Όταν η τραγωδία ενώνει τις γενεές…

Σε κάποια γεγονότα, σε κάποιες δράσεις, δεν υπάρχει χάσμα γενεών. Υπάρχουν κάποιες ενέργειες που ενώνουν τις προηγούμενες με τις επόμενες γενιές, και τις σφυρηλατούν σε ένα νέο αμάλγαμα, προορισμένο να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του αύριο υπηρετώντας τα καθήκοντα του σήμερα απέναντι στις αξίες του χθες. Σαν σήμερα, δύο αεροπόροι, χαρακτηριστικά δείγματα δύο διαφορετικών γενεών αεροπόρων, χωνευμένοι σε έναν νέο τρόπο πτήσης, ξεκίνησαν το αιώνιο ταξίδι τους προς τον αεροπορικό παράδεισο…

Ο σμηναγός Καλογερόπουλος, γεννήθηκε το 1922 στη Μεσσηνία. Γεννήθηκε δέκα χρόνια πριν τον ανθυποσμηναγό Χαλιούλια. Τον Σεπτέμβριο του 1940 ξεκίνησε την αεροπορική του εκπαίδευση στο τμήμα υπαξιωματικών της σχολής Αεροπορίας. Ήταν στην ίδια σειρά εκπαιδευομένων με τον επίσης βετεράνο του Β’ ΠΠ, πεσόντα υποσμηναγό, Ταγκαλάκη Γεώργιο. Με την κατάρρευση του μετώπου το 1941, διέφυγαν στη Ροδεσία και συνέχισαν την εκπαίδευσή τους στο εκεί ελληνικό Εκπαιδευτικό τμήμα. Τον Αύγουστο του επόμενου έτους ο Καλογερόπουλος Σταύρος, ονομάστηκε σμηνίας χειριστής. Έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις του θεάτρου της Βορείου Αφρικής και επέζησε της κόλασης αυτής. Πέρα από τα αναμνηστικά μετάλλια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, τιμήθηκε με πλήθος ηθικών αμοιβών, όπως το Distinguished Flying Cross της Μεγάλης Βρετανίας, τον πολεμικό σταυρό, το μετάλλιο στρατιωτικής αξίας και το μετάλλιο ευδοκίμου υπηρεσίας.

Η τελευταία του τοποθέτηση ήταν στην 340ΜΔΒ, η οποία τότε έδρευε στη Ν. Αγχίαλο. Είχε αφήσει πίσω του τα ελικοφόρα Hurricane και Harvard και είχε περάσει, μαζί με την ΠΑ, στην εποχή των jet μαχητικών. Ως μπαρουτοκαπνισμένος ιπτάμενος που ήταν, είχε υπό τις φτερούγες του τη νεότερη γενιά χειριστών της 111. Τους νεοσσούς που μόνο ως παιδικό όνειρο είχαν δει τα πανέμορφα Spitfires και που η τύχη και η επιστημονική εξέλιξη τους είχε ρίξει στο καζάνι της jet εποχής χωρίς να προλάβουν να συνηθίσουν τα αυτιά τους στο ρυθμικό βόμβισμα των κινητήρων Gnome Rhone, Wasp ή Merlin.

Ένας από αυτούς ήταν ο ανθυποσμηναγός Χαλιούλιας Ευάγγελος. Ο Χαλιούλιας είχε λάβει τον βαθμό του έφεδρου ανθυποσμηναγού τον Οκτώβριο του 1952- όταν δηλαδή ο Καλογερόπουλος είχε ήδη 10 χρόνια πτητικής εμπειρίας στις πλάτες του. Η αλεπού της ΠΑ και η 111 της Ν. Αγχιάλου ήταν η πρώτη του τοποθέτηση αλλά ήδη διακρινόταν για το πάθος του κατά τη διεξαγωγή επιχειρήσεων μικρής ή μεγάλης κλίμακας. Όλοι μπορούσαν να διακρίνουν ότι στον 20χρονο τότε, ιπτάμενο, υπήρχε η φλόγα του χειριστή μαχητικών- κάτι που δεν σχετίζεται με τον τύπο του αεροπλάνου που πετάει…

Σαν σήμερα, 16 Φεβρουαρίου 1954, ξεκίνησαν οι δυο τους, εκπαιδευτική πτήση προσβολής στόχων εδάφους. Ο καιρός ήταν καθαρά χειμωνιάτικος και ο ουρανός δάκρυζε πάνω στις bubble καλύπτρες των F-84G τους. Επιταχύνοντας από την άκρη του διαδρόμου προς τον μουντό ουρανό, οι σταγόνες της βροχής έκαναν ρυάκια πάνω στο διάφανο διαχωριστικό του στενού πιλοτηρίου από τον έξω κόσμο. Φτάνοντας στο γνώριμο σε εκείνους πεδίο κυνηγιού των αιθέρων ο καιρός δεν ήταν και ιδιαίτερα καλύτερος. Αλλά συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια. Δεν ήταν κάτι που δεν γνώριζαν. Όμως καμία μέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη και καμία πτήση δεν είναι σαν τις άλλες. Και κάθε αποστολή κρύβει τα δικά της μυστικά. Ξεκίνησαν την κάθοδο προς τον ραδιοφάρο…

Όπως κάθε αεροπόρος, δεν άντεχαν τις καθόδους. Δεν μπορούσαν να… χάνουν ύψος. Ήθελαν να είναι εκεί που νιώθουν πιο οικεία- στον ουρανό ψηλά. Λένε ότι τα Thunderjet τους κατέπεσαν στον Άη Γιώργη. Εγώ λέω ότι απλά εκείνη τη μέρα πέταξαν για άλλα κυνηγετικά λημέρια… Χωρίς τα F-84G Thunderjet που τους περιόριζαν στα γήινα. Εκείνη τη μέρα, δύο γενιές αεροπόρων, ενώσανε την αίσθηση καθήκοντος που ανέκαθεν τις διέκρινε και το αποτέλεσμα ήταν απλά, εκρηκτικό. Κάτι που δεν μπόρεσε να αντέξει το ανθρώπινο κορμί τους και τα μεταλλικά αεριωθούμενά τους.

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!