το ζευγάρι που ήταν στο Μνημείο και ο δεκανέας αλλαγής μπαίνουν στην Παράταξη. Όλοι έχουν τα όπλα παρά πόδα. Αφόρητη ζέστη. Ούτε το παραμικρό αεράκι δε διαταράσει την επικρατούσα σιωπή. Τη σιωπή τραυματίζει ξανά ο λοχαγός της παράταξης…
«ΕΠ’ ΏΜΟΥ» Και ακούγεται ένα ομόφωνο κρακ από τα μεταλλικά πέδιλα 42 Μ-1 Garand (*)
«ΑΡΜ»
«ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ, ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕ – ΑΡΜ» δίνει το παράγγελμα ο λοχαγός της Παράταξης και ακούγονται 44 χέρια (**) να εκτελούν σαν ένα, φέρνοντας την ακίδα του σκοπευτικού του Μ-1 στο ύψος των ματιών των Ευζώνων.
Ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος. Η ατμόσφαιρα είναι παραπάνω από φορτισμένη. Κρύος ιδρώτας και ανατριχίλα σε όλο το μήκος της σπονδυλικής μου στήλης στο άκουσμά του. Και είμαι σίγουρος πως δεν είμαι ο μόνος. Σήμερα δεν τιμούμε κάποιους που πέθαναν πριν από πολλά- πολλά χρόνια. Σήμερα δεν τιμούμε κάποιους ώστε να μην τους φάει το σκοτάδι της λήθης. Σήμερα τιμούμε πατέρες, αδερφούς, γιούς που έπεσαν μόλις δύο μέρες νωρίτερα. Είναι παιδιά της ίδιας ή λίγο μεγαλύτερης γενιάς από εμας. Μέχρι λίγες στιγμές πριν ήταν ζωντανοί και παραγωγικοί. Μέχρι πριν λίγες στιγμές, έκαναν όνειρα για εκείνους, τις οικογένειές τους και την Πατρίδα. Αλλά τώρα… Τώρα, δύο διμοιρίες Ευζώνων στέκονται απέναντι στο Μνημείο. Στέκονται σε αυστηρή στάση όπως τοους πρέπει και τους αποχαιρετούν όπως τους αρμόζει. Όπως γνωρίζουμε μονάχα εμείς, με τη δική μας μπάντα, συνοδεύουμε τους πεσόντες πυροσβέστες στον διάπλου του Αχέροντα. Τους τρεις τους άρπαξε η γη της Ηλείας ενώ τον τέταρτο τον αγκάλιασε σφιχτά η μανιάτικη πέτρα. Αυτό που δεν ξέραμε ήταν ότι θα αποχαιρετούσαμε άλλους δύο γενναίους πυροσβέστες εκείνη τη μέρα…
Αύγουστος 2014…
Μία επταετία αργότερα και, ταξιδεύοντας προς την Αρεόπολη της Λακωνίας, περνώ μπροστά από ένα Μνημείο. Φτιαγμένο σε γνήσιους μανιάτικους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς με την πέτρα να δεσπόζει, φαντάζει μπροστά από το ξερό, πέτρινο τοπίο, στην πλαγιά του οποίου έχει χτιστεί.
Βγαίνω στην άκρη του δρόμου. Επιβάλλεται να σταματήσω.
Από μακριά φαίνεται το έμβλημα του Πυροσβεστικού Σώματος. Πλησιάζω και κοιτώ καλύτερα.
Και κολλάω στην ημερομηνία. Για μερικά δευτερόλεπτα δεν καταλαβαίνω γιατί έχω κολλήσει. Καθώς λειτουργούν όμως οι συνάψεις και γυρνούν τα γρανάζια του μυαλού μου, μαζί γυρνά και ο χρόνος. Και θυμάμαι. Και κολλάει και το κορμί. Και αυθόρμητα στέκομαι προσοχή και χαιρετώ στρατιωτικά τον γενναίο πεσόντα πυροσβέστη. Ένα διερχόμενο αυτοκίνητο σταματά, οι επιβαίνοντες σε αυτό κατεβαίνουν και πλησιάζουν με περιέργεια.
Ο εθελοντής πυροσβέστης Δούνιας Κωνσταντίνος ήταν ένας από εκείνους που είχαν πέσει 24 Αυγούστου του 2007 και τιμούσαμε με τη Φρουρά, δύο μέρες μετά. Ήταν ο μόνος από τους πεσόντες της ημέρας εκείνης που έπεσε στη Μάνη και συγκεκριμένα στη θέση «Σκάλα Βαχού», κατά την κατάσβεση πυρκαγιάς στην Αρεόπολη.
Ο πυροσβέστης Δούνιας Κωνσταντίνος, ο οποίος υπηρετούσε στο Γύθειο, άφησε πίσω σύζυγο και παιδί αλλά και ένα βαρύ αίσθημα ευθύνης στους συναδέλφους του, οι οποίοι μόνο με εγκωμιαστικά λόγια μιλούσαν για εκείνον.
ΑΙΩΝΙΑ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΕΣ ΤΗΣ 24ΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2007!
Πυροσβέστης Τζούμας Ανδρέας
Πυροσβέστης Δρακόπουλος Ιωάννης
Πυροσβέστης Νιάρχος Αθανάσιος
Πυροσβέστης Δούνιας Κωνσταντίνος
ΑΠΑΝΤΕΣ ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
(*) Τα στρατιωτικά παραγγέλματα έχουν δύο μέρη. Το προπαρασκευαστικό και το εκτελεστικό. Κατά το προπαρασκευαστικό μέρος, ο εκτελών δεν κάνει καμία κίνηση. Απλά αναμένει το εκτελεστικό μέρος του παραγγέλματος. Στη Φρουρά, το «επ’ ώμου» από τη θέση του ‘παρά πόδα’ αποτελεί εξαίρεση καθώς με την αναγγελία του ΕΠ’ΏΜΟΥ, ο Εύζων γέρνει το όπλο του μπροστά (όπως θα ήταν το όπλο στην ημιανάπαυση) και σε εκείνη τη θέση περιμένει το εκτελεστικό κομμάτι του παραγγέλματος («ΑΡΜ»). Ο λόγος που καθιερώθηκε αυτό είναι καθαρά πρακτικός λόγω του μεγάλου μανικιού του λευκού υποδύτη της επίσημης ευζωνικής στολής αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και μία εντυπωσιακή εικόνα όταν εκτελείται ακριβώς και με συγχρονισμό.
(**) Οι Εύζωνες της Παράταξης και το ζευγάρι της Αλλαγής που βρίσκεται στο Μνημείο.
covert angels 